cok dogru soyluyorsunuz, bızede aynı durum var esımın ıkıncı evlılugı ve cocugu var, bızımle degıl sureklı ama hayatının merkez noktası cocugu tabıkı evlat candır ama eşinde ayrı bir önemi olmalı diye düşünenlerdim..
asla laf söyletmez, onun önüne dünyaları serer varmış yokmuş dinlemez, her yere onunla gitmek-herşeyi onunla yapmak ister vs..
ama biz dengeyi oturtduk, cocuk annesi ile kalıyor bize geldiğindede bana bir yükü yok.
birlikte de birşeyler yaptığımız oluyor ama eşimle başbaşa iken daha mutluyum.
ben kendi adıma ablayım onun için, annelik yapmam yapamam, bir gün kendi evladım olursa annelik güdülerimi onun için saklıyorum.
her cocuk masumdur-her evlat anne babası için candır ama kan bagınız yoksa bazen size fazlalık gibi gelebiliyor, hıç olmasaymıs dediğiniz anlar bile oluyor-ama sonra onun gunahı yok deyıp gecıstırıyorsunuz. tabı bu cocugun karakterıne, esın sızınle ve cocuguyla olan ılıskı dengesıne, ve sızın karakterinize göre değişkenlik gösteren bir durumda olabılıyor.