Arkadaşlar merhaba
Ben evli 37 yaşında bir bayanım. 7 yaşında bir kızım var. Bu yaşımda hala annemden çok etkileniyorum.
Bazen söyledikleri hzuzurumu bile kaçırıyor. En ufak bir konuda annemin onayı olmazsa içim rahat etmiyor. Bu yaşta hala bu kadar annemden etkileniyor olmam beni çok üzüyor; fakat yine de gerçeği değiştiremiyorum. mesela son zamanlarda gündemdeki konu 2. çocuk meselesi... ben ve eşim bu konuda çok istekli değiliz. Kızımız çok zor bir çocuktu hala da öyle. Her ikimizin de aileleri şehir dışındaydı ve nerdeyse hiç gelemediler. Ben işimden ayrıldım. Sürekli kızımla igilendim. biraz da titiz bir anneyim. Kızımın üzerine çok düştüm; çok ilgilendim; fakat nihayetinde çok da yıprandım. Şimdide 1. sınıfta... 1. sınıf çok zor geçiyor. Konuşma bozukluğu ve öğrenme güçlüğü teşhisi kondu kızıma. Çok bunaldığımı ve yorulduğumu hissediyorum. annem bir taraftan ikinci çocuğu yap diyor. Yaşın geçiyor. Düşünme artık diyor. o öyle söyledikçe etkileniyorum. hem istemiyorum hem istemediğim için huzursuz oluyorum. Aslında anneme de hak veriyorum. ilerde pişman olursun , mutlaka kardeşi olsun diyor. Ama inanın hiç gücüm ve cesaretim yok. ben tekrar çalışmak ve sosyal bir hayat yaşamak istiyorum. Doktora yapıyorum. İyi dercede ingilizce biliyorum. iyi iş tecrübelerim var ve artık çalışmak istiyorm. İkinci çocuk olursa çalışamam. hem ben pimpirikli bir insanım, bebeğimi bakıcıya bırakamam hem de annem buna asla izin vermez. Annem de bakmaz. Sizce ne yapmalıyım. Kendi duygularımama kulak vermeliyim. Yoksa gözümü kapatıp ne olacaksa olsun mu demeliyim.
