Sözlüydüm, söz alışverişini tek başıma yaptım, nişanlıydım, nişan kıyafetimi alırken satış elemanı ile beraber seçtim, nikah işlemlerinin büyük kısmını tek başıma hallettim, düğünümün tüm hazırlıklarını kendim yaptım, evimi tek başıma yerleştirdim, gelen eşyalar, teknik servisler, tesisatından boyasına hepsi ile tek başıma ilgilendim(ki o süreç iki kişi iken bile çok bunaltıcı bilenler vardır), şimdi hamileyim, yine tek başımayım. Çocuğumu da yapayalnız büyüteceğim. Eşimin izinleri kısıtlı, geldiğinde evden bile çıkmak istemiyor, sessizce uyumak bile onun için başlı başına mutluluk. Yavaş yavaş yemek yiyebilmek, stressiz olarak uyanmak bile sevgi yumağı gibi olması için ona yetiyor. Bazen ona da üzülüyorum, kendime de, çocuğuma da. Herkes kendince çok haklı ama durumlar böyle.
Ben artık yalnızlığa alıştım ama tavsiye eder miyim, hayır...