- Konu Sahibi Makyajpamugu
-
- #1
Herşey fakir bir ailede doğmam ile başladı , babam ve annemin ilk çocuklarıyım ben . Babam 36 yaşında evlenmiş o zamanlara göre geç çünkü kumar bağımlısıydı. Sezonluk işi vardı yazın güzel kazanır kışın pek iş bulamazdı. Zaten çalışsa da birşey değişmezdi kazandığı parayla oyun oynardı. Kiramızı elektrik suyumuzu ödemezdi hep kapımıza ev sahibi gelirdi. Evimizin elektrik ve suyu olmadığı için sürekli komşudan elektrik çekerdik üçlü prizle. Küçücük yaşımda yokluğu gördüm. Sevgi dolu değildi ev de olan bir obje gibiydim. Kardeşim hastaydı hastanede yattı hastane parasını ödememek için 10 gün ortadan yok oldu. Liseye giderken bile çalışırdım . Babam ayakkabı işi yapardı ama ben bez ayakkabıyla giderdim okula. Bir keresinde evimize bilgisayar alınmıştı. Gidip bana sana daha iyisini alacağım diye kandırıp satmıştı . Yenisi hiçbir zaman gelmedi. Hiç parka götürmedi . Hiç hadi gel kızım sana bir elbise alalım demedi. Kuzenlerimin küçüklerini giyerek büyüdüm. Bayramda zekatlarını verirlerdi bana elbise alırdık. Lise de bazen öğlen aç kalırdım sadece okula gidebilecek kadar para verirdi. Hayat hep zordu benim için. Ama babam hep altılı ganyan oynar sürekli işten çıkar çalışsa da sorumluluklarını hiç yerine getirmezdi. Karakter olarak para için sürekli yalan söyleyen biriydi. Liseyi bitirdim üniversiteye gidince hiç beni aramazdı (masraflarımı Annanem karşıladı) Bir kaç defa para tutturunca para göndermişti 2 senede 2-3 defadır en fazla . Zaten babam dediğim kişi sofrada yemeğin iyi tarafını ben yedim diye bize kızan biriydi. Hayat ilerledi bir şekilde annem boşanmadan önce babam kendini iyice bitirdi kumar oynadığı için evimize tefeciler gelmeye başladı annem hamileyken onun imzasını taklit edip üstüne borçlar yaptı ( annem bambaşka bir tartışma konusu gereksiz yere bir sürü çocuk yapması boşanmamak için uğraşması ve diğer herşey ) Ben de artık babamdan iyice uzaklaştım . Zaten ilgisizdi. Belki de yaptıklarını bildiği için yüzümüze bakma cesareti yoktu. Öirkin bir kız değilim bir şekilde yoldan çıkmamayı başardım. Sürekli çalıştım. 30 yaşında 3000 emeklilik günüm olacak kadar çok çalıştım. Hayattan yoruldum oysa babamın prensesi olmayı ne çok isterdim. Üniversitede bir kız vardı ev arkadaşım onun babasına özenirdim kızını okutmak için mesaiye kalıyor sürekli arayıp soruyordu. Herneyse kendimi bir şekilde geliştirdim meslek sahibi oldum ara ara babamla konussam da senede bir falan bütün aramızda ki sohbet bununla sınırlı oldu. O da iyice kendini bitirdi hiçbirşeyi yok. Ben bu arada evlendim eşim hekim çok iyi biri ve onu çok seviyorum ( babamın tam tersi bir karaktere sahip ) Evlenirken babamı çağırmadım sonra benimle tamamen konuşmadı ben de üstelemedim çünkü duygusal bir bağ geliştiremiyordum. Bütün bunlara rağmen bir kere babamı pandemi zamanında özel hastanede neredeyse ücretsiz ameliyat ettirdim. Şimdi yine hastalanmış durumunun iyi olmadığını biliyorum. Eşimde sonuçlarına baktı . Vicdanım yine el vermedi arayıp sigara içmemesini ağrısı olursa aramasını tembihledik. Normal de üzülmezdim Allah’ta biliyor ya ama ölürse diye düşünüyorum ne yapacağım. Ha bir de en çok kendime üzülüyorum. Çöp olmuş bir çocukluk için . Aslında akıl ve tavsiye bile değil yazmamın sebebi sadece yazmak istedim. Bazen çok dolarsın ya öyle birşey.