Merhaba KK'nın değerli hanımları. Yıllardır forumu takip ederim, bu sefer kendi derdimi yazmak için geldim.
1,5 yıla yakın bir ilişkim var. İkimiz de çok şükür çalışıyoruz kendi paramızı kazanıyoruz. Artık evlenmek istiyoruz. Fakat babam aramızdaki çok küçük bir dini farklılıktan dolayı maalesef asla olmaz diyor. Üstelik babam bu konularda hassas biri de değil yani dindar biri değildir. Bu tarz konular yasak olduğu için detayına girmek istemiyorum, yanlış anlamayın, sadece derdimin anlaşılması için belirtiyorum umarım bir sorun olmaz. Babam çok kesin ve ciddi bir şekilde hayatta vermem kızımı diyor. Annem tanıştı çok sevdi ve destekliyor zaten böyle ayrımcılık da yapmaz ama maalesef babam yapıyor. Üstelik daha önce hiç böyle bir şey söylememişti, hiç ayrım yapmamıştı. Aksine memleketlerimiz komşu olduğu için hoşuna gider, yabancı gibi hissetmez diye düşünüyordum. İlk tepkisinde şok olmuştuk hiç beklemiyorduk. Yaklaşık 4-5 aydır da durum böyle hala aynı hala inadından dönmedi. Tanışmak bile istemiyor, adını dahi bilmiyor. Bu arada ben değil hep annem konuştu hala da o konuşuyor konuyu açıyor, ben orada olmuyorum çünkü ben konuşunca boğazım düğümleniyor maalesef kitleniyorum ve daha önce hiç bu tarz bir konuşma yapmamıştık babamla. Uzun süredir küskünüm konuşmuyorum ama artık çok daraldı içim, uyuyamıyorum geceleri. Hiçbir işe konsantre olamıyorum. İçim daralıyor hep, gözlerim doluyor boğazım düğümlezaten.. Koca insanlarız tabi kendi kararlarımızı kendimiz verebiliriz ama insan anne babasının gönlü olsun, onlar da mutlu olsun, ilerde küslük olmasın istiyor.
Erkek arkadaşımla da sırf bu konular yüzünden sürekli tartışıyoruz. Sürekli benim bir şey yapamamamdan, babamı ikna edemememden ve tabi babamın hayır demesinden dolayı. Babam hiçbir detay vermiyor, şundan şundan dolayı istemiyorum demiyor. Tek dediği hayatta vermem kızımı o kadar. Ben de ne yapayım nereden yürüyüp ikna ederim bilmiyorum annem de bilmiyor. O da benim gibi babamın bu haline şok olmuştu hiç beklemiyordu zaten.
İçimi dökmek biraz paylaşıp rahatlamak istedim, çünkü doldum taşıyorum artık. Hayatım boyunca hiçbir konuda bu kadar çaresiz hissetmemiştim. Hep bir yolunu bulmuştum, hep dimdik durmuştum ama bu sefer hiçbir şey bilmeyen küçük bir çocuk gibi hissediyorum kendimi. Böyle bir durum yaşayan oldu mu? Sizce ne yapmalıyım fikriniz var mı? Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
1,5 yıla yakın bir ilişkim var. İkimiz de çok şükür çalışıyoruz kendi paramızı kazanıyoruz. Artık evlenmek istiyoruz. Fakat babam aramızdaki çok küçük bir dini farklılıktan dolayı maalesef asla olmaz diyor. Üstelik babam bu konularda hassas biri de değil yani dindar biri değildir. Bu tarz konular yasak olduğu için detayına girmek istemiyorum, yanlış anlamayın, sadece derdimin anlaşılması için belirtiyorum umarım bir sorun olmaz. Babam çok kesin ve ciddi bir şekilde hayatta vermem kızımı diyor. Annem tanıştı çok sevdi ve destekliyor zaten böyle ayrımcılık da yapmaz ama maalesef babam yapıyor. Üstelik daha önce hiç böyle bir şey söylememişti, hiç ayrım yapmamıştı. Aksine memleketlerimiz komşu olduğu için hoşuna gider, yabancı gibi hissetmez diye düşünüyordum. İlk tepkisinde şok olmuştuk hiç beklemiyorduk. Yaklaşık 4-5 aydır da durum böyle hala aynı hala inadından dönmedi. Tanışmak bile istemiyor, adını dahi bilmiyor. Bu arada ben değil hep annem konuştu hala da o konuşuyor konuyu açıyor, ben orada olmuyorum çünkü ben konuşunca boğazım düğümleniyor maalesef kitleniyorum ve daha önce hiç bu tarz bir konuşma yapmamıştık babamla. Uzun süredir küskünüm konuşmuyorum ama artık çok daraldı içim, uyuyamıyorum geceleri. Hiçbir işe konsantre olamıyorum. İçim daralıyor hep, gözlerim doluyor boğazım düğümlezaten.. Koca insanlarız tabi kendi kararlarımızı kendimiz verebiliriz ama insan anne babasının gönlü olsun, onlar da mutlu olsun, ilerde küslük olmasın istiyor.
Erkek arkadaşımla da sırf bu konular yüzünden sürekli tartışıyoruz. Sürekli benim bir şey yapamamamdan, babamı ikna edemememden ve tabi babamın hayır demesinden dolayı. Babam hiçbir detay vermiyor, şundan şundan dolayı istemiyorum demiyor. Tek dediği hayatta vermem kızımı o kadar. Ben de ne yapayım nereden yürüyüp ikna ederim bilmiyorum annem de bilmiyor. O da benim gibi babamın bu haline şok olmuştu hiç beklemiyordu zaten.
İçimi dökmek biraz paylaşıp rahatlamak istedim, çünkü doldum taşıyorum artık. Hayatım boyunca hiçbir konuda bu kadar çaresiz hissetmemiştim. Hep bir yolunu bulmuştum, hep dimdik durmuştum ama bu sefer hiçbir şey bilmeyen küçük bir çocuk gibi hissediyorum kendimi. Böyle bir durum yaşayan oldu mu? Sizce ne yapmalıyım fikriniz var mı? Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.
o zaman onu da bırakıyorum sizi de bırakıyorum ben eve çıkıyorum der giderim diyordum. olmazsa bu da planlarım arasında 
