- 17 Aralık 2015
- 26.442
- 48.140
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Ben bu dünyaya sadece acı çekmeye geldim.Küçük şeyleri dert etmeyin olur mu güzel kadınlar...
- Konu Sahibi moonna
- Başlangıç Tarihi
- Durum
- 18 Mart 2015
- 2.642
- 4.874
En azından iyi hatırlayacağın bir annen var. Bir de annesi yaşayan öksüzler var benim gibi.. yıllardır arayıp sormayan merak etmeyen görmek görüşmek istemeyen, kendi evladını sokakta görünce tanımayan.. hayatta herkesin bir imtihanı var. Sen böyle sınanıyorsun. Başkası başka şekilde. Kimimiz anne babamızla, kimimiz eşimizle, kimimiz evladımızla sınanıyoruz. Ama tüm bunların özünde benlik duygusunu kaybetmemek gerekiyor. İşin özü şu; sana iyi gelmeyen insanı çıkar hayatından.
- 23 Ocak 2016
- 32.492
- 48.865
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Anne kaybı başlı başına travma...Beni en iyi siz anlarsınız.ben de anlamazdım annem ölene kadar...ve annem benim sırdaşım arkadaşım kardeşim herseyimdi.herseyi beraber yapardık.kanser sürecinde yaşananları anlatsam sayfalar yetmez.zaten ben de hayatı sorgulama olayı ilk teshiste başladı.doktor ortalama 3 ay ömür verdi ama biz 3 yıl mücadele ettik.o kadar zor ki...sona yaklaştıkça artik yemek yiyememeye başladı ben de yiyemedim.konusmasini kaybetti ben de kelimeleri toparlayamaz oldum.nefesi daralıyordu ben de nefes alamıyordum...ve bunlar olurken bana muhtaç küçük bir bebegim vardı.bebegimi götürüp kucağına koyuyordum gözleriyle seviyordu o kadar mutlu oluyordu ki anlatamam.annem çok istedi bebeğimi.
Annem bana "kendine iyi bak" dedi.o normal bir kendine iyi bak degildi.dağılma benden sonra demek istedi.
Toparlanmam gerekiyor.belki terapi alırım hiç içimden gelmiyor ama cocuklarim için...büyük olan çok zorluyor beni.annemle çok yakındı o da etkilendi.okul başarısı düştü bir de ergenlik malum.simdi daha yakın olmaya çalışıyorum endişeleniyorum onun için de...bana dua edin lütfen
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Yaa çok teşekkür ederim güzel yüreğinize sağlıkYakınımda olsaydınız çorba da yapardım sarılırdım da derdinizi de dinlerdim
- 23 Ocak 2016
- 32.492
- 48.865
Ben de bu yazdığınıza çok duygulandım Allah mekanlarını cennet etsin Allah sabır versin sizlere annemi kaybedeceğim günü düşününce ben de kötü oluyorum
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Düşünmeyin kötüyü çağırmayın .uzun uzun sağlıklı ömrü olsun ,beraber çok vakit geçirin, bol bol sarılın, çok fotoğraf çekinBen de bu yazdığınıza çok duygulandım Allah mekanlarını cennet etsin Allah sabır versin sizlere annemi kaybedeceğim günü düşününce ben de kötü oluyorum
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Amin...çok teşekkür ederim içten duanız için.
Belki de fazla hassas,duygusal olmamak lazım.ben hep kalbiyle hareket eden bir insanim herseyi çok icsellestiriyorum.bu defa da bitmiyor kalp sızısı..
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Senin için de zor olmalı... anlayamam belki ama senin de içini acıtan ne varsa geçmesini diliyorum
Bunlar bana hem gücümü kaybettirmiş gibi hissettiriyor yani hayattan elimi eteğimi çekesim geliyor. bazen de diyorum ki bunları bile atlattin herseyi yapabilirsin..Bir an önce toparlanmak istiyorum öncelikle cocuklarim için.
- 15 Kasım 2022
- 1.394
- 932
Canım benim okurken içim cız etti keşke yanında olup dertleşebilseydik.Kendini üzmeyi bırak lütfen ve psikolojik destek alıp ilaç kullanabilirsin unutma sen çok değerlisin eşinden çocuklarından önce sen varsın.Geçmişe takılıp kalma lütfen düşünmemeye çalış eminim annen seni bir yerlerden görüyordur lütfen onun için mutlu olmaya çalış.Boşan veya boşanma eşinle konuş neler hissettiğini anlat belki bir nebze olsun seni anlarMerhaba.Bu bir iç dökme postudur.umarim okursunuz zirâ 2 kelimeye muhtaç bir haldeyim.
Ben mutsuz ve travmatik bir çocukluk geçirdim.Hiç çocukluk ve gençlik yaşamadım, ama o kısımlar buraya sığmayacak kadar uzun.Anlatıp sıkmayacağim.
Şu an orta yaşlarına gelmiş bir kadın ve bir anneyim.
Son 4 senedir çok zor süreçlerden geçtim.Annem kanserdi ,tedavisi sürerken sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim. Zor bir gebelik geçirdim riskli ve her an bebeğimi kaybetme korkusuyla yatağa bağımlı haldeydim. Bu süreçte annemin de kemoterapileri devam ediyordu. doğumumdan sonra annemi kaybettim.son ayları çok kötüydü.her an annemin ölümünü beklemenin psikolojisini size tarif edemem...bir tarafta küçük bir bebek ve ergenlik dönemini sıkıntılı geciren başka bir çocuk.eşim de dahil sıfır çevre desteği..sorumluluklar içinde annemin yasını bile tutamadım.
Bu arada bebeğim o kadar dikkatli takibe rağmen erken doğdu,doğuma yalnız girip çıktım.Dışarıda annesi, ailesi bekleyenlere özendim.ben doğum yaptığım gece çok ağrım olunca hemşireye seslenemediğim icin öylece bekledim o sırada eşim horlayarak uyuyordu.
başka bir şehirde küvez süreci geçirdik. lohusalik sürecinde de bebegim küvezdeyken, evimden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde, ağrı sızı içinde eşimden hiç destek görmediğim gibi bol bol surat asmasını, ilgisizliğini çektim. Mesela hergün doktorla görüşmeye hastaneye gidiyorduk.pandemi sebebiyle bebeğimi hiç göremiyordum.bugün yarın çıkacak derken aradan 20 gün geçmesine rağmen yine bebeğimi taburcu etmediklerinde dönüş yolunda ağlamaya başladım eşim direksiyona vurup "neden ağlıyorsun " diye bana bağırmaya başladı, bu bende yara oldu arkadaşlar.demek ki bu adam için benim ruh halimin hiçbir önemi yok kanaatine kesin olarak o gün vardım.
ne gebelik dönemi ,ne doğum ,ne annemin vefatı süresince hiç destek görmedim.anneme üzülüp ağladığımda "herkes ölecek " dedi mesela...(üzgün olduğunuzu bile bile sırıta sırıta video izleyen bir tip hayal edin) ( kadın koltuğun bir ucunda ölen annesine ağlarken,adam komik video izleyip gülüyor.)
başına gelince beni anlarsın dediğimde benimle dalga geçer gibi konuşuyor ya da hiç önemsemiyor.oysa sadece sussa yanimda dursaydi o bile yetecekti.benim acımı basite indirgiyor ve bu beni gerçekten hem sinirlendiriyor hem de en yakınım tarafından bir moral verici söz bile duymamak çok incitiyor.
aradan zaman geçti ama ben bu yaşadığım şeyleri içimden atamıyorum çok kırgın ve üzgünüm depresyona girdim sanıyorum.
İletişim problemimiz çok fazla.konuşamıyoruz arkadaşlar.ben etrafta böyle sakin sakin sohbet eden çiftleri görünce içim kıpır kıpır oluyor, imreniyorum.üslubu yaklaşımı cok itici oturup sohbet edilecek türde bir yapısı yok ve artık tahammül de edemiyorum.birşey hissedemiyorum, hiçbir beklentim kalmadi ama birşeyler yapacak gücüm de yok.
Bu yaşa geldim elde var sıfır.
Çocukluğum ve gençliğim kayıp...
Anneciğimi çok özlüyorum,o kadar mücadeleden sonra elimde kemoterapiden dökülen saçlarıyla kalakaldim... konuşabileceğim kimsem yok,dışarıdan iyi gibi görünen ama sıfır paylaşım olan bir evlilik,sorunlu bir ergen,küçük bir çocuk...çok yorgun, yılgın, üzgün ve mutsuzum.
Bu hayatın girdabından çıkamıyorum arkadaşlar.sorumluluklarimi yapıyorum, çocuklarıma iyi bir anne olmaya gayret gösteriyorum ama özellikle büyük olana yetemiyorum, buna ayrı üzülüyorum.
aklimdan intihar düşünceleri geçiyor ama ona da cesaretim yok.çocuklarıma sahip çıkacak kimse de yok.anne acısıyla ben bu yaşta baş edemezken onlar ne yapacaklar diyorum.mutsuzum kelimesi az kalıyor bir dost omuzunda hüngür hüngür ağlayasım var ama o da yok.yalnızlık çekiyorum.mesela hayatimda annemden başka hiç kimse bana "senin icin bunu aldim" diyip bir iğne vermedi ya da "gel bir kahve içelim konuşalım bana anlat" demedi."ben varım" demedi.aylarca yatağa bağımlı haldeyken, annemden uzaktayken,annem kanserken ,doğum yaptığımda "sana çorba yaptım "demedi kimse... "ben olsam böyle davranmazdim" ve kayıp ,yaşanmamış bir hayat hissiyatı çıkmıyor içimden.
Okuduysanız teşekkür ederim
Dip not: bazılarınız 2.cocuk konusuna çok takıldı arkadaşlar.şunu söylemek istiyorum ben çok uzun bir süre tek cocukluydum.annemin tedavi süreci birkaç aylık değil uzun bir süreçti ve o zaman eşimle bu kadar uzak değildik.(üzülerek söylüyorum hayatinizdaki insanin siz gerçekten zora düşünce degismeyeceginin hic bir garantisi yok).sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim çünkü zaten doktor tedavisiz 2.bir gebelik olmayacağını söylemişti ve annem çok istiyordu tekrar bir bebegimin olmasını...kürtajı hiç düşünmedim,anneme söylediğimde mutluluğunu anlatamam yeni bir bebek onu iyileştirir diye düşündüm.cok da iyi geldi moral buldu ama yetmedi,gitti annem.
- 14 Eylül 2018
- 73
- 26
İnanın tüm kalbimle edeceğim.Siz iyileştikçe çocuklarınızda iyileşecektir eminim .Terapi bence çok güzel fikir. Siz çok kıymetlisiniz kıymetinizi başkasının bilmesini beklemeyin :) ilk önce gereken özeni sevgiyi kıymeti kendiniz verin. Anne sözü dinleyin :) kendinize iyi bakınAnne kaybı başlı başına travma...Beni en iyi siz anlarsınız.ben de anlamazdım annem ölene kadar...ve annem benim sırdaşım arkadaşım kardeşim herseyimdi.herseyi beraber yapardık.kanser sürecinde yaşananları anlatsam sayfalar yetmez.zaten ben de hayatı sorgulama olayı ilk teshiste başladı.doktor ortalama 3 ay ömür verdi ama biz 3 yıl mücadele ettik.o kadar zor ki...sona yaklaştıkça artik yemek yiyememeye başladı ben de yiyemedim.konusmasini kaybetti ben de kelimeleri toparlayamaz oldum.nefesi daralıyordu ben de nefes alamıyordum...ve bunlar olurken bana muhtaç küçük bir bebegim vardı.bebegimi götürüp kucağına koyuyordum gözleriyle seviyordu o kadar mutlu oluyordu ki anlatamam.annem çok istedi bebeğimi.
Annem bana "kendine iyi bak" dedi.o normal bir kendine iyi bak degildi.dağılma benden sonra demek istedi.
Toparlanmam gerekiyor.belki terapi alırım hiç içimden gelmiyor ama cocuklarim için...büyük olan çok zorluyor beni.annemle çok yakındı o da etkilendi.okul başarısı düştü bir de ergenlik malum.simdi daha yakın olmaya çalışıyorum endişeleniyorum onun için de...bana dua edin lütfen
- 15 Kasım 2022
- 1.394
- 932
İntiharı aklının ucundan bile geçirme dünyalık şeyler için ahiretini yakma.Maneviyata yönelmeyi dene dua et namaz kıl inan ki dua edip Allah’la konuştuğunda için bir nebze olsa ferahlarMerhaba.Bu bir iç dökme postudur.umarim okursunuz zirâ 2 kelimeye muhtaç bir haldeyim.
Ben mutsuz ve travmatik bir çocukluk geçirdim.Hiç çocukluk ve gençlik yaşamadım, ama o kısımlar buraya sığmayacak kadar uzun.Anlatıp sıkmayacağim.
Şu an orta yaşlarına gelmiş bir kadın ve bir anneyim.
Son 4 senedir çok zor süreçlerden geçtim.Annem kanserdi ,tedavisi sürerken sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim. Zor bir gebelik geçirdim riskli ve her an bebeğimi kaybetme korkusuyla yatağa bağımlı haldeydim. Bu süreçte annemin de kemoterapileri devam ediyordu. doğumumdan sonra annemi kaybettim.son ayları çok kötüydü.her an annemin ölümünü beklemenin psikolojisini size tarif edemem...bir tarafta küçük bir bebek ve ergenlik dönemini sıkıntılı geciren başka bir çocuk.eşim de dahil sıfır çevre desteği..sorumluluklar içinde annemin yasını bile tutamadım.
Bu arada bebeğim o kadar dikkatli takibe rağmen erken doğdu,doğuma yalnız girip çıktım.Dışarıda annesi, ailesi bekleyenlere özendim.ben doğum yaptığım gece çok ağrım olunca hemşireye seslenemediğim icin öylece bekledim o sırada eşim horlayarak uyuyordu.
başka bir şehirde küvez süreci geçirdik. lohusalik sürecinde de bebegim küvezdeyken, evimden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde, ağrı sızı içinde eşimden hiç destek görmediğim gibi bol bol surat asmasını, ilgisizliğini çektim. Mesela hergün doktorla görüşmeye hastaneye gidiyorduk.pandemi sebebiyle bebeğimi hiç göremiyordum.bugün yarın çıkacak derken aradan 20 gün geçmesine rağmen yine bebeğimi taburcu etmediklerinde dönüş yolunda ağlamaya başladım eşim direksiyona vurup "neden ağlıyorsun " diye bana bağırmaya başladı, bu bende yara oldu arkadaşlar.demek ki bu adam için benim ruh halimin hiçbir önemi yok kanaatine kesin olarak o gün vardım.
ne gebelik dönemi ,ne doğum ,ne annemin vefatı süresince hiç destek görmedim.anneme üzülüp ağladığımda "herkes ölecek " dedi mesela...(üzgün olduğunuzu bile bile sırıta sırıta video izleyen bir tip hayal edin) ( kadın koltuğun bir ucunda ölen annesine ağlarken,adam komik video izleyip gülüyor.)
başına gelince beni anlarsın dediğimde benimle dalga geçer gibi konuşuyor ya da hiç önemsemiyor.oysa sadece sussa yanimda dursaydi o bile yetecekti.benim acımı basite indirgiyor ve bu beni gerçekten hem sinirlendiriyor hem de en yakınım tarafından bir moral verici söz bile duymamak çok incitiyor.
aradan zaman geçti ama ben bu yaşadığım şeyleri içimden atamıyorum çok kırgın ve üzgünüm depresyona girdim sanıyorum.
İletişim problemimiz çok fazla.konuşamıyoruz arkadaşlar.ben etrafta böyle sakin sakin sohbet eden çiftleri görünce içim kıpır kıpır oluyor, imreniyorum.üslubu yaklaşımı cok itici oturup sohbet edilecek türde bir yapısı yok ve artık tahammül de edemiyorum.birşey hissedemiyorum, hiçbir beklentim kalmadi ama birşeyler yapacak gücüm de yok.
Bu yaşa geldim elde var sıfır.
Çocukluğum ve gençliğim kayıp...
Anneciğimi çok özlüyorum,o kadar mücadeleden sonra elimde kemoterapiden dökülen saçlarıyla kalakaldim... konuşabileceğim kimsem yok,dışarıdan iyi gibi görünen ama sıfır paylaşım olan bir evlilik,sorunlu bir ergen,küçük bir çocuk...çok yorgun, yılgın, üzgün ve mutsuzum.
Bu hayatın girdabından çıkamıyorum arkadaşlar.sorumluluklarimi yapıyorum, çocuklarıma iyi bir anne olmaya gayret gösteriyorum ama özellikle büyük olana yetemiyorum, buna ayrı üzülüyorum.
aklimdan intihar düşünceleri geçiyor ama ona da cesaretim yok.çocuklarıma sahip çıkacak kimse de yok.anne acısıyla ben bu yaşta baş edemezken onlar ne yapacaklar diyorum.mutsuzum kelimesi az kalıyor bir dost omuzunda hüngür hüngür ağlayasım var ama o da yok.yalnızlık çekiyorum.mesela hayatimda annemden başka hiç kimse bana "senin icin bunu aldim" diyip bir iğne vermedi ya da "gel bir kahve içelim konuşalım bana anlat" demedi."ben varım" demedi.aylarca yatağa bağımlı haldeyken, annemden uzaktayken,annem kanserken ,doğum yaptığımda "sana çorba yaptım "demedi kimse... "ben olsam böyle davranmazdim" ve kayıp ,yaşanmamış bir hayat hissiyatı çıkmıyor içimden.
Okuduysanız teşekkür ederim
Dip not: bazılarınız 2.cocuk konusuna çok takıldı arkadaşlar.şunu söylemek istiyorum ben çok uzun bir süre tek cocukluydum.annemin tedavi süreci birkaç aylık değil uzun bir süreçti ve o zaman eşimle bu kadar uzak değildik.(üzülerek söylüyorum hayatinizdaki insanin siz gerçekten zora düşünce degismeyeceginin hic bir garantisi yok).sürpriz şekilde hamile olduğumu öğrendim çünkü zaten doktor tedavisiz 2.bir gebelik olmayacağını söylemişti ve annem çok istiyordu tekrar bir bebegimin olmasını...kürtajı hiç düşünmedim,anneme söylediğimde mutluluğunu anlatamam yeni bir bebek onu iyileştirir diye düşündüm.cok da iyi geldi moral buldu ama yetmedi,gitti annem.
- 14 Eylül 2018
- 73
- 26
Ben de bu yazdığınıza çok duygulandım Allah mekanlarını cennet etsin Allah sabır versin sizlere annemi kaybedeceğim günü düşününce ben de kötü oluyorum
Kaybedeceğiniz günü düşünüp üzülmeyin.Daha çok teşekkür edin ona daha çok sarılın daha çok koklayın onu daha çok sevin…Allah sağlıklı uzun ömürler versin anneciğinize ….Beraber nice günleriniz olsun inşallah - 23 Ocak 2016
- 32.492
- 48.865
Düşünmeyin kötüyü çağırmayın .uzun uzun sağlıklı ömrü olsun ,beraber çok vakit geçirin, bol bol sarılın, çok fotoğraf çekin
Amin çok sağolun
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Evet farklı bir aile yapısı...kalabalık ama herkesin kendi başının çaresine baktığı bir aile.sevmeyi bilmiyor ya da herseyi eksiksiz alınca görevini yaptığını düşünüyor.rahat ve gamsız bir insan.
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Çok dua okuyorum rahatlatan tek şey bu...anneme çok dua ediyorum adına hayır yapıyorum biraz olsun içim rahatlıyor ama işte öyle bir an geliyor ki canımın acısı boyumu aşıyor ölsem de bitse diye düşünüyorum.sonra kendime kızıyorum.cocuklarina bunu yapmaya hakkın yok diye...
Normal bir psikoloji de olmadığımın farkındayım.ozellikle annemin ölümü bir de hiç destek görememek beni bunalıma itti.
- 15 Kasım 2022
- 1.394
- 932
Üstesinden gelinmeyecek bir durum değil bunu kendine yapma.Destek al dediğim gibi bunu erteleme her geçen gün senin aleyhine oluyor.Kocan bu durumu kullanmak isteyebilir anlayışla karşılamayabilir o yüzden tek başına git hastaneye
- 21 Eylül 2017
- 1.201
- 1.856
- 29 Nisan 2010
- 3.654
- 3.114
Sizin güzel bakışınız,çok teşekkür ederim moral oldunuzYazdıklarınızdan ve cevaplarinizdan kibar, naif ve ayni zamanda guclu bir yapiniz oldugunu anliyorum. Rabbim yar ve yardımcınız olsun.
Bana da özelden yazabilirsiniz, evlatlarınız ile hayırlı güzel yıllarınız olsun inşallah
evlat diyince akan sular duruyor onlar için toparlanacagim insallah - 21 Eylül 2017
- 1.201
- 1.856
Ne güzel Rabbim size 2 evlat bahsetmiş. Evlatlarınız da ne kadar şanslı sizin gibi bir anneye sahipler. Rabbim yolunuzu aydınlık etsin, kocaman öpüyorum sizi ve evlatlarınızıSizin güzel bakışınız,çok teşekkür ederim moral oldunuz
- Durum
Benzer Konular
