- 7 Temmuz 2012
- 541
- 480
- 108
rahat rahat yazmak istiyorum, biraz uzun olacak kızlar. hayatımın en kötü 2 senesini yaşıyorum. o yüzden burdan da çok uzak kaldım mesela. evlendiğimden beri hayatım altüst oldu diyebilirim. uzun yıllar birlikte olup severek evlendim. ilk ay dış gebelik yaşadım, ailelerden uzakta kötü şartlarda ameliyat oldum. fiziksel olarak iyileşmem yaklaşık 3 ay, psikolojik olaraksa bilmiyorum hala bir an o korkuyu ve acıyı yaşıyorum.
iyi oldum derken geçen sene 3 ekim perşembe arefe gecesinde annemi kaybettim. onu sadece yarım saat görebildim. doğuda olduğumuz için bayram tatiline çıkmıştık, o günün gecesi. allahtan eşim öğleden sonra izin almış da yetişebilmiştim. işte böyle böyle avutuyorum kendimi. dünyam yıkıldı. annem benim herşeyimdi. o acıyı ne siz sorun ne ben yazayım. evliliğimi bozacak kadar büyük bir depresyon yaşadım. hala daha çıkabilmiş değilim. doğudayım, ne arkadaşım ne kimsem var. eşimle de çok uzaklaştık zaten.. ama sevgi var, sadece iletişim kopukluğu bizimki.. ya da bilmiyorum. hiçbir şeyle ilgilenemeyecek kadar yorgunum.
bu arada babam da payına düşeni çok yaşadı. açıkçası anneme çok da iyi bakmadı, babam despot bir adamdır. tabi kaybedince değerini anladı. yıkıldı, çıldırdı. ama evlenmeden yapamam yalnız yaşayamam diye çok da ağladı bize. biz de onun için iyi olanı istedik. hastalığı var, yemeği var, yalnız kalmamalı toparlamalı bir an önce evet. evlenmese bakardık ama annem gittikten 3 ay sonra eş aramaya başlayınca ne kadar ciddi olduğunu anladık. acımızı göğsümüze bastırıp tamam dedik.
şubat tatilinde söz kesildi, tatlısını yedi babam. kadın hiç evlenmemiş, annesine bakmış yıllarca, okumamış, babamdan 10 yaş genç, konuşmasını pek beceremeyen bir kadın. ilk tanışmada oldukça ön yargısız gidip kendisine nasılsınız, iyi misiniz, siz neler düşünüyorsunuz (evlilik için, hani tarih zaman vs.) bir iki soru sordum ve çok ters bir tepki aldım. gülümseyerek peki dedim sadece. sonra babama kızların beni sıkıştırdı diye şikayet etmiş. (ablam tek kelime soru sormadı halbuki). zaten ilk görüştüklerinde babama sana birşey olsa çocukların beni evden kovar mı bir soru sormuş. bu da üstüne eklenince anladık ki babamla bizi uzaklaştırmak niyetinde, korkuları var maddi kaynaklı. iyi peki dedik kendi bilir biz üzerimize düşeni yapalım. ses çıkarmadık.
babamla takı konusunda çok tartıştılar. pırlanta set filan istemiş. valla ben eşimden ailesinden çeyrek bile beklemedim. eşya bile aldırmadım, evimiz bomboştur. aşk evliliği sonuçta, bende pek önem vermem ama set filan fazla geldi biraz. neyse saygı duyduk bişi demedik çocuklar olarak. babam olay çıkardı yapmam diye. geri adım attılar. neyse yapıldı üç beş bilezik. şimdi evi yaptırmak istiyor kendisi evlenmeden önce. yerler parke olacak eski mobilyalar atılıp yenisi koyulacak annemin neyi var neyi yok çıkartılıp kendi çeyizi yerleşicek, duvardı, tavandı, merdivendi yapılacak vs vs. ben doğudayım, abim istanbulda, ablam memlekette ama öğretmen ve çocuklu, ayrıca eşiyle arasında babamdan kaynaklı problem var. babam yalnız. artık nişanlılarda babama yardım edebilirdi. ama dokunamazmış hiçbir şeye annemin eşyalarına filan kötü olurmuş.
şimdi babam ağlıyor tek başıma nasıl yapıcam diye. valla baba dedim sen daha çok ağlarsın. evleneceği kişi ne tanışmada, ne istemede, ne bize karşı, ne de babamın yüzüne bir kere gülmüş değil. hiç konuşmadı inanılmaz derecede yüzü asıktı. babama zorla mı evleniyor, bi sorun mu var, tartıştınız mı gibi sorular sorduk babam benim yanımda buluştuğumuzda bülbül gibi şakıyor. psikolojisi bozuk biraz kızcağızın dedi. evet dedik, kızcağız çok zor şeyler yaşıyor gerçekten. babadır candır ama neyse.. kızlar, yaşayan var mı aranızda bunları? kadının profilini yazdım size. bu kadına karşı nasıl bir tavır almalıyım bilmiyorum.
iyi oldum derken geçen sene 3 ekim perşembe arefe gecesinde annemi kaybettim. onu sadece yarım saat görebildim. doğuda olduğumuz için bayram tatiline çıkmıştık, o günün gecesi. allahtan eşim öğleden sonra izin almış da yetişebilmiştim. işte böyle böyle avutuyorum kendimi. dünyam yıkıldı. annem benim herşeyimdi. o acıyı ne siz sorun ne ben yazayım. evliliğimi bozacak kadar büyük bir depresyon yaşadım. hala daha çıkabilmiş değilim. doğudayım, ne arkadaşım ne kimsem var. eşimle de çok uzaklaştık zaten.. ama sevgi var, sadece iletişim kopukluğu bizimki.. ya da bilmiyorum. hiçbir şeyle ilgilenemeyecek kadar yorgunum.
bu arada babam da payına düşeni çok yaşadı. açıkçası anneme çok da iyi bakmadı, babam despot bir adamdır. tabi kaybedince değerini anladı. yıkıldı, çıldırdı. ama evlenmeden yapamam yalnız yaşayamam diye çok da ağladı bize. biz de onun için iyi olanı istedik. hastalığı var, yemeği var, yalnız kalmamalı toparlamalı bir an önce evet. evlenmese bakardık ama annem gittikten 3 ay sonra eş aramaya başlayınca ne kadar ciddi olduğunu anladık. acımızı göğsümüze bastırıp tamam dedik.
şubat tatilinde söz kesildi, tatlısını yedi babam. kadın hiç evlenmemiş, annesine bakmış yıllarca, okumamış, babamdan 10 yaş genç, konuşmasını pek beceremeyen bir kadın. ilk tanışmada oldukça ön yargısız gidip kendisine nasılsınız, iyi misiniz, siz neler düşünüyorsunuz (evlilik için, hani tarih zaman vs.) bir iki soru sordum ve çok ters bir tepki aldım. gülümseyerek peki dedim sadece. sonra babama kızların beni sıkıştırdı diye şikayet etmiş. (ablam tek kelime soru sormadı halbuki). zaten ilk görüştüklerinde babama sana birşey olsa çocukların beni evden kovar mı bir soru sormuş. bu da üstüne eklenince anladık ki babamla bizi uzaklaştırmak niyetinde, korkuları var maddi kaynaklı. iyi peki dedik kendi bilir biz üzerimize düşeni yapalım. ses çıkarmadık.
babamla takı konusunda çok tartıştılar. pırlanta set filan istemiş. valla ben eşimden ailesinden çeyrek bile beklemedim. eşya bile aldırmadım, evimiz bomboştur. aşk evliliği sonuçta, bende pek önem vermem ama set filan fazla geldi biraz. neyse saygı duyduk bişi demedik çocuklar olarak. babam olay çıkardı yapmam diye. geri adım attılar. neyse yapıldı üç beş bilezik. şimdi evi yaptırmak istiyor kendisi evlenmeden önce. yerler parke olacak eski mobilyalar atılıp yenisi koyulacak annemin neyi var neyi yok çıkartılıp kendi çeyizi yerleşicek, duvardı, tavandı, merdivendi yapılacak vs vs. ben doğudayım, abim istanbulda, ablam memlekette ama öğretmen ve çocuklu, ayrıca eşiyle arasında babamdan kaynaklı problem var. babam yalnız. artık nişanlılarda babama yardım edebilirdi. ama dokunamazmış hiçbir şeye annemin eşyalarına filan kötü olurmuş.
şimdi babam ağlıyor tek başıma nasıl yapıcam diye. valla baba dedim sen daha çok ağlarsın. evleneceği kişi ne tanışmada, ne istemede, ne bize karşı, ne de babamın yüzüne bir kere gülmüş değil. hiç konuşmadı inanılmaz derecede yüzü asıktı. babama zorla mı evleniyor, bi sorun mu var, tartıştınız mı gibi sorular sorduk babam benim yanımda buluştuğumuzda bülbül gibi şakıyor. psikolojisi bozuk biraz kızcağızın dedi. evet dedik, kızcağız çok zor şeyler yaşıyor gerçekten. babadır candır ama neyse.. kızlar, yaşayan var mı aranızda bunları? kadının profilini yazdım size. bu kadına karşı nasıl bir tavır almalıyım bilmiyorum.
Son düzenleme:
