Eğitimli bir insan 22 yaşında bir kızı nasıl evlendirmek ister anlamıyorum, gerçi ben 22 yaşında evlilik kararı verip bu sorumluluğu alabilen insanları da anlamıyorum, bu yaşta hala korkarım ben :)
Senin, sevgilinin annesini kibarlıkla evlilik için erken olduğuna ikna edebileceğine eminim, o konuda kaygılanmıyorum o yüzden. Senin ilk okuduğum konun, rahatsız olduğun halde babanın tatile gitmeye karar verdiği konuydu, çok üzülmüştüm. Dışarıdan bakıldığı zaman eminim bir çok kişi ne kadar eğitimli bir aileye sahip olduğun için sana özeniyorlardır, peki sen ne hissediyorsun?
Konuyu okuduğumda sevgilinin annesinin ne düşündüğünü hiç önemsemedim, senin ne düşündüğünü merak ettim. Annen herkesin içinde bu hareketleri yapabiliyorsa, eminim baş başa iken daha çoğunu yapıyordur. Hiç hak etmediğin halde sana kendini değersiz hissettiriyor büyük ihtimalle ve maalesef hayatta ne kadar başarılı olursan ol bu değersizlik hissi ile baş etmek çok zor. Umarım annenin bu hareketleri sende böyle bir etki yapmamıştır ama dünyadaki en güçlü insan değilsen muhtemelen yapmıştır.
Ben bu yaşıma kadar annem tarafından hep değersiz hissettirildim, hep ne kadar başarısız olduğumu düşündüm, yapabildiklerime değil, yapamadıklarıma odaklandım, başaramadığım en ufak bir şeyde kendimden nefret ettim, bildiğin nefret ettim ama, bu durum da bana çok doğal geliyordu, ben her şeyi mükemmel yapmalıydım, nasıl bir beceriksizdim ki hata yapabiliyordum, hiç hata yapmamalıydım. Kendimi değersiz hissettiğim için hayatıma hep bana değersiz hissettirecek insanlar girdi, buna çok inanıyorum, sendeki enerji benzer enerjileri çekiyor, niye hep bu tarz insanları çektiğimi sorguladım, bulamadım.
En son bir arkadaşım sen neler başardığının farkında mısın bu hayatta dedi, ne başardım ki dedim, arka arkaya sayınca hiç az bir şey başarmamışım :) Durumun annemden kaynaklı olduğunu anlayınca da mesafe koydum, bunu yapabilecek en son insan benim belki her şeye rağmen annemi deli gibi severim ama bu konuşmakla çözebileceğim bir şey değil, bir kere denedim onunla bu durumu konuşmayı, eleştrilerini bırakmasını kimsenin mükemmel olmadığını elimden geleni yaptığımı, bu eleştrilerinin bana kendimi değersiz hissettirdiğimi anlattım, suçlama olarak algıladı daha da hırçınlaştı. 18 yaşından beri ayrı şehirde yaşıyorum zaten, gün içinde çok sık telefonla arardım, günde 5 kez belki ama şimdi haftada bir falan arıyorum. En azından kendimin ne kadar değerli olduğumu iyice anlayana kadar bu şekilde devam edeceğim.
Bizde hep ne olursa olsun anne baba derler, bende böyle düşünenlerdenim aslında ama bir yerde dur demeyi bilmek lazım. Annene dur de canım, hayatını olumsuz etkilemesine izin verme, sırf annenin uygun olmayan davranışlarını onaylamıyorsun diye senden maddi yardımı keseceğini sanmıyorum çünkü sana bu şekilde destek olarak aslında vicdanını rahatlatıyor, sana maddi yardımda bulunmadığı zaman o senden de zor durumda olacaktır vicdanını bir şekilde rahatlatamadığı için. Daha yaşın çok genç, umarım ailenin bu hareketlerinin tüm yaşantını etkilemesine izin vermezsin.
sen salla hepsini yesinler birbirlerini gerekiyorsa.
Mune ablacım konuyu kapatabilir misin? yardımcı olmaya çalışan, parmaklarını yoran veya saçmalayan herkese teşekkür ederim, çözüldü. :)
