Anne olanlar

Beni en çok çıldırtan şey oğlumun cifi ne yapıp edip bulup getirip koltuğa ve halıya boca etmesiydi beyaz beyaz o lekeleri çıkartmak nasıl zordu benim için
Üstelik bunu bi kere değil birkaç defa yaptı
Yinede fazla canını yakmadım sadece bacaklarını biraz sıktım ,buna dövmek denmez çocuklarda bazen çileden çıkarıyorlar sürekli aynı tahammülü göstermekde zor

YgmrDmls0 .!.:

İnsanların çocuğum hakkında sürekli kötü yorum yapması beni çıldırtıyor, ne biçim çocuk, nasıl bununla başediyorsun, terbiye verememişssin, her istediğini eline verirsen olacağı budur, her gittiğim yerde insanların çocuğuma olan bakışları beni çok üzüyor benim iyi Bi anne değilim dediğim konu bu vurmuşluğum var eline popusuna, buda kabul edilir Bi durum değil burda kendimi aklamaya yada günah çıkarmaya gelmedim, yerin dibinde soksanız haklısınız.

Genişletmek için tıkla...

Mesela ne yapıyor?

Mayisgelini .!.:

Peki birşey sorcam suan anne degilim ama bende küçükken annemden bazı hatalarında tokat yemişliğim var ve bu korku yüzünden hata yapmamaya çalışmışımdır hep.hiç cocugunuza dokunmadıgınızda birgün büyüdügünde ben 18 im ve sen bana karışamazsın dediginizde napcaksınız.mesela izlediniz mi bilmiyorum ama esra erola çıkan doğayı evire çevire dövesim geliyor.bence çocuklar biraz anne babadan korkmalı diye düşünüyorum.tabiki her agladıgında bagırdıgında tekme tokat döven insanlara karşıyım.ama cocuga o korku nasıl verilebilir bunu düşündünüz mü hiç? Ben anne degilim aa düşünüyorum yani bana karışamazsn demdiginde alıp basını bigün giderse napabilirdik diye?

Genişletmek için tıkla...

Korkan çocuklar anneyi babayı hiç dinlemiyor bence. Mesela en basitinden şunu düşünün evden kaçan veya pis işlere bulaşanların çoğu dini baskı yapılan kızlardır. Aileden sevgi yanında saygıyı da alırsa çocuk büyüyünce vereceği kararlarında da ailesine danışıyor çünkü biliyor ki zaten onlar ona saygı duyuyor istediği şeyde yanlışlık olmasa zaten karşı çıkmazlar. Bence bu duyguuu verebilmek çok önemli.

YgmrDmls0 .!.:

Benim çocukluğumda dayak yemekle geçti, ve söz vermiştim asla annem gibi bir anne olmayacağıma, annem gibi olmaktan çok korkuyorum Annemi çok seviyorum ama onun gibi Bi anne olmak istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Çocuğunuza vurmayın, lütfen.
Kaç yaşında evladınız bilmiyorum ama; şöyle düşünün sinirlendiğinizde:
Kocanıza vursanız, o da size vurur ağzınızı patlatır, elin kadınına vursanız saçınıza yapışır o da size saldırır, yani birine vursanız, şiddetle karşılık alırsınız ya da şikayet edilirsiniz. Ama çocuğunuz bunların hiçbirini annesine yapamaz, onun tek limanı sizsiniz. Garibime sövseniz de, dövseniz de yine "Anne" diyerek ağlar, bugün vurursunuz, akşama "Annem" der kıyın kıyın gelir size sürtünür, muhtaç, size öfkelenip vursa iki tırmalasa onun vurmasından ne çıkar, eli kuvveti ne?

Annemin bir lafı vardı, analar çocuklarının binilecek atı, ısırılacak eti olur diye. Annelik böyle bir şey, sabır işi yani.
Aklınıza getirin evladınızın kilosunu, boyunu, öfkenizden önce çocuğunuzun cismini cüssesini görün, kararmasın gözünüz. Minnacıklar...
Biraz daha sabır.

Lavyer2012 .!.:

Korkan çocuklar anneyi babayı hiç dinlemiyor bence. Mesela en basitinden şunu düşünün evden kaçan veya pis işlere bulaşanların çoğu dini baskı yapılan kızlardır. Aileden sevgi yanında saygıyı da alırsa çocuk büyüyünce vereceği kararlarında da ailesine danışıyor çünkü biliyor ki zaten onlar ona saygı duyuyor istediği şeyde yanlışlık olmasa zaten karşı çıkmazlar. Bence bu duyguuu verebilmek çok önemli.

Genişletmek için tıkla...

Evet bu duyguyu vermekte gerçekten cok zor olsa gerek.aşırı ince bir çizgi..mesela hep saygı göstersem fikirlerine düşüncelerine işte gitmek istedigindede saygı duymam gerekir yanlış evlilik yaptıgındada.anne olmak gerçekten cok zor.Allah hepimize yardım etsin ve hayırlı evlatlar yetiştirtsin

YgmrDmls0 .!.:

Benim çocukluğumda dayak yemekle geçti, ve söz vermiştim asla annem gibi bir anne olmayacağıma, annem gibi olmaktan çok korkuyorum Annemi çok seviyorum ama onun gibi Bi anne olmak istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Korkmayın eğer isterseniz başarabilirsiniz. Benim annem de çookkk nadirdir bize vurduğu ama sevgisini de hiç belli etmezdi. Ahh ne çok isterdim dizlerine yatırsın saçımı okşasın olmadı ama o da onun yapısıydı. Ama ben şimdi oğlumu öyle seviyorum ve öyle hissettiriyorum ki. Neden? Annem gibi olmamak içşn o benim gibi olmasın diye.

Night Club .!.:

Çocuğunuza vurmayın, lütfen.
Kaç yaşında evladınız bilmiyorum ama; şöyle düşünün sinirlendiğinizde:
Kocanıza vursanız, o da size vurur ağzınızı patlatır, elin kadınına vursanız saçınıza yapışır o da size saldırır, yani birine vursanız, şiddetle karşılık alırsınız ya da şikayet edilirsiniz. Ama çocuğunuz bunların hiçbirini annesine yapamaz, onun tek limanı sizsiniz. Garibime sövseniz de, dövseniz de yine "Anne" diyerek ağlar, bugün vurursunuz, akşama "Annem" der kıyın kıyın gelir size sürtünür, size öfkelenip vursa iki tırmalasa onun vurmasından ne çıkar, eli kuvveti ne?

Annemin bir lafı vardı, analar çocuklarının binilecek atı, ısırılacak eti olur diye. Annelik böyle bir şey, sabır işi yani.
Aklınıza getirin evladınızın kilosunu, boyunu, öfkenizden önce çocuğunuzun cismini cüssesini görün, kararmasın gözünüz. Minnacıklar...
Biraz daha sabır.

Genişletmek için tıkla...

çok guzel anlatmisiniz gercekden konu sahibinden cok ben dertliymisim bu konuda

Ben insanların fikrine önem veren ve kafama takıp düşünen bir insanım. Ve normalde kötü bir yorum yapıldığında çok ama çok üzülen bir insanım. Şimdi ise üzülmeyi hak ediyorum. Eğer ben hayalimdeki anne değilsem yerin dibine soksalarda bana müstahaktır. Çünkü ben kendimi kaybetmek istemiyorum. Ben o çocuğu herşey den çok istedim, ben ona bebekliğinde el bebek gül bebek bakmışken, şimdi eğer başkalarına sinirlenip vuruyorsam kızıyorsam çocuğuma ben yaşamayı bile hak etmemişim. Ben onu beklerken ona neler vaad ettiğimi satırlara sığdıramamışsam şimdi öfkeli bir anne profiline girmeye bu kadar yakın olmuşken ve ona büyüdüğünde sana hiç vurmadım diyemiyorsam ben iyi bir anne değilim!!! Gece uyuduktan sonra vicdan azabı çekip ağlasam neye yarar!!

Annelik, bitmeyen bir vicdan azabıymış.
Kim yapmaz ki bu muhasebeyi?
En azından, evlatlarına iyi bir anne olmak isteyen her kadın sorgular zaman zaman.

Mükemmel değilim ama iyi bir anne olmaya çalışıyorum.Birbirlerine vurmadılarsa kolay kolay sesimi yükseltmem.Bazen vurma itme çekme oluyor malesef kendi aralarında:)
Sabır.
Bizi öfkelendiren diğer kimselere vurmuyoruz değil mi, çocuklara da vurmayalım o halde.
Allahın emaneti, muhtaç varlıklar

Mayisgelini .!.:

Evet bu duyguyu vermekte gerçekten cok zor olsa gerek.aşırı ince bir çizgi..mesela hep saygı göstersem fikirlerine düşüncelerine işte gitmek istedigindede saygı duymam gerekir yanlış evlilik yaptıgındada.anne olmak gerçekten cok zor.Allah hepimize yardım etsin ve hayırlı evlatlar yetiştirtsin

Genişletmek için tıkla...

Aminnn inş. Oğlum şuan 4 yaşına yakın. Tabi şuan benim mevzular devede kulak ama en basitinden sabah kalkıyor yelek giy diyorum giymeyeceğim diyor. Peki sen bilirsin hasta olduğunda iğne vurulup canı yanacak olan sensin diyorum iyi ya tamam yaa of yaa diye söylene söylene giyiyor :)

YgmrDmls0 .!.:

Ben insanların fikrine önem veren ve kafama takıp düşünen bir insanım. Ve normalde kötü bir yorum yapıldığında çok ama çok üzülen bir insanım. Şimdi ise üzülmeyi hak ediyorum. Eğer ben hayalimdeki anne değilsem yerin dibine soksalarda bana müstahaktır. Çünkü ben kendimi kaybetmek istemiyorum. Ben o çocuğu herşey den çok istedim, ben ona bebekliğinde el bebek gül bebek bakmışken, şimdi eğer başkalarına sinirlenip vuruyorsam kızıyorsam çocuğuma ben yaşamayı bile hak etmemişim. Ben onu beklerken ona neler vaad ettiğimi satırlara sığdıramamışsam şimdi öfkeli bir anne profiline girmeye bu kadar yakın olmuşken ve ona büyüdüğünde sana hiç vurmadım diyemiyorsam ben iyi bir anne değilim!!! Gece uyuduktan sonra vicdan azabı çekip ağlasam neye yarar!!

Genişletmek için tıkla...

Bakon siz öfkenizi yön değiştirtiyorsunuz. Aslında öfkeniz diğer insanlara peki onlara lafını verip çenelerini kapatmak varken neden çocuğunuza dönüyor ki eliniz?

Bu konuda oldukça sert ve sınırım bellidir.
Saçımı başımı yolduğum, ağrılardan yataktan doğrulamadığım, avaz avaz bağırdığım, öleyim de kurtulayım dediğim anlar oldu.
Benim gibi böyle bir hayatın içinde yaşayan az insan vardır, çünkü katlanılabilir bir şey değil.
Ama çocuklarıma asla vuramam.
Vurduğum an çeker giderim.
Bağırıyorum, ceza veriyorum, kızıyorum, belki sertçe elindekini alıyorum hatta son günlerde alt üst komşu çığlıklarımdan bıkmıştır çünkü gerçekten haykırıyorum ya da altını değiştirebilmek için bile onu sabitlemek adına güç kullanıyorum ama vurmak...
Kendimi asla affedemem ve onunla yaşayamam...
Allah affetsin sizi, tekrarlamayın ve her gün evladınızdan özür dileyin, sarıp sarmalayın.

YgmrDmls0 .!.:

Yanlış birşey yaptığında yanına yaklaştığımda korkusundan elleriyle kendini savunmaya geçiyor ben onu öyle gördüğümde ölmek istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

dövüyor musunuz

Lavyer2012 .!.:

Ben de mama vermeyeceğim diye direnip çocuğumu sarılık ettiğimde mama vermediğim için it gibi pişman olmuştum. Bence hiç üzülmeyin. Toplumdaki meme baskısının kurbanı olmayın. Süt de bir rızıktır. Rızkı varsa emer yoksa çok şükür mama alacak paranız var bu da çok büyük nimettir.

Genişletmek için tıkla...

Allaha şükür bugunumuzu aratmasin dediginiz gibi.. Biraz aştım gibi ama arada yine aklıma düşüyor tamamen silmek için biraz zaman gerek galiba, teşekkür ederim desteğinize:)

Melobebis .!.:

Allaha şükür bugunumuzu aratmasin dediginiz gibi.. Biraz aştım gibi ama arada yine aklıma düşüyor tamamen silmek için biraz zaman gerek galiba, teşekkür ederim desteğinize:)

Genişletmek için tıkla...

Ben son zamanda anne sütünü ve normal doğumu destekleme kampanyalarının abarrıldığını düşünüyorum. Çünkü o saçma sapan söylemleri yüzünden mama vermek zorunda kalan ve sezeryan olan anneler hep kendini eksik hissediyor. Stres sütü kaçırır diyorlar en büyük stresi yine onlar yaşatıyorlar

Lavyer2012 .!.:

Ben son zamanda anne sütünü ve normal doğumu destekleme kampanyalarının abarrıldığını düşünüyorum. Çünkü o saçma sapan söylemleri yüzünden mama vermek zorunda kalan ve sezeryan olan anneler hep kendini eksik hissediyor. Stres sütü kaçırır diyorlar en büyük stresi yine onlar yaşatıyorlar

Genişletmek için tıkla...

Aynen öyle... bunu da en çok kadınlar yapıyor ironik olan da bu ne yazık ki.

oğluma baktigim her an kendimi sorguluyorum diyebilirim..
hiç kendimi yetebilen bir anne olarak görmedim ona en iyisini yapmaya çalışırken bile bir yerlerde hata yaptığımı düşündüm hep hala düşünürüm depresyona girdim bir dönem tam çıkmış sayılmam
hem herşeyin en doğrusunu biliyor gibiyim hem hiç birşey bilmiyor gibi..
ondan çok şey öğrendim mesela:menfaatsiz sevmeyi kin tutamamayi her haliyle kabul etmeyi..
bağırıp kizdigim zaman kendimi çok vicdansız hissediyorum çok kötü biri gibi durup düşündüğümde ne kadar kötü bir görüntü değil mi ?
el kadar bebek/ çocuk karşısında kocaman kadın cok cirkin bir ifade ile ona sesini yükseltiyor bağırıyor...
bu tabloya hangimiz "ama haklılık payı var" diyebilir ki ?
sorgulamam hatalarım pismanliklarim ömür boyu sürecek sanirim..
her annenin tek gayesi "daha iyi bir anne" olabilmek...

YgmrDmls0 .!.:

Anneliğinizi hiç sorguladınız mı? İyi bir anne değilim dediğiniz zamanlar oldu mu hiç? Ben kendimi çok yetersiz hissediyorum Hayal ettiğim anne profilinden uzak olduğumu düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

kanayan yaram.. sorgulamadığım an yok.
normalde fazlasıyla sakin bir insandım eskiden. burcum yengeç. anaç, sevecen.. bende öyle olduğumu düşünüyordum.
doğumdan önce hayat standardımız ülke şartlarına göre iyiydi.

kafamda planlarım vardı. ayda 2 kez temizlik için biri gelir, kızımın bakıcısı olur gerekirse biraz daha fazla para verir yemek yapmasını da rica ederim mis gibi çocuğumu büyütürüm diyordum.

doğumdan sonra eşim işten çıkarıldı. hiç beklemediğimiz bir anda. aklımıza bile gelmezken.
sütüm kesildi. benim maaşın yarısı kredilere gidiyor zaten. aylardır eşim kıza bakıyor.
2 senedir ne temizliğe birini alabiliyorum, ne bugün çok yorgunum dışarıda yemek yiyelim diyebiliyorum. yorgunluktan düşüp bayılacak gibi olduğum çok gün oluyor. çünkü üzerimdeki yükleri kaldırmaya gücüm yetmiyor artık.

ve ben o kadar sinirli bir insan oldum ki. bağıra bağıra ağlayıp saçımı başımı yolduğum çok gün oldu. çocuğum doğduğu günden beri sürekli mızmız ağlayan bir bebekti. 2 yaşında hala da öyle. kendimi ona vururken hayal bile etmek istemiyorum. allah korusun.

ben kendimi sorguladığım zamanlarda işin ucu hep maddiyatsızlığa dayanıyor. hayatımın bir anda alt üst olmasına. ama bunların hiçbirinin sorumlusu kızım değil. ona elimden geldiğince sabır göstermeye çalışıyorum. ama benim hayal ettiğim annelik bu değildi..

2 senede olan bana oldu. mutsuzum ötesi yok. ama maskemi takıp eşime, kızıma rol yapmaya devam..

içimi dökesim varmış benimde kusura bakmayın, ama annelik.. en büyük vicdan azabım..

YgmrDmls0 .!.:

Yanlış birşey yaptığında yanına yaklaştığımda korkusundan elleriyle kendini savunmaya geçiyor ben onu öyle gördüğümde ölmek istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

kaç yaşında ve neden böyle yapıyor peki?
yanlış birşey yaptığında yaklaşımınız sert mi acaba?

Sorgulayan kişi iyi bir annedir zaten. Siz elinizden geleni yine yapın. Ama emin olun bizim çocukluğumuzdan daha çok sorgulanan dönemdeyiz..

Benim de bazı anlar tahammül seviyem çok düşük oluyor. O anlar kendimden nefret ediyorum. Sonra telafi etmeye çalışıyorum. Olumlu geri dönüş alıp rahatlıyorum.

Zaman zaman da içimden "biz ne şartlarda büyüdük resmen görünmez gibiydik oğlum bence şanslı bir çocuk" diye düşünürüm..