Annem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle
O zamanda onları kandırmış olacağım ve güvenmeyecekler bana. Ama diğer türlüsünü de anlamıyorlar başka yol bırakmıyorlartabi önce kendini garantiye al
üniversiteyi kazan bi yurda yerleş sonra açarsın başını. ailenle aynı şehirdeyken şu aşamada yapma bence.
O zamanda onları kandırmış olacağım ve güvenmeyecekler bana. Ama diğer türlüsünü de anlamıyorlar başka yol bırakmıyorlar
Acilmazsamda ben intihara surukleniyorum boguluyorum de ciddi bir şekilde tepkisi ne olacak acaba . Açılmakta kapanmakta insanın Allahla nefsi arasında bir şey böyle psikolojine yazıkAnnem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle
Kandırılmayı istiyorlar ama! Ayrıca bu, kandırmak değil. Anlamsız müdahalelerine izin vermemek! Aileniz de olsa izin vermeyin lütfen!O zamanda onları kandırmış olacağım ve güvenmeyecekler bana. Ama diğer türlüsünü de anlamıyorlar başka yol bırakmıyorlar
Çevremde böyle çok fazla insan var ve seni çok iyi anlıyorum . Bu istediğini şu an gizli gizli yaşamak zorunda kalsanda sakın okulundan olma . Sen doktor olacaksın . Diplomanı eline alana kadar onlar görmediğinde istediğin gibi açık gez , sonra zaten hayatına müdahale etmelerine izin vermezsin . Kendin gibi bir hayat arkadaşı bulur yoluna bakarsın inşallah . Kuzenimin nişanlısı kapalıydı . hiç istemiyordu ama aile baskısı delirtmişti kızı . Okuldan almışlar. Evlendiler kız okulu bitirdi başını açtı huzura erdi ..Şöyle başlıyorum; şu an 18 yaşındayım, 11 yaşındayken zorla kapatıldım. Hiçbir zaman istemedim ama kendimi bildim bileli baskı gördüm. 13 yaşına geldiğimde kapalı olmak istemediğimi kendime yakın bulduğum bir öğretmenimle konuştum. Bana kızdı ve "sakın öyle şeyler düşünme bir daha duymayacağım." dedi. Hep utangaç, kendine güvenmeyen uysal biriydim. Öğretmenim kızınca hemen sindim. O arada kendime ailemden gizli sosyal medya açmış açık resimlerimi koyuyordum zaten okula da açık gidiyordum kapalı almıyorlardı o zamanlar. Ailemin sosyal medya hesaplarından kendi resimlerimi siliyordum. Kendimden o kadar utanıyordum ki hiç arkadaşım olmadı. Zaten hep sınırlandığım için arkadaşım olduğu zamanlarda onlara gitmem ya da onlarla bir şeyler yapmam yasaktı. Her şey karşılıklı doğal olarak onlar da bize gelmedi. Hep yalnız kaldım. Sonra liseye geçtim ve bu hâlâ devam ediyordu. Annemin bir akrabasından 3. Yabancı dilim için dersler almaya başladım ve bu öğretmenim sanki beni anlamış gibi "eğer kapalı olmak istemiyorsan ben senin yanındayım" dedi. O gün dönüşte annemle bunu konuştum. Bana kızdı ve "böyle daha güzelsin" dedi. İstediğim güzellik değildi. Yine sindim. Her zaman ailem için yapmaya devam etmeye çalıştım. Ama her gün nefret ede ede taktım. Başımda o varken boğuluyor gibi hissediyordum. Hep bir taraflardan gevşetmeye çalışıyordum. Bir zaman sonra bıraktım ve okul harici evden çıkmamaya başladım. Kendimden nefret ediyordum, kimsem yoktu. Sürekli ders çalıştım, dil öğrendim, okudum kendimi geliştirdim. Bu sene üniversite sınavında ilk 5 bine girdim. Tıp okumak istiyordum her zaman. İstediğim yeri de alıyorum şuan. Bu sene içinde annemle çok kez konuştum kapalı olmak istemediğimi hep geçiştirdi, heves geçer sandı. Sınav geçtikten sonra babamla konuştum. Babam çok farklı şeyler düşünerek siyasete bağladı. "Açılırsan solcular kazanacak" vb. Hiçbir zaman benim sağ - sol ayrımım olmadı ve her zaman herkese her seçime saygı duydum. Ama babam "sonuç olarak senin kararın" dedi ve kapattı konuyu. Sonra tekrar bekledim, düşündüm, araştırdım. Bu süreçte annem sürekli beni suçladı ve tehdit etti. "Senin yüzünden evde huzur kalmadı, senin yüzünden mutsuzuz, açılmayacaksın, seni okutmam, yollamam üniversiteye falan, dizimin dibinde oturursun..." Bağırdı bağırdı ve gitti. Bir kaç saat sonra geri gelip tehdit ettiği için özür diledi. "Ben yapmam ama baban yapar" dedi bu sefer. Bu son bir ayda sürekli sürekli ikisiyle de konuşmaya kendimi anlatmaya zorla bir şey olmayacağını söylemeye çalıştım. Dinlemediler. Babamla konuştum sonra. "Ben müsbet bir adamım" falan demeye başladı. "Annemi saygıyla dinlerim baba ama senin bu konuda söyleyeceğin şeyleri dinleyemem özür dilerim din dağıtmakla dinli olunmuyor" dedim. "Haklısın ben de namaza başlayacağım" dedi bir ay önce. Ve tabiki başlamadı ben başladım bu arada. En sonunda artık daha fazla erteleyemeyeceğimi farkettim ve anneme söyledim. Annem yavaş yavaş kabullenmeye başladı ama kızmaya devam etti doğal olarak. Ve babam "senin kararın, senin hayatın, sen bilirsin" diyen adam. "Ne dediysem vazgeçiremedim sen görürsün" dedi ve konuşmamaya başladı benimle. Şu an üniversiteye gidebilecek miyim bilmiyorum, evden çıktığım an geri geldiğimde dayak mı yiyeceğim bilmiyorum, babamın surat asmaları bütün aileyi etkiliyor ve annemin etkilenmesini istemiyorum, gördüğüm psikolojik şiddetin haddi hesabı yok. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Ne olacak hiç bilmiyorum. Çok fazla yoruldum. Ya bir şekilde kurtulacağım bu baskıdan ya da dünyayı kendimden kurtaracağım. Çok yoruldum.
anlıyorum siziKeşke biraz anlayışlı bir ailem olsaydı diyorum bazen. Üniversiteye başka şehire gidip orda da yapabilirim. Ama bana güvenmelerini istediğim için bu kadar kendimi anlatmaya çalışıyorum. Gizli iş çevirmek istemiyorum. Anlaşmak istiyorum ama o kadar zor ki ailemle anlaşabilmek.
Evet ben de daha mutlu olacağımı biliyorum ve ahlaki açıdan değişmeyeceğimi de biliyorum. Çünkü hep bu kişilikteydim ben. Annem açılırsan çok kötü olacaksın mutlu olmayacaksın seni rahat bırakmayacağız diyorBak sana kendimi anlatayım. Hatta buraya ilk açtığım konu babamdan nefret ediyorumdu. İkinci konum açılmak istiyorum konusuydu. Üniversite yıllarında ağzımı asla açmadım hep babamın suyuna gittim asla zıtlaşmadım. Ama işimi elime alana kadar. Kendi mesleğim oldu çok şükür ve sonra ikinci isteğimi yaptım ve açıldım. Üstelik iş sahibi iken ve oturduğum yerdeki herkes beni böyle tanıyorken. Başta çok konuşan oldu dinlemedin. Akrabalarım çıldırdı dinlemedim benim param var işim var kimseye muhtaç değilim dedim. 1 yıldan fazladır açığım ve inanılmaz mutluyum. İbadet ediyorum Yani bu durum bende bir değişiklik yapmadı. İnsanlar bana Açılırsam ahlakın da bozulur gittikçe değişirsin vs diyordu ama etrafımdan iyi ki yapmışsın böyle daha mutlu görünüyorsun laflarını duydukça da hiç pişman olmadım. Bana kötü gözle bakanların da hayatlarını bi duysan görsen benim kat be kat altımda kalırlar. Asla vazgeçme. Nasıl mutlu olacaksan öyle yaşa ama üniversiteyi şehir dışında oku ve orda açıl. Sonra bunu yapmak daha zor oluyor
Ortam iyice gerilmiş. Ne zamandır bu konu sizin evde konuşulmaya başlandı??? Belki zamanla alışırlar.Annem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle
Uffff çok fena bir aile.... ama maalesef kazın ayağının öyle olmadığını anlamaları gerek. Kimse çocuğunun üstünde bu kadar zorlayıcı olamaz, olmamalı.Evet ben de daha mutlu olacağımı biliyorum ve ahlaki açıdan değişmeyeceğimi de biliyorum. Çünkü hep bu kişilikteydim ben. Annem açılırsan çok kötü olacaksın mutlu olmayacaksın seni rahat bırakmayacağız diyor