- 17 Temmuz 2018
- 4.055
- 18.823
- 208
- Konu Sahibi Rosalind Franklin
- #1
Bütün akademik - çalışma hayatı başarılar ile geçmiş bir insan olarak yurtdışında burslu doktora seviyesine kadar geldim ve tökezledim :) Şu ana kadar hiçbir işi ikinci defa tekrarlamama gerek kalmamıştı, dersi derste öğrenen bir insandım çalışmama bile gerek kalmazdı. İş hayatında da aynı şekilde teknik bir iş yapıyorum ve hiçbir tekniği ikinci defa görmeme gerek kalmadan yapıyordum. Zaten hep mükemmelliyetçi bir insandım, bütün okullarımı da derece ile bitirdim. Ta ki buraya taşınıp, doktoraya başlayana kadar...
Bütün ezberim bozuldu. Alanımı değiştirmiştim ve oldukça ilgim olduğu bir alandı ama daha önceki akademik hayatım kadar iyi sonuçlanmadı. Yine her şeyi öğreniyorum ve yapıyorum ancak ilk seferde yapamıyorum çoğu zaman. Hatta bir teknik var ve o kadar ince bir iş ki yapabiliyorum ama diğerleri kadar hızlı ve etkili yapamıyorum diye her hafta kendimi yiyorum. Daha önceleri ikinci tekrara gerek kalmadan yapabildiğim için kendimi inanılmaz hayal kırıklığına uğrattım. Şu an kendi kendini gerçekleştiren kehanet yaşıyorum; nasıl olsa en iyi şekilde yapamayacağıma inandığım için kesinlikle hiçbir şey yapamıyorum, panik oluyorum, kaba tabir ile 'kal geliyor'. Anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum sürekli olarak gerginim mide bulantısı yaşıyorum ve uyumadan yaşıyorum diyebilirim. Önümde ilk defa somut olarak 'yeterince iyi' yapamadığım bir durum var ve ben bunu hazmedemiyorum bir türlü, başa çıkamıyorum. Nasıl tepki vereceğimi bilmediğim için tam anlamıyla bir duygu tutulması yaşıyorum artık günlük hayatımı devam ettirememeye başladım.
Bunu beraber çalıştığım doktora sonrası araştırmacısı da tetikledi, bir şeyi bir defada yapamayınca asla yapamayacağımı düşünüyor ve zaten o kadar mükemmelliyetçi bir insan ki onun gözünde asla iyi değilim. Beni sürekli her konuda eleştirir bir önceki konumda uzun uzun anlatmıştım. Onun için hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımı biliyorum. Zaten beni %80 dolaylarında başarılısın, %100 olmadığın için doktorayı bırakıp önüne bakmalısın diye yönlendiriyor.
Kendime o kadar çok yükleniyorum ki... Bir işi birkaç defa deneyip hala %100 iyi yapamamayı kabul edemiyorum, kendimi sürekli başkalarıyla karşılaştırıyorum bende bir problem mi var neden yapamıyorum en iyi şekilde diye?
Aslında tez izleme komitelerim ve gelişme raporlarımın geri dönüşleri iyi geliyor, görünürde gözle görülür bir problem yok. Danışman hocam da yavaş ya da hızlı ilerlemem ile ilgilenmiyor, önemli olan sonuç, ben senden memnunum diyor ve beni destekliyor. Sadece ben kendi standartlarımda başarılı ve iyi hissetmiyorum. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama bütün dünya bana sen iyisin de dese ben en ufak bir yanlış yaptığımda kendimi o kadar başarısız ve yetersiz hissediyorum ki, kimseye inanmıyorum.
Türkiye' deki terapistim ile online terapi görüyorum ve okulun danışmanlık hizmetinden de randevu aldım belki psikiyatriye yönlendirir diye. Yaşadığım ülkede direkt psikiyatriye randevu alamıyoruz. Onlar da yoğunluktan 1 ay sonraya randevu verdiler, o zamana kadar nasıl dayanacağımı bilmiyorum.
Mükemmellik, başarısızlık ve yetersizlik hissi ile nasıl başa çıktınız? Ben başa çıkamayıp kaçma ve bursumu-doktoramı yakma eğilimindeyim. Zaten belki de yeterince iyi değilim bunun için.
Bütün ezberim bozuldu. Alanımı değiştirmiştim ve oldukça ilgim olduğu bir alandı ama daha önceki akademik hayatım kadar iyi sonuçlanmadı. Yine her şeyi öğreniyorum ve yapıyorum ancak ilk seferde yapamıyorum çoğu zaman. Hatta bir teknik var ve o kadar ince bir iş ki yapabiliyorum ama diğerleri kadar hızlı ve etkili yapamıyorum diye her hafta kendimi yiyorum. Daha önceleri ikinci tekrara gerek kalmadan yapabildiğim için kendimi inanılmaz hayal kırıklığına uğrattım. Şu an kendi kendini gerçekleştiren kehanet yaşıyorum; nasıl olsa en iyi şekilde yapamayacağıma inandığım için kesinlikle hiçbir şey yapamıyorum, panik oluyorum, kaba tabir ile 'kal geliyor'. Anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum sürekli olarak gerginim mide bulantısı yaşıyorum ve uyumadan yaşıyorum diyebilirim. Önümde ilk defa somut olarak 'yeterince iyi' yapamadığım bir durum var ve ben bunu hazmedemiyorum bir türlü, başa çıkamıyorum. Nasıl tepki vereceğimi bilmediğim için tam anlamıyla bir duygu tutulması yaşıyorum artık günlük hayatımı devam ettirememeye başladım.
Bunu beraber çalıştığım doktora sonrası araştırmacısı da tetikledi, bir şeyi bir defada yapamayınca asla yapamayacağımı düşünüyor ve zaten o kadar mükemmelliyetçi bir insan ki onun gözünde asla iyi değilim. Beni sürekli her konuda eleştirir bir önceki konumda uzun uzun anlatmıştım. Onun için hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımı biliyorum. Zaten beni %80 dolaylarında başarılısın, %100 olmadığın için doktorayı bırakıp önüne bakmalısın diye yönlendiriyor.
Kendime o kadar çok yükleniyorum ki... Bir işi birkaç defa deneyip hala %100 iyi yapamamayı kabul edemiyorum, kendimi sürekli başkalarıyla karşılaştırıyorum bende bir problem mi var neden yapamıyorum en iyi şekilde diye?
Aslında tez izleme komitelerim ve gelişme raporlarımın geri dönüşleri iyi geliyor, görünürde gözle görülür bir problem yok. Danışman hocam da yavaş ya da hızlı ilerlemem ile ilgilenmiyor, önemli olan sonuç, ben senden memnunum diyor ve beni destekliyor. Sadece ben kendi standartlarımda başarılı ve iyi hissetmiyorum. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama bütün dünya bana sen iyisin de dese ben en ufak bir yanlış yaptığımda kendimi o kadar başarısız ve yetersiz hissediyorum ki, kimseye inanmıyorum.
Türkiye' deki terapistim ile online terapi görüyorum ve okulun danışmanlık hizmetinden de randevu aldım belki psikiyatriye yönlendirir diye. Yaşadığım ülkede direkt psikiyatriye randevu alamıyoruz. Onlar da yoğunluktan 1 ay sonraya randevu verdiler, o zamana kadar nasıl dayanacağımı bilmiyorum.
Mükemmellik, başarısızlık ve yetersizlik hissi ile nasıl başa çıktınız? Ben başa çıkamayıp kaçma ve bursumu-doktoramı yakma eğilimindeyim. Zaten belki de yeterince iyi değilim bunun için.
