- 10 Ağustos 2018
- 3.797
- 7.721
- 108
İnşallah komşu oluruz :) evet istanbullulara her yer yakın vallahi. Hızlı tren nimet gibi oldu kapış kapış gidiyor biletleri bakırköye kadar uzayınca erken kovalamak gerekiyor :)
İnşallah komşu oluruz :) evet istanbullulara her yer yakın vallahi. Hızlı tren nimet gibi oldu kapış kapış gidiyor biletleri bakırköye kadar uzayınca erken kovalamak gerekiyor :)evetttt Uluönder Mahallesinde oturuyor. O civarlarda ev bakıcaz bizde. Desenize yakın oturucaz. Gerçi İstanbulluya her yer yakın oluyorUzak mesafeler gitmeye alışığız ne de olsa. Çok sevindim gerçekten bakarsınız daha ilerde koşşu da oluruz. Evet porsuk güzel, akşam yürüyüşleri felan.. Odunpazarı da çok güzel, Sazova çok güzel. Eskişehir güzel şehir gerçekten ve iyi ki hızlı tren var. Hızlı tren Bakırköye kadar gidiyor artık bu arada. O da iyi oldu.
Hayırlısı allah mesut etsinEylül Ekim gibi planlıyoruz bakalım :)
Merhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
Gurbet zor canım 3 yıllık evliyim 2 bebegim var geç gördüm belki evlendin bende istanbula gelin geldim eşiminde benimde burda kimsemiz yok eşimim işi burdaydı yakınlarımı arıyorum bazen ilk zamanlar çok ağladım ama alıştım sadece zorluğu işin oldugunda dısarda çocuk olunca bırakacak bir yakının olmuyor
Ben cocuguna bu tarz duygu somurusu yapan aileleri hic iyiniyetli bulamiyorum uzgunum. Sen bir yuva kuruyorsun. Dogdugun yer degil doydugun yer demisler, evlenecegin insanin is imkani neredeyse oraya gideceksiniz. Insanlar evlenip esiyle taa dogunun en ucra yerlerine gidiyor meslek geregi. Siz eskisehir gibi huzurlu bir yere gideceksiniz ustelik.Ben de bir evin bir kiziydim. Cok guzel bir sehirden imkanlari kisitli ufacik bir ilceye geldim evlenerek. Bir bucuk yil olacak burda esim ve esimin ailesinden baska hicbir tanidigim yok arkadasim vs yok. Ben de aileme cok duskunum anneme cok duskunum ama ayri bir yuva kurmanin bilinciyle benim yuvam artik burasi dedim. Ve mutluyum huzurluyum.
Aile durumunuz dışında şunu söyleyebilirim: İstanbuldan bir gün gitmek zorunda kalırsam kesinlikle Eskişehir'i seçerimMerhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
Bende başka şehire gidiyorum ve ailenin tek çocuğuyum ama bende bir sorun var galiba gitmek için gün sayıyorum inanMerhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
Anne baba evliliği yanlış anlamış sanırım. Evlilik mesafelerle sinirlandirilamaz. Evlilikte huzur mutluluk aranır. Evlat huzurluysa evlendiği adamla mutluysa gerisi önemsiz. Acitasyon yapmalarının anlamı yok. Ve tek uzağa evlenen sen değilsin. Bunuda düşünsünler
Allah utandırmasın mutluluklar dilerimBende başka şehire gidiyorum ve ailenin tek çocuğuyum ama bende bir sorun var galiba gitmek için gün sayıyorum inan
Ben cocuguna bu tarz duygu somurusu yapan aileleri hic iyiniyetli bulamiyorum uzgunum. Sen bir yuva kuruyorsun. Dogdugun yer degil doydugun yer demisler, evlenecegin insanin is imkani neredeyse oraya gideceksiniz. Insanlar evlenip esiyle taa dogunun en ucra yerlerine gidiyor meslek geregi. Siz eskisehir gibi huzurlu bir yere gideceksiniz ustelik.Ben de bir evin bir kiziydim. Cok guzel bir sehirden imkanlari kisitli ufacik bir ilceye geldim evlenerek. Bir bucuk yil olacak burda esim ve esimin ailesinden baska hicbir tanidigim yok arkadasim vs yok. Ben de aileme cok duskunum anneme cok duskunum ama ayri bir yuva kurmanin bilinciyle benim yuvam artik burasi dedim. Ve mutluyum huzurluyum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?