Kız kardeşimde çok korkuyordu. 50 m öteden görse yolunu değiştiriyordu. İşe gidemedi kedi yüzünden. Apartmanın girişinde kedi varmış. Dışarı çıkamadı, eve de geri dönemedi. Hareket ederse kedi saldıracak zannetmiş. Birileri dışarı çıkıncaya kadar mahsur kaldı merdivende. Ama biraz travmatik bir biçimde de olsa onun kedi fobisinden kurtardım.
Koltukta otururken kucağına kedi bıraktım. Kardeşim başladı çığlık atmaya. Kedi umursamayıp kıvrıldı yattı.
Hiç acımadım. O kedi uyudu bir güzel. Arada gidip gelip bacımı yokladım yaşıyormu diye. ilk başlarda kediye değmesin diye kollarını, ellerini göğüs hizasında tutuyordu. Yüzünde de korku dolu bir ifade. Ama..ama...ve mutlu son, bir baktım kediyi okşuyor. Kedicik de mışıl mışıl uyuyor. kız kardeşimin bütün korkuları ve sevgisizliği sabun köpüğü gibi uçtu gitti. O kedi bizde 12 yıl kaldı. Sonra öldü tabi, yaşlılıktan. Onunla uyurdum hep. Şimdi hem kardeşimin hem benim evlerimizde kedimiz var. Darısı başına diyeyim de benim gibi bir ablan olmadığından, pek şansın yok gibi

[/QUOTE]
