Aynı benim ananem... Çocuklarının mutluluğundan mutsuz olan bir Anane olur mu derseniz, benimki aynen böyle.
Mesela bir çocuğu eşiyle iyiyse, kesin onda bir iş olduğudur, mutluluklarına inanmaz, evlerine gittiğinde onları mutsuz edecek şeyler yapar. Huzursuz eder, hep şikayetçidir, hep hep hastadır. Yemek yaparsın, falancanın yaptığı daha güzel der, gezdirirsin ona da bahane bulur ve asla Mutlu olmaz. OLAMAZ!!!
Hani bahsederler ya, küçükken ananeye gidildiğinde ne güzel anılar, gülüşmeler, mutluluklar... Benim anım, ananemin hep bizlerden şikayetçi olmasıydı. Tüm çocuklarını birbirine küstürdü. Analık yapamadı. Elini masaya vurup da, kendinize gelin, siz kardeşsiniz demedi.
Ona sevgim var mı derseniz, ona sevgim yok, annemi doğurduğu için saygım var. Başka birşey yok. Çünkü ona değmez.