Arkadaşlar,
23 yaşında ve akademisyenim. Okula erken başladım erken bitirdim. 2 yıldır kendi ayaklarım üzerinde duruyorum. Bir yıldır da ailemden ayrı yaşıyorum başka bir şehirde.
Annem önceden hep acele etme erken diyordu. Ne olduysa 3-4 ay önce başladı. Mezun olmadan önce 4 yıllık bir ilişkim vardı o çok kötü bir şekilde bitti. Herkes (ailem de dahil) evleneceğiz gözüyle bakarken biz ayrıldık. Benden ayrıldıktan hemen sonra bir kız arkadaşı oldu ve 3-4 ay önce de evlendiler. Allah mesut etsin. Bu benim boşboğaz bir arkadaşım sayesinde annemin kulağına gitti ve annem o dakikadan sonra çığırından çıktı. Şaka yollu sürekli laf sokmaya başladı. İşte onca görüştün o adamla 4 seneni verdin sonra başkasına kaptırdın filan demeye başladı şakayla. Onun ardından bir erkek arkadaşım daha olmuştu o da çok sıkıntılı bir ilişkiydi zaten. Ondan da ayrılınca iyice arttırdı dozunu. Sen insanlarla anlaşmayı beceremiyosun. Erkeğini elinde tutmayı beceremiyosun bilmem ne demeye başladı.
Mezun olalım 2 sene oldu haliyle arkadaşlarım da nişanlanıyor evleniyor. Şu an yazarken bile gözlerim yaşarıyor. MAşallah Allah onları daha mutlu etsin. Ama ben de istemez miyim hayatımı biriyle birleştireyim mutlu olayım. Ama annem sürekli herkes evlendi sen birini bulamadın evlenemedin deyip duruyor. En son bu ayın başında arkadaşım nişanına çağırdı. Annem de yakından tanıyor onu. Hemen aradım haber vermek için. Anne arkadaşım nişanlanıyormuş aile arasındaymış ama beni de çağırdı yanında olmamı istdi filan dedim sevinçli sevinçli. İnsan bi hayırlı olsun filan der. Direkt "sen de iyice evde kaldın" diye yapıştırdı lafı. Nasıl incindim. Sonra yetmedi işte okudun eczacılığı bitirdin öyle bile dengini bulman zordu yetmedi bir de profesör olacaksın adamlar sana yaklaşmaya korkar insan azıcık geleceğini düşünür diye ciddi ciddi söylenmeye. Başladım bağırmaya suratına kapattım telefonu. Hüngür hüngür ağlattı beni.
Şimdi sevgilim var ama korkuyorum ona söylemeye yine biterse diye. Çok istiyorum ben de sevdiğim adamla birlikte olmayı onun helali olmayı. Kendimi aileme adamak çok istiyorum. Mutlu etmek mutlu olmak istiyorum her genç kız gibi. Ama daha nasip değil demek ki. Ne yapayım Rabbim uygun görmediyse.
Ama annemin tavrı beni çok kötü bir duruma soktu. Şu an bile hüngür hüngür ağlıyorum onun yüzünden. Her arkadaşım nişanlandığında evlendiğinde kalbime bıçak saplanıyor gibi oluyor. İçten içe kıskanıyorum. Çok dua ediyorum onlara da Rabbim mesut etsin diye. Ama annem böyle yaptıkça sanki ben hiç mutlu olmayacakmışım gibi geliyor.
Önceden babam desteklerdi beni ama artık o da başladı hayırlı bir kısmetin çıksa artık senin de filan demeye. Kızlar bişeyler söyleyin ya cidden ben kendimi çok kötü hissediyorum.