Öncelikle herkese merhaba,
Yıllardır bu siteyi takip ediyorum ve faydalanıyorum hepinize paylaşımlarınız için teşekkürler birçok insanın yaşamına dokunuyorsunuz. Artık işin içinden çıkamadığım için fikrinizi almak istedim, vakit ayırıp okuyan yorum yapan herkese çok teşekkür ederim.
2 yıllık evliyim, eşimle yaklaşık 8 senedir tanışıyoruz bunun 4 yılı sevgili olarak geçti. Okullarımız bitince araya mesafe girdi ve bu 4 yıl uzak mesafe ilişkisi olarak sürdü. Okulu benim memleketimde Konya da okuduk o İzmirde yaşıyordu. Her neyse evlendik benim tayinim memleketime çıktığı için konya da yaşamaya başladık. En baştan okumakla yaşamak bir olmaz iyi düşün diye defalarca kez söyledim uyum sağlarım dedi geldi. Ben atandım ama onun işi memurluk gibi değil, alanı özel sektörde daha çok yaklaşık 1 yıl iş bulamadı. Ben çalıştığım için kıt kanaat da olsa geçindik maddi sıkıntı olmadı. Bu arada 2 kez işe girdi fakat deneme sürecinde ayrıldı. Birinde deprem olunca çıkarıldı şirket küçülmeye gitti, birinde de patron çıkardı. Son girdiği yerde yaklaşık 10 aydır çalışıyor fakat her ay çıkmaya kalkıyor, sürekli başka bir sebepten bıktım diye söylenerek geliyor, o sebep çözülüyor öbür ay başka bir sebeple geliyor. İşsiz olduğu dönem ne yeni evliliğimi bilebildim ne doğru düzgün gönlümce alışveriş yapabildim. Evde akşama kadar yattı, sabaha kadar oturdu burnumdan getirdi hayatı. Sürekli söylendi, oyun oynadı saçma sapan tv izledi boş boş. Hala bazı borçlarımız var onları ödüyoruz.
Geçen ay işten çıktım dedi geldi yattı, dünya başıma yıkıldı 300 bine yakın borç var nereye çıktın dedim kavga ettik iş yerinde dedi yattı uyudu. Bir açıklama bile yok. O gün üzüntüden işte bile çalışamadım. Biraz söylendim sorumsuzsun vs diye kavga ettik 2 hafta benimle konuşmadı. İş yerinde kavga etmiş gerçekten onlarda 1 hafta izin vermiş kafanı dinle diye. Ben bu şehirde yaşamak istemiyorum aklım ailemde kalıyor vs diye ağzına geleni söyledi. Gittim izmire durumu anlattım ailesine birde siz konuşun dedim topladım getirdim, babasına beraber vakit geçirin oğlunla konuş işten şuan çıkma lüksü yok ben memur maaşıyla hem eve bakıp hem 300 bini ödeyemem dedim. Geldiler oturdular 1 hafta kardeşi annesi babası kaldı beraber vakit geçirdiler gezdiler yediler içtiler eğlendiler bizim harcamalar 2 katına çıktı. Ben sabah işe gittim akşam gelip yemek yaptım. Kardeşine alışveriş yapmış 5 bin liralık kıyafet vs annesine babasına almış bişeyler, gezmeydi yemeydi içmeydi kredi kartı 21 bin olmuş.
Babası ben konuştum çıkmayacak tembihledim vs dedi defalarca. Ailesinden ayrı şehirde olduğu ve her seferinde psikolojim bozuldu dediği için o bi hafta hiç müdahale etmedim gönüllerince vakit geçirdiler. Yılbaşındada beraber vakit geçirdik bugün sabah gittiler. Tüm gün ev temizledim, gönlü olsun diye en sevdiği yemeği yaptım vs işten geldi yedik içtik otururken ben bugün dilekçe verdim işten çıktım son 1 hafta gidip geleceğim ilişiğim kesilecek dedi.
Başımdan aşağı kaynar sular döküldü bağırdım çağırdım o da bana bağırdı, söylenme olay kavgaya döner dedi bende gittim odaya yattım. Şuan sinirden kudurmak üzereyim. Resmen kandırdı oyaladı beni ailesi varken. Ve zaten çok olan borcumuz son haftayla beraber daha da çoğaldı.
Bu kadar taviz gösterme sebebim babasının ciddi bir hastalığı olması, o babası hastayken ondan ayrı olduğu ve borcumuzdan dolayı maddi olarak da yardım edemediği için vicdan azabı çekiyor ya da bana öyle duygu sömürüsü yapıyor bilmiyorum. Hastalık biz evlendikten sonra ortaya çıktı. Sürekli alttan almaktan bıktım, ağzımı açsam hastalık öne sürülüyor ve ben vicdansız anlayışsız oluyorum. İşten çıkınca sadece maddi değil manevi olarak da beni çok bunaltıyor sürekli yatıyor, ne iş yapabiliyorum ne birini davet edebiliyorum. İkindiye doğru uyanıyor, sürekli depresif depresif konuşuyor. Ciddi anlamda o süreçte bıktım bir daha o dönemi yaşamak istemiyorum. Ne yapacağımı da bilmiyorum.
Adam resmen çalışmak istemiyor, ama bunu yüzüne söyleyince kıyamet kopuyor, şuan boşanabilecek bir durumda değilim bazı ailevi sorunlar nedeniyle. Ama böyle de boğuluyorum, sürekli kaygı içerisindeyim, kalbim hep ağzımda stresten hastalandım. O da umrunda değil, yalandan üzüldüm diyor doktor stresten uzak dur diyor bu adam her gün başka bir stres buluyor. Artık ona da inanmıyorum.
Lütfen bana bir yol gösterin, hayattan keyif almayı bırakın uyanık olmak bile istemiyorum artık, hayallerim yok oldu gitti, tüm neşemi kaybettim çabala çabala adam aynı. Ben en güzel yıllarımız diye özendikçe burnumdan getiriyor. Yemekler yapıyorum, hediyeler alıyorum sevdiği şeyleri yapıyorum o da bana yapıyor bunları ama sonunda öyle saçma birşey yapıyor ki hepsini unutturuyor. Kendime odaklanmak istiyorum ona da maddi anlamda izin vermiyor. Borçları düşünmekten uyuyamıyorum. Maaşım var sözde ama bir kazak alırken 2 kere düşünüyorum ya işten çıkarsa zaten bir sürü borç var diye. Kendi halime üzülüyorum eskiden istediğim gibi harcardım. Biliyorum bu adam düzelmez ama boşanacak duruma gelene kadar nasıl psikolojimi koruyacağım? Kaygı bozukluğu var dedi doktor doktorun dediklerini de yapıyorum ama evde yaşananlardan yine başa dönüyorum.
Cevap yazan okuyan herkese teşekkür ederim dağınık oldu yazı ama kafamı toplayamadım. Lütfen kalbimi kırmayın iyi değilim zaten.