Annemin kendini iyice bırakması

Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.

Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.

Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?

Genişletmek için tıkla...

Bir uzman desteği alsanız daha iyi olur sanki. Belki temelinde hiç aklınıza gelmeyen şeyler vardır. Allah yardımcınız olsun.

çözüm gayet ortada psikolojik destek almalı.

arjennn .!.:

Bir uzman desteği alsanız daha iyi olur sanki. Belki temelinde hiç aklınıza gelmeyen şeyler vardır. Allah yardımcınız olsun.

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim. Evet bazı sorunları oldu daha önce psikiyatriye gitti ama başka sebepten, bunu sorun olarak görmüyor ki, ona göre gayet normal maalesef

Haklısınız ama destek almadan değiştiremezsiniz maalesef. Var bu şekilde insanlar ve kendi kendilerine degistiklerini pek görmedim. Ellerine para geçse de durum aynı çünkü onlar için konu para değil.

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.

Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?

Genişletmek için tıkla...

Size istemsizce çok kızdım. Sizin hayattaki hassasiyetlerinize ayak uydurmak zorunda mı anneniz. Demek ki o böyle giyinerek daha rahat ve huzurlu, Neden saygı duymuyorsunuz? Eğer utanırsanız bu sizin probleminiz, annenizin değil.

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.

Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?

Genişletmek için tıkla...

Depresyon geldi ilk aklıma.
Depresyondayken insanların ilk bıraktıkları şey özbakım oluyor. Üstüne başına, hayatına, gezmeye filan hevesi olmuyor insanların. Bir psikologdan yardım alın, depresyon her zaman açık ve net olmuyor altta yatabiliyor.

Kendiniz için gidiyormuş gibi yapıp ona yanımda gelir misin deseniz, psikolog zaten durumu anlayacaktır. Bence bi deneyin. Biliyorum uzaktan konuşmak kolay, gel bir de yaşayana sor...

Bigjetplane .!.:

Çok teşekkür ederim. Evet bazı sorunları oldu daha önce psikiyatriye gitti ama başka sebepten, bunu sorun olarak görmüyor ki, ona göre gayet normal maalesef

Genişletmek için tıkla...

Ama o senin annen , çok üzüldüm çok keşke bu kadar incitmeseydin yıllardır böyle madem sen onu olduğu gibi kabul etmeye çalışsan olmaz mı çok zor büyüttüğüm kızım bana böyle davransa ben çok kırılırdım

Bazen insanları olduğu gibi kabul etmeniz dışında yapabileceğiniz bir şey yok.

alfa1 .!.:

Ama o senin annen , çok üzüldüm çok keşke bu kadar incitmeseydin yıllardır böyle madem sen onu olduğu gibi kabul etmeye çalışsan olmaz mı çok zor büyüttüğüm kızım bana böyle davransa ben çok kırılırdım

Genişletmek için tıkla...

Kabul etmeye çalıştım, bunu söylerken ben de çok üzülüyorum düşünürken bile. Ben de bir anneyim, çocuğum ileride utansa benden ne çok üzülürdüm. Ama nereye davet ettiysem çok garip giyindi, mahcup hissettim kendimi, o duyguyu anlatamıyorum. İsterim annemi her yere, en güzel yerlere götüreyim, ama 5 kuruşumuz yokmuş gibi giyinmesine gerek yok, anlatamıyorum tarzını görseniz anlardınız. Elimden gelen her şeyi de yapıyorum ama olmadı. Biraz o da çaba gösterebilirdi sonuçta bunca yıldır, dedim ya babam da rahatsız bu durumdan.

Sizi de anlıyorum aslında ama anneniz de değişmez maalesef. Çünkü böyle mutlu. Babanız da şikayet ediyormuş bu durumu ancak evlenmeden önce çok mu şık giyiniyormuş anneniz aynı bu haliyle evlenmiştir. Yani siz ne yapsanız sadece annenizi üzersiniz boşverin böyle mutluysa devam etsin. Evet insanın hoşun gidiyor şık olduklarında. Annemle beni kardeş sanarlar mesela hem yaşı genç gösteriyor hem de güzel giyinir ona da para yetmez zaten :) Ama hiç karışmam ben.

Uzman değilim ama annenizin psikolojik sorunu var gibi.Anneni olduğu gibi kabul et tarzı fikirlere hiç katılmıyorum.Eşi,kızı, çevresi,imkanları bu kadar iyiyken eski püskü,yırtık derisi kalkmış şeylerle gezmesi bana hiç normal gelmedi.Normalinde okul toplantısına bile temiz ve düzgün giyinerek gideriz ,oralarda bile paspal bir şekilde geldiyse hiç hoş olmamış.
Bir konu vardı adam veli toplantısına gri dizi çıkmış şeyini belli eden pijama ile gelmiş karısı çok mahcup olmuştu.
O senin annen çok ayıp tarzı şeylere girmiycem nerde nasıl giyeceğini bilmiyorsa sıkıntı......

Bigjetplane .!.:

Kabul etmeye çalıştım, bunu söylerken ben de çok üzülüyorum düşünürken bile. Ben de bir anneyim, çocuğum ileride utansa benden ne çok üzülürdüm. Ama nereye davet ettiysem çok garip giyindi, mahcup hissettim kendimi, o duyguyu anlatamıyorum. İsterim annemi her yere, en güzel yerlere götüreyim, ama 5 kuruşumuz yokmuş gibi giyinmesine gerek yok, anlatamıyorum tarzını görseniz anlardınız. Elimden gelen her şeyi de yapıyorum ama olmadı. Biraz o da çaba gösterebilirdi sonuçta bunca yıldır, dedim ya babam da rahatsız bu durumdan.

Genişletmek için tıkla...

50 li yaşlardaysa çok genç yaşta evlenip gençliğini size bakıp büyüterek geçirmiş. Şu anda da içinden gelmiyor olabilir. Çok utanıyorsanız götürmeyin bir yerlere. Yani nasıl anlatayım bazı insanlar çuval giyer yakıştırır bazıları da en pahalı kıyafetleri giyse olduramaz. Sizin anneniz böyle. Bi kıyafet için silemeyeceğinize göre kalbini de kırmayın.

PrimulaBaggins .!.:

Depresyon geldi ilk aklıma.
Depresyondayken insanların ilk bıraktıkları şey özbakım oluyor. Üstüne başına, hayatına, gezmeye filan hevesi olmuyor insanların. Bir psikologdan yardım alın, depresyon her zaman açık ve net olmuyor altta yatabiliyor.

Genişletmek için tıkla...

Zaten çok durgun, sakin ve üzgün biridir. Babamla babamın ailesinden kaynaklı problemleri oldu ama her ailede olan şeyler. Kaynana muhabbeti. Onun haricinde ablamla ben hep başarılı çocuklar olduk, onu üzecek şeyler yaşatmadık, maddi sıkıntı yaşamadı. Yani bu kadar üzüleceği, kendini salacağı ne vardı bilmiyorum. Arkadaşlarımın annelerini vs de görüyorum neler yaşıyorlar ama kimse bu kadar hayattan koparmıyor kendini. En ufak şeyde evde yarı baygın geziyor. Hem üzülüyorum hem kızıyorum.

NazCotton .!.:

Sizi de anlıyorum aslında ama anneniz de değişmez maalesef. Çünkü böyle mutlu. Babanız da şikayet ediyormuş bu durumu ancak evlenmeden önce çok mu şık giyiniyormuş anneniz aynı bu haliyle evlenmiştir. Yani siz ne yapsanız sadece annenizi üzersiniz boşverin böyle mutluysa devam etsin. Evet insanın hoşun gidiyor şık olduklarında. Annemle beni kardeş sanarlar mesela hem yaşı genç gösteriyor hem de güzel giyinir ona da para yetmez zaten :) Ama hiç karışmam ben.

Genişletmek için tıkla...

Ben de böyle sizin gibi olmayı ne çok isterdim annemle, ne güzel. İşin garibi annem eskiden 18-20 yaşlarında çok süslüymüş. Babam hala öyledir, çok güzel giyinir, fiziğine bile dikkat eder, spor yapar sarkmasın vücudu diye Şikayet ediyordu eskiden ama bıraktı o da bir şey demiyor pek, anladığım kadarıyla bu yüzden annemi alıp da bir yere götürmüyor artık.

Giyim kuşamın her zaman ruh sağlığı ile ilgisi yoktur. Bazen sadece yaşam tarzıdır ve saygı duyulması gereken bir durumdur.

Yani eskiden çok susluyken sonra birden bu hale döndü diyorsunuz.size gelen basit gelen bildiğiniz problemleri belki onu sizi sandığınızdan fazla etkiledi ya da sizin bilmediğiniz iç dünyasında fazlaca sorunu var . Kimse hayatını boş yere yarı baygin ,hep uzgun, hayatta hevesi yokmuş gibi geçirmez diye düşünüyorum .

Demek ki annenizin içinden gelmiyor; istek yok (bunun altında yatan psikolojik problemleri olabilir). Yazdiginiza göre mutsuz. Insanların aynı olay karşısında aynı tepkiyi vermelerini beklemek anlamsız. Demek ki yaşadıkları bünyesine ağır gelmiş, yıpratmis onu.
E bunca senedir de değişmemiş. Bundan sonrası için de değişmez bence. Bu şekilde kabullenmekten başka yol görünmüyor.

Bigjetplane .!.:

Zaten çok durgun, sakin ve üzgün biridir. Babamla babamın ailesinden kaynaklı problemleri oldu ama her ailede olan şeyler. Kaynana muhabbeti. Onun haricinde ablamla ben hep başarılı çocuklar olduk, onu üzecek şeyler yaşatmadık, maddi sıkıntı yaşamadı. Yani bu kadar üzüleceği, kendini salacağı ne vardı bilmiyorum. Arkadaşlarımın annelerini vs de görüyorum neler yaşıyorlar ama kimse bu kadar hayattan koparmıyor kendini. En ufak şeyde evde yarı baygın geziyor. Hem üzülüyorum hem kızıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Herkesin hayatındaki olaylara tepkisi farklı olur. "Arkadaşlarınızın anneleri"yle karşılaştırmanız bu anlamda doğru olmaz. Ufak bir olay, söylenen tek bir söz sizin umrunuzda olmayabilir ama benim kalbimde derin bir yara açabilir mesela. Yıllarca o tek kelimenin acısını çekebilirim...

Lütfen onu bir psikoloğa götürmenin yollarını arayın.
Size anlatmadığı şeyler olabilir hayatında veya geçmişinde...