Ahhhh bu konuda o kadar doluyum ki , ananem anneme pek kıymet vermezdi aslında tüm kız çocuklarına karşı böyleydi, ogullarına tapardı, çocukken birçok konuda sizinle aynı şeyleri yaşadım, rahmetli annem ailesinecok düşkündü onlar ne hata yapsa gözü görmezdi, biz hakkımızı savunacak olsak ona bile izin vermezdi, kuzenim anneme saygısızlık etti diye mesafe koydum annem ise neden konuşmuyorum gidip gelmiyorum diye beni darladı psikolojik baskı uyguladı velhasıl asla değişmezler, annem iyi bir kadındı ama ailesine bağımlılığı psikolojimizi bozmuştu, annem o kadar bağımlılıydı ki ailesinin gözünde ne kendisinin ne de bizim bir değerimiz vardı, çocukluğum ananemin ve annemin ailesinin zorbalıklari ile geçti, suanda ananem beni aradığında ( ananem iyice yaşlanınca ve ok değerli oğulları ve onların çocukları tarafından hayal kırıklığına uğrayınca yüzünü bize döndü)genelde pek açmıyorum teli açsam da kısa hal hatır sorup kapatıyorum, ben bu sorunla şu şekilde baş ettim, kurslara kaydoldum , üni okudum asla kendimi bu insanlara maruz bırakmadım, kendi hayatıma odaklandım, annemi de öyle kabul ettim ama kendimi de yıpratmadım, şimdi mesleğim var kendi hayatımı yaşıyorum herkesten uzakta , annelerimiz o kadar değersiz büyümüşler ki , annelerinden bir parça sevgi görebilmek için kendi evlatlarından vazgeçecek duruma gelmişler, benim annem biz uzağa başka ile taşınınca ilk yıllar olmasa da sonradan düzelmisti biraz ama ne fayda çocukluğum bende bir travma kaldı, asla insan sevemez oldum hep yanlız sakin bir hayatı tercih ettim , akrabalarım ile çok mecbur olmadıkça hep uzak durdum , sana tek tavsiyem dil dökmeyi bırak ve kendini kurtar...