- 21 Haziran 2016
- 455
- 536
- 18
- 36
- Konu Sahibi destinaninannesi
-
- #1
Az önce kadınlık gururuyla ilgili konuyu okudum. Kendime sordum "ben ne yapıyorum" diye. Gerçekten mantıklı bir açıklamam yok. Eşimi çok çok çok seviyorum sanki o olmasa nefes alamayacak gibiyim ama aynı zamanda bazen oluyor ki ağzını burnunu kırmak istiyorum resmen aklımda bunu kuruyorum "dövsem mi şunu" diye. Sanki yapabilecekmişim gibi ciddi düşünüyorum bunu.
En başından başlarsam eşimle birbirimizi çok sevdik ve herkesin de yakıştırdığı bir çift olduk. Ailelerimizde sorun çıksa da dimdik durduk hiç birbirimizden vazgeçmedik. Mecburen herkes sustu. Konularımı çoğunuz biliyorsunuz bıktırma derecesinde çok açıyorum ve bunun için özür dilerim ama gerçekten herkes,her şey üzerime geliyor. Gözlerine bakmaya kıyamadığım kızımın sesi bile beynime kurşun gibi geliyor. Kendime ya da çevremdekilere zarar vermekten korkuyorum.
Neyse,konularımı biliyorsunuzdur ve eşimin bugünlere tek başına gelmediğini söyleyebilirim. Evlendiğimizde borç içindeydi. Bankayı saymazsak,elden 1 milyona yakın borcumuz vardı. Her zaman eşime destek oldum. Asla geri çekilmedim,onu yalnız bırakmadım. Eşim de işte ne olursa olsun evde hep güldü,belki parasız gezdiği günler oldu ama hiç bunun lafını etmedi. Biz 1 senede bu borçları kapattık. Hak ettik mi bilmiyorum ama çok çok yükseldik.Şımardık mı bilmiyorum ama ikimize de bir rahatlık geldi. Eşim işini asla bırakmadı ama hesabını da tutmadı. Ben deseniz öylesine. Asalak gibi yaşamaya başladık. İlk evlendiğimizde ikimiz bir tabaktan yesek de çok mutluyduk. Şimdi istediğimiz yerde yiyebiliriz yine mutluyuz ama ilk zamanlardaki gibi olmuyor hiçbir şey. Eşim değişiyor mu onu bile bilmiyorum. Evliliğimizin ilk aylarında annesi yanımızda olduğu halde her akşam benimle ilgilenen eşim artık eve geldiğinde ya sürekli telefonda konuşuyor iş için ya da kumandayı alıp aptal gibi televizyon izliyor. Aptal diyorum çünkü o anda transa geçiyor,bir şey söylesem 10 dakikada anca anlıyor böyle boş boş bakıyor. Benim sevdiğine eminim. Söylemesi ne kadar doğru bilmiyorum ama cinsellik konusunda hiçbir sıkıntımız yok. Eşim hastalık derecesinde artık bağımlı olduğundan şüphelendim. Her gün hatta gecede birden fazla kez yapıyoruz yani bu sebep değil aramızda bir soğukluk yok. Kızımız yanımızdayken hele biz dünyanın en mutlu insanları oluyoruz ya da olduğumuzu zannediyoruz.
Eşimi çok seviyorum. Bazen çok zıt oluyoruz ama birbirimizi tamamlıyoruz genel anlamda. Ama içimde eksilen bir şey var. Sevgi değil bu çünkü eşim için gözümü kırpmadan canımı bile veririm bu yani bu başka bir şey sanki. Mesela normalde çok alınacağım şeyleri o söylese ve özür dilese unuturum küs kalamam. O da aynı şekilde. Ama olmuyor bir yerden eksiliyoruz. İlk baştaki heyecanımız yok oluyor ama böyle olması için bir sebebimiz yok. Daha daha iyi durumdayız. Biz hep evliliğimizin ilk aylarında "belimizi doğrultacağız,çocuğumuz olacak daha mutlu olacağız" diyorduk. Olmadı. Her sorun büyüyor,büyüyor sanki benim sırtıma biniyor. Eşime baktığımda hala içim titriyor ama eskisi gibi hissedemiyorum.
Eşimi günde 4-5 saat anca görebiliyorum yaz aylarında. Bazen keşke eskisi gibi olsaydık diyorum. Sonra kızıma haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Onun için mutlu olmalıyız diyorum. Sanırım ben ne dediğimi bilmiyorum.
Ne düşündüm,ne yazdım inanın bilmiyorum sadece ağlıyorum bu sanırım sinir boşalması bilmiyorum ama artık çok yoruldum. Nasıl düzelteceğimi ya da nasıl tamamen koparacağımı bilmiyorum. Bugüne kadar beni okudunuz yardımcı olmaya çalıştınız lütfen yine yardım edin. Çok uzun oldu kusuruma bakmayın.
En başından başlarsam eşimle birbirimizi çok sevdik ve herkesin de yakıştırdığı bir çift olduk. Ailelerimizde sorun çıksa da dimdik durduk hiç birbirimizden vazgeçmedik. Mecburen herkes sustu. Konularımı çoğunuz biliyorsunuz bıktırma derecesinde çok açıyorum ve bunun için özür dilerim ama gerçekten herkes,her şey üzerime geliyor. Gözlerine bakmaya kıyamadığım kızımın sesi bile beynime kurşun gibi geliyor. Kendime ya da çevremdekilere zarar vermekten korkuyorum.
Neyse,konularımı biliyorsunuzdur ve eşimin bugünlere tek başına gelmediğini söyleyebilirim. Evlendiğimizde borç içindeydi. Bankayı saymazsak,elden 1 milyona yakın borcumuz vardı. Her zaman eşime destek oldum. Asla geri çekilmedim,onu yalnız bırakmadım. Eşim de işte ne olursa olsun evde hep güldü,belki parasız gezdiği günler oldu ama hiç bunun lafını etmedi. Biz 1 senede bu borçları kapattık. Hak ettik mi bilmiyorum ama çok çok yükseldik.Şımardık mı bilmiyorum ama ikimize de bir rahatlık geldi. Eşim işini asla bırakmadı ama hesabını da tutmadı. Ben deseniz öylesine. Asalak gibi yaşamaya başladık. İlk evlendiğimizde ikimiz bir tabaktan yesek de çok mutluyduk. Şimdi istediğimiz yerde yiyebiliriz yine mutluyuz ama ilk zamanlardaki gibi olmuyor hiçbir şey. Eşim değişiyor mu onu bile bilmiyorum. Evliliğimizin ilk aylarında annesi yanımızda olduğu halde her akşam benimle ilgilenen eşim artık eve geldiğinde ya sürekli telefonda konuşuyor iş için ya da kumandayı alıp aptal gibi televizyon izliyor. Aptal diyorum çünkü o anda transa geçiyor,bir şey söylesem 10 dakikada anca anlıyor böyle boş boş bakıyor. Benim sevdiğine eminim. Söylemesi ne kadar doğru bilmiyorum ama cinsellik konusunda hiçbir sıkıntımız yok. Eşim hastalık derecesinde artık bağımlı olduğundan şüphelendim. Her gün hatta gecede birden fazla kez yapıyoruz yani bu sebep değil aramızda bir soğukluk yok. Kızımız yanımızdayken hele biz dünyanın en mutlu insanları oluyoruz ya da olduğumuzu zannediyoruz.
Eşimi çok seviyorum. Bazen çok zıt oluyoruz ama birbirimizi tamamlıyoruz genel anlamda. Ama içimde eksilen bir şey var. Sevgi değil bu çünkü eşim için gözümü kırpmadan canımı bile veririm bu yani bu başka bir şey sanki. Mesela normalde çok alınacağım şeyleri o söylese ve özür dilese unuturum küs kalamam. O da aynı şekilde. Ama olmuyor bir yerden eksiliyoruz. İlk baştaki heyecanımız yok oluyor ama böyle olması için bir sebebimiz yok. Daha daha iyi durumdayız. Biz hep evliliğimizin ilk aylarında "belimizi doğrultacağız,çocuğumuz olacak daha mutlu olacağız" diyorduk. Olmadı. Her sorun büyüyor,büyüyor sanki benim sırtıma biniyor. Eşime baktığımda hala içim titriyor ama eskisi gibi hissedemiyorum.
Eşimi günde 4-5 saat anca görebiliyorum yaz aylarında. Bazen keşke eskisi gibi olsaydık diyorum. Sonra kızıma haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Onun için mutlu olmalıyız diyorum. Sanırım ben ne dediğimi bilmiyorum.
Ne düşündüm,ne yazdım inanın bilmiyorum sadece ağlıyorum bu sanırım sinir boşalması bilmiyorum ama artık çok yoruldum. Nasıl düzelteceğimi ya da nasıl tamamen koparacağımı bilmiyorum. Bugüne kadar beni okudunuz yardımcı olmaya çalıştınız lütfen yine yardım edin. Çok uzun oldu kusuruma bakmayın.