36 yasindayim ben de. Benim cocuk sahibi olma maceramda sizinle ayni. benimkiler de simdi 22 ayliklar ve krese gidiyorlar. Esim tek cocuk icin ikna etmisti beni ama bizim sansimiza ikiz oldu. Cok zorlandim, yurtdisinda yasadigimiz icin etrafimda annem falan da yok yardim edebilecek.
Inanilmaz yorgunum, kendime ayirabildigim bir vaktim yok. Ya iste calisiyorum ya da evde cocuklarlayim.
Benim de ayni sekilde streslerim hat safhada. Yalniz daha gelecegi dusunecek vakit bulup endiselenemiyorum onun icin galiba bu iyi bir durum. Her gun bugun hangi olayi yasicaz, ne kriz gorucez, hasta mi olacaklar, gece rahaat uyuyacaklar mi yoksa bu gecede mi krizli gececek diye surekli endiseleniyorum.
Bazi gunler asiri gergin oluyorum bu sebeplerle.
Kendimi iyilestirmedim. Sadece bunun bir surec oldugunu ve gecici oldugunu kendime hatirlatiyorum her gun. Her aksam ve sabah meditasyon yaparak o gunun ve gecenin iyi gececegini kendime telkinliyorum ya da en azindan bir surec oldugunu tembihliyorum kendime.
Bugun 2. gunum ve asiri uykusuzum. Is yerinde cok yogun bir doneme girdim. bogazima kadar isin icine batiyorum. Kafami kaldiracak gucum yok ve izin alip dinlenemiyorum cunku izinlerimi cocuklarin hastalik durumlari icin saklamak zorundayim.
Bunlarin disinda herkes cok iyi bir anne oldugumu soyluyor ve kimsenin beklemedigi bir performans sergiliyormusum ve cok iyi idare ediyormusum. Bu biraz beni mutlu etsede kendimi asla yeterli gormuyorum. Her aksam yattigimda o gun yaptigim hatalari kendime hatirlatip, kendimi acimasizca elestiriyorum.
Gececektir herhalde bugunler ve biz bu yasadiklarimizin hepsini unutacagiz galiba.