Babam hakkında, baskı, psikolojik şiddet

Annem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle
 
Annem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle

buyursun etsin, tamamen duygu sömürüsü yapıyor.
hepsi seni vazgeçirmek için
yumuşak karnını bulmuşlar
kimse sana bu şekilde baskı kuramaz
yaz şehir dışı üniversiteyi
zaten tıp kazanırsan burs imkanın falan fazla olur. ailene ekonomik olarak bağlı olmamaya çalış.
güzellikle söylemişsin anlamamışlar.
artık kendi kararını verecek yaştasın, onların zorlamasıyla kabul etmişsin, şimdi de onlar senin kararlarını kabul edecekler.
 
Ben 15 yasinda kendi istegimle kapandim ve su yasima kadar hic pisman olmadim ortunmenin gerekli oldugunu ve zannedildigi gibi ozgurlugun kisitlanmasindan ziyade beni ozgurlestirdigini dusunuyorum

Ama biliyorum ki bu sadece beni baglar Anne-baba da olsa kimsenin bu konuda baski yapmasini hos goremiyorum

Eger karsilarinda diklenmeden duygularinizi anlatabilirseniz konusmayi deneyin diyecegim ama intiharin acik olmaktan daha basit bir gunah oldugunu zanneden birine de ne anlatabilirsiniz ki
Bence biraz daha sabredin hala sizinle ilgili karar verme yetkisine sahip olduklarini zannediyorlar
 
tabi önce kendini garantiye al
üniversiteyi kazan bi yurda yerleş sonra açarsın başını. ailenle aynı şehirdeyken şu aşamada yapma bence.
O zamanda onları kandırmış olacağım ve güvenmeyecekler bana. Ama diğer türlüsünü de anlamıyorlar başka yol bırakmıyorlar
 
Kapanmak senin özgür iraden olduğu gibi açılmakta öyle .belliki geleceğin Hekimleri arasında olacaksın eğitimli olgun bir kızsın benim ailem kapanma konusunda değil ama genel hayat görüşünde baskı çok yaparlar elalem falan filan işte çok normal onların tepkileri de öyle görmüşler çünkü .ama sana tek tavsiyem dik dur annen baban 2 gün belki 2 ay surat ascak ama sora kabullencekler merak etme ve annen intihar yada başka bişey yapmaz korkma ama onlara çok mutsuz olduğunu üstüne basa basa belirt ve kararlı olduğunu belirt kabullencekler emin ol.hayat senin bikere yaşanıyor tekrarı yok .sadece nacizane tavsiyem tercihler bittikten sonra acilman yönünde belki tercihlerinde sorun cikarirlarsa diye söylüyorum .ama benim. İçimdeki ses ailenin sen açılma diye blöf yaptığı yönünde çünkü böyle başarılı bir evladı hiçbir aile eğitimden uzak bırakmaz .umarım yolun açık olur :))
 
Şöyle başlıyorum; şu an 18 yaşındayım, 11 yaşındayken zorla kapatıldım. Hiçbir zaman istemedim ama kendimi bildim bileli baskı gördüm. 13 yaşına geldiğimde kapalı olmak istemediğimi kendime yakın bulduğum bir öğretmenimle konuştum. Bana kızdı ve "sakın öyle şeyler düşünme bir daha duymayacağım." dedi. Hep utangaç, kendine güvenmeyen uysal biriydim. Öğretmenim kızınca hemen sindim. O arada kendime ailemden gizli sosyal medya açmış açık resimlerimi koyuyordum zaten okula da açık gidiyordum kapalı almıyorlardı o zamanlar. Ailemin sosyal medya hesaplarından kendi resimlerimi siliyordum. Kendimden o kadar utanıyordum ki hiç arkadaşım olmadı. Zaten hep sınırlandığım için arkadaşım olduğu zamanlarda onlara gitmem ya da onlarla bir şeyler yapmam yasaktı. Her şey karşılıklı doğal olarak onlar da bize gelmedi. Hep yalnız kaldım. Sonra liseye geçtim ve bu hâlâ devam ediyordu. Annemin bir akrabasından 3. Yabancı dilim için dersler almaya başladım ve bu öğretmenim sanki beni anlamış gibi "eğer kapalı olmak istemiyorsan ben senin yanındayım" dedi. O gün dönüşte annemle bunu konuştum. Bana kızdı ve "böyle daha güzelsin" dedi. İstediğim güzellik değildi. Yine sindim. Her zaman ailem için yapmaya devam etmeye çalıştım. Ama her gün nefret ede ede taktım. Başımda o varken boğuluyor gibi hissediyordum. Hep bir taraflardan gevşetmeye çalışıyordum. Bir zaman sonra bıraktım ve okul harici evden çıkmamaya başladım. Kendimden nefret ediyordum, kimsem yoktu. Sürekli ders çalıştım, dil öğrendim, okudum kendimi geliştirdim. Bu sene üniversite sınavında ilk 5 bine girdim. Tıp okumak istiyordum her zaman. İstediğim yeri de alıyorum şuan. Bu sene içinde annemle çok kez konuştum kapalı olmak istemediğimi hep geçiştirdi, heves geçer sandı. Sınav geçtikten sonra babamla konuştum. Babam çok farklı şeyler düşünerek siyasete bağladı. "Açılırsan solcular kazanacak" vb. Hiçbir zaman benim sağ - sol ayrımım olmadı ve her zaman herkese her seçime saygı duydum. Ama babam "sonuç olarak senin kararın" dedi ve kapattı konuyu. Sonra tekrar bekledim, düşündüm, araştırdım. Bu süreçte annem sürekli beni suçladı ve tehdit etti. "Senin yüzünden evde huzur kalmadı, senin yüzünden mutsuzuz, açılmayacaksın, seni okutmam, yollamam üniversiteye falan, dizimin dibinde oturursun..." Bağırdı bağırdı ve gitti. Bir kaç saat sonra geri gelip tehdit ettiği için özür diledi. "Ben yapmam ama baban yapar" dedi bu sefer. Bu son bir ayda sürekli sürekli ikisiyle de konuşmaya kendimi anlatmaya zorla bir şey olmayacağını söylemeye çalıştım. Dinlemediler. Babamla konuştum sonra. "Ben müsbet bir adamım" falan demeye başladı. "Annemi saygıyla dinlerim baba ama senin bu konuda söyleyeceğin şeyleri dinleyemem özür dilerim din dağıtmakla dinli olunmuyor" dedim. "Haklısın ben de namaza başlayacağım" dedi bir ay önce. Ve tabiki başlamadı ben başladım bu arada. En sonunda artık daha fazla erteleyemeyeceğimi farkettim ve anneme söyledim. Annem yavaş yavaş kabullenmeye başladı ama kızmaya devam etti doğal olarak. Ve babam "senin kararın, senin hayatın, sen bilirsin" diyen adam. "Ne dediysem vazgeçiremedim sen görürsün" dedi ve konuşmamaya başladı benimle. Şu an üniversiteye gidebilecek miyim bilmiyorum, evden çıktığım an geri geldiğimde dayak mı yiyeceğim bilmiyorum, babamın surat asmaları bütün aileyi etkiliyor ve annemin etkilenmesini istemiyorum, gördüğüm psikolojik şiddetin haddi hesabı yok. Ne yapacağım hiç bilmiyorum. Ne olacak hiç bilmiyorum. Çok fazla yoruldum. Ya bir şekilde kurtulacağım bu baskıdan ya da dünyayı kendimden kurtaracağım. Çok yoruldum.
Çevremde böyle çok fazla insan var ve seni çok iyi anlıyorum . Bu istediğini şu an gizli gizli yaşamak zorunda kalsanda sakın okulundan olma . Sen doktor olacaksın . Diplomanı eline alana kadar onlar görmediğinde istediğin gibi açık gez , sonra zaten hayatına müdahale etmelerine izin vermezsin . Kendin gibi bir hayat arkadaşı bulur yoluna bakarsın inşallah . Kuzenimin nişanlısı kapalıydı . hiç istemiyordu ama aile baskısı delirtmişti kızı . Okuldan almışlar. Evlendiler kız okulu bitirdi başını açtı huzura erdi ..
 
Senin kapanmanı isteyen ve bunu dini açıdan doğru bulduğu için isteyen ailen ilginçtirki dinde zorlama olmadığını ve intiharın dinen çok büyük bir günah olduğunu bilmiyor yada bilmek islerine gelmiyor..Kuzum annen babanda olsa seni bu kadar üzen yetişkin bir insanın üstünde bu derece baskı kuran insanlara karşı vicdan yapma.Sende bir bireysin onların kuklası değil.Sana bu şekilde baskı kuramazlar asla hakları yok.Şu dönemde inatlaşma okuluna git.Bence farklı bir sehir tercih et.biraz onlardan uzaklasınca kendi güvenin gelir ve kararların konusunda böyle bir etki altında kalmadan daha kolay savaşırsın.Senin adına çok üzüldüm inan bana
 
Keşke biraz anlayışlı bir ailem olsaydı diyorum bazen. Üniversiteye başka şehire gidip orda da yapabilirim. Ama bana güvenmelerini istediğim için bu kadar kendimi anlatmaya çalışıyorum. Gizli iş çevirmek istemiyorum. Anlaşmak istiyorum ama o kadar zor ki ailemle anlaşabilmek.
anlıyorum sizi
19 yaşında kendi isteğimle başörtüsü taktım çok şükür
benim ailemde kapanmamı istedi ama zorlamadı sadece 1 teyzem alttan alta baskı yapardı
2 teyzemin de üzerimde emeği büyüktür.. o dedikçe inadına ters geldi
beni kendi halime bıraktıklarında kendiliğimden örtündüm

aslında serbest bıraksalar belki sen isteğinle sonra tekrar örteceksin
bide ailen kesin elalem ne derden korkuyor.. aslında çok gereksiz

yrinde olsam okula kaydolup düzen kurana kadar ailemin suyundan giderim.. Allah yardımcın olsun
 
Bak sana kendimi anlatayım. Hatta buraya ilk açtığım konu babamdan nefret ediyorumdu. İkinci konum açılmak istiyorum konusuydu. Üniversite yıllarında ağzımı asla açmadım hep babamın suyuna gittim asla zıtlaşmadım. Ama işimi elime alana kadar. Kendi mesleğim oldu çok şükür ve sonra ikinci isteğimi yaptım ve açıldım. Üstelik iş sahibi iken ve oturduğum yerdeki herkes beni böyle tanıyorken. Başta çok konuşan oldu dinlemedin. Akrabalarım çıldırdı dinlemedim benim param var işim var kimseye muhtaç değilim dedim. 1 yıldan fazladır açığım ve inanılmaz mutluyum. İbadet ediyorum Yani bu durum bende bir değişiklik yapmadı. İnsanlar bana Açılırsam ahlakın da bozulur gittikçe değişirsin vs diyordu ama etrafımdan iyi ki yapmışsın böyle daha mutlu görünüyorsun laflarını duydukça da hiç pişman olmadım. Bana kötü gözle bakanların da hayatlarını bi duysan görsen benim kat be kat altımda kalırlar. Asla vazgeçme. Nasıl mutlu olacaksan öyle yaşa ama üniversiteyi şehir dışında oku ve orda açıl. Sonra bunu yapmak daha zor oluyor
 
Örtünmenizi istemeleri sizin düşündükleri içindir
herkes çocuklarının kendi doğrularına göre en iyi şekilde yetiştirmek ister tam tersi bir ailede olsaydınız kapanmanız
Problem olacaktı
 
ayy hormonların etkisi midir ağlayarak okudum.
üniversiteye yerleşene kadar ses etme evden çıkma alttan al. şehir dışı bir üniversiteye git. orada karar verirsin. ne zamana kadar baskı uygulayabilirler ki... hayat senin. 20lerinden sonra daha da rahatlarsın.
ya çok özür dilerim ama
köprüyü geçene kadar ayıya dayı diyeceksin.
 
Arkadaşların hepsi yazmış politik davranman gerekli. Şuan konuyu açma. Okulunu, geleceğini düşün. Tıp okursan iyi burs imkanları var. Ailenden uzakta okumayı tercih et bence. Okulda boş zamanlarında çalışabiliyorsun, rektörlükte, kütüphanede falan burs veriyorlar karşılığında. Maddi anlamda ne kadar bağlı olursan o kadar söz hakkı olur ailenin. Gittiğinde yavaş yavaş açıklarsın ailene durumu. Kendimi çok kötü hissediyorum, özgüvenim yok böyle derslerimi etkiledi falan dersin birşeyler. Ama şimdi asla inatlaşma. Senin anlattığın kadarıyla asıl baskıyı yapan annen. Onu kırmaktan korkuyorsun ama o seni üzmekten, kırmaktan çekinmiyor. Onu ez geç demiyorum tabi bazen biraz bencil olmak mutluluk için gerekli oluyor. Geleceğinden, kendinden vazgeçme fevri davranma ailene şu durumda.
 
Bak sana kendimi anlatayım. Hatta buraya ilk açtığım konu babamdan nefret ediyorumdu. İkinci konum açılmak istiyorum konusuydu. Üniversite yıllarında ağzımı asla açmadım hep babamın suyuna gittim asla zıtlaşmadım. Ama işimi elime alana kadar. Kendi mesleğim oldu çok şükür ve sonra ikinci isteğimi yaptım ve açıldım. Üstelik iş sahibi iken ve oturduğum yerdeki herkes beni böyle tanıyorken. Başta çok konuşan oldu dinlemedin. Akrabalarım çıldırdı dinlemedim benim param var işim var kimseye muhtaç değilim dedim. 1 yıldan fazladır açığım ve inanılmaz mutluyum. İbadet ediyorum Yani bu durum bende bir değişiklik yapmadı. İnsanlar bana Açılırsam ahlakın da bozulur gittikçe değişirsin vs diyordu ama etrafımdan iyi ki yapmışsın böyle daha mutlu görünüyorsun laflarını duydukça da hiç pişman olmadım. Bana kötü gözle bakanların da hayatlarını bi duysan görsen benim kat be kat altımda kalırlar. Asla vazgeçme. Nasıl mutlu olacaksan öyle yaşa ama üniversiteyi şehir dışında oku ve orda açıl. Sonra bunu yapmak daha zor oluyor
Evet ben de daha mutlu olacağımı biliyorum ve ahlaki açıdan değişmeyeceğimi de biliyorum. Çünkü hep bu kişilikteydim ben. Annem açılırsan çok kötü olacaksın mutlu olmayacaksın seni rahat bırakmayacağız diyor
 
Annem "açılırsan senin yüzünden intihar edeceğim" demeye başladı şimdi de. Ben ne yapacağım böyle
Ortam iyice gerilmiş. Ne zamandır bu konu sizin evde konuşulmaya başlandı??? Belki zamanla alışırlar.
Bu süreçte konuyu kapatman senin için daha sağlıklı olacak gibi görünüyor. Annenler kozlarını oynuyorlar, seni tartıyorlar. Şu an onlara bağımlı olduğun için konuyu daha fazla inatlaşma haline getirme derim.
Kararını vermişsin, zor olan kısmı yapmışsın. Üniversitede açarsın başını kimse de artık karışamaz sana. Evlatsın sonuçta, kestirip atamazlar.
Diğer arkadaşlar da yazmış ama mutlaka başka bir şehre git okumak için.
 
Evet ben de daha mutlu olacağımı biliyorum ve ahlaki açıdan değişmeyeceğimi de biliyorum. Çünkü hep bu kişilikteydim ben. Annem açılırsan çok kötü olacaksın mutlu olmayacaksın seni rahat bırakmayacağız diyor
Uffff çok fena bir aile.... ama maalesef kazın ayağının öyle olmadığını anlamaları gerek. Kimse çocuğunun üstünde bu kadar zorlayıcı olamaz, olmamalı.
Okuyup meslek sahibi olman şart. Yavaş yavaş uzaklaşırsın ailenden o zaman.
 
X