Çoğu yorumu okudum tamamını olmasa da.
Çevre ve aile konusu çok ön plana çıkmış çoğu yorumda. Ben buna pek inanmıyorum. Çevrenizin de sizin elinizde olduğunu düşünüyorum. Benim annem de "aman evlenmeden bir şey yaşama, sonra evlenemezsin", "aman bir erkekle birlikte yaşama, her şeyi yaşayabildiği için seninle evlenmek istemez" gibi cümlelerle büyüttü beni. Annem büyürken böyleymiş, artık her şey değişti dedim. O sözleri belli bir yaşa kadar dinlesem de bir kulağımdan girip ötekinden çıktı.
Babam ortaokulda içinde erkek de bulunan bir grupla okulu asıp sinemaya gittiğim için dövmeye kalktı. "Başımıza .rospu mu olacak" dedi. Lisede bir erkekle el ele görse okuldan alırdı. Şu anda babamın bilgisi dahilinde ülkenin öbür ucunda erkek arkadaşımın evinde kalıyorum. Ben hiçbir zaman "merveler" demedim, ailemden gizli saklı bir şey yapmadım. Onlara hiç yalan söylemedim. Babam beni kızlarla dışarıdan da aldı, zil zurna sarhoş şekilde, erkek arkadaşımla buluşmaya da bıraktı. Onlara her zaman, her konuda kendim için en iyi, en doğru kararı verebileceğim mesajını verdim. Pişman olacağım şeyleri yapmamaya özen gösterdim, pişman olduklarımın dahi "o zamanlar öyle hissediyordum/öyle yaptım" diyerek arkasında durdum.
Ailemin namus şu bu düşüncelerinin altında benim mutluluğum ve iyiliğim vardı her zaman. Onların düşüncesiyle "kullanılma"mdan, belki bir şiddet, taciz görmemden ya da tecavüze uğramamdan korktular, bunlardan korumaya çalıştılar. Duygusal olarak incinmemden bir zarar görmemden korktukları için bu cümleleri kurduklarını anladığımda ben de onlara tam tersi, kendimi koruyabildiğim ve bana güvenmeleri gerektiği mesajlarını verdim sürekli alttan alttan.