Başınız sağ olsun. Bir yıldır bu forumdayım en içselleştirerek okuduğum konu bu oldu. Sizi hiç tanımıyorum. Çok farklı hayatlar yaşıyoruz. Ama biriyle konuşmaya dertleşmeye ihtiyacınız olursa daima bana mesaj atabilirsiniz.Merhaba.Bu bir iç dökme postudur.umarim okursunuz zirâ 2 kelimeye muhtaç bir haldeyim.
Ben mutsuz ve travmatik bir çocukluk geçirdim.Hiç çocukluk ve gençlik yaşamadım, ama o kısımlar buraya sığmayacak kadar uzun.Anlatıp sıkmayacağim.
Şu an orta yaşlarına gelmiş bir kadın ve bir anneyim.
Son 4 senedir çok zor süreçlerden geçtim.Annem kanserdi ,tedavisi sürerken sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim. Zor bir gebelik geçirdim riskli ve her an bebeğimi kaybetme korkusuyla yatağa bağımlı haldeydim. Bu süreçte annemin de kemoterapileri devam ediyordu. doğumumdan sonra annemi kaybettim.son ayları çok kötüydü.her an annemin ölümünü beklemenin psikolojisini size tarif edemem...bir tarafta küçük bir bebek ve ergenlik dönemini sıkıntılı geciren başka bir çocuk.eşim de dahil sıfır çevre desteği..sorumluluklar içinde annemin yasını bile tutamadım.
Bu arada bebeğim o kadar dikkatli takibe rağmen erken doğdu,doğuma yalnız girip çıktım.Dışarıda annesi, ailesi bekleyenlere özendim.ben doğum yaptığım gece çok ağrım olunca hemşireye seslenemediğim icin öylece bekledim o sırada eşim horlayarak uyuyordu.
başka bir şehirde küvez süreci geçirdik. lohusalik sürecinde de bebegim küvezdeyken, evimden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde, ağrı sızı içinde eşimden hiç destek görmediğim gibi bol bol surat asmasını, ilgisizliğini çektim. Mesela hergün doktorla görüşmeye hastaneye gidiyorduk.pandemi sebebiyle bebeğimi hiç göremiyordum.bugün yarın çıkacak derken aradan 20 gün geçmesine rağmen yine bebeğimi taburcu etmediklerinde dönüş yolunda ağlamaya başladım eşim direksiyona vurup "neden ağlıyorsun " diye bana bağırmaya başladı, bu bende yara oldu arkadaşlar.demek ki bu adam için benim ruh halimin hiçbir önemi yok kanaatine kesin olarak o gün vardım.
ne gebelik dönemi ,ne doğum ,ne annemin vefatı süresince hiç destek görmedim.anneme üzülüp ağladığımda "herkes ölecek " dedi mesela...(üzgün olduğunuzu bile bile sırıta sırıta video izleyen bir tip hayal edin) ( kadın koltuğun bir ucunda ölen annesine ağlarken,adam komik video izleyip gülüyor.)
başına gelince beni anlarsın dediğimde benimle dalga geçer gibi konuşuyor ya da hiç önemsemiyor.oysa sadece sussa yanimda dursaydi o bile yetecekti.benim acımı basite indirgiyor ve bu beni gerçekten hem sinirlendiriyor hem de en yakınım tarafından bir moral verici söz bile duymamak çok incitiyor.
aradan zaman geçti ama ben bu yaşadığım şeyleri içimden atamıyorum çok kırgın ve üzgünüm depresyona girdim sanıyorum.
İletişim problemimiz çok fazla.konuşamıyoruz arkadaşlar.ben etrafta böyle sakin sakin sohbet eden çiftleri görünce içim kıpır kıpır oluyor, imreniyorum.üslubu yaklaşımı cok itici oturup sohbet edilecek türde bir yapısı yok ve artık tahammül de edemiyorum.birşey hissedemiyorum, hiçbir beklentim kalmadi ama birşeyler yapacak gücüm de yok.
Bu yaşa geldim elde var sıfır.
Çocukluğum ve gençliğim kayıp...
Anneciğimi çok özlüyorum,o kadar mücadeleden sonra elimde kemoterapiden dökülen saçlarıyla kalakaldim... konuşabileceğim kimsem yok,dışarıdan iyi gibi görünen ama sıfır paylaşım olan bir evlilik,sorunlu bir ergen,küçük bir çocuk...çok yorgun, yılgın, üzgün ve mutsuzum.
Bu hayatın girdabından çıkamıyorum arkadaşlar.sorumluluklarimi yapıyorum, çocuklarıma iyi bir anne olmaya gayret gösteriyorum ama özellikle büyük olana yetemiyorum, buna ayrı üzülüyorum.
aklimdan intihar düşünceleri geçiyor ama ona da cesaretim yok.çocuklarıma sahip çıkacak kimse de yok.anne acısıyla ben bu yaşta baş edemezken onlar ne yapacaklar diyorum.mutsuzum kelimesi az kalıyor bir dost omuzunda hüngür hüngür ağlayasım var ama o da yok.yalnızlık çekiyorum.mesela hayatimda annemden başka hiç kimse bana "senin icin bunu aldim" diyip bir iğne vermedi ya da "gel bir kahve içelim konuşalım bana anlat" demedi."ben varım" demedi.aylarca yatağa bağımlı haldeyken, annemden uzaktayken,annem kanserken ,doğum yaptığımda "sana çorba yaptım "demedi kimse... "ben olsam böyle davranmazdim" ve kayıp ,yaşanmamış bir hayat hissiyatı çıkmıyor içimden.
Okuduysanız teşekkür ederimherkesin derdi kendine büyüktür ama yaşadıklarımın yarısı bile olmayan bu yazdiklarimi okuyunca belki derdinize şükredersiniz. Sonsuz sevildiğiniz,önemsendiğiniz, anneli babalı ,derdinize "benim de derdim" diyecek,hastayken "sana çorba yaptim" diyecek,usul usul konuşup sohbet edebileceğiniz insanlar olsun hayatınızda.
Sagolun çok teşekkür ederim çok güzelsinizBaşınız sağ olsun. Bir yıldır bu forumdayım en içselleştirerek okuduğum konu bu oldu. Sizi hiç tanımıyorum. Çok farklı hayatlar yaşıyoruz. Ama biriyle konuşmaya dertleşmeye ihtiyacınız olursa daima bana mesaj atabilirsiniz.
O sizin güzelliğiniz. Rica ederim. Her zaman bir mesaj uzaklığındayım.Sagolun çok teşekkür ederim çok güzelsinizbeni yargılamadan destek olduğunuz için ayrıca teşekkür ederim
Hangi şehirdesiniz ?Merhaba.Bu bir iç dökme postudur.umarim okursunuz zirâ 2 kelimeye muhtaç bir haldeyim.
Ben mutsuz ve travmatik bir çocukluk geçirdim.Hiç çocukluk ve gençlik yaşamadım, ama o kısımlar buraya sığmayacak kadar uzun.Anlatıp sıkmayacağim.
Şu an orta yaşlarına gelmiş bir kadın ve bir anneyim.
Son 4 senedir çok zor süreçlerden geçtim.Annem kanserdi ,tedavisi sürerken sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim. Zor bir gebelik geçirdim riskli ve her an bebeğimi kaybetme korkusuyla yatağa bağımlı haldeydim. Bu süreçte annemin de kemoterapileri devam ediyordu. doğumumdan sonra annemi kaybettim.son ayları çok kötüydü.her an annemin ölümünü beklemenin psikolojisini size tarif edemem...bir tarafta küçük bir bebek ve ergenlik dönemini sıkıntılı geciren başka bir çocuk.eşim de dahil sıfır çevre desteği..sorumluluklar içinde annemin yasını bile tutamadım.
Bu arada bebeğim o kadar dikkatli takibe rağmen erken doğdu,doğuma yalnız girip çıktım.Dışarıda annesi, ailesi bekleyenlere özendim.ben doğum yaptığım gece çok ağrım olunca hemşireye seslenemediğim icin öylece bekledim o sırada eşim horlayarak uyuyordu.
başka bir şehirde küvez süreci geçirdik. lohusalik sürecinde de bebegim küvezdeyken, evimden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde, ağrı sızı içinde eşimden hiç destek görmediğim gibi bol bol surat asmasını, ilgisizliğini çektim. Mesela hergün doktorla görüşmeye hastaneye gidiyorduk.pandemi sebebiyle bebeğimi hiç göremiyordum.bugün yarın çıkacak derken aradan 20 gün geçmesine rağmen yine bebeğimi taburcu etmediklerinde dönüş yolunda ağlamaya başladım eşim direksiyona vurup "neden ağlıyorsun " diye bana bağırmaya başladı, bu bende yara oldu arkadaşlar.demek ki bu adam için benim ruh halimin hiçbir önemi yok kanaatine kesin olarak o gün vardım.
ne gebelik dönemi ,ne doğum ,ne annemin vefatı süresince hiç destek görmedim.anneme üzülüp ağladığımda "herkes ölecek " dedi mesela...(üzgün olduğunuzu bile bile sırıta sırıta video izleyen bir tip hayal edin) ( kadın koltuğun bir ucunda ölen annesine ağlarken,adam komik video izleyip gülüyor.)
başına gelince beni anlarsın dediğimde benimle dalga geçer gibi konuşuyor ya da hiç önemsemiyor.oysa sadece sussa yanimda dursaydi o bile yetecekti.benim acımı basite indirgiyor ve bu beni gerçekten hem sinirlendiriyor hem de en yakınım tarafından bir moral verici söz bile duymamak çok incitiyor.
aradan zaman geçti ama ben bu yaşadığım şeyleri içimden atamıyorum çok kırgın ve üzgünüm depresyona girdim sanıyorum.
İletişim problemimiz çok fazla.konuşamıyoruz arkadaşlar.ben etrafta böyle sakin sakin sohbet eden çiftleri görünce içim kıpır kıpır oluyor, imreniyorum.üslubu yaklaşımı cok itici oturup sohbet edilecek türde bir yapısı yok ve artık tahammül de edemiyorum.birşey hissedemiyorum, hiçbir beklentim kalmadi ama birşeyler yapacak gücüm de yok.
Bu yaşa geldim elde var sıfır.
Çocukluğum ve gençliğim kayıp...
Anneciğimi çok özlüyorum,o kadar mücadeleden sonra elimde kemoterapiden dökülen saçlarıyla kalakaldim... konuşabileceğim kimsem yok,dışarıdan iyi gibi görünen ama sıfır paylaşım olan bir evlilik,sorunlu bir ergen,küçük bir çocuk...çok yorgun, yılgın, üzgün ve mutsuzum.
Bu hayatın girdabından çıkamıyorum arkadaşlar.sorumluluklarimi yapıyorum, çocuklarıma iyi bir anne olmaya gayret gösteriyorum ama özellikle büyük olana yetemiyorum, buna ayrı üzülüyorum.
aklimdan intihar düşünceleri geçiyor ama ona da cesaretim yok.çocuklarıma sahip çıkacak kimse de yok.anne acısıyla ben bu yaşta baş edemezken onlar ne yapacaklar diyorum.mutsuzum kelimesi az kalıyor bir dost omuzunda hüngür hüngür ağlayasım var ama o da yok.yalnızlık çekiyorum.mesela hayatimda annemden başka hiç kimse bana "senin icin bunu aldim" diyip bir iğne vermedi ya da "gel bir kahve içelim konuşalım bana anlat" demedi."ben varım" demedi.aylarca yatağa bağımlı haldeyken, annemden uzaktayken,annem kanserken ,doğum yaptığımda "sana çorba yaptım "demedi kimse... "ben olsam böyle davranmazdim" ve kayıp ,yaşanmamış bir hayat hissiyatı çıkmıyor içimden.
Okuduysanız teşekkür ederimherkesin derdi kendine büyüktür ama yaşadıklarımın yarısı bile olmayan bu yazdiklarimi okuyunca belki derdinize şükredersiniz. Sonsuz sevildiğiniz,önemsendiğiniz, anneli babalı ,derdinize "benim de derdim" diyecek,hastayken "sana çorba yaptim" diyecek,usul usul konuşup sohbet edebileceğiniz insanlar olsun hayatınızda.
Allah razı olsun güzel duanız icin teşekkür ederimO kadar sarılasım geldi ki sizesadece silkelenip kendinize gelin. Güzel şeyler paylaşın çocuklarınızla iyi gelecektir. Rabbim senin de benim de, hepimizin üzerindeki şu bunalmışlığı alsın, mutlu huzurlu hayat versin. Amin.
Çok teşekkür ederim sizlerden bunu duymak bile hem duygulandırdı hem mutlu etti. Güzel kalbinize sarılıyorum sağolunÇok çok üzüldüm konunuzu okurken, kocaman sarılıp bu günler de geçecek diyesim geldiben de varım ne zaman dilerseniz yazışıp konuşabiliriz , hiç bir şey yapamasam da dinlerim
Allah yardım etsin çok zor durumunuz. Keşke boşanma gücünüz olsa.Yaa gözlerim dolduçok güzelsin çok teşekkür ederim
Gerçekten umursadığı hiç birsey yok.dümdüz bir insan..çocuklarını sevme biçimi de değişik maddi anlamda herseyi yapar mesela.ama oturup sohbet etmez nasılsın evlat demez..çabuk sinirlenir
Eşinizi hayatınızdan çıkarınca yokmuş gibi davranmanıza gerek kalmayacak. Geçmişte de böyle kötü değildi diyorsanız belki aile danışmanlığı iyi gelir.Hiç cocuklarim için falan diyip bahane bulmayacagim.düpedüz cesaretim yok.bir de gücüm...ne değişecek ki. Zaten artık kırılmıyorum da...bazı şeyler zamanında yapılırsa güzel. Ben sadece gunluk bir rutin tutturdum çocukların beslenmesi oyunu onlarla ilgilenmek o şekilde yaşayıp gidiyorum.sonra kendime kalan az vakitte kulaklığımı takıp müzik dinliyorum ya da kitap okuyorum.yokmuş gibi...
Belki küçükken sevgi görmemiştir. Sevgiyi öğrense tavırları belki değişir.Gerçekten umursadığı hiç birsey yok.dümdüz bir insan..çocuklarını sevme biçimi de değişik maddi anlamda herseyi yapar mesela.ama oturup sohbet etmez nasılsın evlat demez..çabuk sinirlenir
Dipnotu okuyarak tamam, ikinci çocuk için bahaneniz var da peki çok sevdiğiniz annenize üzülmeyen adamla hala evli kalma bahaneniz nedir?Merhaba.Bu bir iç dökme postudur.umarim okursunuz zirâ 2 kelimeye muhtaç bir haldeyim.
Ben mutsuz ve travmatik bir çocukluk geçirdim.Hiç çocukluk ve gençlik yaşamadım, ama o kısımlar buraya sığmayacak kadar uzun.Anlatıp sıkmayacağim.
Şu an orta yaşlarına gelmiş bir kadın ve bir anneyim.
Son 4 senedir çok zor süreçlerden geçtim.Annem kanserdi ,tedavisi sürerken sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim. Zor bir gebelik geçirdim riskli ve her an bebeğimi kaybetme korkusuyla yatağa bağımlı haldeydim. Bu süreçte annemin de kemoterapileri devam ediyordu. doğumumdan sonra annemi kaybettim.son ayları çok kötüydü.her an annemin ölümünü beklemenin psikolojisini size tarif edemem...bir tarafta küçük bir bebek ve ergenlik dönemini sıkıntılı geciren başka bir çocuk.eşim de dahil sıfır çevre desteği..sorumluluklar içinde annemin yasını bile tutamadım.
Bu arada bebeğim o kadar dikkatli takibe rağmen erken doğdu,doğuma yalnız girip çıktım.Dışarıda annesi, ailesi bekleyenlere özendim.ben doğum yaptığım gece çok ağrım olunca hemşireye seslenemediğim icin öylece bekledim o sırada eşim horlayarak uyuyordu.
başka bir şehirde küvez süreci geçirdik. lohusalik sürecinde de bebegim küvezdeyken, evimden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde, ağrı sızı içinde eşimden hiç destek görmediğim gibi bol bol surat asmasını, ilgisizliğini çektim. Mesela hergün doktorla görüşmeye hastaneye gidiyorduk.pandemi sebebiyle bebeğimi hiç göremiyordum.bugün yarın çıkacak derken aradan 20 gün geçmesine rağmen yine bebeğimi taburcu etmediklerinde dönüş yolunda ağlamaya başladım eşim direksiyona vurup "neden ağlıyorsun " diye bana bağırmaya başladı, bu bende yara oldu arkadaşlar.demek ki bu adam için benim ruh halimin hiçbir önemi yok kanaatine kesin olarak o gün vardım.
ne gebelik dönemi ,ne doğum ,ne annemin vefatı süresince hiç destek görmedim.anneme üzülüp ağladığımda "herkes ölecek " dedi mesela...(üzgün olduğunuzu bile bile sırıta sırıta video izleyen bir tip hayal edin) ( kadın koltuğun bir ucunda ölen annesine ağlarken,adam komik video izleyip gülüyor.)
başına gelince beni anlarsın dediğimde benimle dalga geçer gibi konuşuyor ya da hiç önemsemiyor.oysa sadece sussa yanimda dursaydi o bile yetecekti.benim acımı basite indirgiyor ve bu beni gerçekten hem sinirlendiriyor hem de en yakınım tarafından bir moral verici söz bile duymamak çok incitiyor.
aradan zaman geçti ama ben bu yaşadığım şeyleri içimden atamıyorum çok kırgın ve üzgünüm depresyona girdim sanıyorum.
İletişim problemimiz çok fazla.konuşamıyoruz arkadaşlar.ben etrafta böyle sakin sakin sohbet eden çiftleri görünce içim kıpır kıpır oluyor, imreniyorum.üslubu yaklaşımı cok itici oturup sohbet edilecek türde bir yapısı yok ve artık tahammül de edemiyorum.birşey hissedemiyorum, hiçbir beklentim kalmadi ama birşeyler yapacak gücüm de yok.
Bu yaşa geldim elde var sıfır.
Çocukluğum ve gençliğim kayıp...
Anneciğimi çok özlüyorum,o kadar mücadeleden sonra elimde kemoterapiden dökülen saçlarıyla kalakaldim... konuşabileceğim kimsem yok,dışarıdan iyi gibi görünen ama sıfır paylaşım olan bir evlilik,sorunlu bir ergen,küçük bir çocuk...çok yorgun, yılgın, üzgün ve mutsuzum.
Bu hayatın girdabından çıkamıyorum arkadaşlar.sorumluluklarimi yapıyorum, çocuklarıma iyi bir anne olmaya gayret gösteriyorum ama özellikle büyük olana yetemiyorum, buna ayrı üzülüyorum.
aklimdan intihar düşünceleri geçiyor ama ona da cesaretim yok.çocuklarıma sahip çıkacak kimse de yok.anne acısıyla ben bu yaşta baş edemezken onlar ne yapacaklar diyorum.mutsuzum kelimesi az kalıyor bir dost omuzunda hüngür hüngür ağlayasım var ama o da yok.yalnızlık çekiyorum.mesela hayatimda annemden başka hiç kimse bana "senin icin bunu aldim" diyip bir iğne vermedi ya da "gel bir kahve içelim konuşalım bana anlat" demedi."ben varım" demedi.aylarca yatağa bağımlı haldeyken, annemden uzaktayken,annem kanserken ,doğum yaptığımda "sana çorba yaptım "demedi kimse... "ben olsam böyle davranmazdim" ve kayıp ,yaşanmamış bir hayat hissiyatı çıkmıyor içimden.
Okuduysanız teşekkür ederimherkesin derdi kendine büyüktür ama yaşadıklarımın yarısı bile olmayan bu yazdiklarimi okuyunca belki derdinize şükredersiniz. Sonsuz sevildiğiniz,önemsendiğiniz, anneli babalı ,derdinize "benim de derdim" diyecek,hastayken "sana çorba yaptim" diyecek,usul usul konuşup sohbet edebileceğiniz insanlar olsun hayatınızda.
Dip not: bazılarınız 2.cocuk konusuna çok takıldı arkadaşlar.şunu söylemek istiyorum ben çok uzun bir süre tek cocukluydum.annemin tedavi süreci birkaç aylık değil uzun bir süreçti ve o zaman eşimle bu kadar uzak değildik.(üzülerek söylüyorum hayatinizdaki insanin siz gerçekten zora düşünce degismeyeceginin hic bir garantisi yok).sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim çünkü zaten doktor tedavisiz 2.bir gebelik olmayacağını söylemişti ve annem çok istiyordu tekrar bir bebegimin olmasını...kürtajı hiç düşünmedim,anneme söylediğimde mutluluğunu anlatamam yeni bir bebek onu iyileştirir diye düşündüm.cok da iyi geldi moral buldu ama yetmedi,gitti annem.
Ama o sizin annenizin ölümünün ardından bile kikirderken, kendi annesi hasta olunca bakmanız için size getirecek, biliyorsunuz demi? Yaşlanınca sizin bakımınızı isteyecek, biliyorsunuz demi?Hiç cocuklarim için falan diyip bahane bulmayacagim.düpedüz cesaretim yok.bir de gücüm...ne değişecek ki. Zaten artık kırılmıyorum da...bazı şeyler zamanında yapılırsa güzel. Ben sadece gunluk bir rutin tutturdum çocukların beslenmesi oyunu onlarla ilgilenmek o şekilde yaşayıp gidiyorum.sonra kendime kalan az vakitte kulaklığımı takıp müzik dinliyorum ya da kitap okuyorum.yokmuş gibi...
Detayli olarak açıklama yazmama rağmen ikinci çocuk için "bahane" demeniz hoş değil. Bizim iliskimiz hamileligimin sonlarında ve annemin hastalığı sırasında bozuldu. Ayrıca bunu savunma amaçlı yazmıyorum ama anneme hastalığı sırasında destek oldu tedavisine götürdü getirdi.Dipnotu okuyarak tamam, ikinci çocuk için bahaneniz var da peki çok sevdiğiniz annenize üzülmeyen adamla hala evli kalma bahaneniz nedir?
Mutlu olmak için herseyi yapıyorum inanın.yani öyle kenara çekilip ağlayan bir insan değilim ama işte an geliyor "daha farklı olabilirdi" hissi üzüyor. Bir de kanser süreci vefat doğum hepsi o kadar art arda oldu ki çocuklarıma yetineyim diye annemin yaş sürecini vile yaşayamadım belki de bunun acısı şimdi çıkıyor bilmiyorum.cok teşekkür ederim mesajınız içinBazen bazı şeyleri olduğu gibi kabul etmek lazım .Boşanma opsiyonu yoksa eğer siz de kendi kendinize mutlu olmaya çalışmalısınız .Çocuklardan arta kalan zamanlarda tek başınıza çıkın bir yerde kahve için . İmkanınız varsa bir spor salonuna kaydolun yada bir kursa gidin ücretsiz kurslar da var maksat sosyalleşme iki farklı yüz görme
Evet çok ağır şeyler yaşamışsınız ama eğer mevcut durumu değiştiremiyorsanız bu duruma üzülüp devamlı negatifte kalma sadece kendinize zarar verir.Yalnızlık hissi gerçekten zor ama ne yazık ki günümüz dünyasında herkes yalnızlaştı ilişkiler yüzeyselleşti
Bu hayat tek ve biricik ve geri dönüşü yok her gün eksiliyor ömrümüzdenÇocuklarınızla umarım mutlu bir hayatınız olur.
Bunlari nereden cikariyorsunuz ?Annesiyle bir bağlantım yok ayda yılda bir görürüm aynı şehirde olmamıza rağmen.anneme gidelim gibi bir baskı da yok?annesi yaşlı ve kızları bakıyor diğer çocukları da öyle.kendisi istediği şekilde annesine destek oluyor ben karışmıyorum benlik bir durum yok.Ama o sizin annenizin ölümünün ardından bile kikirderken, kendi annesi hasta olunca bakmanız için size getirecek, biliyorsunuz demi? Yaşlanınca sizin bakımınızı isteyecek, biliyorsunuz demi?
Çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için...Aslında şimdiden bana arkadaş 15 yasinda...okul başarısı çok düştü ve derler ya kafasında kavak yelleri esiyor diye bunlar da beni yoruyor.e bir de kendi ruh halimden dolayı tahammül seviyem düştü.fikir catismasi yaşıyoruz ama ne olursa olsun çok seviyorum çocuklarımı...onlar için iyi olacağım inşallah.annem gibi bir anne olabilirim umarımBurada cok konu okudum. Ama ilk kez bu denli etkilendim. Hayat size bundan sonrası için hep güzellikler getirsin. Evet ergenlik zor bir dönemdir ama sonrası çok güzel bir süreç size bir dost yetişiyor. Nasil sizin için anneniz cok onemliydi evlatlariniz için de siz oylesiniz. Birbirinize kenetlenin onlar için iyi olun. Onların size, sizin de onlara ihtiyacınız var