Bitmeye yüz tutan evliliğim

Evlat evliliğin büyük imtihanlarından biri.

Gebelik,doğum,lohusalık ve çocuk büyütmek o kadar zor ki hemen her ebeveyni omzundan sarsıyor.

En azından bizim için ağır dönemlerdi,ne yalan söyleyeyim…

O zaman insan kendinin de eşinin de başka huylarını görüyor.


Birbirimize baş başa vakit ayıramadığımız çok uzun dönemler oldu. Tabiri caizse heybeden yedik. Eski güzel anılarımızı hatırlayıp sevgimizi tazeledik,bize çok iyi geldi,tavsiye ediyorum.
 
Bence çift terapisini denemeniz gerekiyor şöyle ki anne olduktan sonra ilgi daha çok çocuğa kaydığı için erkeklerin devreleri bozuluyor. Bunu da konduramadıkları için kendilerini ilkel moda bağlıyorlar. Yani kısacası çocuğa verdiğin ilgiyi kıskandım diyemedikleri için böyle saçma sapan davranabiliyorlar aynısı başıma geldi terapi ile üzerinden geldik o konunun size de kesinlikle tavsiye ediyorum.
 
Bence karşılıklı olarak birbirinizi anlamamissiniz araya da giderek soğukluk girmiş alın karşınıza konusun. Ayrıldıktan sonra ailesinin yanına gidip mutlu olanı görmedim daha . Yağmurdan kacarken doluya turulmayin. Biraz daha bekleyin siz de ise girince belki duzelirsiniz. Birde maddi durumunuz nasıl bazen erkekler maddi olarak zorlandıkları zamanda herşeye catiyorlar biraz daha maddiyat düzelir siz çalışınca
 
Lupetta .!.:
Hayırlı pazarlar hanımlar.

Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.

Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.

Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.

Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.

Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.

Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Genişletmek için tıkla...
İkinizde de bir şeyler olmuş ama ne olmuş diye hiç sormamissiniz. Gerçek anlamda ne olduğunu bulun. Maddi imkan varsa terapi alın yoksa bir günlük bile olsa başbaşa bir yere gidip yuzlesin. Ondan sonra ne olacaksa olur zaten.
 
Lupetta .!.:
Hayırlı pazarlar hanımlar.

Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.

Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.

Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.

Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.

Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.

Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Genişletmek için tıkla...
Bence başka birisi var . Doğumdan sonra sana yardımcı olmadı lazimdi eşin haksız kesinlikle aklını karıştıran birileri var. Özellikle cinsellikte azalma bir süre sonra alışkanlığa dönüyor bu toparlanmadıgı zaman soğukluk bitmiyor .
 
Pestososlumakarnam .!.:
Senelerdir bu siteyi takip ediyorum sürekli okuduğum şey çocuktan sonra evliliğim mahvoldu. Çocuk çoğu evliliğin katili sanırım.
Genişletmek için tıkla...
Elbette cocuktan sonra farkli insanlar oluyosundur ama hali hazırda birbirine göre olmayan kişilerin ilişkilerine tam bi bomba gibi düşüyor çocuk. Ama asıl neden cocuk degil karşılanmayan beklentiler hep.
 
Son dogumumdan sonra lohusa depresyonu gecirdim ve biz esler olarak da bu yüzden sorunlar yasadik. Profesyonel destek aldik bir süre. Düzeltdik herseyi. Destek almayi teklif edin. Bosanmak her zaman mümkün, ama önce aktif toparlamaya calisin beraber.
 
Lupetta .!.:
Hayırlı pazarlar hanımlar.

Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.

Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.

Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.

Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.

Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.

Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Genişletmek için tıkla...

Ben sizin evliliginizi toparlanmayacak bir evlilik gibi gormedim. Esiniz ofkeli, siz icinize atiyorsunuz. Sorun karsilikli konusmamaniz. Oturun karsilikli dokun eteginizdeki taslari birbirinizi suclayarak bir yere varamazsiniz. Bunu illa ki profesyonel destekle cozmeniz de gerekmiyor. Bence birlikte cozebilirsiniz.
 
Bence aranizda iletisim sorunu ve inatlasma var. Bu bosanma sebebi olmamali. Yasadiginizi yasamayan cift yoktur. Biz en cok cocuktan sonra kavga eder olduk, ki esim cok yardimci bi estir. Tum tahammulumuzu cocugumuza ayirdigimiz icin esler olarak birbirimize tahammulumuz azaldi. Ama erkekler gercekten odun gibiler. Ozledim demez ama eve doneceginiz zaman heyecanlanir "karim kizim geliyor" diye. Bence cocuk uyurken kavga edin, esimle tartismak icimdekileri dokmek beni rahatlatiyor mesela. Tartismasiz evlilik olmaz. Bazen tartisma sonrasi bi sevisme kac terapiye bedel 🥲
 
matilda1 .!.:
Bence başka birisi var . Doğumdan sonra sana yardımcı olmadı lazimdi eşin haksız kesinlikle aklını karıştıran birileri var. Özellikle cinsellikte azalma bir süre sonra alışkanlığa dönüyor bu toparlanmadıgı zaman soğukluk bitmiyor .
Genişletmek için tıkla...

Baska biri oldugunu nereden cikardiniz? Konu sahibi zaten uzgun siz yangina korukle gidiyorsunuz.
 
Lupetta .!.:
Hayırlı pazarlar hanımlar.

Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.

Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.

Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.

Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.

Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.

Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Genişletmek için tıkla...
 
çift terapisini önerdin mi eşine . İletişim kuramıyorsunuz anladığım kadarıyla o bağırıyor sen susuyorsun konuşulmadan halı altına süpürülüyor . Terapi işe yarayabilir . Ya da ayrı kalmayı dene . Boşanma kararını öfkeyle vermiş gibisin mümkünse annenlere git o da sende düşünmüş olursun
 
Lupetta .!.:
Hayırlı pazarlar hanımlar.

Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.

Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.

Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.

Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.

Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.

Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Genişletmek için tıkla...
Bence boşanın kesinlikle böyle ilişki mi olur
 
Lupetta seninle daha önce burada konuşmuştuk şikayet etmiştin eşinden için. İkinci çocuktan tamamen vazgeçtim çok konuşuyor demistin şimdi hatırladım. Öğretmendi hatta eşin sanırım? Eğer maddi durumunuz el veriyor ise terapi falan deneyin bir önce bence.
 
merak edip eski konularına baktim, evlilikte cok mutlu olduğun icin böyle hic degismeden, cocuksuz devam etmek istemissin. esin cocuk icin hevesliymis - seni o ikna etmis
simdi de bu olanlar...
üzücü gerçekten insanlar evimiz gercek anlamda yuva olsun - birlikte bize benzeyen bir çocuğu gönlümüzce yetistirelim hevesiyke cocuk yapiyor ama ne hikmetse cocuk girdigi evlilikleri bir sekilde bozmayi basariyor :/
 
yenGEnC .!.:
merak edip eski konularına baktim, evlilikte cok mutlu olduğun icin böyle hic degismeden, cocuksuz devam etmek istemissin. esin cocuk icin hevesliymis - seni o ikna etmis
simdi de bu olanlar...
üzücü gerçekten insanlar evimiz gercek anlamda yuva olsun - birlikte bize benzeyen bir çocuğu gönlümüzce yetistirelim hevesiyke cocuk yapiyor ama ne hikmetse cocuk girdigi evlilikleri bir sekilde bozmayi basariyor :/
Genişletmek için tıkla...
Evet yengeç doğru okumuşsun. İsteyen oydu. Ben iyi, mutlu ve huzurluydum. Şimdi ise durum bu
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

milenas
  • Kilitli
İçinden Çıkamıyorum
4 5 6
Yorumlar
112
Görüntüleme
9K
Mune
Mune
D
Boşanma depresyonu
6 7 8
Yorumlar
159
Görüntüleme
20K
Helene
H
K
Narsist Sevgili ile Ayrılık Süreci
2 3
Yorumlar
40
Görüntüleme
7K
Mutluolacagim
M
B
Baba Korkusu
5 6 7
Yorumlar
137
Görüntüleme
49K
deniz1991
D
S
Çocuklar yüzünden boşanamıyorum.
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
25K
simenta
simenta
X