Şöyle başlıyorum; şu an 18 yaşındayım, 11 yaşındayken zorla kapatıldım. Hiçbir zaman istemedim ama kendimi bildim bileli baskı gördüm. 13 yaşına geldiğimde kapalı olmak istemediğimi kendime yakın bulduğum bir öğretmenimle konuştum. Bana kızdı ve "sakın öyle şeyler düşünme bir daha duymayacağım." dedi. Hep utangaç, kendine güvenmeyen uysal biriydim. Öğretmenim kızınca hemen sindim. O arada kendime ailemden gizli sosyal medya açmış açık resimlerimi koyuyordum zaten okula da açık gidiyordum kapalı almıyorlardı o zamanlar. Ailemin sosyal medya hesaplarından kendi resimlerimi siliyordum. Kendimden o kadar utanıyordum ki hiç arkadaşım olmadı. Zaten hep sınırlandığım için arkadaşım olduğu zamanlarda onlara gitmem ya da onlarla bir şeyler yapmam yasaktı. Her şey karşılıklı doğal olarak onlar da bize gelmedi. Hep yalnız kaldım. Sonra liseye geçtim ve bu hâlâ devam ediyordu. Annemin bir akrabasından 3. Yabancı dilim için dersler almaya başladım ve bu öğretmenim sanki beni anlamış gibi "eğer kapalı olmak istemiyorsan ben senin yanındayım" dedi. O gün dönüşte annemle bunu konuştum. Bana kızdı ve "böyle daha güzelsin" dedi. İstediğim güzellik değildi. Yine sindim. Her zaman ailem için yapmaya devam etmeye çalıştım. Ama her gün nefret ede ede taktım. Başımda o varken boğuluyor gibi hissediyordum. Hep bir taraflardan gevşetmeye çalışıyordum. Bir zaman sonra bıraktım ve okul harici evden çıkmamaya başladım. Kendimden nefret ediyordum, kimsem yoktu. Sürekli ders çalıştım, dil öğrendim, okudum kendimi geliştirdim. Bu sene üniversite sınavında ilk 5 bine girdim. Tıp okumak istiyordum her zaman. İstediğim yeri de alıyorum şuan. Bu sene içinde annemle çok kez konuştum kapalı olmak istemediğimi hep geçiştirdi, heves geçer sandı. Sınav geçtikten sonra babamla konuştum. Babam çok farklı şeyler düşünerek siyasete bağladı. "Açılırsan solcular kazanacak" vb. Hiçbir zaman benim sağ - sol ayrımım olmadı ve her zaman herkese her seçime saygı duydum. Ama babam "sonuç olarak senin kararın" dedi ve kapattı konuyu. Sonra tekrar bekledim, düşündüm, araştırdım. Bu süreçte annem sürekli beni suçladı ve tehdit etti. "Senin yüzünden evde huzur kalmadı, senin yüzünden mutsuzuz, açılmayacaksın, seni okutmam, yollamam üniversiteye falan, dizimin dibinde oturursun..." Bağırdı bağırdı ve gitti. Bir kaç saat sonra geri gelip tehdit ettiği için özür diledi. "Ben yapmam ama baban yapar" dedi bu sefer. Bu son bir ayda sürekli sürekli ikisiyle de konuşmaya kendimi anlatmaya zorla bir şey olmayacağını söylemeye çalıştım. Dinlemediler. Babamla konuştum sonra. "Ben müsbet bir adamım" falan demeye başladı. "Annemi saygıyla dinlerim baba ama senin bu konuda söyleyeceğin şeyleri dinleyemem özür dilerim din dağıtmakla dinli olunmuyor" dedim. "Haklısın ben de namaza başlayacağım" dedi bir ay önce. Ve tabiki başlamadı ben başladım bu arada. En sonunda artık daha fazla erteleyemeyeceğimi farkettim ve anneme söyledim. Annem yavaş yavaş kabullenmeye başladı ama kızmaya devam etti doğal olarak. Ve babam "senin kararın, senin hayatın, sen bilirsin" diyen adam. "Ne dediysem vazgeçiremedim sen görürsün" dedi ve konuşmamaya başladı benimle. Şu an üniversiteye gidebilecek miyim bilmiyorum, evden çıktığım an geri geldiğimde dayak mı yiyeceğim bilmiyorum, babamın surat asmaları bütün aileyi etkiliyor ve annemin etkilenmesini istemiyorum, gördüğüm psikolojik şiddetin haddi hesabı yok. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Ne olacak hiç bilmiyorum. Çok fazla yoruldum. Ya bir şekilde kurtulacağım bu baskıdan ya da dünyayı kendimden kurtaracağım. Çok yoruldum.