- Konu Sahibi agresifkiz
-
- #1
katılıyorum.Ben bekarken daha gorusmeden reddettim hep.Bana gore degil asker,polis esi olmak.Iyi dusunun derim.
Ben bekarken daha gorusmeden reddettim hep.Bana gore degil asker,polis esi olmak.Iyi dusunun derim.
Ayni sebep.Bende anksiyete var.Annem babam telefonu acmasinlar acana kadar 50 defa arayabilirim neden acmiyorlar diye.Bu da benim yenmem gereken bir rahatsizligim ama yapamiyorum..Esim asker olsaydi belki bu endisenin bin kati fazlasiyla her gun başetmek beni daha da hasta edebilirdi.Ayrica nobetler,izinler hep sorun.Ben ogretmenim.Koca yaz boyunca esim yanimda olsun isterim.Bebeklerim dogdu.Onlari esimle beraber buyutmek her anlarini gormesini isterim.Yani daha cogaltabilirim nedenleri.O yuzden iyi dusunun tasinin.Herkes böyle söylüyor. Benim tek korkum düşüncem birini sürekli ona bir şey olacak düşüncesiyle korkuyla beklemek. Hele ki sevdiğin birini. Böyle bir ömür düşünemiyorum. Sizce neden peki?
çünkü büyük sorumluluk gerektirdiğini düşünüyorum ve korkuyorum.
Genel olarak gördüğüm asker Ve polis olan erkekler daha çapkın oluyor,nedenini bilmiyorum korkardım ben aldatılmaktan tabi herkes için geçerli değil sanırım erkek ortamları çok oldugu için kadınlara daha düşkünler tabi dediğim gibi hepsi bir değil ,iyice ölç tart güveniyorsan bence zor olmaz
nedir bu sorumluluk
yani evet tehlikeli bir meslek
lakin yolda geçerken kafasına cam düşüp vefat edenler de var bu ülkede
ya da trafik kazaları yılda onlarca kişiyi canından ediyor
taksi şoförü, otobüs şoförü de riskli
madem işçileri var yıllarca grizu faciaları ile büyüdük, onlarca yüzlere kayıp
daha geçenlerde fabrika işçiler vefat etti şehrin göbeğince trafik kazasında ya da havai fişek fabrikasında
tek endişeniz mesleğin tehlikesi ise bence bunun için kafamın uyacağı bir evlilikten vaz geçmem ama klasik sinirlidir, ilgi göstermez gibi iddialar ise bilemem
Liseden mezun olduktan sonra belirli araliklarla gorustugum 4 arkadasim var asker. Pamuk gibi cocuklardi hepsi,ruh sagliklari bozuldu hepsinin de. Asiri sinirli,birden patlayan,kavgaci tipler oldular. Baska da tanidigim yok,bunlara gore yorum yapiyorum o yuzden. Eslerine Allah yardim etsin ne diyeyim. Ama hepsi de boyle midir,asla,mukemmel olanlar da vardir tipki her meslekte oldugu gibi.
Genel olarak mesleginden bagimsiz olarak sakin biriyle evlilik iyidir. Sinirliyle ugrasmak zor,ya da ben gibi bir psikopat olacaksinizevet bundan da çok korkuyorum. ben sakin ve biraz kırılgan biriyimdir.
Büyütülecek bişey değil, asker eşiyim gurbette yapamam diyosan zor olur sadece, benim işime geliyo mesafe yanlısı bi insanım, hatta asker olmasa zorlanırdım muhtemelen akraba aile toplanmalar vs benlik değil, ikimize ait bi dünyada mutluyuz, ama sözünde bile yoktu benim adam, ev taşınmasıydı, bebek tedavisiydi falan derken tektim çoğu şeyde, doğumda da öyle olabilir görev beklemezama sorun değil bunlar benim için, hatta beni mutlu ediyo güç veriyo, olsa daha iyi ama mecburiyet sonuçta hiç sıkıntı değil, onlar iyi olsun yeter
Sözlüydüm, söz alışverişini tek başıma yaptım, nişanlıydım, nişan kıyafetimi alırken satış elemanı ile beraber seçtim, nikah işlemlerinin büyük kısmını tek başıma hallettim, düğünümün tüm hazırlıklarını kendim yaptım, evimi tek başıma yerleştirdim, gelen eşyalar, teknik servisler, tesisatından boyasına hepsi ile tek başıma ilgilendim(ki o süreç iki kişi iken bile çok bunaltıcı bilenler vardır), şimdi hamileyim, yine tek başımayım. Çocuğumu da yapayalnız büyüteceğim. Eşimin izinleri kısıtlı, geldiğinde evden bile çıkmak istemiyor, sessizce uyumak bile onun için başlı başına mutluluk. Yavaş yavaş yemek yiyebilmek, stressiz olarak uyanmak bile sevgi yumağı gibi olması için ona yetiyor. Bazen ona da üzülüyorum, kendime de, çocuğuma da. Herkes kendince çok haklı ama durumlar böyle.
Ben artık yalnızlığa alıştım ama tavsiye eder miyim, hayır...
Bizim komşumuzun oğlu uzman ve evli. Eşi 2 aylık hamileyken 10 gün izin kullandı ve eşi doğum yaptı bebeği 7 aylık ve komşumuzun oğlu hala gelemedi. Belki haziran ayında gönderirlermiş izine ama kimsenin umudu yok.Sözlüydüm, söz alışverişini tek başıma yaptım, nişanlıydım, nişan kıyafetimi alırken satış elemanı ile beraber seçtim, nikah işlemlerinin büyük kısmını tek başıma hallettim, düğünümün tüm hazırlıklarını kendim yaptım, evimi tek başıma yerleştirdim, gelen eşyalar, teknik servisler, tesisatından boyasına hepsi ile tek başıma ilgilendim(ki o süreç iki kişi iken bile çok bunaltıcı bilenler vardır), şimdi hamileyim, yine tek başımayım. Çocuğumu da yapayalnız büyüteceğim. Eşimin izinleri kısıtlı, geldiğinde evden bile çıkmak istemiyor, sessizce uyumak bile onun için başlı başına mutluluk. Yavaş yavaş yemek yiyebilmek, stressiz olarak uyanmak bile sevgi yumağı gibi olması için ona yetiyor. Bazen ona da üzülüyorum, kendime de, çocuğuma da. Herkes kendince çok haklı ama durumlar böyle.
Ben artık yalnızlığa alıştım ama tavsiye eder miyim, hayır...
İnşallah gelir, çocuğunu da görür, insan eşi olmadan hep yarım hissediyor. Ancak yalnızlığa da alışıyor.Bizim komşumuzun oğlu uzman ve evli. Eşi 2 aylık hamileyken 10 gün izin kullandı ve eşi doğum yaptı bebeği 7 aylık ve komşumuzun oğlu hala gelemedi. Belki haziran ayında gönderirlermiş izine ama kimsenin umudu yok.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?