Hanımlar merhaba. Hem dertleşmeye hem de akıl almaya ihtiyacım var. Yardımcı olursanız Ve fikirlerinizi söylerseniz eğer mutlu olurum.
Bir yıllık evliyim. Yedi aylık hamileyim. İsteyerek ve severek evlendik ancak çok zor geçti ilk yılımız. Sürekli kavga gürültü. Altı ay bir görüşme sonunda evliliğe karar verdik bu arada. Yani öyle yıllarca bir tanışma dönemimiz olmadı. Ne cicim ayımdan ne balayımdan ne de hamileliğimden hiçbir şey anlamadım desem yalan söylemiş olmam gerçekten. Bir sürü büyük küçük problem oldu ama ben sizlere en son yaşadığımız sıkıntıyı anlatacağım.
Geçen Ramazan bayramında nişanlı idik. Aileler küs oldukları için bayramıma gelen olmamıştı, yuttum. Daha sonra yine Geçen sene kurban bayramında yeni evliydik. Önce eşimin ailesine gittik. Onların bi bayram kahvaltısı ritueli varmış anneannesinde herkes toplanır mutlaka sucuklu yumurta yerlermiş. Neyse bizde dediğim gibi gittik elbette.
Sonra benim aileme geldik. Biraz kaldı bizde bayramlaştık ardından da telefon geldi kurban kesmeye gitti öğleden sonra. Ben annemle kaldım.
Gece bire kadar gelmedi. İlk bayramımız Ve Yen'i evliyiz düşünün. Dedim nerdesin bu kadar saat. Eee et doğradım. Sanki doğrayacak adam kalmadı. Ailesinde altı tane kadın var bunu yapabilecek. Benim bildiğim kurbanda erkek parçalar etleri geri kalanı kadın halleder. Birde dediğim gibi kalabalık ailesi kadın sayısı açısından. Yani buna sıra gelene kadar bi dolu insan var. Neyse bunu da yuttum.
Şimdi gelelim bu sene Ramazan bayramımıza. Bu bizim üçüncü bayramımız olacak yani nişanı da sayarsak.
Arife akşamı dedi ki bana sabah erken uyandırmayı unutma ben namaza giderim sende hazırlanırsın sonra bizimkilere gider bayramlaşır kahvaltı ederiz.
Bende gayet sakin bi ses tonu ile bu bayram da mı ilk sizinkilere gideceğiz dedim.
Evet anneannem hayatta olduğu sürece bayram kahvaltıları yapılacak Ve ilk bize gideceğiz dedi eşimde.
Bende bozuldum evet ama bağırmadım asla dedim ki sakinliğimi koruyarak e benimde anneannem hayatta, bende ailemle bayram kahvaltısı yapmak isterim, üstelik benim babamda hayatta. Eşimin babası vefat etmiş bu arada. Yani iki aile büyüğüm de var benim. Anneannem seksen yaşında Allah uzun ömür versin ona. Onun ki altmışbeşinde. Yani kıyas yapmıyorum ama onun verdiği cevaba karşılık benimde söyleyebileceğim şeyler bunlar elbette ve kendimce haklıyım.
Tabii bozuldu kendisi ve agresifleşti. Bağırıştık. Gelmiyorum dedim. Benimde bir ailem var sokaktan bulmadın beni. Bende isterim ailemle bayram kahvaltısı etmek falan dedim yine. Ne yani diyor siz biraraya gelip kahvaltı mı ediyorsunuz. Yani hemen çamur atma derdine düşüyor üste çıkmak için. Ki soframıza oturmuşluğu çoktur. Dedim ne saçmalıyorsun, sen ne zannediyorsun ki ailemi? Tamam dedi gelme ben kendi aileme giderim sen kendi ailene git. Öylelikle ben uyudum. Hiç
Konuşmadık. O da oyun başında sabahladı. Güya küs ya.. Her ne kadar küs olsakta sabah bi daha sorar diye düşünüyorum ben. Hani sen bi daha sor ha ben yine gelmezsem o zaman hata bende kalsın değil mi ama? Ki gidecektim de ilk onlara. Baktım uyandırmıyor, o evden çıkarken ben kalktım hazırlanacağım. Fakat ne o ne ben konuşmadık yine birbirimizle. Ama diyorum namazdan sonra gelir kesin. Ben hazırlandım namaz bitti ve gelmedi eve beni almaya. Aramadı da. Bende aramadım. Bekledim taa ki dokuza kadar baktım gelen giden Yok bende kalktım anneme geldim. Fakat ne aradı ne sordu. Hiçbir şey Yok. Bende aramadım. Akşama doğru annemlerin bayramını kutlamaya uğradı. Tabii tavırlı. Yoktu kimse evde. Oturmadı Ve gitti. Ben şok oldum. Yani hiç demedi ki hadi gidelim ya da konuşalım vs. On gündür ben ailemin evindeyim. Bende o son hareketinden sonra inat ettim aramadım. Onun de Aradığı sorduğu da yok. Böyle saçma sapan günler geçiriyorum. Ne yapacağımı da bilmiyorum hiç. Resmen Yok sayıyor beni. Babam aradı iki gün evvel yine gelen giden arayan soran olmadı. Resmen hayal kırıklığı içindeyim şu an.
Çok uzattım hakkınızı helal edin. Ama nasıl yapsam da bu yangını söndürsem bilemedim. Şu an sadece beklemedeyim.
