hanımlar merhaba, uzun zamandır konu açmıyordum. aslında bu konuyu da sadece içimi dökmek için açıyorum çünkü bazı şeyler var ki kim ne derse desin sadece kendi yolunda ilerler. bahsedeceğim durum da bununla alakalı.
uzun zamandır hayatımda biri yok ve yalnızlığa fazlasıyla alıştım. en son yaşadığım duygusal zedelenmenin ardından bir senedir falan kendi kendimle, kendi halimde yalnızım. aktif iş hayatındayım, korona sebebiyle kalıcı evden çalışma düzenine geçtik. gayet de keyfim yerinde bu yüzden. bir süre önce internet üzerinden biriyle konuşmaya başladım. kaşı gözü düzgün ve hali, tavrı bu şekilde tanıyabildiğim kadarıyla iyi ve şu hödük diye tabir edilen erkeklerden çok farklı (veya sunduğu kasıtlı izlenim bu) yani bugüne dek tanıdıklarım gibi değil, bir farkı var. kadrolu öğretmen doğuda. ben izmirdeyim o oralarda. yaz tatili için buralara geldi. sözde buluşalım bir kahve içelim dedik ama 2 kez plan yapmamıza rağmen aksilik çıktı ve bir araya gelemedik, erteledik. geçen gün bugün için teklif etti, aksilik çıkmazsa olur dedim. ama net değil yani henüz. görüşmeyi gerçekten isteyip istemediğimi bilmiyorum çünkü son zamanlarda işle alakalı çok telaşım var hatta yakın zamanda kendi işimi kurmak istiyorum bir yandan da mevcut sigortalı işime devam ediyorum. koşturmaca derken kastettiğim bu. bir hedefim var ve buna odaklandım, tatilimi dahi iptal ettim. hem fiziksel hem de zihinsel yorgunluk.
benim kendimle alakalı kafama takılan, yalnız olmaya, kendime ve kendi hayatıma öyle fokuslandım ki daimi yalnız olarak ölüp gitme ihtimalim yüksek :) çünkü kimseye ihtiyaç duymuyorum işin garibi. ne tatile çıkarken, ne gezmeye giderken her şeyi tek başıma yapabiliyorum ve bundan keyif de alıyorum. hani öyle ya tek başıma ne yapacağım diyenlerden değilim. anlaşabildiğim biriyle bunları yapmak daha keyifli olacaktır diye düşünüyorum. bayağı bir yalnızlaştım ve resmen yeni birini tanımaya üşeniyorum. bu çocukla da şu an çok aşırı konuşmuyorum yoğun olduğum için ve insanları lafla değil yaşayarak tanımaktan yanayım. ama yaşamaya da şu an mesafeliyim. şu an mesaj atsam, akşam çıkalım desem çıkarız, bir kahve içeriz, hoşlanırsak devam ederiz hoşlanmazsak herkes hayatına devam eder. ama gözümde büyüyor. bazen bir aşk, sevgili yalnızlığı hissetsem de kısa sürüyor ve hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum. burcum kova, 27 yaşındayım. sizin de başınıza böyle şeyler geliyor mu? böyle hislere kapılıyor musunuz?
üşeniyorum resmen. hoşlansam ayrı dert, o kaç bin km ötede olacak koca kış. uzaktan ilişki yürütmek çekici gelmiyor. hayatıma alsam ayrı sorumluluk. duygusal dalgalanmalar, zaman ayırma sorunu. en basidinden o şu an boş ve bolca geziyor, ben tüm gün iş güç derdindeyim. ama eğer ki bu hayatımda bana sunulan bir fırsat ise kaçırmak da istemiyorum, yani hem sağımda hem solumda iki wurstria konuşuyor ve kafamı karıştırıyor öyle düşünün. çok uzattım.
uzun zamandır hayatımda biri yok ve yalnızlığa fazlasıyla alıştım. en son yaşadığım duygusal zedelenmenin ardından bir senedir falan kendi kendimle, kendi halimde yalnızım. aktif iş hayatındayım, korona sebebiyle kalıcı evden çalışma düzenine geçtik. gayet de keyfim yerinde bu yüzden. bir süre önce internet üzerinden biriyle konuşmaya başladım. kaşı gözü düzgün ve hali, tavrı bu şekilde tanıyabildiğim kadarıyla iyi ve şu hödük diye tabir edilen erkeklerden çok farklı (veya sunduğu kasıtlı izlenim bu) yani bugüne dek tanıdıklarım gibi değil, bir farkı var. kadrolu öğretmen doğuda. ben izmirdeyim o oralarda. yaz tatili için buralara geldi. sözde buluşalım bir kahve içelim dedik ama 2 kez plan yapmamıza rağmen aksilik çıktı ve bir araya gelemedik, erteledik. geçen gün bugün için teklif etti, aksilik çıkmazsa olur dedim. ama net değil yani henüz. görüşmeyi gerçekten isteyip istemediğimi bilmiyorum çünkü son zamanlarda işle alakalı çok telaşım var hatta yakın zamanda kendi işimi kurmak istiyorum bir yandan da mevcut sigortalı işime devam ediyorum. koşturmaca derken kastettiğim bu. bir hedefim var ve buna odaklandım, tatilimi dahi iptal ettim. hem fiziksel hem de zihinsel yorgunluk.
benim kendimle alakalı kafama takılan, yalnız olmaya, kendime ve kendi hayatıma öyle fokuslandım ki daimi yalnız olarak ölüp gitme ihtimalim yüksek :) çünkü kimseye ihtiyaç duymuyorum işin garibi. ne tatile çıkarken, ne gezmeye giderken her şeyi tek başıma yapabiliyorum ve bundan keyif de alıyorum. hani öyle ya tek başıma ne yapacağım diyenlerden değilim. anlaşabildiğim biriyle bunları yapmak daha keyifli olacaktır diye düşünüyorum. bayağı bir yalnızlaştım ve resmen yeni birini tanımaya üşeniyorum. bu çocukla da şu an çok aşırı konuşmuyorum yoğun olduğum için ve insanları lafla değil yaşayarak tanımaktan yanayım. ama yaşamaya da şu an mesafeliyim. şu an mesaj atsam, akşam çıkalım desem çıkarız, bir kahve içeriz, hoşlanırsak devam ederiz hoşlanmazsak herkes hayatına devam eder. ama gözümde büyüyor. bazen bir aşk, sevgili yalnızlığı hissetsem de kısa sürüyor ve hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum. burcum kova, 27 yaşındayım. sizin de başınıza böyle şeyler geliyor mu? böyle hislere kapılıyor musunuz?
üşeniyorum resmen. hoşlansam ayrı dert, o kaç bin km ötede olacak koca kış. uzaktan ilişki yürütmek çekici gelmiyor. hayatıma alsam ayrı sorumluluk. duygusal dalgalanmalar, zaman ayırma sorunu. en basidinden o şu an boş ve bolca geziyor, ben tüm gün iş güç derdindeyim. ama eğer ki bu hayatımda bana sunulan bir fırsat ise kaçırmak da istemiyorum, yani hem sağımda hem solumda iki wurstria konuşuyor ve kafamı karıştırıyor öyle düşünün. çok uzattım.