Ablam artık saldı zaten evleneceğim dedi. Babam yazık huzurumuz bozulacak diye bir şey diyemiyor. Evde ben kaldım bi,bende gidince sorun çözülmüş olacak. Olan ise 25 senedir annemin bizi kendi ailesi için kırdığı zamanlara olacak.Aslinda öyle güzel adam edilir de. Kusura bakmayın ben hiç aciyamayacagim. Anasına yaranacak diye kendi minicik evladını ezdiriyorsa hiç acımam. Kendi kul köle olmuş. Siz de oyle olun istiyor. Üçünüz dirayetli ve kararlı olursanız bu iş çözülür.
Bu soylediginizi yaptim bugün. Odamdan cikmadim hiç, aslında ananemgilin yüzüne karşı bile daha önce dedim ki "ben giderken son gün gelmeyin, bir önceki gün gelin, ben son gün banyomu yapıp dinlenmek istiyorum". Yine küsmeler,ağlamalar olmustu ozaman. Ama anladıklarını sanmiştim. Anlamamişlar, bugün yine aynı şeyi yaşadık dejavu gibi..
Ananemgil o kadar arsizlar ki kapıdan kovsaniz,bacadan girerler. Hatta onları kovun, 2 dk sonra sorun kovmadi bizi derler. Çünkü kovdugunu kabul etseler bir daha gelemeyecekler. Kovsaniz bile duymazdan geliyorlar anlayacağınız..
Aslinda rolleri değiştik sanırım. Onun beni koruyacagi yere ben onu korumak zorunda kalıyorum..Annenizi koruyucu kalkan değilsiniz ki.. Elbet Birgün oda farkına varacak ama iş işten geçmiş olacak
Siz kendinizi düşünün.. Bu psikolojiyle çok üzüntü yaşayabilirsiniz..
Tam olarak bununla alakalı biz kuzenimle küçükken kavga etmişiz ve kuzenim laf arasında "o gün kavgada haksizdin" falan dedi gülerek konuşuyorduk. Annem "özür dile" demeye başladı. Dedim "anne 10 yaşimda olan şey yüzünden neden özür dileyecem şuan?" O gün artık nasıl sert soylediysem usteleyememişti. Yoksa zorlardi. Özgüvensiz biri oldum çıktım bu kadın yuzunden gerçekten. 25 yaşındayım ama görün bir mağazaya bir şey sormak için 10 dk düşünüp giriyorum.Valla arkadaşlar biraz daha annen o yine de, en çok seni sever tarzı yaklaşmış ama bu derece düşkün olan insanlarda bu tam böyle olmuyor bana göre. Çünkü farklı bir adanmışlık oluyor. Hani sadece kendi hayatı adasa neyse de aile üyelerine de zarar veren duruma sokuyorlar. Mesela siz kuzeninizle kavga etseniz dinlemeden kuzeninden özür dile der büyük ihtimal ve siz dilemedikçe kriz geçirir napacağım şimdi ben diye bağımlılık gibi. Bir zamanlar samimi olduğum bir arkadaşımda buna benzer sorunlar yaşıyordu. Siz sınırınızı koyun değişmesi gereken onlar siz değilsiniz.
Babam çok sakin biridir. Bir de sabah işe gidiyor akşam eve geliyor evde olanlardan da çok haberi yok açıkçası. Ananemgil sabah gelip akşam giderler babam geldiklerini fark bile etmez. Dolayısıyla bir şey de demez. Annemin ailesine kötü yorum yapmazsanız mükemmel iyi anlaşirsiniz. Babamda senelerdir bu taktiği kullanmiş.Hiç karışmayın yarın öbür gün anneannenize dedenize bişey olunca siz beni görüştürmediniz der . Nasıl istiyorsa görüşsün kul köle olsun. Siz de sürekli eski defterleri açmayın gelene hoş geldin güle güle o kadar. Babanıza şaşırdım yıllardır kabullenmiş demek o da
Üçünüz bir 5-6 ay annenizi dışlayın hiçbir seycigi kalmaz. Mesela yaza 3 kişilik tatil planı yapacaksınız. Sorarsa da sen kendi annenle gidersin diye düşündük diyeceksiniz. Hiç tartışmadan. Gidip eğlenip geleceksiniz. Onlar eve geliyor mu bırakın gelsin. Siz babanla çay içmeye çıkın. Dönüşte annen yerde mi? Hiç umursamadan tv izleyin. Annenin kendine aradığı bir efendi. Bu değişmez. Her yerde tanırım narsist- bağımlı ilişkisini. Onun efendisi siz olacaksınız. Baban azcık dominant olsa bu iş çözülür. Hiç öyle evlenirim giderim ile olmuyor ablanız ki gibi.Ablam artık saldı zaten evleneceğim dedi. Babam yazık huzurumuz bozulacak diye bir şey diyemiyor. Evde ben kaldım bi,bende gidince sorun çözülmüş olacak. Olan ise 25 senedir annemin bizi kendi ailesi için kırdığı zamanlara olacak.
Tam olarak bununla alakalı biz kuzenimle küçükken kavga etmişiz ve kuzenim laf arasında "o gün kavgada haksizdin" falan dedi gülerek konuşuyorduk. Annem "özür dile" demeye başladı. Dedim "anne 10 yaşimda olan şey yüzünden neden özür dileyecem şuan?" O gün artık nasıl sert soylediysem usteleyememişti. Yoksa zorlardi. Özgüvensiz biri oldum çıktım bu kadın yuzunden gerçekten. 25 yaşındayım ama görün bir mağazaya bir şey sormak için 10 dk düşünüp giriyorum.
Aslinda rolleri değiştik sanırım. Onun beni koruyacagi yere ben onu korumak zorunda kalıyorum..
Ama annem beni hiç bir yerde korumaz zaten, bu yüzden özgüvenim çok düşük.
En ufagi küçükken 6-7 yaşlarindayken kuaförde saçımı kestirmiştim ve çocuk aklıyla çok çirkin oldu beğenmedim hiç demiştim, kuaför kız da tepkilendi bi bana büyük insanmişim gibi "Git başka yerde yaptır o zaman saygısız vs" saymaya basladi. Baktım annem de sayıyor bana kuaför kızla.Böyle bir cocuklugum geçti maalesef.
Şimdi de ozguvenim dusuk olduğu icin beni eleştiriyor annem.. Seninle yaşıt kızlar olgun diyor. Olgun olamadım ki yaşimi bile 25 değil 13 gibi falan hissediyorum toplulukta azarlanmaktan.
Çözümsüzlükten artık evlenmek çözüm gibi geliyor. Senelerdir hep bu mevzu başka şey yaşayamayiz olduk. Bugün tartışma çıktığında dedem vardı mesela ona sarılıp "Özür dilerim baba bunlar her geldiğinizde böyle yapıyorlar" dedi bizi kastederek. Anneme "Bizi yok sayarak davet etmesen bunlar yaşanmayacak" diyorum ama dinlemiyor hiç. Dün cagirsaydin,önceki gün cagirsaydin diyorum. Son gün dinleniş pozisyonunda olmak istiyorum diyorum. (Geldkler mi de asla gitmezler,kahvaltıya gelirler gece 12de giderler). Kulaklari duymuyor hiç "siz beni ailemden koparamazsiniz" tek dediği bu. Artik annemin hasta oldugunu dusunuyorum gerçekten. Bizimle cozebilecegi bir şey değil gibi bu sanki gerçekten yardım alması lazım ama yardım alacak bir durumu olduğuna da inanmaz ki. Allah kimi önce alacağı bilinmez ama dedemle anneannem ölürse ne yaşayacagimizi kestiremiyorum artık.Üçünüz bir 5-6 ay annenizi dışlayın hiçbir seycigi kalmaz. Mesela yaza 3 kişilik tatil planı yapacaksınız. Sorarsa da sen kendi annenle gidersin diye düşündük diyeceksiniz. Hiç tartışmadan. Gidip eğlenip geleceksiniz. Onlar eve geliyor mu bırakın gelsin. Siz babanla çay içmeye çıkın. Dönüşte annen yerde mi? Hiç umursamadan tv izleyin. Annenin kendine aradığı bir efendi. Bu değişmez. Her yerde tanırım narsist- bağımlı ilişkisini. Onun efendisi siz olacaksınız. Baban azcık dominant olsa bu iş çözülür. Hiç öyle evlenirim giderim ile olmuyor ablanız ki gibi.
merhaba herkese ben 25 yaşima girecek üni ogrencisi biriyim. Çok uzun olursa özür dilerim içimi de dökmek istedim bir yandan.
Benim derdim annemle. Annem kök ailesine aşırı duskun birisi. Ben cocuklugumda da böyleydi. O yüzden onun ailesini hiç sevmiyorum. Çünkü kendi ailesini kayırmak için sürekli babamla kavga halindeydi. Evimizin huzurunu onlar bozuyor diye düşünürdüm. Keza bence onlar da bozuyorlardi. Anneannemgil çok arsız insanlar. Belli bir kötülükleri yok ama çat kapı gelirler mesela planımız programımız varken, planımız olduğunu söylersek ananem küser gider,annem günlerce ağlar bize küser. Ananeniz size hakaret mi etti neden ona böyle kötü davranıyorsunuz gibi cümleler kurar.. Teyzem bizi hiç bir yere cagirmaz mesela ama biz onu cagirmadigimiz için suçluyuz, o cagirmasin siz cagirin diyor annem mesela... Annemin kuzenleri var,dayısının kızları, o kadar tehlikeli kişiler ki, iftira bile attıkları oldu adamın birisine. Mesela diyor ki annem neden onlarla goruşmuyorsunuz, benim ailemi fakir diye mi begenmiyorsunuz(???) Ablamla anlatmaya çalışıyoruz "bize uygun insanlar değiller,tehlikeliler" diyoruz, ama yok. Sizi ilgilendirmez başkasına yaptıkları, siz insandan kaçıyorsunuz, psikolojiniz bozuk tarzı şeyler söylüyor anca.
Ve daha kötüsü benim kendime olan güvenim tamamen tükenmek üzere. Birisine iftira atan 20 yaşındaki kuzenini bile benden üst görüyor. Akıllı diyor kıza inanabiliyor musunuz, ama ben insanlardan kaçan psikolojisi bozuk, mesleğim olunca bile iletişim kuramadigim için mesleğimi devam ettiremeyecegini düşündüğü cocuguyum.
Annem yüzünden kendime olan güvenim de tamamen bitti. Hayatımın bazı noktalarından zevk alamıyorum. Kendime güvenim yok gerçekten de mesleğimi elime aldığımda acaba yapabilecek miyim?
Bugün yine tartiştik annemle. Yarın okul için başka şehire gideceğim ve eve kimseyi kabul etmemesini dün söylemiştim. Çünkü valiz hazırlıyorum,banyoya giriyorum, babamla oturup yalnız başimiza son gecemizde sohbet etmek istiyorum. Ama tutup yine ailesini cagirmis. Gelip dedi ki "gelmek istediler hayır diyemedim". Ama yalan söylüyor kendim duydum gelin diye zorluyordu telefonda. Dün söylemiştim istemediğimi, ama beni hiç onemsemeyip çağırıyor.
Tartışma çıktı dolayısıyla. Akşam yemeği bile yemedik biliyor musunuz? Gitmeden önce son akşam annemin yaptığı çok sevdiğim çorbadan istemiştim. Bu tartişma yüzünden akşam yemeği bile yemedim..
Beni ailemden ayiramazsiniz diye ağladı tüm aksam. Evi terketti. Ben aradım, eve gel babamı üzme dedim o şekilde geldi şimdi ergen gibi odasına çekildi.
Ve daha uzucu olansa kendimi suçlu hissetmem. Keşke diyorum gelselerdi seslenmeseydim. Babamla da son akşam muhabbet etmeyiverseydim. Huzurumu kaçırmaya değdi mi sanki. Öyle de edemedim böyle de. Karakterim küçüklükten beri bunlarla şekillenmiş durumda.
Ben sorun çıkartan cocugum, onlar sevgili anneanne,dede.
Halbuki anneannem ben su içiyorum da bardağı kirletiyorum diye bana demedigini bırakmayan bir kadın. Anneme bunu söylediğimde onu yaşadiginda 5 yaşindaydin diyor. Ama ben unutmuyorum. Teyzemin okul karnelerine baktım diye bana demedigini bırakmayan anneannemin hal hareketlerini unutmuyorum. Şimdi yaşlandilar susuyorlar, ama gençken ne olduklarını biliyorum. Annemin gözleri bunu görmüyor. Görse bile önemsemek istemiyor. onlar yaptılar siz büyüklük yapın saygı duyun da demiyor. onlar yaptilarsa haklılar siz onları sevmek zorundasınız diyor..
Bende yardım almam gerektiğini düşünüyorum gerçekten. Ozguvensizligim ailemden kalma çok büyük bir sıkıntı olmaya başladı. Meslek hayatıma atilicam hala karakterim oturmuş değil.Gerçekten ne diyeceğimi bilemiyorum
Bu konuda destek almalısınızNaçizane tavsiyem annenizde olsa gerekli cevapları vermeniz ve tavrınızın net olması.
Bu konularda babanızın düşüncesini de merak ettim açıkçası
Sematik birsey bu. Git bir psikiyatra. Detaylı açıklar. Niye ozguven problemin olduğunu da. Asla ailen gelmesin demeyin. Siz şehir dışı program yapıp davet etmeyin. Kendi oyun dışı kaldığını anlayınca bağımlı kişilik dayanamaz bu sefer size döner yüzünü. Ama babanla zor. Çünkü annen kadar olmasa da babanın da hatası var. Çözülür bu iş. Bağımlı kişiliğin efendisini değiştirmesi için degersizlik hissetmesi yeterli.Çözümsüzlükten artık evlenmek çözüm gibi geliyor. Senelerdir hep bu mevzu başka şey yaşayamayiz olduk. Bugün tartışma çıktığında dedem vardı mesela ona sarılıp "Özür dilerim baba bunlar her geldiğinizde böyle yapıyorlar" dedi bizi kastederek. Anneme "Bizi yok sayarak davet etmesen bunlar yaşanmayacak" diyorum ama dinlemiyor hiç. Dün cagirsaydin,önceki gün cagirsaydin diyorum. Son gün dinleniş pozisyonunda olmak istiyorum diyorum. (Geldkler mi de asla gitmezler,kahvaltıya gelirler gece 12de giderler). Kulaklari duymuyor hiç "siz beni ailemden koparamazsiniz" tek dediği bu. Artik annemin hasta oldugunu dusunuyorum gerçekten. Bizimle cozebilecegi bir şey değil gibi bu sanki gerçekten yardım alması lazım ama yardım alacak bir durumu olduğuna da inanmaz ki. Allah kimi önce alacağı bilinmez ama dedemle anneannem ölürse ne yaşayacagimizi kestiremiyorum artık.
Bende yardım almam gerektiğini düşünüyorum gerçekten. Ozguvensizligim ailemden kalma çok büyük bir sıkıntı olmaya başladı. Meslek hayatıma atilicam hala karakterim oturmuş değil.
Babam çok sessiz sakin biridir. Anneme kalkıp bir şey dese annem boşanmaya bile kalkar. Gençken çok kavga ederlerdi,hatta bu yuzden ananemgilden nefret etmeye başladım ben çünkü her onlardan geldiğimizde bir kavga türüyordu ve çocuk aklimla diyordum ki onlara gittik kavga çıktı. Demek ki bunlar bizim ailemize zarar veriyorlar. Aslında bu nefreti de annem kendisi oluşturdu,her şeyi bize yansıta yansıta.
Babam da 60 yaşına gelmiş. Bu saatten sonra boşanayım mı diye susuyor sanirim. Annemin saği solu belli olmuyor çünkü, odasına girip kapıyı falan kilitliyor 15 yaşındaki ergenler gibi.
Annenizin olmadığı sadece sizin ablanızon ve babanızın olduğu planlar yapın. Böylece annen dışlandığını görüp size dönebilir. İkinci ihtimal dönmezse nolucak o zamanda zaten onun bu davranışlarından uzak kalmış olursunuz.merhaba herkese ben 25 yaşima girecek üni ogrencisi biriyim. Çok uzun olursa özür dilerim içimi de dökmek istedim bir yandan.
Benim derdim annemle. Annem kök ailesine aşırı duskun birisi. Ben cocuklugumda da böyleydi. O yüzden onun ailesini hiç sevmiyorum. Çünkü kendi ailesini kayırmak için sürekli babamla kavga halindeydi. Evimizin huzurunu onlar bozuyor diye düşünürdüm. Keza bence onlar da bozuyorlardi. Anneannemgil çok arsız insanlar. Belli bir kötülükleri yok ama çat kapı gelirler mesela planımız programımız varken, planımız olduğunu söylersek ananem küser gider,annem günlerce ağlar bize küser. Ananeniz size hakaret mi etti neden ona böyle kötü davranıyorsunuz gibi cümleler kurar.. Teyzem bizi hiç bir yere cagirmaz mesela ama biz onu cagirmadigimiz için suçluyuz, o cagirmasin siz cagirin diyor annem mesela... Annemin kuzenleri var,dayısının kızları, o kadar tehlikeli kişiler ki, iftira bile attıkları oldu adamın birisine. Mesela diyor ki annem neden onlarla goruşmuyorsunuz, benim ailemi fakir diye mi begenmiyorsunuz(???) Ablamla anlatmaya çalışıyoruz "bize uygun insanlar değiller,tehlikeliler" diyoruz, ama yok. Sizi ilgilendirmez başkasına yaptıkları, siz insandan kaçıyorsunuz, psikolojiniz bozuk tarzı şeyler söylüyor anca.
Ve daha kötüsü benim kendime olan güvenim tamamen tükenmek üzere. Birisine iftira atan 20 yaşındaki kuzenini bile benden üst görüyor. Akıllı diyor kıza inanabiliyor musunuz, ama ben insanlardan kaçan psikolojisi bozuk, mesleğim olunca bile iletişim kuramadigim için mesleğimi devam ettiremeyecegini düşündüğü cocuguyum.
Annem yüzünden kendime olan güvenim de tamamen bitti. Hayatımın bazı noktalarından zevk alamıyorum. Kendime güvenim yok gerçekten de mesleğimi elime aldığımda acaba yapabilecek miyim?
Bugün yine tartiştik annemle. Yarın okul için başka şehire gideceğim ve eve kimseyi kabul etmemesini dün söylemiştim. Çünkü valiz hazırlıyorum,banyoya giriyorum, babamla oturup yalnız başimiza son gecemizde sohbet etmek istiyorum. Ama tutup yine ailesini cagirmis. Gelip dedi ki "gelmek istediler hayır diyemedim". Ama yalan söylüyor kendim duydum gelin diye zorluyordu telefonda. Dün söylemiştim istemediğimi, ama beni hiç onemsemeyip çağırıyor.
Tartışma çıktı dolayısıyla. Akşam yemeği bile yemedik biliyor musunuz? Gitmeden önce son akşam annemin yaptığı çok sevdiğim çorbadan istemiştim. Bu tartişma yüzünden akşam yemeği bile yemedim..
Beni ailemden ayiramazsiniz diye ağladı tüm aksam. Evi terketti. Ben aradım, eve gel babamı üzme dedim o şekilde geldi şimdi ergen gibi odasına çekildi.
Ve daha uzucu olansa kendimi suçlu hissetmem. Keşke diyorum gelselerdi seslenmeseydim. Babamla da son akşam muhabbet etmeyiverseydim. Huzurumu kaçırmaya değdi mi sanki. Öyle de edemedim böyle de. Karakterim küçüklükten beri bunlarla şekillenmiş durumda.
Ben sorun çıkartan cocugum, onlar sevgili anneanne,dede.
Halbuki anneannem ben su içiyorum da bardağı kirletiyorum diye bana demedigini bırakmayan bir kadın. Anneme bunu söylediğimde onu yaşadiginda 5 yaşindaydin diyor. Ama ben unutmuyorum. Teyzemin okul karnelerine baktım diye bana demedigini bırakmayan anneannemin hal hareketlerini unutmuyorum. Şimdi yaşlandilar susuyorlar, ama gençken ne olduklarını biliyorum. Annemin gözleri bunu görmüyor. Görse bile önemsemek istemiyor. onlar yaptılar siz büyüklük yapın saygı duyun da demiyor. onlar yaptilarsa haklılar siz onları sevmek zorundasınız diyor..
Annene ebeveylik yapmayı bırak, anneni ailesi ile baş başa bırak ve kendi yoluna bak, asla düzeltemezsin...merhaba herkese ben 25 yaşima girecek üni ogrencisi biriyim. Çok uzun olursa özür dilerim içimi de dökmek istedim bir yandan.
Benim derdim annemle. Annem kök ailesine aşırı duskun birisi. Ben cocuklugumda da böyleydi. O yüzden onun ailesini hiç sevmiyorum. Çünkü kendi ailesini kayırmak için sürekli babamla kavga halindeydi. Evimizin huzurunu onlar bozuyor diye düşünürdüm. Keza bence onlar da bozuyorlardi. Anneannemgil çok arsız insanlar. Belli bir kötülükleri yok ama çat kapı gelirler mesela planımız programımız varken, planımız olduğunu söylersek ananem küser gider,annem günlerce ağlar bize küser. Ananeniz size hakaret mi etti neden ona böyle kötü davranıyorsunuz gibi cümleler kurar.. Teyzem bizi hiç bir yere cagirmaz mesela ama biz onu cagirmadigimiz için suçluyuz, o cagirmasin siz cagirin diyor annem mesela... Annemin kuzenleri var,dayısının kızları, o kadar tehlikeli kişiler ki, iftira bile attıkları oldu adamın birisine. Mesela diyor ki annem neden onlarla goruşmuyorsunuz, benim ailemi fakir diye mi begenmiyorsunuz(???) Ablamla anlatmaya çalışıyoruz "bize uygun insanlar değiller,tehlikeliler" diyoruz, ama yok. Sizi ilgilendirmez başkasına yaptıkları, siz insandan kaçıyorsunuz, psikolojiniz bozuk tarzı şeyler söylüyor anca.
Ve daha kötüsü benim kendime olan güvenim tamamen tükenmek üzere. Birisine iftira atan 20 yaşındaki kuzenini bile benden üst görüyor. Akıllı diyor kıza inanabiliyor musunuz, ama ben insanlardan kaçan psikolojisi bozuk, mesleğim olunca bile iletişim kuramadigim için mesleğimi devam ettiremeyecegini düşündüğü cocuguyum.
Annem yüzünden kendime olan güvenim de tamamen bitti. Hayatımın bazı noktalarından zevk alamıyorum. Kendime güvenim yok gerçekten de mesleğimi elime aldığımda acaba yapabilecek miyim?
Bugün yine tartiştik annemle. Yarın okul için başka şehire gideceğim ve eve kimseyi kabul etmemesini dün söylemiştim. Çünkü valiz hazırlıyorum,banyoya giriyorum, babamla oturup yalnız başimiza son gecemizde sohbet etmek istiyorum. Ama tutup yine ailesini cagirmis. Gelip dedi ki "gelmek istediler hayır diyemedim". Ama yalan söylüyor kendim duydum gelin diye zorluyordu telefonda. Dün söylemiştim istemediğimi, ama beni hiç onemsemeyip çağırıyor.
Tartışma çıktı dolayısıyla. Akşam yemeği bile yemedik biliyor musunuz? Gitmeden önce son akşam annemin yaptığı çok sevdiğim çorbadan istemiştim. Bu tartişma yüzünden akşam yemeği bile yemedim..
Beni ailemden ayiramazsiniz diye ağladı tüm aksam. Evi terketti. Ben aradım, eve gel babamı üzme dedim o şekilde geldi şimdi ergen gibi odasına çekildi.
Ve daha uzucu olansa kendimi suçlu hissetmem. Keşke diyorum gelselerdi seslenmeseydim. Babamla da son akşam muhabbet etmeyiverseydim. Huzurumu kaçırmaya değdi mi sanki. Öyle de edemedim böyle de. Karakterim küçüklükten beri bunlarla şekillenmiş durumda.
Ben sorun çıkartan cocugum, onlar sevgili anneanne,dede.
Halbuki anneannem ben su içiyorum da bardağı kirletiyorum diye bana demedigini bırakmayan bir kadın. Anneme bunu söylediğimde onu yaşadiginda 5 yaşindaydin diyor. Ama ben unutmuyorum. Teyzemin okul karnelerine baktım diye bana demedigini bırakmayan anneannemin hal hareketlerini unutmuyorum. Şimdi yaşlandilar susuyorlar, ama gençken ne olduklarını biliyorum. Annemin gözleri bunu görmüyor. Görse bile önemsemek istemiyor. onlar yaptılar siz büyüklük yapın saygı duyun da demiyor. onlar yaptilarsa haklılar siz onları sevmek zorundasınız diyor..
Ahhhh bu konuda o kadar doluyum ki , ananem anneme pek kıymet vermezdi aslında tüm kız çocuklarına karşı böyleydi, ogullarına tapardı, çocukken birçok konuda sizinle aynı şeyleri yaşadım, rahmetli annem ailesinecok düşkündü onlar ne hata yapsa gözü görmezdi, biz hakkımızı savunacak olsak ona bile izin vermezdi, kuzenim anneme saygısızlık etti diye mesafe koydum annem ise neden konuşmuyorum gidip gelmiyorum diye beni darladı psikolojik baskı uyguladı velhasıl asla değişmezler, annem iyi bir kadındı ama ailesine bağımlılığı psikolojimizi bozmuştu, annem o kadar bağımlılıydı ki ailesinin gözünde ne kendisinin ne de bizim bir değerimiz vardı, çocukluğum ananemin ve annemin ailesinin zorbalıklari ile geçti, suanda ananem beni aradığında ( ananem iyice yaşlanınca ve ok değerli oğulları ve onların çocukları tarafından hayal kırıklığına uğrayınca yüzünü bize döndü)genelde pek açmıyorum teli açsam da kısa hal hatır sorup kapatıyorum, ben bu sorunla şu şekilde baş ettim, kurslara kaydoldum , üni okudum asla kendimi bu insanlara maruz bırakmadım, kendi hayatıma odaklandım, annemi de öyle kabul ettim ama kendimi de yıpratmadım, şimdi mesleğim var kendi hayatımı yaşıyorum herkesten uzakta , annelerimiz o kadar değersiz büyümüşler ki , annelerinden bir parça sevgi görebilmek için kendi evlatlarından vazgeçecek duruma gelmişler, benim annem biz uzağa başka ile taşınınca ilk yıllar olmasa da sonradan düzelmisti biraz ama ne fayda çocukluğum bende bir travma kaldı, asla insan sevemez oldum hep yanlız sakin bir hayatı tercih ettim , akrabalarım ile çok mecbur olmadıkça hep uzak durdum , sana tek tavsiyem dil dökmeyi bırak ve kendini kurtar...Annemi geri çağırma nedenim babamdi aslında. Ona çok uzuluyorum. Anneme de babamla aranızi bozma,benimle istemiyorsan yine konuşma umrumda degil, evine gel babamin suçu yok dedim. Geldi o da odasına kapandi direkt. Bazen odasının kapısını bile kilitliyor düşünün.
Benim annem de sizin annenizle aynı şekil kölemiz ol desinler olur. Aslında artik onun ne yaptığını da umursamıyorum. Bizi de içine çekmeye çalışıyor.
Bugün dedim ki mesela "ananem bize bir kere sarildi mi" dedim." İzin vermiyorsunuz ki " diyor..
25 senedir mi izin vermiyorum. 4-5 yaşlarindayken bile sadece azarlamalarini hatırlıyorum kadinin, değil sarilacak.
Biz ananeme sıcak durursak sarilirmiş bize suç bizimmiş o şekilde soyledi..