-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Asker Eşleri
- Konu Sahibi rxuxyanaz
- Başlangıç Tarihi
güzel düşünelim herşey güzel olsun
ama ben face e giremiyorum kiii
dur buraya da kopyalıyım olursa
- 26 Ağustos 2010
- 7.456
- 991
- 248
- 36
SOKAKTA İKİ ŞEHİT (Şehidimin Destanı)
En Çok Okunanlar, Feza Tiryaki, Haberler
7 Temmuz 2011
Ben Murat Özkazanoğlu, Adana’nın Kozan ilçesindenim.
Türkeli Mahallesi’nde baba evim.
Yirmi beş yaşındaydım, dün sırtımdan vurulup düştüğümde.
Yanımdaki asker arkadaşım, uzman çavuş Yahya Karakaya:
Kayseri Pınarbaşı, Büyükgürleyen köyünden.
***
Dağ Komando Tugay Komutanlığı’nda görevliydik ikimiz.
Ben Piyade Uzman Çavuş Murat, arkadaşım uzman Çavuş Yahya…
***
Askerliğimizi yaptıktan sonra evimize dönmemiş, askerliği meslek seçmiştik.
Komandoyduk, gençtik, memleket sevdalısıydık, askerdik…
Komutanlarımız, kalın gitmeyin, demişlerdi bize.
Kalın, Türk Milleti’nin sizin gibi bilgili, deneyimli askere ihtiyacı var.
***
İşsizdik, yoksuldu ailemiz, ağzı dualı, gönlü yüceydi anamızın, babamızın.
Kal, vatana hizmet et oğlum, dediler, arkamızdan dua ettiler.
Ekmek paramızı subaylarımız gibi ordudan kazanacaktık…
Hem ailemize bakacak, hem vatana hizmet edecektik, başımız koltuğumuzda.
Bölücü canilerin kol gezdiği, kollanıp palazlandığı bu yurt köşesinde.
***
İki gün önce eşim Neziha gelmişti yanıma, beş aylık hamile.
“Doğacak çocuğumuza hasretime bir de senin hasretin katılıyor,
Dayanamıyorum, yanına geliyorum”, demişti telefonda.
“Asker karısı eşinin yanında yakışır,
Çocuğumuz daha doğmadan babadan ayrı kalmasın,
Ana baba kokusuyla büyüsün, gözün önünde dünyaya gelsin.”
***
Arkadaşım Yahya da birkaç haftalık evliydi.
Eşi çiçeği burnunda gelin, evlenmiş, küçücük bir de ev almışlar ona.
Dayayıp döşemişler, gelin hanım şenlendirmiş içini.
Düğünden sonra dönmüş gelmiş Yahya görev yerine, Yüksekova’ya.
Kayseri ‘de hasretine dayanamamış onun da, çiçeği burnunda yeni gelini,
“Beni de erimin yanına bırakın, asker karısı askerinin yanında olur, “demiş.
Kayınpederi almış buraya getirmiş onu evvelsi günü…
İkimiz de hasretlik çekerken, bir anda kavuşmuştuk sevdiğimize.
Benim Neziham ise birken ikiydi, karnında bebeğim, kızım veya oğlum.
***
Kızkardeşim Hülya ile konuştum en son, dün sabah.
Anam, hayır dualarını etti, babamın gururluydu sesi…
***
Sivil giyimliydik, gençtik, ayağımızda kot pantolun, üstünde kısa kollu gömlek.
Şen şakrak çıktık evlerimizden, kapıda buluştuk.
Sabah saat yediyi on geçiyor.
Yürüyerek giderdik işe, konuşa konuşa her gün.
Sizler gibiydik biz de memleketimin genç insanları, sizler gibiydik!..
Hayalleri olan, sevinçleri, dertleri olan…
Geçim sıkıntısı çeken, gelecek hesapları yapan, memleketin bu haline üzülen…
***
Biz de çoluk çocuğa karışmak, anamıza babamıza torun sevdirmek isterdik,
Biz de bu vatana evlât yetiştirmek, onların yetiştiklerini görmek…
Yaş yaşamak, yaşlanmak, evinde eceliyle bu dünyadan göçmek…
Gençliğimize doymak, hakkımız olan hayatı yaşamak…
Sizler gibi gece olunca uyumak, sabah kalkmak, sevdiklerimize sarılmak.
Yaşamak bizim de hakkımızdı herkes gibi…
Anamızın babamızın yüzünü güldürmek, evlât acısı tattırmamak…
***
Güle güle dedi, kapıda bize, eli kınalı gelinlerimiz,
Hayırlı gün dilediler, Allaha emanet olun, dediler.
“Güle güle gidin, güle güle gelin, yiğitler…”
Çıktık kapıdan, sabahın serin havasını içimize çektik.
Yüzümüz gülüyordu, içimiz genç, içimiz cıvıl cıvıl…
***
Birden al kanlar içinde yere yığıldık, sırtımda bir acı, kanımız boyadı taşları…
Ben bir yana, Yahya bir yana savrulduk…
Kahpe kurşunlar yağdı arkamızdan, hainler vurdu bizi.
Kahpece vurulduk ey halkım, kahpece kurşunladılar bizi.
Taşların üstüne düştük, kıvrıldık, can verdik…
***
Resmimize iyi bakın, yere düşen bedenimize,
Karşıdan ölümümüzü izleyen vicdansız yüzlere iyi bakın!
İyi bakın bizi arkadan vuranlara, bunların kanlı ellerine,
Kan bürümüş gözlerine, insanlıktan çıkmış suratlarına iyi bakın!
Bizi haber yapan ellere, bunların patronlarına iyi bakın!
***
“Yüksekova’da İki Şehit”, diye tek satır olarak yazdılar önce haberimizi.
Haberimizin altında Ali ile Ayşe’nin gelinlik resimleri.
Ayşe gazeteciymiş, ağzı kulaklarında, kulağı küpeli babası yaşındakine sarılmış.
Arsız arsız sırıtıyor, yanıbaşımızda zıvanadan çıkmış artist, şarkıcı resimleri…
Sonra buradan aldılar haberimizi daha öteye koydular.
Şöyle yazdılar bu defa bomba arayan uzmanların resmi altına:
“Şehit ve Bomba.”
“Yüksekova’da 2 uzman çavuş şehit edildi.”
“Ankara’da askeri aracın geçişi sırasında patlama oldu.”
***
Bizi tek başımıza bile haber olarak vermediler,
Başka bir terör haberiyle birleştirdiler.
Tek başına haber değeri bile taşımadı ölümümüz…
Kanlı örgütün suçlarını kendince örtbas etti, küresel çete.
***
Öğleden sonra Genelkurmay açıklama yaptı bilgiağı (internet) sitelerinde.
Bizler için şöyle dediler:
“Pusu kuran sivil vatandaş görünümlü bölücü terör örgütü mensupları tarafından,
Yakın mesafeden, arkalarından hunharca ateş edilerek şehit olmuşlardır.”
Şehit olduğumuz saati de tarihe not düştüler:
“Sabah saat yedi onda, kiralık evlerinin kapısından çıkışta, yolda…”
***
Genelkurmay böyle verince haberi, zahmet edip manşetlere geçirttiler bizi.
Üç beş saatlik bir saltanatımız oldu, baş haberlerin arasında.
Spor haberleri, magazin haberleri, Asker’in Ağustos terfisi haberleri…
Yine çok tutmadılar bizi, az sonra alıp yerimizi aşağıya verdiler.
Demek ki yukardan bir emirle bizi oradan indirdiler…
***
Bu sabah, “Libya’da Ramazan Çadırı” başlıklı haber yerleşti yerimize…
Vurup düşürdüklerine sadaka vereceklermiş, hükümet karşıtlarını böyle ödüllendireceklermiş…
Arabın ülkesine para , kredi…Araplara göstermelik yardım edeceklermiş…
***
Yeri değişince, haberimizin adı da değişti böylece:
“Sokakta İki Şehit! “ dediler alt sırada bir yerlerde.
Bu da olmadı, sil baştan adı değişti bir-iki saat sonra ölüm haberimizin:
“PKK’nın Sokak Cinayeti,” “Sokakta İki Şehit!”
***
Sokak dedikleri yer, evimizin önü, Marangozlar Sokağı.
Adını değiştirmişler Zeydan aşiretinin adını vermişler buraya.
Ne zaman ben de bilmiyorum, Nedim Zeydan caddesi olmuş, sokağın adı.
***
Kanlarımız kurumadı, yıkıldığımız yerde duruyor bakın, yolda bedenimizin izi…
Baba ocağıma haber vermişler, babam Hasan’a, annem Arseven’e…
Bir yanda Jandarma Yüzbaşı Kubilay, bir yanda Emniyet Müdürü Sabit.
Babam ağlamış, yüzbaşıma sarılıp, anam bayılmış…
Yahya’nın babası Kamil Karakaya, çocuklar gibi ağlamış:
“O kadar dikkatliydi, bunlar hep aklına geliyordu.” demiş.
“Oğlum, sana nasıl kıydılar?” diye sormuş.
“Keşke beni vursalardı oğlumun yerine!..
Yaralı olarak o kahpelere kurşun atamadın mı?
İtin birini olsun yere seremedin mi?”
***
Anamsa, haberi duyunca deliye dönmüş, babam çökmüş, yıkılmış…
Magazin haberlerinin arasına sesli görüntüsünü koymuşlar onların.
Anam kendini yerden yere atarken tutup onu bir de filme çekmişler:
“Benim yavrumun yüzü…Benim yavruma nasıl kıydılar? Benim yavruma…”
Atlıyor anam haber verenlerin üstüne:
“Benim oğlum gibi birini daha mı getirdin, kurban olduğum?
Benim yavrumu getirebilir misin? Benim yavrumu…
Benim yavrumu…Benim yavrumu…Benim yavrumu…Oy…
Benim yavruma neden kıydılar? Canına nasıl kıydılar?”
***
Yerlere yıkılıyor anam, dizlerini dövüyor, ne edeceğini bilemiyor…
Kızkardeşim Hülya feryat ediyor köşede:
“Kardeşimi getirmediniz? Neredesin kardeşim?”
***
Anam, babam, kardeşim, yakınlarım, aziz milletim…
Biz buradayız…Biz şehitlik katındayız…
Şehit olduk al kanlar içinde yığıldık, kaldık…
Kahpe kurşunlar aldı canımızı, kapadı gözümüzü vakitsiz…
Vatan için ölmektir her askerin, her gencin görevi.
Bundan değil bizim derdimiz, kederimiz…
Gözümüzün açık kalması bundan değil…
Şehit haberimizin yanına koydukları hainlerin dediklerine yanar içimiz.
Bizi görmeyen gözü dönmüşleredir sözümüz.
Sırtından vurulmayadır isyanımız…
***
Başlık atmışlar gazetelere: “Demirtaş önemli açıklamalar yaptı!”
Sanmayın bizden söz etmiş, akan kanımızın hesabını sormuş.
Elinde buz tutmuyorlarmış bunlar.
Mayınlı tarlada yürüyorlarmış. Nasıl mayınlı tarlaysa yürüdükleri?
Mayın döşeten onlar, döşeyenleri alkışlayan, devlete meydan okuyan onlar!
Mayınla parçalanan ise vatanı koruyan asker arkadaşlarım, Mehmetçiğim…
***
Diyor ki bu kanımızla beslenenler:
“Kürt halkı kararını verdi: Ya onurlu bir yaşam, ya hiç.
Karar verme sırası AKP ve şahsındaki devlettedir.
Devlet kararını demokratik siyasetten yana verirse hazırız,
Aksi halde direniş destanını bir kez daha yazarız.”
***
Kanlarımız kurumadan kanımızın üstünde böyle konuşuyorlar.
Sanki yöre halkının derdi geçim, iş, aş değilmiş gibi,
Bunlar halkın sözcüsüymüş, halk korku altında değilmiş gibi…
Verilen ödevleri tek tek yapıyorlar.
Eli kanlı Batı’nın kuyruğunda dolanıyorlar…
***
Demokratik siyaset dedikleri Batı’nın iki yüzyıllık emeli…
Vatanımıza el koyma, parçalama, bölme hayali…
İsyanlarda cezasını bulan hainlere, kirli isyanlarına, destan diyorlar.
İngilizle birleşen Şeyh Sait’i, Seyid Rıza’yı bile övgüyle anıyorlar…
İmralı canisiyle anlaşma yapıyorlar…
Atatürk’ün ulusumuz için yaptıklarını tek tek yıkıyorlar…
***
Bize ölüm değil, asıl bunlar koyuyor…
Taşların bağlanması, itin köpeğin ortaya salınması…
Türk Milleti’nin olanı biteni duymaması…
***
Anam, benim yavrumu mu götürüyorsunuz, demiş, feryat etmişti.
Bu dediği yavru, vatandır! Türkiye’dir!
Bu feryat, hepimizin analarının sesi!
Şehit olduk biz, bu vatanın, bu milletin oğluyduk, artık hepinizin oğluyuz…
Doğacak yavrum da sizlere emanet! Vatan sizlere emanet!
Unutmayın bizi Büyük Türk Milleti…Kanımızı yerde koymayın…
***
Ben Murat Özkazanoğlu, Adana’nın Kozan ilçesinden.
Türkeli mahallesinde anam, babam, atalarımın soyu…
Yanımdaki arkadaşım, uzman çavuş Yahya Karakaya,
Kayseri Pınarbaşı, Büyükgürleyen Köyü…
Feza Tiryaki, 6 Temmuz 2011
İLK KURŞUN
TAKIM TUTAR GİBİ PARTİ TUTTUK MEMLEKET BU HALE GELDİ… BİZ TÜRK’ÜZ TEK TAKIMIMIZ TÜRKİYE.
“ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ” DİYENLER NERDESİNİZ?
En Çok Okunanlar, Feza Tiryaki, Haberler
7 Temmuz 2011
Ben Murat Özkazanoğlu, Adana’nın Kozan ilçesindenim.
Türkeli Mahallesi’nde baba evim.
Yirmi beş yaşındaydım, dün sırtımdan vurulup düştüğümde.
Yanımdaki asker arkadaşım, uzman çavuş Yahya Karakaya:
Kayseri Pınarbaşı, Büyükgürleyen köyünden.
***
Dağ Komando Tugay Komutanlığı’nda görevliydik ikimiz.
Ben Piyade Uzman Çavuş Murat, arkadaşım uzman Çavuş Yahya…
***
Askerliğimizi yaptıktan sonra evimize dönmemiş, askerliği meslek seçmiştik.
Komandoyduk, gençtik, memleket sevdalısıydık, askerdik…
Komutanlarımız, kalın gitmeyin, demişlerdi bize.
Kalın, Türk Milleti’nin sizin gibi bilgili, deneyimli askere ihtiyacı var.
***
İşsizdik, yoksuldu ailemiz, ağzı dualı, gönlü yüceydi anamızın, babamızın.
Kal, vatana hizmet et oğlum, dediler, arkamızdan dua ettiler.
Ekmek paramızı subaylarımız gibi ordudan kazanacaktık…
Hem ailemize bakacak, hem vatana hizmet edecektik, başımız koltuğumuzda.
Bölücü canilerin kol gezdiği, kollanıp palazlandığı bu yurt köşesinde.
***
İki gün önce eşim Neziha gelmişti yanıma, beş aylık hamile.
“Doğacak çocuğumuza hasretime bir de senin hasretin katılıyor,
Dayanamıyorum, yanına geliyorum”, demişti telefonda.
“Asker karısı eşinin yanında yakışır,
Çocuğumuz daha doğmadan babadan ayrı kalmasın,
Ana baba kokusuyla büyüsün, gözün önünde dünyaya gelsin.”
***
Arkadaşım Yahya da birkaç haftalık evliydi.
Eşi çiçeği burnunda gelin, evlenmiş, küçücük bir de ev almışlar ona.
Dayayıp döşemişler, gelin hanım şenlendirmiş içini.
Düğünden sonra dönmüş gelmiş Yahya görev yerine, Yüksekova’ya.
Kayseri ‘de hasretine dayanamamış onun da, çiçeği burnunda yeni gelini,
“Beni de erimin yanına bırakın, asker karısı askerinin yanında olur, “demiş.
Kayınpederi almış buraya getirmiş onu evvelsi günü…
İkimiz de hasretlik çekerken, bir anda kavuşmuştuk sevdiğimize.
Benim Neziham ise birken ikiydi, karnında bebeğim, kızım veya oğlum.
***
Kızkardeşim Hülya ile konuştum en son, dün sabah.
Anam, hayır dualarını etti, babamın gururluydu sesi…
***
Sivil giyimliydik, gençtik, ayağımızda kot pantolun, üstünde kısa kollu gömlek.
Şen şakrak çıktık evlerimizden, kapıda buluştuk.
Sabah saat yediyi on geçiyor.
Yürüyerek giderdik işe, konuşa konuşa her gün.
Sizler gibiydik biz de memleketimin genç insanları, sizler gibiydik!..
Hayalleri olan, sevinçleri, dertleri olan…
Geçim sıkıntısı çeken, gelecek hesapları yapan, memleketin bu haline üzülen…
***
Biz de çoluk çocuğa karışmak, anamıza babamıza torun sevdirmek isterdik,
Biz de bu vatana evlât yetiştirmek, onların yetiştiklerini görmek…
Yaş yaşamak, yaşlanmak, evinde eceliyle bu dünyadan göçmek…
Gençliğimize doymak, hakkımız olan hayatı yaşamak…
Sizler gibi gece olunca uyumak, sabah kalkmak, sevdiklerimize sarılmak.
Yaşamak bizim de hakkımızdı herkes gibi…
Anamızın babamızın yüzünü güldürmek, evlât acısı tattırmamak…
***
Güle güle dedi, kapıda bize, eli kınalı gelinlerimiz,
Hayırlı gün dilediler, Allaha emanet olun, dediler.
“Güle güle gidin, güle güle gelin, yiğitler…”
Çıktık kapıdan, sabahın serin havasını içimize çektik.
Yüzümüz gülüyordu, içimiz genç, içimiz cıvıl cıvıl…
***
Birden al kanlar içinde yere yığıldık, sırtımda bir acı, kanımız boyadı taşları…
Ben bir yana, Yahya bir yana savrulduk…
Kahpe kurşunlar yağdı arkamızdan, hainler vurdu bizi.
Kahpece vurulduk ey halkım, kahpece kurşunladılar bizi.
Taşların üstüne düştük, kıvrıldık, can verdik…
***
Resmimize iyi bakın, yere düşen bedenimize,
Karşıdan ölümümüzü izleyen vicdansız yüzlere iyi bakın!
İyi bakın bizi arkadan vuranlara, bunların kanlı ellerine,
Kan bürümüş gözlerine, insanlıktan çıkmış suratlarına iyi bakın!
Bizi haber yapan ellere, bunların patronlarına iyi bakın!
***
“Yüksekova’da İki Şehit”, diye tek satır olarak yazdılar önce haberimizi.
Haberimizin altında Ali ile Ayşe’nin gelinlik resimleri.
Ayşe gazeteciymiş, ağzı kulaklarında, kulağı küpeli babası yaşındakine sarılmış.
Arsız arsız sırıtıyor, yanıbaşımızda zıvanadan çıkmış artist, şarkıcı resimleri…
Sonra buradan aldılar haberimizi daha öteye koydular.
Şöyle yazdılar bu defa bomba arayan uzmanların resmi altına:
“Şehit ve Bomba.”
“Yüksekova’da 2 uzman çavuş şehit edildi.”
“Ankara’da askeri aracın geçişi sırasında patlama oldu.”
***
Bizi tek başımıza bile haber olarak vermediler,
Başka bir terör haberiyle birleştirdiler.
Tek başına haber değeri bile taşımadı ölümümüz…
Kanlı örgütün suçlarını kendince örtbas etti, küresel çete.
***
Öğleden sonra Genelkurmay açıklama yaptı bilgiağı (internet) sitelerinde.
Bizler için şöyle dediler:
“Pusu kuran sivil vatandaş görünümlü bölücü terör örgütü mensupları tarafından,
Yakın mesafeden, arkalarından hunharca ateş edilerek şehit olmuşlardır.”
Şehit olduğumuz saati de tarihe not düştüler:
“Sabah saat yedi onda, kiralık evlerinin kapısından çıkışta, yolda…”
***
Genelkurmay böyle verince haberi, zahmet edip manşetlere geçirttiler bizi.
Üç beş saatlik bir saltanatımız oldu, baş haberlerin arasında.
Spor haberleri, magazin haberleri, Asker’in Ağustos terfisi haberleri…
Yine çok tutmadılar bizi, az sonra alıp yerimizi aşağıya verdiler.
Demek ki yukardan bir emirle bizi oradan indirdiler…
***
Bu sabah, “Libya’da Ramazan Çadırı” başlıklı haber yerleşti yerimize…
Vurup düşürdüklerine sadaka vereceklermiş, hükümet karşıtlarını böyle ödüllendireceklermiş…
Arabın ülkesine para , kredi…Araplara göstermelik yardım edeceklermiş…
***
Yeri değişince, haberimizin adı da değişti böylece:
“Sokakta İki Şehit! “ dediler alt sırada bir yerlerde.
Bu da olmadı, sil baştan adı değişti bir-iki saat sonra ölüm haberimizin:
“PKK’nın Sokak Cinayeti,” “Sokakta İki Şehit!”
***
Sokak dedikleri yer, evimizin önü, Marangozlar Sokağı.
Adını değiştirmişler Zeydan aşiretinin adını vermişler buraya.
Ne zaman ben de bilmiyorum, Nedim Zeydan caddesi olmuş, sokağın adı.
***
Kanlarımız kurumadı, yıkıldığımız yerde duruyor bakın, yolda bedenimizin izi…
Baba ocağıma haber vermişler, babam Hasan’a, annem Arseven’e…
Bir yanda Jandarma Yüzbaşı Kubilay, bir yanda Emniyet Müdürü Sabit.
Babam ağlamış, yüzbaşıma sarılıp, anam bayılmış…
Yahya’nın babası Kamil Karakaya, çocuklar gibi ağlamış:
“O kadar dikkatliydi, bunlar hep aklına geliyordu.” demiş.
“Oğlum, sana nasıl kıydılar?” diye sormuş.
“Keşke beni vursalardı oğlumun yerine!..
Yaralı olarak o kahpelere kurşun atamadın mı?
İtin birini olsun yere seremedin mi?”
***
Anamsa, haberi duyunca deliye dönmüş, babam çökmüş, yıkılmış…
Magazin haberlerinin arasına sesli görüntüsünü koymuşlar onların.
Anam kendini yerden yere atarken tutup onu bir de filme çekmişler:
“Benim yavrumun yüzü…Benim yavruma nasıl kıydılar? Benim yavruma…”
Atlıyor anam haber verenlerin üstüne:
“Benim oğlum gibi birini daha mı getirdin, kurban olduğum?
Benim yavrumu getirebilir misin? Benim yavrumu…
Benim yavrumu…Benim yavrumu…Benim yavrumu…Oy…
Benim yavruma neden kıydılar? Canına nasıl kıydılar?”
***
Yerlere yıkılıyor anam, dizlerini dövüyor, ne edeceğini bilemiyor…
Kızkardeşim Hülya feryat ediyor köşede:
“Kardeşimi getirmediniz? Neredesin kardeşim?”
***
Anam, babam, kardeşim, yakınlarım, aziz milletim…
Biz buradayız…Biz şehitlik katındayız…
Şehit olduk al kanlar içinde yığıldık, kaldık…
Kahpe kurşunlar aldı canımızı, kapadı gözümüzü vakitsiz…
Vatan için ölmektir her askerin, her gencin görevi.
Bundan değil bizim derdimiz, kederimiz…
Gözümüzün açık kalması bundan değil…
Şehit haberimizin yanına koydukları hainlerin dediklerine yanar içimiz.
Bizi görmeyen gözü dönmüşleredir sözümüz.
Sırtından vurulmayadır isyanımız…
***
Başlık atmışlar gazetelere: “Demirtaş önemli açıklamalar yaptı!”
Sanmayın bizden söz etmiş, akan kanımızın hesabını sormuş.
Elinde buz tutmuyorlarmış bunlar.
Mayınlı tarlada yürüyorlarmış. Nasıl mayınlı tarlaysa yürüdükleri?
Mayın döşeten onlar, döşeyenleri alkışlayan, devlete meydan okuyan onlar!
Mayınla parçalanan ise vatanı koruyan asker arkadaşlarım, Mehmetçiğim…
***
Diyor ki bu kanımızla beslenenler:
“Kürt halkı kararını verdi: Ya onurlu bir yaşam, ya hiç.
Karar verme sırası AKP ve şahsındaki devlettedir.
Devlet kararını demokratik siyasetten yana verirse hazırız,
Aksi halde direniş destanını bir kez daha yazarız.”
***
Kanlarımız kurumadan kanımızın üstünde böyle konuşuyorlar.
Sanki yöre halkının derdi geçim, iş, aş değilmiş gibi,
Bunlar halkın sözcüsüymüş, halk korku altında değilmiş gibi…
Verilen ödevleri tek tek yapıyorlar.
Eli kanlı Batı’nın kuyruğunda dolanıyorlar…
***
Demokratik siyaset dedikleri Batı’nın iki yüzyıllık emeli…
Vatanımıza el koyma, parçalama, bölme hayali…
İsyanlarda cezasını bulan hainlere, kirli isyanlarına, destan diyorlar.
İngilizle birleşen Şeyh Sait’i, Seyid Rıza’yı bile övgüyle anıyorlar…
İmralı canisiyle anlaşma yapıyorlar…
Atatürk’ün ulusumuz için yaptıklarını tek tek yıkıyorlar…
***
Bize ölüm değil, asıl bunlar koyuyor…
Taşların bağlanması, itin köpeğin ortaya salınması…
Türk Milleti’nin olanı biteni duymaması…
***
Anam, benim yavrumu mu götürüyorsunuz, demiş, feryat etmişti.
Bu dediği yavru, vatandır! Türkiye’dir!
Bu feryat, hepimizin analarının sesi!
Şehit olduk biz, bu vatanın, bu milletin oğluyduk, artık hepinizin oğluyuz…
Doğacak yavrum da sizlere emanet! Vatan sizlere emanet!
Unutmayın bizi Büyük Türk Milleti…Kanımızı yerde koymayın…
***
Ben Murat Özkazanoğlu, Adana’nın Kozan ilçesinden.
Türkeli mahallesinde anam, babam, atalarımın soyu…
Yanımdaki arkadaşım, uzman çavuş Yahya Karakaya,
Kayseri Pınarbaşı, Büyükgürleyen Köyü…
Feza Tiryaki, 6 Temmuz 2011
İLK KURŞUN
TAKIM TUTAR GİBİ PARTİ TUTTUK MEMLEKET BU HALE GELDİ… BİZ TÜRK’ÜZ TEK TAKIMIMIZ TÜRKİYE.
“ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ” DİYENLER NERDESİNİZ?
- 26 Ağustos 2010
- 7.456
- 991
- 248
- 36
Birtane can evimden vurdu yazdıkların beni.Biz 10 yıldır bu acıyı katmer katmer yaşıyoruz,bir şehit kardeşi olarak her yeni gelen şehit haberinde fazla fazla hissediyorum acımı.2 gündür tv izleyemiyorum,dayanmıyor artık yüreğim.Abim şehit olduğunda 3 günlük bebeği vardı,şimdi o bebek 10 yaşında,babasının adını taşıyan aslan gibi bir delikanlı oldu.Babasını hiç görmeden,koklamadan,sarılmadan,bu duyduyu tatmadan geçen 10 koca yıl.Babam 2 defa kalp krizi geçirdi abim şehit olduktan sonra,annemin 1 gece de saçları bembeyaz oldu ve o günden beri annemin içten güldüğünü,mutlu olduğunu ne ben ne de diğer abilerim hiç kimse görmedi.Eşi 10 yıl geçmesine rağmen perişan,oturdukları evi,eşyaları,abimin kıyafetlerinin yerini hiçbirşeyi değiştirmedi.Anısı,kokusu gitmesin diye...Şehit maaşı bağladılar istemedi,kocamın kanından ekmek yiyemem dedi.Daha bir sürü şey...bunlar anlatmakla bitmez,gerçekten ateş düştüğü yeri yakıyor ve hiç sönmeyen bir ateşi o kalleşler fitilliyor.Hem bu vatanın ekmeğini yiyen hem tc.vatandaşı kimliğini taşıyan ve baş kaldıran köpekler bunlar.Kim hesap verebilir çocuğuna,eşine,anneme,babama,bize ve oğluna,eşine,annesine,babasına,gençliğine,hayatına doyamadan kalleş kurşunuyla şehit olan ABİME ve bugüne kadar şehit olan asker ve polislerimizin ailelerine...kim kim...bu toplumun içindeki cahil,kandırılmış insanların oylarıyla başa gelenler mi,bunları meclise sokanlar mı yoksa zamanında bunlara kapıları açanlar mı.Ne annem ne yengem ne babam ne de biz hiç vatan sağ olsun demedik.Annem hep der ki bundan sonra dünya dursa ne durmasa ne,benim için bitti zaten.Allah korusun bir gün eşimin başına gelirse böyle birşey yine demem,diyemem.Canım gittikten sonra vatan sağ olsa ne olmasa ne...
Son düzenleme:
ateş düştüğü yeri yakıyor işte.bizler üzülüyoruz ağlıyoruz ama bir 10 yıl sonra bu ailelerin durumu nedir bu hayat onlar için nasıl yaşanır bilemiyoruz.öncelikle abiniz için çok üzüldüm.Yüce rabbim eminim onu en güzel sarayına layık görmüştür.o kadar şey yazdık o kadar isyan ettik ama şu anda size bunlardan daha fazlasını yazamıyorum.sözün bittiği yer derelr ya siz o yersiniz şu anda.aslında söylemek istediğimiz herşeyin özeti buydu işte..
- 3 Kasım 2010
- 4.327
- 406
- 173
Aynen canım...Eskiden uzun uzadıya verilirdi şehit cenazeleri. Manşet haber olurdu.Şimdi resmen gazetelerin 2. sayfalarında...Çok acı...Hiç kimse de bizler kadar konuşmaz bile...Allah göstermesin Özlemim hiç kimseye ama diyemem ben öyle...o acıyla...Eşim de Hakkarideki şehitlerimizden sonra bana şunu söyledi " Olur da ben de şehit olursam,sokak ortasında olursa bu ne olur benim üstüme gazete örmesinler" gözlerim doldu sus dedim sus...Allahım sen koru hepsini...
Benim de okurken gözlerim doldu... Çok acı çok,
- 3 Kasım 2010
- 4.327
- 406
- 173
sweetcim biz malesef vatandaşın gözünde bedava lojmanda oturan,elektirik su parası vermeyen,inancı olmayan,kocaları habire içki içen,bir elleri yağda,bir elleri balda insanlarız,bizi düşünmelerine gerek yok ki bu yüzden
Sinir oluyorum böyle düşünenlere, o kadar çoklar ki...
- 3 Kasım 2010
- 4.327
- 406
- 173
- 3 Kasım 2010
- 4.327
- 406
- 173
- 26 Ağustos 2010
- 7.456
- 991
- 248
- 36
ahhh ahhh işte ateş düştüğü yeri yakıyor... bir şehit maaşı eşinin, annesinin, tüm ailenin acısını azaltır mı hiç..
şehitlik mertebesi ne kadar kutsal birşey geçmişte en azından yası tutulur isyan edilirdi artık o da yok iki sn sürmüyor haberler..
bu şekilde vatan sağolmaz ancak satılır biz de şehitlerimizle kalırız, yaşayan yaşar sefasını,sürer ancak
(çok çok üzüldüm abin için ama mekanı cennet onun, allah çok çok sabırlar versin sizlere...
- 3 Kasım 2010
- 4.327
- 406
- 173
offf birtane öldüm ya çok kötü hissediyorum kendimi.
ancak bukadar iyş açıklanırdı herşey..
yok ya vatan sağolsun dememeli kimse artıkkkkkkk...
ben de okuyup okuyup ağlıyorum...kendi kendimize yas tutuyoruz.....
gözlerim şişti dünden beri ağlamaktan ya
canım inşallah hiçbir şey olmayacak bak konuştuk ya hemencik seneye gelecek..üzülme ki oğluşun da üzülmesin...
bebeğim bitanem canım benim............acını o kadar derinden hissettim ki başınız sağolsun demek yetmiyor biliyorum ama elimden gelen sadece bu...........................................
kızlar bir de iki sene önce başımdan geçen bir olayı paylaşmak isterim
marmariste kamptaydık...hergün gördüğüm bir çocuk dikkatimi çekti..9 10 yaşlarında tatlı mı tatlı melek yüzlü yakışıklı bir erkek çocuk...her gün farklı üniformalar giyiniyordu..bazen deniz bazen hava bazen kara ve onların türevlerini işte....ama bakıp geçiyordum sadece..bir gün yine denizci 1 nolu üniformasını giymiş scoter üstünde yanımızdan geçti..ama şapkası falan da takılı..tam teşkilatlı...ben de döndüm eşime ay bu çocuk da çok komik sürekli üniformayla dolaşıyo dedim....demez olaydım meğerse meleğim yavrum benim şehit çocuğuymuş..annesi kara harp okulunda öğretmenmiş..ve daha bir kaç aylık hamileyken eşi şırnakta şehit olmuş o küçücük bedeniyle benim masumum anne karnında bile duyamamış babasının sesini..............ooofff yüreğim dağlandı yine...hiç aklımdan çıkmaz o çocuk..hem de hiiiiçççççç
şimdi angelim antalınca ben de paylaşmak istedim.......yavrularım benim
marmariste kamptaydık...hergün gördüğüm bir çocuk dikkatimi çekti..9 10 yaşlarında tatlı mı tatlı melek yüzlü yakışıklı bir erkek çocuk...her gün farklı üniformalar giyiniyordu..bazen deniz bazen hava bazen kara ve onların türevlerini işte....ama bakıp geçiyordum sadece..bir gün yine denizci 1 nolu üniformasını giymiş scoter üstünde yanımızdan geçti..ama şapkası falan da takılı..tam teşkilatlı...ben de döndüm eşime ay bu çocuk da çok komik sürekli üniformayla dolaşıyo dedim....demez olaydım
meğerse meleğim yavrum benim şehit çocuğuymuş..annesi kara harp okulunda öğretmenmiş..ve daha bir kaç aylık hamileyken eşi şırnakta şehit olmuş o küçücük bedeniyle benim masumum anne karnında bile duyamamış babasının sesini..............ooofff yüreğim dağlandı yine...hiç aklımdan çıkmaz o çocuk..hem de hiiiiççççççşimdi angelim antalınca ben de paylaşmak istedim.......yavrularım benim
