Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

fitundgesund .!.:

Ehehehe:) çok iyiymiş sizin durum
Ben de ilk zamanlar teyzem diye seviyordum. Şimdi annem,kızım demek bile tuhaf geliyor. Direkt ismiyle sesleniyorum ya da boncuğum diyorum

Genişletmek için tıkla...

Sismaniye .!.:

Ben de 20. Haftadan sonra cocugumu ozlemeye baslamistim. Ruyalarimda goruyordum.
Son 2 ay diger bebekleri gormek aglama sesleri bile heyecanlandiriyordu.
Ama oglum bir dogdu, kucagima verdiler. Ne asik oldum ne bir sey allahim dedim ben niye asik olmuyorum. Sanki komsunun cocugu verilmis gibi olmustum. 1 hafta sonra fln anca kendi cocugum oldugunu idrak edip sevgi buyutmeye basladim :)
Sterotipiklere bakmamak lazim. Herkes ayni seyleri hissetmiyor.
Ikincide zaten gebelikte de pek bisey hissetmedim . Dogunca da pat diye kucagima verilince alin sunu dedim ama bu sefer daha cabuk sevdim. Sevgi emek bence, zaman gectikce oyle derinlesiyor ki. Evlatlik alan anneler de boyle seviyorlar yavrularini iste.

Genişletmek için tıkla...

melekeda .!.:

Önceki konunuzda size çok kızmıştım. Şuan kendinizi daha iyi ifade ettiğinizi düşünüyorum. Aslında bu bencillik değil, tam tersine evlat sahibi olmanın ne kadar büyük bir sorumluluk olduğunun farkındasınız ve bu sizi korkutuyor. Her yeni şey böyle girmez mi hayatımıza? Okul, iş, evlilik... Kimse mükemmel değil ve siz de mükemmel anne olmak zorunda değilsiniz. Emzirmeyen binlerce kadın var veya işinden vazgeçmeyip dadı kreş tutan milyonlarca. Bu kötü birşey değil siz mutlu olmalısınız ki mutlu birey yetistirebilin.
Eşinizin de hevesi varmış çaktırmıyormuş gibi geldi alttan alttan
İşin güzel yanı bu fikre alışmak için önünüzde 8 ay var. Bi sakin olun ve akışina bırakın kendinizi.
Amaaa 9 -10 ay sonra da minik koalanin gazi var ne yapıcam konulari actiginizi simdiden görür gibiyim

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

İnsan bence emek verdikçe emek verdiği şeyi seviyor.
İlk papağanını hatırla mesela, onu ilk aldığında bi yakınlık hissetmişsindir, için ısınmıştır. Ama zaman geçtikçe onunla yaşadıkça ona sevgin, bağlılığın oluşmuştur. Kuşum gece üşümesin diye alarm kurdum kalktım diyosun, işte aslında aynı mantık aslında. Ben de dünyanın en rahatına düşkün insanlarından biriyim, keyfim ne istiyorsa onu yaparım. Ama gecenin köründe kedim miyavlayıp tepeme dikildiğinde mamasının bittiğini miyavlama tonundan anlayıp kalkar ilgilenirim ve bundan rahatsız olmuyorum. Bi ara kedimde huy değişikliği oldu, tuvalete ben götürmeden gidip yapmıyordu. 2-3 ay her gün defalarca tuvalete götürdüm resmen wc eğitimi süreci atlattık. Başında bekliyordum. Geçen gün gözü incinmiş, damlalar, bakımlar içim gitti onun gözü sulandıkça.
İnsanlar hayvanla karşılaştırmamı belki yadırgıyordur ama bence farkı yok. Sevgi illaki oluşacak, çünkü sen ona emek vereceksin. Karşılığında onun sağlıklı, mutlu vs. olması seni motive edecek.
Sana bişey diyeyim mi;
Bizim sorunumuz fazla düşünmek, fazla bilinçlilik! Neredeyse tüm sonuçları, tüm başıma gelebilecekleri ben de ince ince düşündüğümden korkuya kapılıyordum. Şimdi biraz oluruna bırakmayı öğrendim. Bazı şeyler planları aşıyor, yaşanarak tecrübe edeceğiz.

Genişletmek için tıkla...

AdAm_OLaCaK_KIZ .!.:

Mükemmel olmak zorunda da değilsin ben ne zaman kasıntılığı bıraktım o zaman oğlum da ben de rahat ettik, düzeni olsun diye uyku saatini 1 dk geçse stres oluyodum çocuk hepten mızmız oluyodu ya da yemek konusu, sanki acından ölecekmiş gibi davranıyodum, 4 yaşına girdi hala zayıf ama umrumda değil 2 senedir, evet benim çocuğum zayıf ve hep zayıf olacak muhtemelen, sağlıklı ve mutlu olması önemli

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Allahim su an 4 yas bana o kadar kocaman geliyo ki
Ben muhtemelen cok kasarim baslarda cunku ailem de olmayacak yanimda. Kaynanayla da nereye kadar? Sonra baslasin bakici bulma derdi.
Cok yorucu

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Teyzem mi
Ona da alışırım elbet ama şimdiden kendime neden yükleneyim?
"Anne" şu an bana çok ağır bir sıfat gibi geliyor. Zamanla illaki o role bürüneceğim
Çok yükleniyolar kadınlara. Herkes cefakar olmak zorunda mı?
Annem bana hep "ben çocuklarım için yaşıyorum, sizlerden başka düşüncem yok, benim hayatım bitti artık" derdi. Bunu kötü anlamda söylemezdi, kendini böyle iyi hissediyordu. Ben de ona neden hayatın bitsin ki derdim. Ta o zamandan böyle olmam bi gün çocuğum olursa diye düşünmüştüm. Neden hayatım bitsin ya, beraber güzel bi hayat yaşayalım. O da benim hayatıma ortak olsun



:))))
İşte hep öyle dayatılmış. Annelik kutsal, annelik kadının içinde var falan. Valla içimde varsa da benim haberim yok, yeni öğrenicem :)

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Benim de etrafimda herkes cok mutlu hamilelik gecirdi. Herkes isteyerek hamile kaldi kimisi cok bekledi ve tup bebek surecine girdi turlu acilar cekti.
Benimkinin sanssizligi da benimki gibi bir annesi olmasi, bir gun cocuk sahibi olmaya karar verirsem hamileykeb surekli onunla konusacagimi, klasik muzik dinletecegimi, ne kadar sevecegimi soyleyecegimi falan zannediyordum. Simdi ise yokmus gibi.
Umuyorum her sey dediginiz gibi olur... Cok isterim buraya oyle mujdeli bir konu acmayi.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Allahim su an 4 yas bana o kadar kocaman geliyo ki
Ben muhtemelen cok kasarim baslarda cunku ailem de olmayacak yanimda. Kaynanayla da nereye kadar? Sonra baslasin bakici bulma derdi.
Cok yorucu

Genişletmek için tıkla...

cesmi_naz .!.:

Konuyu bu yorumunuza kadar okudum. Başka bir ayrıntı verdiyseniz bilemiyorum ama şöyle söyleyeyim, isteyerek hamile kaldım. 33 yaşındayım, 1.5 senelik evliyim.
Denemeye başladığımızın 3. ayında hamile kaldım ki o 3 ayda acaba olmayacak mı diye endişe bile yaşadım. Ona rağmen şu an yaşadığınız endişeleri yaşıyorum çünkü aynı sizin gibi rahat bir insanım. Eşim de öyle olunca aç da olsak yemek yapmadığımız zamanlar olurdu, haftasonları saat 1-2ye kadar yataktan çıkmaz, o saatten sonra dışarıda kahvaltı eder gezer dolaşır gece eve dönerdik. Şimdi tüm bunları tekrar yapamayacak olmak bazen beni de kötü hissettiriyor ne yalan söyleyim. Özellikle bulantılı geçirdiğim şu dönemde neden çocuk istedik ki diye sorguladığım bile oluyor.
Karnımdaki bebekle tek konuşmam “nolur bugün midemi bulandırma da rahat bir gün geçireyim” şeklinde oluyor, sanki beni anlıyormuş gibi:) kitap okuyamıyorum doğru düzgün, dikkatimi toplayamıyorum. Annemler tatil yerine gittiler, beni hamileyim ilk aylar riskli diye götürmediler küstüm onlara oturup ağladım. Vs vs. Bir sürü örnek sayarım.
Çok uzattım, özür dilerim. Kısacası rahatına düşkün olan bizler ister planlı ister plansız hamilelikte bu duyguları yaşıyoruz demek ki. Şu saatten sonra sorun yaratmak yerine sanırım çözüm odaklı olmamız lazım. Çözüm de kabullenip en azından doğuma kadar onu sağlıklı bir şekilde büyütmekten geçiyor. Ondan sonrasını bilemeyiz, yaşayıp göreceğiz :)

Genişletmek için tıkla...

Dumanikara .!.:

Aslinda forumda ne kadar cok annelgie hazir olmayan bayan varmis.

Bence bizim nesil rahatina duskun yetistirildik. Onun korkuları var. Ama eminim hepimiz cok bilincli akli
basinda anneler olacagiz.

Genişletmek için tıkla...