Annelik ve Korkularım

K

kalbimegedekaldi

Yaşamak dediğin birkaç kısa mutlu andan ibaret.
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
29 Nisan 2024
590
1.195
28
38 yaşında anne oldum. Çocuk isteyen biri değildim, zaten sırf bu yüzden geç evlendim. Hamileliğimin ilk dönemlerinde sadece eşim istediği için bebeğimiz olacaktı ve çok kavgalar ettik, son dakikaya kadar aldırmayı düşündüm ama yapamadım. Şimdi 22 aylık ve onu canımdan çok seviyorum, asla inanmazdım biri söylese.
Çalışıyorum, annem bakıyor kızıma. 2 yaşına kadar evde olmayı planlıyordum ama işler istediğim gibi gitmedi.
Ben gezmeyi seven, rahatına düşkün bir insandım. Kızımın varlığının özgürlüğümü kısıtlamasından asla şikayetçi değilim, aksine onunla yaptığım her şey çok keyif veriyor. Ancak kalbim çok yorgun, beynim de. Sürekli aman düşmesin, aman yemeğini yesin, ileride karşısına nasıl bir adam çıkacak, okulda nelerle karşılaşacak bunu düşünmekten yorgunum. Bir süre psikolojik destek de almayı denedim ama bana b12 ve uyku ilacı verip gönderdi.
Benzer korkuları, yorgunluğu yaşayan anneler nasıl iyileştirdiniz kendinizi?
 
Son düzenleme:
Çoğu annenin ortak derdi yalnız değilsiniz kesinlikle. Annelik çok zor, ağır bir kalp yükü. Kızım 16 aylık ve ben bedenen ve ruhen çok yorgunum. Anne olunca her şeyi düşünüyoruz hâliyle. Biraz rahat mı olmak gerekiyor hiç bilmiyorum. Allah yardımcımız olsun, çocuklarımızı korusun
 
Bu kadar güzel bir şey bu kadar zor olmasaydı keşke ama olsun hepsi sağlıklı,mutlu olsun...
 
34 yaşında 12 yaş ve 8 yaş çocuk annesi olarak sesleniyorum. Her şey olacağına varıyor. Hiç kendini sıkma.
 
Ben de endişeleniyorum sonra Rabbime emanet diyorum. Ek olarak temelde ben kızımı sevdim ilgilendim babası da öyle. Artık ona güvenme vakti. Elbette yanlış arkadaş ya da hataları vs olacak hayat bu zaten. Hem ebeveyn olmakıyız hem de onu olduğu gibi sevmeli ve onu mükemmel olmaya zorlamamalıyız bence.
 
Ben onda koşulsuz sevgiyi öğrendim. Ne olursa olsun o benim canımdan öte artık. Umarım hepimizin çocuğu en az hasarla atlatsın bu yolculuğu.
 
Siz bensiniz gelin sarılalım
 
çocuk büyükçe kendinize zaman ayırma süreniz artıyor.
Ama her yaş ayrı zorlul ve kolaylıkla geliyor.
İki kızım var7.5 ve 4 5 yaşlarında.
Binbir zorlukla desteksiz çalışarak büyüttük eşimle.
Şimdi biri kreşe biri okula gidiyor.
Bİz artık onlarsız gezmeden keyif alamayacak noktalara geldik.
Bütün olduk.
İlk yıllar tabi böyle değildi.
ama hep şöyle düşündüm ben,onlardan önce rahattım evet ama bu eşsiz sevgilerinden ve verdikleri duygulardan mahrum yaşıyordum bilmeden.
İyiki varlar iyiki.
Zamanla bu hayata iyice alışıyorsunuz inanın.
Hele kreş yaşı gelsin herşey daha güzel oluyor o zaman.
Sosyalleşiyor,büyüyor,çevresi oluyor,ilk sahnesi,ilk şiiri ilk karnesi derken...zaman hızla akıp geçiyor
 
Öyle yaşamak bir yaşam biçimi haline dönüşüyor be. Çocuk diyor ki ben yapabilirim (yürüyebilirim, yiyebilirim, oynayabilirim, arkadaş isterim, sen gelme git) beni rahat bırak anne diyor. Sonra dengeler kurulmaya başlıyor. Arkadaşlarıyla vakit geçirmeye, etkinlik yapmaya baya birey olmaya başlıyor. Sonra da siz onun nasıl ayrıştığına hayret etmeye başlayacaksınız. Yapışık yaşadığın çocuğun sensiz var olmaya başlaması hatta seni zaman zaman istememeye başlaması çok garip gelecek ki bu iki yaşın içinde başlayacak. 3 yaşla beraber daha kolay olacak. Anneniz baktığı için çok şanslısınız fakat yarım gün kreş iyi olur sonbahara doğru ufak ufak başlatın bence.
Her şey kendi dengesini bulacak
 
Anne olmak böyle bişey sanırım Her an her saniye korku yaşamak dustu mu?kalktı mı üşudumü?Anneliği bu kadar anlamlı kılan da bu bence çünkü bunları bir anneden başka hiç kimse düşünmez.Eger çok çok fazlaysa psikologa gidebilirsiniz.Ama sundanda emin olun cogu korkulari hepimiz yasiyoruz
 
Bence bu duygular geçmez. Ben daha 1 aylık anneyim ama bu işin mental yükü çok ağır. Eşime bile bırakırken aklım kalıyor. Sürekli felaket senaryoları kafamda. Bu duygulardan kurtulma değil de bunları çocuğuma yansıtmama üzerine çalışıyorum artık.
 
Ben de benzer durumdayım.Ulkeyi, eğitim sistemini ve diğer insanları düşünmediğimde çok mutluyum.Ama bunlara odaklandigimda kziimdan sürekli özür diliyorum.İnanilmaz bir pismanlik sarıyor içimi
 
Psikoloğa gidebilirsiniz. Benim kaygılarım var dediğimde psikolog herkeste vardır. Az yada çok olduğuna karar verin, günlük yaşamınızı etkiliyorsa gelirsiniz , terapiye başlarız dedi. Düşündüm etkilemiyor genetik olarak evhamlı tipim sadece

Çocuk büyüdükçe kaygılar ve yön değiştiriyor. Benim eskisi gibi değil azaldı
 
Geleceği düşünerek düzeltemeyiz kiii. Ana odaklanmaya çalışın. Siz kendi çerçevenizde güzel yetiştirin gerisi olur gider.
 
36 yasindayim ben de. Benim cocuk sahibi olma maceramda sizinle ayni. benimkiler de simdi 22 ayliklar ve krese gidiyorlar. Esim tek cocuk icin ikna etmisti beni ama bizim sansimiza ikiz oldu. Cok zorlandim, yurtdisinda yasadigimiz icin etrafimda annem falan da yok yardim edebilecek.
Inanilmaz yorgunum, kendime ayirabildigim bir vaktim yok. Ya iste calisiyorum ya da evde cocuklarlayim.
Benim de ayni sekilde streslerim hat safhada. Yalniz daha gelecegi dusunecek vakit bulup endiselenemiyorum onun icin galiba bu iyi bir durum. Her gun bugun hangi olayi yasicaz, ne kriz gorucez, hasta mi olacaklar, gece rahaat uyuyacaklar mi yoksa bu gecede mi krizli gececek diye surekli endiseleniyorum.
Bazi gunler asiri gergin oluyorum bu sebeplerle.
Kendimi iyilestirmedim. Sadece bunun bir surec oldugunu ve gecici oldugunu kendime hatirlatiyorum her gun. Her aksam ve sabah meditasyon yaparak o gunun ve gecenin iyi gececegini kendime telkinliyorum ya da en azindan bir surec oldugunu tembihliyorum kendime.
Bugun 2. gunum ve asiri uykusuzum. Is yerinde cok yogun bir doneme girdim. bogazima kadar isin icine batiyorum. Kafami kaldiracak gucum yok ve izin alip dinlenemiyorum cunku izinlerimi cocuklarin hastalik durumlari icin saklamak zorundayim.
Bunlarin disinda herkes cok iyi bir anne oldugumu soyluyor ve kimsenin beklemedigi bir performans sergiliyormusum ve cok iyi idare ediyormusum. Bu biraz beni mutlu etsede kendimi asla yeterli gormuyorum. Her aksam yattigimda o gun yaptigim hatalari kendime hatirlatip, kendimi acimasizca elestiriyorum.
Gececektir herhalde bugunler ve biz bu yasadiklarimizin hepsini unutacagiz galiba.
 
Aslında şimdi de ondan ayrılma korkusu var bende. Tabii ki tek başına bir şeyler yapması için sürekli destekleyeceğim, her şeyden önce bu devirde kendi ayakları üzerinde duran bir kadın olmak zorunda, ama ne bileyim işte annelik delilik demek ki
 
Sonbaharda ben de dediğiniz gibi düşünüyorum kreşi, çünkü evde yapabilecekleri sınırlı,sıkılıyor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

N
Yükseklerden yerlere çakılmak
5 6 7
Yorumlar
137
Görüntüleme
5K
Diana Bishop
B
çok severek evlendim ama çok mutsuzum eşimle vakit geçirmek istemiyorum
6 7 8
Yorumlar
144
Görüntüleme
13K
Sevmeyisevdim
S
G
Anneme annelik yapıyorum, çok yoruldum
2 3
Yorumlar
57
Görüntüleme
3K
ulasimiz
S
( Kedili evde )By-pass ameliyatı 15 günlük süreç
Yorumlar
2
Görüntüleme
1K
senyor
S
  • Kilitli
hamile ablamın bana nefreti
8 9 10
Yorumlar
195
Görüntüleme
8K
Mune
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…