- 10 Şubat 2013
- 516
- 577
- 123
Çocuklarımız bize birer emanetler ve Rabbimizin en güzel armağanları.
Sevgimize, şefkatimize, korumamıza muhtaçlar.
Çocuklarımıza sadece barınak verip karınlarını doyurarak sahip çıkamayız.
Sevgimizi, şefkatimizi, korumamızı onlardan esirgersek büyük bir yanlışın içine girmiş oluruz.
Ve şunu unutmamalıyız, bir anlık zevk için ya da kazayla(!) çocuk yapılmaz, çocuk sahibi olmaya bir çocuğun sorumluluğunu almaya hazır olmayan insanlar sadece sevmek ve etraflarının 'bebek ne zaman?' sorularından muaf olmak için çocuk sahibi oluyorlarsa bence o çocukları hakketmiyorlar. Zaten bu şekilde hareket eden insanlar, o çocuklara hak ettikleri değeri de vermiyorlar.
Çok fazla çocuğu gözlemleyebilme şansına sahibim.
Sevgiye, şefkate, korunmaya muhtaç oldukları o kadar belli ki...
4 yaşında küçücük bir kız var, bütün gün sokakta, üstü başı pis içinde, belli annesi günlerce belki haftalarca yıkamıyor bu çocuğu. Zengin olmamak, pis olmak değil belki de bunun bilincinde değil annesi.
Bütün gün 1 anne çocuklarını sokağa neden bırakır?
Sokak mı o çocukların annesi?
Sokaklar bazen daha mı yakın o çocuklara?
Ama sokaklar tehlikeli, hemde çok tehlikeli.
sokak mı bu çocukların annesi?
Bu çocukları anneleri, babaları çok rahat dövebiliyor, yaptığının yanlış olduğunu söyleyenlere aldırış etmeden yapabiliyorlar bu çirkin eylemlerini. Küçükken masumiyetleri döve döve yok edilen çocuklar büyüyünce anne-babalarını dövebiliyor. (ya da dayak eylemini başkaları üzerinde uyguluyorlar)
Bu çocuklar anne ve babalarının kendilerini sevmediğini düşünüyorlar.
Bir tanesi şöyle demişti;
-Annem beni sevmiyor, telefonda benim hakkımda ağlayarak konuşuyor.
Annesinin ne konuştuğunu bilmiyorum ama çocuğun zihninde bu şekilde bir anne figürü var. Sevilmediğini düşünüyor ama annesini seviyor, öyle söylüyor.
Anne ve babasından dayak yiyen, hakaret duyan, sevgi-şefkat görmeyen çocuklar sevilmediklerini düşünüyorlar. Aileleri bu çocukları böyle yaparak sokağa terk ediyor. Aile sıcaklığını bilmeyen çocuklar bu sıcaklığı sokaklarda, kötü niyetli insanlarda, kötü alışkanlıklarda arayabiliyorlar. İçlerindeki bu boşluğu kapatmak istiyorlar. Yanlış yapıyorlar ama yanlış yapılmaya aileleri tarafından itiliyorlar.
Şöyle seslenmek istiyorum bu yazının ulaştığı gönüllere.
Çocuklarınıza sahip çıkın!
Sevginizi, şefkatinizi, korumanızı onlardan esirgemeyin.
Dövmeyin, hakaret etmeyin onlara, sokağa itmeyin yavrularınızı, kanatmayın yüreklerini.
Sevgi vermezseniz yavrularınıza, sevgi arayışı içinde olurlar.
Kendilerini sevecek, değer verecek insanlara ihtiyaç duyarlar ve bu ihtiyaçlarını yanlış yerde ararlar.
Aradıkları yerler ise ya kötü niyetli insanlar yada kötü alışkanlıklar-bağımlılıklar olabilir.
Kendi ellerinizle yavrularınızı sokağa itmeyin.
Sadece doyuranı ve barınak vereni olmayın, anne-babası da olun yavrularınızın.
Unutmayın,bazı çocuklara sokak anne ve babalık yapıyor!
Çocuklarınıza siz anne ve babalık yapın, sokak değil...
Gülşah D.