Bir an konuyu ben yazdım sandım yani benim de annem ve babam aynı böyle. Hatta ben annem yüzünden çok sinir krizleri geçirdim çok kez evden çıkıp sokaklarda deli gibi ağladım. Sonra evlendim üstelik o süreci de burnumdan getirdi diyebilirim. Şimdi hamileyim ve benim de bir kızım olacak. Annemin tavırları da değişti tabii benim düşüncelerim de şimdi bakınca aslında kötü bir anne olmadığını sadece zor bir karakterde olduğunu görüyorum. Bazen küçük bir kız çocuğu gibi ona sarılmak istiyorum kucağında uyumak dizine yatmak istiyorum ama alışık değilim yapamıyorum ama yine de iyiki yanımda iyiki annem var diyorum. Fiziksel olarak uzak bile olsak manevi olarak yanımda olmasından dolayı çok mutluyum. İlerleyen süreçlerde siz de annenizi daha iyi anlayıp ona karşı daha yumuşak düşüncelere sahip olabilirsiniz.
Biz şuan artık tabii kavga etmiyoruz ama bana öyle bir tramva kalmış ki hala rüyamda annemle kavga edip sinir krizi geçiyorum. Ama olsun :)) yine de o benim annem ve beni sevdiğini biliyorum sadece bunu göstermek tarzı farklı. Sizin de annenizin oyle olduğunu düşünüyorum.
40 yasimdayim o eksikligi hissetmekten sanirim yeni yeni uzaklasabiliyorum. Okudum yorumlarda annelerine hak vermeyi basarabilenler var onlardan biri olabilmeyi cok isterdim. Evet annem kucuk evlenmis, kayin valideyle yasamis falan filan ama arada sirada bana sarilabilirdi :) kucucuk benim de cok fazla bir beklentim yoktu acikcasi. Simdi kendim kizlarima bol bol bol sariliyorum, sevdigimi soyluyorum. Cok yapamasam da yapabildigim kadar hopluyorum, zipliyorum, onlara neseli anilar yaratmaya çalışıyorum. ben evlenene kadar annem beni yok saydi. Yuksek lisans mezunu 30 yasinda evlenmis bir kadinim. 30 yasima kadar annemin duygusal varligini hissetmedim.
Çok haklısınız. Benim bir kedim ve köpeğim var. İsimleriyle bile seslenemem. Kızım, oğlum derim. Sarılıp koklarım. Anlayacaklarmış gibi sohbet ederim. Şans eseri güzel bir şey yaptıklarında aferim sana derim. Yanlışlıkla canlarını acıttığımda oturup özür dilerim. Evet kedime ve köpeğime... Benim derdim yok mu? Çokkk... Üstelik onlar insan bile değil ama ilgileniyorum onlarla. Anneleri gibi hissediyorum. Sevgi bir ihtiyaç ve her koşulda karşılanabilir. Eğer ebeveynler çocuklarının sevgi ihtiyaçlarını karşılayamayacaklarsa çocuk yapmamalılar. Sevgisizlik çok zor çünkü.
