Başarısızlık/Yetersizlik hissi ile nasıl başa çıkıyorsunuz?

elaelif123 · 22 Şubat 2019

beren777 .!.:
Bütün akademik - çalışma hayatı başarılar ile geçmiş bir insan olarak yurtdışında burslu doktora seviyesine kadar geldim ve tökezledim :) Şu ana kadar hiçbir işi ikinci defa tekrarlamama gerek kalmamıştı, dersi derste öğrenen bir insandım çalışmama bile gerek kalmazdı. İş hayatında da aynı şekilde teknik bir iş yapıyorum ve hiçbir tekniği ikinci defa görmeme gerek kalmadan yapıyordum. Zaten hep mükemmelliyetçi bir insandım, bütün okullarımı da derece ile bitirdim. Ta ki buraya taşınıp, doktoraya başlayana kadar...

Bütün ezberim bozuldu. Alanımı değiştirmiştim ve oldukça ilgim olduğu bir alandı ama daha önceki akademik hayatım kadar iyi sonuçlanmadı. Yine her şeyi öğreniyorum ve yapıyorum ancak ilk seferde yapamıyorum çoğu zaman. Hatta bir teknik var ve o kadar ince bir iş ki yapabiliyorum ama diğerleri kadar hızlı ve etkili yapamıyorum diye her hafta kendimi yiyorum. Daha önceleri ikinci tekrara gerek kalmadan yapabildiğim için kendimi inanılmaz hayal kırıklığına uğrattım. Şu an kendi kendini gerçekleştiren kehanet yaşıyorum; nasıl olsa en iyi şekilde yapamayacağıma inandığım için kesinlikle hiçbir şey yapamıyorum, panik oluyorum, kaba tabir ile 'kal geliyor'. Anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum sürekli olarak gerginim mide bulantısı yaşıyorum ve uyumadan yaşıyorum diyebilirim. Önümde ilk defa somut olarak 'yeterince iyi' yapamadığım bir durum var ve ben bunu hazmedemiyorum bir türlü, başa çıkamıyorum. Nasıl tepki vereceğimi bilmediğim için tam anlamıyla bir duygu tutulması yaşıyorum artık günlük hayatımı devam ettirememeye başladım.

Bunu beraber çalıştığım doktora sonrası araştırmacısı da tetikledi, bir şeyi bir defada yapamayınca asla yapamayacağımı düşünüyor ve zaten o kadar mükemmelliyetçi bir insan ki onun gözünde asla iyi değilim. Beni sürekli her konuda eleştirir bir önceki konumda uzun uzun anlatmıştım. Onun için hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımı biliyorum. Zaten beni %80 dolaylarında başarılısın, %100 olmadığın için doktorayı bırakıp önüne bakmalısın diye yönlendiriyor.

Kendime o kadar çok yükleniyorum ki... Bir işi birkaç defa deneyip hala %100 iyi yapamamayı kabul edemiyorum, kendimi sürekli başkalarıyla karşılaştırıyorum bende bir problem mi var neden yapamıyorum en iyi şekilde diye?
Aslında tez izleme komitelerim ve gelişme raporlarımın geri dönüşleri iyi geliyor, görünürde gözle görülür bir problem yok. Danışman hocam da yavaş ya da hızlı ilerlemem ile ilgilenmiyor, önemli olan sonuç, ben senden memnunum diyor ve beni destekliyor. Sadece ben kendi standartlarımda başarılı ve iyi hissetmiyorum. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama bütün dünya bana sen iyisin de dese ben en ufak bir yanlış yaptığımda kendimi o kadar başarısız ve yetersiz hissediyorum ki, kimseye inanmıyorum.

Türkiye' deki terapistim ile online terapi görüyorum ve okulun danışmanlık hizmetinden de randevu aldım belki psikiyatriye yönlendirir diye. Yaşadığım ülkede direkt psikiyatriye randevu alamıyoruz. Onlar da yoğunluktan 1 ay sonraya randevu verdiler, o zamana kadar nasıl dayanacağımı bilmiyorum.

Mükemmellik, başarısızlık ve yetersizlik hissi ile nasıl başa çıktınız? Ben başa çıkamayıp kaçma ve bursumu-doktoramı yakma eğilimindeyim. Zaten belki de yeterince iyi değilim bunun için.

bu kadar başarıya endekslenmeniz sanki bi savunma mekanizması, yani bir şeyden kaçış için zihin başarıya odaklanmış gibi..

Rosalind Franklin · 23 Şubat 2019

fistikci1986 .!.:
tecrübeniz eksik arttıkca istediğiniz seviyeye gelirsiniz tecrübe dediğimde işinizle alakalı değil çok iyi bir mühendissinizdir arabayı çok iyi yaparsınız bu saatten sonra uçak yapacağınıza inanırsınız uçak yapmaya başlayınca tekniği farklı sistemi farklı herşeyi farklı bakacağınız ve görmeniz gereken noktalar farklı ilk başarısızlıkta kafanızda yarattığınız tüm sistem çökmüş tecrübeniz arttıkça geçer hep mükemmel hep başarı olmuyor birazda başarısızlığı tadın

Çok iyi anlamışsınız tam olarak bu durumdayım. Mühendisim, çok iyi olduğum bir alandan daha ilgimin olduğu aynı segmentte ama farklı bir alana geçtim. Hala çok ilgimi çekiyor ama kullanılan teknikler çok farklı ve ben tam olarak göremiyorum. Eski başarımı elde etmek istiyorum olmuyor.

Rosalind Franklin · 23 Şubat 2019

elaelif123 .!.:
bu kadar başarıya endekslenmeniz sanki bi savunma mekanizması, yani bir şeyden kaçış için zihin başarıya odaklanmış gibi..

Çok doğru bir tahmin, sebebini altta alıntılara ekliyorum.

beren777 .!.:
Terapistimle bir tanışıklığınız var mı? Birebir aynı cümleleri kuruyor odak noktayı değiştirmek konusunda :)

Benim psikolojim sizin bahsettiğiniz gibi işlemiyor. Çok uzun süre travma sonrası stres bozukluğu tedavisi gördüm yaşadıklarımdan dolayı (alıkoyulma, darp, taciz ve tecavüz girişimi) ve normal hayatıma devam etsem de bende anksiyete bozukluğu gibi etkileri kaldı. Ve hep çok çalışıp, başarılı olarak kendi özgüvenimi geri kazandım. Şu zamana kadar akademik anlamda başarısız olmadığım için de su üstüne çıkan bir konu olmamıştı başarısızlığa karşı bu kadar tepki geliştirebildiğim terapilerde. Bu ayrıntıları konu başında vermediğim için çok anlaşılır olmamış sizin için sanırım.
Mesela önce kendi başarısızlığım ile ilgili mantıklı olmayan şeyleri yaratıp, sonra da buna kendim inanıyorum ve fiziksel tepkiler veriyorum. Başkalarına karşı çok objektifim ama kendime karşı kesinlikle değilim. Şu an EMDR terapisi görüyorum tekrar bu yanlış inancımı değiştirmek için. Benim için de kolay değil bu durum.

beren777 .!.:
Uzun zaman oldu, hemen sonrasında bir intihar girişimim oldu ve 3 sene aralıksız psikoterapi+ilaç desteği gördüm. Enkaz halden, yurtdışında kendi başına yaşayabilen bir kadına dönüştüm. Aslında bu geçmişimi hiçbir zaman bahane olarak görmedim. Çok güldüm, çok gezdim, aşık oldum, aşk acısı çektim, yeni diller öğrendim, müzik aleti çaldım ve bir spor dalında uzmanlaştım; akademik olarak da hep çok çalışkan ve başarılı oldum. Yani hayatımın geri kalanını dolu dolu yaşamaya söz vermiştim.

Yurtdışında doktoraya başlamak ise bütün ayarlarımı bozdu! Bu kadar çok tepki göstereceğimi ben de bilmiyordum. O yüzden şu an nasıl tepki vereceğimi bilmiyorum, hislerimi kontrol edemiyorum. Birçok his tetiklendi.

Terapistim de aynı sizin gibi yavaş ilerle, tadını çıkar; şu ana kadar yaptıklarını düşün, kendine ödül olarak gör diyor. Olaylara bakış açınız o kadar doğru ki çocuklarınız çok şanslı :)
Teşekkür ederim ilginiz için.

elaelif123 · 23 Şubat 2019

beren777 .!.:
Çok doğru bir tahmin, sebebini altta alıntılara ekliyorum.

Psikonet yayınlarının kitapları var. Netten bi bakar mısınız. Uzman psikologların yazdığı. Orda bu davranışınizin gerisinde ne yatıyor. Hangi duygudurumundan kaçmak için zihninizi başarıya odakladığınızın gerçek sebebini okuyarak anlayabilirsiniz..kendi durumunuzu çözmek adına..

Rosalind Franklin · 23 Şubat 2019

elaelif123 .!.:
Psikonet yayınlarının kitapları var. Netten bi bakar mısınız. Uzman psikologların yazdığı. Orda bu davranışınizin gerisinde ne yatıyor. Hangi duygudurumundan kaçmak için zihninizi başarıya odakladığınızın gerçek sebebini okuyarak anlayabilirsiniz..kendi durumunuzu çözmek adına..

Hepsi var, forumda da sık sık tavsiye ederim kitapları. Kendi şemalarımın da farkındayım zaten terapi görüyorum. İşte çözüm aşamasında bulunduğum ortamda kalmak beni zorlayan kısım şu an.

elaelif123 · 23 Şubat 2019

beren777 .!.:
Hepsi var, forumda da sık sık tavsiye ederim kitapları. Kendi şemalarımın da farkındayım zaten terapi görüyorum. İşte çözüm aşamasında bulunduğum ortamda kalmak beni zorlayan kısım şu an.

Gerçek "başarı" kendinizi iyi hissetmek.

Alanda · 23 Şubat 2019

beren777 .!.:
Bütün akademik - çalışma hayatı başarılar ile geçmiş bir insan olarak yurtdışında burslu doktora seviyesine kadar geldim ve tökezledim :) Şu ana kadar hiçbir işi ikinci defa tekrarlamama gerek kalmamıştı, dersi derste öğrenen bir insandım çalışmama bile gerek kalmazdı. İş hayatında da aynı şekilde teknik bir iş yapıyorum ve hiçbir tekniği ikinci defa görmeme gerek kalmadan yapıyordum. Zaten hep mükemmelliyetçi bir insandım, bütün okullarımı da derece ile bitirdim. Ta ki buraya taşınıp, doktoraya başlayana kadar...

Bütün ezberim bozuldu. Alanımı değiştirmiştim ve oldukça ilgim olduğu bir alandı ama daha önceki akademik hayatım kadar iyi sonuçlanmadı. Yine her şeyi öğreniyorum ve yapıyorum ancak ilk seferde yapamıyorum çoğu zaman. Hatta bir teknik var ve o kadar ince bir iş ki yapabiliyorum ama diğerleri kadar hızlı ve etkili yapamıyorum diye her hafta kendimi yiyorum. Daha önceleri ikinci tekrara gerek kalmadan yapabildiğim için kendimi inanılmaz hayal kırıklığına uğrattım. Şu an kendi kendini gerçekleştiren kehanet yaşıyorum; nasıl olsa en iyi şekilde yapamayacağıma inandığım için kesinlikle hiçbir şey yapamıyorum, panik oluyorum, kaba tabir ile 'kal geliyor'. Anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum sürekli olarak gerginim mide bulantısı yaşıyorum ve uyumadan yaşıyorum diyebilirim. Önümde ilk defa somut olarak 'yeterince iyi' yapamadığım bir durum var ve ben bunu hazmedemiyorum bir türlü, başa çıkamıyorum. Nasıl tepki vereceğimi bilmediğim için tam anlamıyla bir duygu tutulması yaşıyorum artık günlük hayatımı devam ettirememeye başladım.

Bunu beraber çalıştığım doktora sonrası araştırmacısı da tetikledi, bir şeyi bir defada yapamayınca asla yapamayacağımı düşünüyor ve zaten o kadar mükemmelliyetçi bir insan ki onun gözünde asla iyi değilim. Beni sürekli her konuda eleştirir bir önceki konumda uzun uzun anlatmıştım. Onun için hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımı biliyorum. Zaten beni %80 dolaylarında başarılısın, %100 olmadığın için doktorayı bırakıp önüne bakmalısın diye yönlendiriyor.

Kendime o kadar çok yükleniyorum ki... Bir işi birkaç defa deneyip hala %100 iyi yapamamayı kabul edemiyorum, kendimi sürekli başkalarıyla karşılaştırıyorum bende bir problem mi var neden yapamıyorum en iyi şekilde diye?
Aslında tez izleme komitelerim ve gelişme raporlarımın geri dönüşleri iyi geliyor, görünürde gözle görülür bir problem yok. Danışman hocam da yavaş ya da hızlı ilerlemem ile ilgilenmiyor, önemli olan sonuç, ben senden memnunum diyor ve beni destekliyor. Sadece ben kendi standartlarımda başarılı ve iyi hissetmiyorum. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama bütün dünya bana sen iyisin de dese ben en ufak bir yanlış yaptığımda kendimi o kadar başarısız ve yetersiz hissediyorum ki, kimseye inanmıyorum.

Türkiye' deki terapistim ile online terapi görüyorum ve okulun danışmanlık hizmetinden de randevu aldım belki psikiyatriye yönlendirir diye. Yaşadığım ülkede direkt psikiyatriye randevu alamıyoruz. Onlar da yoğunluktan 1 ay sonraya randevu verdiler, o zamana kadar nasıl dayanacağımı bilmiyorum.

Mükemmellik, başarısızlık ve yetersizlik hissi ile nasıl başa çıktınız? Ben başa çıkamayıp kaçma ve bursumu-doktoramı yakma eğilimindeyim. Zaten belki de yeterince iyi değilim bunun için.

bunu izleyin.

bayan-suslu · 23 Şubat 2019

beren777 .!.:
Umarım çok daha iyi şartlarda bir iş bulursunuz.
Sizi anlıyorum.

teşekkür ederim. inş

new_yorker · 23 Şubat 2019

Merhaba,
Size kisaca kendi hikayemi anlatayim.
ABD de cok sevdigim alanda master yapma hakkini kazandim sizin gibi. NY da dunyanin en iyi universitelerinden birinde, bebegim 4 aylikken basladigim masterimi bebegimi hicbir bakiciya/krese vermeksizin ve de yardimcim olmaksizin (esim haric) 1 senede bitirdim. Bir senede bebegime baktim, masterimi basariyla yaptim, PhD icin basvrularima ve sinavlarima devam ettim (GRE vs) ve de tatillerde Florida, Chicago, West coast vs gezdim, ayrica PhD kabul de aldim. Ayrica surekli gezmelerime, alisverisime, pikniklerime, arkadas bulusmalarima da katildim, oyle bir seneydi yani.
PhD ye baska bir universitede basladim, kayinvalidem bebegime bakmaya geldi, bebek bakimi, yemek vs hep o yapiyordu ama PhD de ilk donemden sonra o kadar basarisiz oldum ki, ve bir turlu toparlayamadim. Basarisizlik, yetersizlik hissi, psikolojik bunalimlar, sikintilar, ben yapamiyorumlar pesimi birakmadi. Oyle kotu gecti ki hersey anlatamam, battikca battim, battikca battim, inanin danisman hocam cok iyi ve cok guclu birisi olmasaydi (kendisi school of education da director idi) belki de universiteden atilmistim. Ve ben danismanimla konustum, 3. donem sonunda master derecemi alip, PhD yi biraktim. Aslinda hicbirsey kaybetmedim cok sukur ama danismanimla son konusmamda cok ozur dilerim dedim, bana olan o kadar desteginizi ve guveninizi bosa cikardigim icin cok uzgunum dedim. Hic uzulme dedi, phd yi birakan o kadar cok ogrenci var ki, sen ilk degilsin, ustelik senin kaybettigin birsey yok, yillarca phd ye devam edip son dk da birakan cok kisi var dedi.
Size tavsiye vermeyecegim, kendi hikayemi paylastim. PhD yi biraktigim icin cok mutluyum. Oyle kotu etkiledi ki beni, hala dogru duzgun birsey yapamayacagima, is bulamayacagima, bulsam iyi calisamayacagima vs inaniyorum hala. Biraz kendimi toparlamaya ihtiyacim var. Cok sukur PhD den atilmadan masterdan birakip cikmisim, yoksa daha neler olurdu bilemiyorum.

Spizella · 23 Şubat 2019

her şeyi mükemmel yapmak zorunda değilsiniz bunu kabullenirseniz sorun çözülür.

Daha iyi olmaya kendinizin en iyisi olmaya tabiki çaba gösterin ama bu bir stres kaynağı olmamalı

Rosalind Franklin · 23 Şubat 2019

new_yorker .!.:
Merhaba,
Size kisaca kendi hikayemi anlatayim.
ABD de cok sevdigim alanda master yapma hakkini kazandim sizin gibi. NY da dunyanin en iyi universitelerinden birinde, bebegim 4 aylikken basladigim masterimi bebegimi hicbir bakiciya/krese vermeksizin ve de yardimcim olmaksizin (esim haric) 1 senede bitirdim. Bir senede bebegime baktim, masterimi basariyla yaptim, PhD icin basvrularima ve sinavlarima devam ettim (GRE vs) ve de tatillerde Florida, Chicago, West coast vs gezdim, ayrica PhD kabul de aldim. Ayrica surekli gezmelerime, alisverisime, pikniklerime, arkadas bulusmalarima da katildim, oyle bir seneydi yani.
PhD ye baska bir universitede basladim, kayinvalidem bebegime bakmaya geldi, bebek bakimi, yemek vs hep o yapiyordu ama PhD de ilk donemden sonra o kadar basarisiz oldum ki, ve bir turlu toparlayamadim. Basarisizlik, yetersizlik hissi, psikolojik bunalimlar, sikintilar, ben yapamiyorumlar pesimi birakmadi. Oyle kotu gecti ki hersey anlatamam, battikca battim, battikca battim, inanin danisman hocam cok iyi ve cok guclu birisi olmasaydi (kendisi school of education da director idi) belki de universiteden atilmistim. Ve ben danismanimla konustum, 3. donem sonunda master derecemi alip, PhD yi biraktim. Aslinda hicbirsey kaybetmedim cok sukur ama danismanimla son konusmamda cok ozur dilerim dedim, bana olan o kadar desteginizi ve guveninizi bosa cikardigim icin cok uzgunum dedim. Hic uzulme dedi, phd yi birakan o kadar cok ogrenci var ki, sen ilk degilsin, ustelik senin kaybettigin birsey yok, yillarca phd ye devam edip son dk da birakan cok kisi var dedi.
Size tavsiye vermeyecegim, kendi hikayemi paylastim. PhD yi biraktigim icin cok mutluyum. Oyle kotu etkiledi ki beni, hala dogru duzgun birsey yapamayacagima, is bulamayacagima, bulsam iyi calisamayacagima vs inaniyorum hala. Biraz kendimi toparlamaya ihtiyacim var. Cok sukur PhD den atilmadan masterdan birakip cikmisim, yoksa daha neler olurdu bilemiyorum.

Merhaba, çok teşekkür ederim paylaştığınız için. Bende çocuk sorumluluğu yok, olsaydı kesinlikle yapamazdım sanıyorum ki.

Bende farklı olarak şu var ki benim somut olarak başarısız olduğum bir durum yok. Tez izleme komitem iyi geçiyor, gelişme raporlarımın geri dönüşleri iyi oluyor, deneylerim yürüyor, derslerim de iyi gidiyor not ortalamam bursumun devamı için gereken ortalamanın çok üstünde.

Şimdi böyle anlatınca sorun ne diyeceksiniz? Ben alan değiştirdiğim için tekniklere hakim değilim bir türlü istediğim %100 başarıyı elde edemiyorum bir teknik öğrenirken. Normalde hemen kapardım, şu an bir teknik deniyorum tam 3 defa denedim üçünde de %70-80 başarının üzerine çıkamadım. Üstüne bir de beraber çalıştığım post doc inanılmaz mükemmelliyetçi ve bir tekniği bir defa öğrenemiyor oluşum onu delirtiyor, benim üzerime çok yükleniyor neden diye. Her işimi eleştiriyor yani makineyi sağ elle açtın neden sol elle değil, sunumda siyah rengi kullanmışsın mavi kullan diye. Bunlar benim mükemmelliyetçiliğim ile birleşince ya hep ya hiç, %100 iyi olmazsam hiç olmayayım diye düşünmeye başladım.

Danışmanımla bu konuyu konuştuğumda çok şaşırdı hatta ben senden mükemmel olmanı beklemiyorum, benim labımdan iyi yetişmiş bir şekilde çıkmanı bekliyorum, gelişmenin yavaş ya da hızlı olması ile bile ilgilenmiyorum, neden bu ruh haline büründüğünü anlamadım dedi.

Yani sorun benim başarısızlık algımda, bir tekniği bir seferde iyi yapamıyorsam başarısızım; bir dersi A ile geçemiyorsam başarısızım gibi çarpıtılmış bir algım olmasında...

Somut olarak başarısız olduğum bir durum olsa zaten bursum kesilir, bu konuda çok katılar geri dönüşsüz bir burs olduğu için.

Rosalind Franklin · 23 Şubat 2019

Spizella .!.:
her şeyi mükemmel yapmak zorunda değilsiniz bunu kabullenirseniz sorun çözülür.

Daha iyi olmaya kendinizin en iyisi olmaya tabiki çaba gösterin ama bu bir stres kaynağı olmamalı

Haklısınız, ama çarpıtılmış düşüncelerimi tek başıma düzeltemiyorum. O sebeple destek alıyorum ama bu iyileşme sürecinde bu hisler o kadar baskın ki nasıl burada kalmaya devam edeceğim bilmiyorum. En büyük problemim bu aslında, yoksa düzelebilecek bir şey olduğunun farkındayım.

Çünkü somut olarak hiçbir başarısızlık durumum yok benim tek seferde bu tekniği %100 yapamadım diye ağlamalarım hariç :)

Başarısızlık/Yetersizlik hissi ile nasıl başa çıkıyorsunuz?

Ayrıntılı Düzenleme

elaelif123

Popüler Üye

Rosalind Franklin

Popüler Üye

Rosalind Franklin

Popüler Üye

elaelif123

Popüler Üye

Rosalind Franklin

Popüler Üye

elaelif123

Popüler Üye

Alanda

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

bayan-suslu

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

new_yorker

Popüler Üye

Spizella

Realist

Rosalind Franklin

Popüler Üye

Rosalind Franklin

Popüler Üye

Benzer Konular