Bende evladımı kaybettim. Onun kalbi şu an çok acıyor. Öyle ultrasonla felan bir şey kesinlikle yapmayın bebek eşyası bile görmek insanı kahrediyor. Ben bebekli arkadaşlarımla bir süre görüşmek istememiştim ama tabi herkesin tepkisi farklıdır. Mezarına da bir şey almayın en azından şu an almayın. Çünkü önce mezarını kabullenmesi lazım. Daha sonra olabilir. Çok fazla bebeği atmayın bence iyi gelmeyecektir her gördüğünde daha çok ağlayacaktırMerhaba anlaşılır olması için arkadaşıma aslı diyeceğim. Biz aslı ile şans eseri aynı zamanda hamile kaldık, liseden arkadaşız. Tüm süreci beraber geçirdik hastane çantalarımızı beraber hazırladık, seçtiğimiz eşyaların birbirimize linkini gönderdik, bir sürü hayaller kurduk. Hatta her gün o kadar çok konuşuyorduk ki eşim bile benden çok aslıyla konuşuyorsun derdi. Ardından ben 40. haftada doğum yaptım o ise bir kaç gün sonra bebek hareketlerini hissedememeye başladım dedi ve eşyalarını çantalarını alıp hastaneye gittiler. Bende aynı sebepten acile gidip bebeğimi kucağıma almışken o bebeğinin kalbinin durduğunu öğrendi. Öğrenir öğrenmez bana yazmış bebeğimizin kalbi durmuş diye ben o sıra yeni doğan bebeğimle ilgilendiğim için telefona hiç bakmadım hatta aslının bebeğim ve bana hazırladığı hediyelerin kargosu geldi ben o sırada bir şeyler yapmakla meşgul olduğum için ancak 4 saat sonra teşekkür mesajı atayım diye telefona baktım ve mesajı gördüm. O andan beri sanki bebeğimin kardeşini kaybetmiş gibi hissediyorum. 2 gün boyunca ağlayıp durdum hangi bebek eşyasını kullansam aklıma geliyor çünkü her şeyi beraber seçtik bebeğimi severken bile vicdan azabi hissediyorum biliyorum benim suçum değil ama yine de keşke bir çözümü olsaydı. Annesi ile konuştum, aslıyla da konuştum o gün bana cevap veremedi. Aslında ben o mesajın üstüne mesaj atamadım. Hep annesi ile konuştum annesi söylediklerini ileteceğim dedi. Zaten yazsam da uzun bir süre doğum başlasın diye suni sancı aldı başlamasına sezeryana aldılar yazsam da cevap veremezdi. Sonra beni aradı konuştuk. Ona yanında olduğumu her zaman konuşabileceğimizi söyledim o ise sevincime gölge düşürmekten korktuğunu. Arada o kadar üzücü konuşmalar vardı ama buraya yazıp uzatmak istemiyorum. Şimdi üç sorum var
Birincisi bebeğimin teyzesi olarak her anına şahit olmak istediğini söyledi bunu beni üzmemek için mi söylemiştir? Çünkü çok düşünceli bir insan. Sizce bebeği atmalı mıyım yoksa onu daha çok mu üzerim
İkincisi 1-2 hafta sonra bebekli ya da bebeksiz ziyarete gitmeli miyim(aramızda 12 saatlik bir yol var) istediği zaman yanına gidebileceğimi söyledim: 5 ay sonra onun şehrinde işim var o zaman için hayaller kurmuştuk, şimdi bebekle zorlanacağımı o zaman görüşürüz dedi. Sizce hangisini yapmalıyım
Son soru da ona bir hediye göndermek istiyorum tabi ki asla hiç bir şey onu teselli etmemi sağlayamaz ama bebeğinin mezarına bir hediye mi bulmalıyım, yoksa canlı ya da cansız çiçek mi göndermeliyim? Canlı çiçeği büyüttükçe üzülür mü rahatlar mi? Yoksa ultrason fotoğrafını onun fotoğrafı ile birleştirip bir hediye haline mi getirmeliyim?
Burası büyük bir forum benzer durumu yaşayan kişiler ya da çevresinde görenlerden tavsiye istiyorum. Çünkü anlaşılması çok zor bir acı ben yaşamamış olmama rağmen nefes daralıyor sanki ciğerlerimde baskı var gibi hissediyorum.
İyi bişey yapayım derken daha çok yaraya tuz basarsınız benden söylemesi. Ve gözü de kimseyi görmez. Öyle acıya böyle hediyelerle hafifletmen imkansız. Senin en iyi yapabilceğin şey yanında olmak sarılmak acısını paylaşmak hepsi bukadar.Merhaba anlaşılır olması için arkadaşıma aslı diyeceğim. Biz aslı ile şans eseri aynı zamanda hamile kaldık, liseden arkadaşız. Tüm süreci beraber geçirdik hastane çantalarımızı beraber hazırladık, seçtiğimiz eşyaların birbirimize linkini gönderdik, bir sürü hayaller kurduk. Hatta her gün o kadar çok konuşuyorduk ki eşim bile benden çok aslıyla konuşuyorsun derdi. Ardından ben 40. haftada doğum yaptım o ise bir kaç gün sonra bebek hareketlerini hissedememeye başladım dedi ve eşyalarını çantalarını alıp hastaneye gittiler. Bende aynı sebepten acile gidip bebeğimi kucağıma almışken o bebeğinin kalbinin durduğunu öğrendi. Öğrenir öğrenmez bana yazmış bebeğimizin kalbi durmuş diye ben o sıra yeni doğan bebeğimle ilgilendiğim için telefona hiç bakmadım hatta aslının bebeğim ve bana hazırladığı hediyelerin kargosu geldi ben o sırada bir şeyler yapmakla meşgul olduğum için ancak 4 saat sonra teşekkür mesajı atayım diye telefona baktım ve mesajı gördüm. O andan beri sanki bebeğimin kardeşini kaybetmiş gibi hissediyorum. 2 gün boyunca ağlayıp durdum hangi bebek eşyasını kullansam aklıma geliyor çünkü her şeyi beraber seçtik bebeğimi severken bile vicdan azabi hissediyorum biliyorum benim suçum değil ama yine de keşke bir çözümü olsaydı. Annesi ile konuştum, aslıyla da konuştum o gün bana cevap veremedi. Aslında ben o mesajın üstüne mesaj atamadım. Hep annesi ile konuştum annesi söylediklerini ileteceğim dedi. Zaten yazsam da uzun bir süre doğum başlasın diye suni sancı aldı başlamasına sezeryana aldılar yazsam da cevap veremezdi. Sonra beni aradı konuştuk. Ona yanında olduğumu her zaman konuşabileceğimizi söyledim o ise sevincime gölge düşürmekten korktuğunu. Arada o kadar üzücü konuşmalar vardı ama buraya yazıp uzatmak istemiyorum. Şimdi üç sorum var
Birincisi bebeğimin teyzesi olarak her anına şahit olmak istediğini söyledi bunu beni üzmemek için mi söylemiştir? Çünkü çok düşünceli bir insan. Sizce bebeği atmalı mıyım yoksa onu daha çok mu üzerim
İkincisi 1-2 hafta sonra bebekli ya da bebeksiz ziyarete gitmeli miyim(aramızda 12 saatlik bir yol var) istediği zaman yanına gidebileceğimi söyledim: 5 ay sonra onun şehrinde işim var o zaman için hayaller kurmuştuk, şimdi bebekle zorlanacağımı o zaman görüşürüz dedi. Sizce hangisini yapmalıyım
Son soru da ona bir hediye göndermek istiyorum tabi ki asla hiç bir şey onu teselli etmemi sağlayamaz ama bebeğinin mezarına bir hediye mi bulmalıyım, yoksa canlı ya da cansız çiçek mi göndermeliyim? Canlı çiçeği büyüttükçe üzülür mü rahatlar mi? Yoksa ultrason fotoğrafını onun fotoğrafı ile birleştirip bir hediye haline mi getirmeliyim?
Burası büyük bir forum benzer durumu yaşayan kişiler ya da çevresinde görenlerden tavsiye istiyorum. Çünkü anlaşılması çok zor bir acı ben yaşamamış olmama rağmen nefes daralıyor sanki ciğerlerimde baskı var gibi hissediyorum.
Yorumunuz için çok teşekkür ederimBende evladımı kaybettim. Onun kalbi şu an çok acıyor. Öyle ultrasonla felan bir şey kesinlikle yapmayın bebek eşyası bile görmek insanı kahrediyor. Ben bebekli arkadaşlarımla bir süre görüşmek istememiştim ama tabi herkesin tepkisi farklıdır. Mezarına da bir şey almayın en azından şu an almayın. Çünkü önce mezarını kabullenmesi lazım. Daha sonra olabilir. Çok fazla bebeği atmayın bence iyi gelmeyecektir her gördüğünde daha çok ağlayacaktır
Evet haklısınız buradaki yorumlara istinaden süreci akışına bıraktım yanında olup bol bol dinlemeye çalışıyorum inşallah en kısa zamanda toparlanıp iyi olurİyi bişey yapayım derken daha çok yaraya tuz basarsınız benden söylemesi. Ve gözü de kimseyi görmez. Öyle acıya böyle hediyelerle hafifletmen imkansız. Senin en iyi yapabilceğin şey yanında olmak sarılmak acısını paylaşmak hepsi bukadar.
Bazen kolay , düz düşünmek lazım herşey hediyeleşmekten ibaret değil böyle bi beklentisi olucağını sanmıyorum. Bu süreçte araman sorman bi sarılman çok daha önemli olucaktır onun için. Aynı zaman da da kendi bebeğini ve kendini ihmal etmemelisin. Hayatta ne olursa olsun, olaylar nekadar kötü olursa olsun herşeyde bir hayır vardır. Rabbim bizi nelerden sakındığını bilemeyiz..
Yorumunuz için çok teşekkür ederim, sizin de başınız sağolsun kimse böyle bir acı yaşamasınAynı şeyi yaşadım. Bebegin fotosunu atmamazlik etme. her anını atıp da sıkma. Allah kalbine ferahlık versin çok zor
İnsanlar çok fena. Başınız sağolsunBende doğumdan sonra bebeğini kaybetmiş bir anne olarak yazıyorum.Bebegim vefat ettiğinde herkes birşeyler söylüyordu ama ben duymuyordum ki kimseyi.Allahim hic kimseye evlat acısı yaşatmasın.Acisi hep taze.Ben mesela bebeğim ölünce hamile ve bebekli insanlara çok ozenirdim ama bir yanimda onları görmeyi hiç istemezdi.Yuregim dayanmiyordu çünkü benim ki mezarda onların ki ise kucağında.Arkadasiniza fotoğraf göndermeyin mezarı içinde birşeyler düşünmeyin.Su an isteyeceği tek şey yanında olmaniz ama sıkmadan bunaltmadan.Yeniden olur yaşın çok geç çok genç bir tek senin mi evladın öldü gibi sözleri çok işittim.Bunlari duymak sanki beni daha hırçın yapıyordu.İstemiyordum böyle konuşulmasını.Umarim hayırlı zamanda yeniden anne olur.Umut hiç bitmez çünkü.Bebeginizi sağlıkla büyütün inşallah.
Öncelikle gözünüz aydın, güle güle büyütün bebeğinizi. Arkadaşınıza da bol sabor diliyorum. Hamileliğin sonunda niye kalbi durmuş acabaMerhaba anlaşılır olması için arkadaşıma aslı diyeceğim. Biz aslı ile şans eseri aynı zamanda hamile kaldık, liseden arkadaşız. Tüm süreci beraber geçirdik hastane çantalarımızı beraber hazırladık, seçtiğimiz eşyaların birbirimize linkini gönderdik, bir sürü hayaller kurduk. Hatta her gün o kadar çok konuşuyorduk ki eşim bile benden çok aslıyla konuşuyorsun derdi. Ardından ben 40. haftada doğum yaptım o ise bir kaç gün sonra bebek hareketlerini hissedememeye başladım dedi ve eşyalarını çantalarını alıp hastaneye gittiler. Bende aynı sebepten acile gidip bebeğimi kucağıma almışken o bebeğinin kalbinin durduğunu öğrendi. Öğrenir öğrenmez bana yazmış bebeğimizin kalbi durmuş diye ben o sıra yeni doğan bebeğimle ilgilendiğim için telefona hiç bakmadım hatta aslının bebeğim ve bana hazırladığı hediyelerin kargosu geldi ben o sırada bir şeyler yapmakla meşgul olduğum için ancak 4 saat sonra teşekkür mesajı atayım diye telefona baktım ve mesajı gördüm. O andan beri sanki bebeğimin kardeşini kaybetmiş gibi hissediyorum. 2 gün boyunca ağlayıp durdum hangi bebek eşyasını kullansam aklıma geliyor çünkü her şeyi beraber seçtik bebeğimi severken bile vicdan azabi hissediyorum biliyorum benim suçum değil ama yine de keşke bir çözümü olsaydı. Annesi ile konuştum, aslıyla da konuştum o gün bana cevap veremedi. Aslında ben o mesajın üstüne mesaj atamadım. Hep annesi ile konuştum annesi söylediklerini ileteceğim dedi. Zaten yazsam da uzun bir süre doğum başlasın diye suni sancı aldı başlamasına sezeryana aldılar yazsam da cevap veremezdi. Sonra beni aradı konuştuk. Ona yanında olduğumu her zaman konuşabileceğimizi söyledim o ise sevincime gölge düşürmekten korktuğunu. Arada o kadar üzücü konuşmalar vardı ama buraya yazıp uzatmak istemiyorum. Şimdi üç sorum var
Birincisi bebeğimin teyzesi olarak her anına şahit olmak istediğini söyledi bunu beni üzmemek için mi söylemiştir? Çünkü çok düşünceli bir insan. Sizce bebeği atmalı mıyım yoksa onu daha çok mu üzerim
İkincisi 1-2 hafta sonra bebekli ya da bebeksiz ziyarete gitmeli miyim(aramızda 12 saatlik bir yol var) istediği zaman yanına gidebileceğimi söyledim: 5 ay sonra onun şehrinde işim var o zaman için hayaller kurmuştuk, şimdi bebekle zorlanacağımı o zaman görüşürüz dedi. Sizce hangisini yapmalıyım
Son soru da ona bir hediye göndermek istiyorum tabi ki asla hiç bir şey onu teselli etmemi sağlayamaz ama bebeğinin mezarına bir hediye mi bulmalıyım, yoksa canlı ya da cansız çiçek mi göndermeliyim? Canlı çiçeği büyüttükçe üzülür mü rahatlar mi? Yoksa ultrason fotoğrafını onun fotoğrafı ile birleştirip bir hediye haline mi getirmeliyim?
Burası büyük bir forum benzer durumu yaşayan kişiler ya da çevresinde görenlerden tavsiye istiyorum. Çünkü anlaşılması çok zor bir acı ben yaşamamış olmama rağmen nefes daralıyor sanki ciğerlerimde baskı var gibi hissediyorum.
Mezar hediyesi derken ekmek için çiçekler gibi bir şey düşünmüştüm ama zaten yapmadım, arkadaşım yazdıkça konuşuyorum konuşmayı kesip onu yalnız hissettirmek ya da sanki bebeği kıskanır gibi düşünmesini de istemedimÖncelikle gözünüz aydın, güle güle büyütün bebeğinizi. Arkadaşınıza da bol sabor diliyorum. Hamileliğin sonunda niye kalbi durmuş acaba
Mezar hediyesi de ilk kez duyuyorum. Siz ona varlığınızla artık hep bebeğini hatırlatacaksınız. Bence bir süre ortada gözükmeyin bile
Ben hamileyken kucağıma alıncaya kadar hep kaybetme korkusu yaşadım, Allah'ım kimseyi böyle bir acıyla sınamasın.Mezar hediyesi derken ekmek için çiçekler gibi bir şey düşünmüştüm ama zaten yapmadım, arkadaşım yazdıkça konuşuyorum konuşmayı kesip onu yalnız hissettirmek ya da sanki bebeği kıskanır gibi düşünmesini de istemedimihtiyacı oldukça destek olmaya çalışıyorum çok çok zor bir durum. Kimse böyle bir acı yaşamasın. Kalbinin durması için bir sebep söylememişler bazen bu şekilde olabiliyormuş. Hareketleri azalınca acile gittiler hatta bende aynı sebepten bir kaç gün önce gidip doğum yaptığım için o da doğurup bebekle dönerler diye düşünüyorduk. Doğuma diye gidip bunu öğrendi. Bana da bir sebep söylemeleri normal gelmedi tüm kontrolleri normaldi hatta son kontrolü olaydan birkaç gün önceydi. Acısı varken çok şunu yap sorgula sebebini öğren vs demek istemedim. Elbet bunları o da düşünmüştür ya da düşünecektir, bilmiyorum çok zor bir durum inşallah tekrarı olmaz
Çok kolay atlatılmıyor süreç hele bu kadar yaklaşmışken kavuşmaya. Bende oğlumun fotoğrafına bakardım hala da bakıyorum ama ultrasonla hediye gelsin istemezdimYorumunuz için çok teşekkür ederimşimdi iletişim halindeyiz konuşmak ona da bana da iyi geliyor, bebeği o istemediği sürece atmıyorum süreci ona bıraktım o anlattıkça dinliyorum elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Aslında gece fotoğrafını açıp baktığını rahatladığını söylediği için böyle bir fikir edinmiştim ama bu onu daha çok da üzebilir. Yaşaması en zor acılardan inşallah en kısa sürede atlatır. Burda bile insan yazacak bir şey bulamıyor, tesellisi yok. Sizin de başınız sağolsun. Burda yorum yapmanız benim için çok kıymetli
Teşekkür ederim arkadaşıma uygun bir zamanda göndereceğim umarım ona da iyi gelirÇok kolay atlatılmıyor süreç hele bu kadar yaklaşmışken kavuşmaya. Bende oğlumun fotoğrafına bakardım hala da bakıyorum ama ultrasonla hediye gelsin istemezdimzor bir süreç ben şu videoyu dinleyip teselli bulmuştum belki arkadaşınıza da iyi gelir
Yorumunuz için teşekkür ederim evet burda genel yorumlar da bu şekilde oldu bir şey göndermeden ihtiyacı olduğu kadar yanında olmaya çalışıyorum biraz zaman geçince ziyarete de gideceğim, biraz toparlanmasını bekliyorumNe güzel bir arkadaşsınız okurken gözlerim doldu :) Allah arkadaşlığınızı dostluğunuzu daim etsin. Başınız sağ olsun. çok darlamadan yanında olduğunuzu hissettirin.
Çiçek göndermek ve diğer hediyeler biraz garip kaçar. Hoş bulmadık bu fikri.
Yanına gidin otelde kalın ama. Biraz hava almaya kahve içmeye götürün arkadaşınızı.en iyi böyle teselli edilir kafası dagılır
Mezarlığa hediye miii???!!!Merhaba anlaşılır olması için arkadaşıma aslı diyeceğim. Biz aslı ile şans eseri aynı zamanda hamile kaldık, liseden arkadaşız. Tüm süreci beraber geçirdik hastane çantalarımızı beraber hazırladık, seçtiğimiz eşyaların birbirimize linkini gönderdik, bir sürü hayaller kurduk. Hatta her gün o kadar çok konuşuyorduk ki eşim bile benden çok aslıyla konuşuyorsun derdi. Ardından ben 40. haftada doğum yaptım o ise bir kaç gün sonra bebek hareketlerini hissedememeye başladım dedi ve eşyalarını çantalarını alıp hastaneye gittiler. Bende aynı sebepten acile gidip bebeğimi kucağıma almışken o bebeğinin kalbinin durduğunu öğrendi. Öğrenir öğrenmez bana yazmış bebeğimizin kalbi durmuş diye ben o sıra yeni doğan bebeğimle ilgilendiğim için telefona hiç bakmadım hatta aslının bebeğim ve bana hazırladığı hediyelerin kargosu geldi ben o sırada bir şeyler yapmakla meşgul olduğum için ancak 4 saat sonra teşekkür mesajı atayım diye telefona baktım ve mesajı gördüm. O andan beri sanki bebeğimin kardeşini kaybetmiş gibi hissediyorum. 2 gün boyunca ağlayıp durdum hangi bebek eşyasını kullansam aklıma geliyor çünkü her şeyi beraber seçtik bebeğimi severken bile vicdan azabi hissediyorum biliyorum benim suçum değil ama yine de keşke bir çözümü olsaydı. Annesi ile konuştum, aslıyla da konuştum o gün bana cevap veremedi. Aslında ben o mesajın üstüne mesaj atamadım. Hep annesi ile konuştum annesi söylediklerini ileteceğim dedi. Zaten yazsam da uzun bir süre doğum başlasın diye suni sancı aldı başlamasına sezeryana aldılar yazsam da cevap veremezdi. Sonra beni aradı konuştuk. Ona yanında olduğumu her zaman konuşabileceğimizi söyledim o ise sevincime gölge düşürmekten korktuğunu. Arada o kadar üzücü konuşmalar vardı ama buraya yazıp uzatmak istemiyorum. Şimdi üç sorum var
Birincisi bebeğimin teyzesi olarak her anına şahit olmak istediğini söyledi bunu beni üzmemek için mi söylemiştir? Çünkü çok düşünceli bir insan. Sizce bebeği atmalı mıyım yoksa onu daha çok mu üzerim
İkincisi 1-2 hafta sonra bebekli ya da bebeksiz ziyarete gitmeli miyim(aramızda 12 saatlik bir yol var) istediği zaman yanına gidebileceğimi söyledim: 5 ay sonra onun şehrinde işim var o zaman için hayaller kurmuştuk, şimdi bebekle zorlanacağımı o zaman görüşürüz dedi. Sizce hangisini yapmalıyım
Son soru da ona bir hediye göndermek istiyorum tabi ki asla hiç bir şey onu teselli etmemi sağlayamaz ama bebeğinin mezarına bir hediye mi bulmalıyım, yoksa canlı ya da cansız çiçek mi göndermeliyim? Canlı çiçeği büyüttükçe üzülür mü rahatlar mi? Yoksa ultrason fotoğrafını onun fotoğrafı ile birleştirip bir hediye haline mi getirmeliyim?
Burası büyük bir forum benzer durumu yaşayan kişiler ya da çevresinde görenlerden tavsiye istiyorum. Çünkü anlaşılması çok zor bir acı ben yaşamamış olmama rağmen nefes daralıyor sanki ciğerlerimde baskı var gibi hissediyorum.
Diğer cevaplardan yazdım mezarlığa hediye yazınca garip olmuş mezara dikilmesi için çiçekler veya ağaç gibi bir şey düşünmüştüm ama zaten akışına bıraktım arkadaşım yazdıkça yazıyor bol bol onu dinliyorumMezarlığa hediye miii???!!!
Hiç bir şey yapmayın bence. akışa bırakın. O isterse bebeğinizi gönderin , istemezse göndermeyin. 5 Ay sonra işiniz için gittiğinizde uğrayın. Biraz acısını yaşasın, sizin çocuğunuzla kendi çocuğunu bağdaştırıp "yaşasaydı böyle olacaktı" kısmına girmesin.
Allah yar ve yardımcısı olsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?