- 13 Ağustos 2014
- 13.046
- 22.233
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #321
Ah ahh o ümit :) zaten istesem de kaybedemiyorum ki :) Teşekkür ederim canım güzel dileklerin, duaların ve önerilerin için
Ah ahh o ümit :) zaten istesem de kaybedemiyorum ki :) Teşekkür ederim canım güzel dileklerin, duaların ve önerilerin içinÜmidini kaybetme .Sana tavsiyem kendi kendinin doktoru olmam . Düzenli beslen kuruyemiş her gün meyve doğal süt ve süt ürünleri yemeye dikkat et . Ve eğer fazla kilon varsa ver. İnşallah sağlıklı ve hayırlı bir evladın olur
Çok hoşsun.Umarım rabbim hakkında hayırlı olanı hayırlısıyla güzellikle ferahlıkla bereketle nasib eder.Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
GÜNCELLEME : 02/05/2019
Arkadaşlar konu hortlamışken ben de yazayım gelişmeleri; Konuyu açma amacım zaten bu durumu kabullenip (bu durum derken içimdeki yoğun içgüdüden bahsediyorum, kadın olmamakla veya bu açıdan eksik hissetmekle ilgili değil bazı arkadaşlarımın anladığı gibi) , yoluma bu içgüdüyü kontrol altına alarak devam etmek için sizlerden yardım istemekti. Burada okuduklarım, hepiniz bana tecrübelerinizle, gördüklerinizle destek oldunuz öncelikle teşekkür ederim
O zamanlardan beri herşeyi bıraktım (doktor,tedavi,kürler,vitaminler,gün takipleri falan), Sürpriz bir şekilde tam da 10 kasım 2018 de yine hamile olduğumu öğrendim ama değerim düşüktü.. 1 Hafta kadar sonra da değerim tamamen düştü ve kimyasal düşük gerçekleşti. Artık gerçekten üzülemedim bile.. Hatta düşükten 1 ay sonraki doktor kontrolümde FSH değerimin normale döndüğünü öğrenerek sevindiğimi bile söyleyebilirim :) Ve anladım ki bu tedaviler (1'i hariç hiçbirisi transfere ulaşmayan tedaviler), benim hormonlarımı ciddi derecede bozdu ve peşini bıraktığımda değerlerim de düzeldi.. Ve gebeliklerimin biri hariç tamamı doğal yolla gerçekleşti. Ben de o tarihten sonra sadece vitamin kullanmaya ve en azından gebelik oluşursa sorun yaşamamaya karar verdim.. Tabiki beklentimi düşük tutarak :) Şu an da ümidimi kaybetmemiş ama bu uğurda da hendini harap etmeye çalışmayan biriyim.. Galiba kendimi kabullenmeye bıraktım.. ve hayatımın geri kalanı için şükrediyorum.. Herşey kısmet , hayatın getireceklerine de getirmeyeceklerine de şükürler olsunSiz yine de aklınıza gelirsem arada bana da dualarınızı eksik etmeyin.. Hepinize çok sevgiler
Çok hoşsun.Umarım rabbim hakkında hayırlı olanı hayırlısıyla güzellikle ferahlıkla bereketle nasib eder.Aklıma geldikce dua edicem sana ❤
Ne güzel anlatmışsın.. dediğin gibi bizi yiyip bitiren şey umut etmek. Ben de 4.5 yıllık evliyim 29 yaşındayım açıklanamayan infertiliteyim. Sorun yok ama bebeğim de yok. 40 yaşındaki eltim 3. bebeğini doğurdu. Onun mutluluğunda gözüm yok Allah isteyen herkese nasip etsin. Ama artık dayanamayacak gibi hissediyorum kendimi. Hiç hamile bile kalamadım içimde bir canlıyı hiç barındıramadım hiç ikinci bir kalbim olmadı. Siz şanslısınız yine. O duyguları yaşamışsınız. Kim bilir ne müthiştir.. Çoğu zaman ağlayamıyorum artık donmuş gibi hissizleşmiş gibi hissediyorum. Rüyalarımda hep bebek var sabah kalkınca sanki burnuma mis gibi bir koku geliyor. Uyuyan mis gibi bebek kokusu.. Hayatımda daha bir sürü acı var. Ama bu çok başka. Allah ım diyorum bu acılı dönemimde bari versen hayırlı sağlıklı evlat. Versen de içimize bir cennet ferahlığı dolsa.. Yok.. Bu acıyı böğüre böğüre çekmekten başka çarem yokHanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktur, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
GÜNCELLEME : 02/05/2019
Arkadaşlar konu hortlamışken ben de yazayım gelişmeleri; Konuyu açma amacım zaten bu durumu kabullenip (bu durum derken içimdeki yoğun içgüdüden bahsediyorum, kadın olmamakla veya bu açıdan eksik hissetmekle ilgili değil bazı arkadaşlarımın anladığı gibi) , yoluma bu içgüdüyü kontrol altına alarak devam etmek için sizlerden yardım istemekti. Burada okuduklarım, hepiniz bana tecrübelerinizle, gördüklerinizle destek oldunuz öncelikle teşekkür ederim
O zamanlardan beri herşeyi bıraktım (doktor,tedavi,kürler,vitaminler,gün takipleri falan), Sürpriz bir şekilde tam da 10 kasım 2018 de yine hamile olduğumu öğrendim ama değerim düşüktü.. 1 Hafta kadar sonra da değerim tamamen düştü ve kimyasal düşük gerçekleşti. Artık gerçekten üzülemedim bile.. Hatta düşükten 1 ay sonraki doktor kontrolümde FSH değerimin normale döndüğünü öğrenerek sevindiğimi bile söyleyebilirim :) Ve anladım ki bu tedaviler (1'i hariç hiçbirisi transfere ulaşmayan tedaviler), benim hormonlarımı ciddi derecede bozdu ve peşini bıraktığımda değerlerim de düzeldi.. Ve gebeliklerimin biri hariç tamamı doğal yolla gerçekleşti. Ben de o tarihten sonra sadece vitamin kullanmaya ve en azından gebelik oluşursa sorun yaşamamaya karar verdim.. Tabiki beklentimi düşük tutarak :) Şu an da ümidimi kaybetmemiş ama bu uğurda da hendini harap etmeye çalışmayan biriyim.. Galiba kendimi kabullenmeye bıraktım.. ve hayatımın geri kalanı için şükrediyorum.. Herşey kısmet , hayatın getireceklerine de getirmeyeceklerine de şükürler olsunSiz yine de aklınıza gelirsem arada bana da dualarınızı eksik etmeyin.. Hepinize çok sevgiler
Canim benim .Benim isyerinde bir abim var.Eşi de benim yaşlarda(43 yasindayim)Yillardir ugrasiyorlardi.Esinde de kendinde de problem vardi.On tup bebek onu da basarisiz.Biliyorum 8 ay senin icin cok kisa bir sure.Ama ilk cocuguma 8.ayda hamile kalmistim ve bu 8 ay gercekten cok kotuydum.Yasim 39 du.Dr.lar bir problem yok demesine ragmen yasadigimi ben biliyorum.Ve o yuzden bu acıyı biliyorum.Arkadasimi ruyamda gordum birgun.Yemek yedigimiz yerde oldu sonunda deyip sarilip agladik ruyamda ve dedim olacak gör.o gunden sonra hep.dua ettim onlar icin,hacet namazlari,Meryem Sureleri...Bülent Traş 'ı bilir misin?En son ona gittiler Kıbrista oldu tedavinin cogu mu desem transfer mi desem net hatirlamiyorum.O bekleyis be endiseydi.ve oldu .bir kizimiz oldu.dr.lar ona da tedavilere devam edersen kanser olacaksin dediler.Esi de hayirlisi bu belki demisti artik.Ama vazgecmedi.Bulent Traşa bir gorunsen.Mahsuru yoksa bana adini mesaj atsan.senin icin dua etsem.Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktur, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
GÜNCELLEME : 02/05/2019
Arkadaşlar konu hortlamışken ben de yazayım gelişmeleri; Konuyu açma amacım zaten bu durumu kabullenip (bu durum derken içimdeki yoğun içgüdüden bahsediyorum, kadın olmamakla veya bu açıdan eksik hissetmekle ilgili değil bazı arkadaşlarımın anladığı gibi) , yoluma bu içgüdüyü kontrol altına alarak devam etmek için sizlerden yardım istemekti. Burada okuduklarım, hepiniz bana tecrübelerinizle, gördüklerinizle destek oldunuz öncelikle teşekkür ederim
O zamanlardan beri herşeyi bıraktım (doktor,tedavi,kürler,vitaminler,gün takipleri falan), Sürpriz bir şekilde tam da 10 kasım 2018 de yine hamile olduğumu öğrendim ama değerim düşüktü.. 1 Hafta kadar sonra da değerim tamamen düştü ve kimyasal düşük gerçekleşti. Artık gerçekten üzülemedim bile.. Hatta düşükten 1 ay sonraki doktor kontrolümde FSH değerimin normale döndüğünü öğrenerek sevindiğimi bile söyleyebilirim :) Ve anladım ki bu tedaviler (1'i hariç hiçbirisi transfere ulaşmayan tedaviler), benim hormonlarımı ciddi derecede bozdu ve peşini bıraktığımda değerlerim de düzeldi.. Ve gebeliklerimin biri hariç tamamı doğal yolla gerçekleşti. Ben de o tarihten sonra sadece vitamin kullanmaya ve en azından gebelik oluşursa sorun yaşamamaya karar verdim.. Tabiki beklentimi düşük tutarak :) Şu an da ümidimi kaybetmemiş ama bu uğurda da hendini harap etmeye çalışmayan biriyim.. Galiba kendimi kabullenmeye bıraktım.. ve hayatımın geri kalanı için şükrediyorum.. Herşey kısmet , hayatın getireceklerine de getirmeyeceklerine de şükürler olsunSiz yine de aklınıza gelirsem arada bana da dualarınızı eksik etmeyin.. Hepinize çok sevgiler
Rabbim insallah tez vakitte doktor eline düşmeden kendi mucizesi ile nasip eyler size bebek.bende 39 yaşındayım sebepsiz infertilite dediler 3 yıllık evlilik olmak üzere malesef bebek sahibi olamadım, yakın ark vardı devamlı görüşürdük benim sınavlarımda bile arar sorardı naptın atandınmı diye neyse ben evlendim o evlendi ben işime girdim şükürler olsun o evhanımı, neyse vatsap durumdan hamile olduğunu gördüm beni bir kez bile aramadı geçen yine doğumunu paylaşmış nasıl üzüldüysem 1 hafta mide ağrısı çektim en son acillik oldum kolumda serumla düşündüm ancak kendimi yıpratırım, üzülmeyeceksin artık dedim
bu arada insanların bebek nerde demesinden yoruldum, ben hayatım boyunca kimseye bebek varmı yokmu diye sormam bile..En son birine dayanamadım olsa zaten saklamam görürsün dedim iyice o noktaya getirdiler..2 ay sonra artık tüp bebeğe başlayacağım oda bir şans bence insana kesinliği yok ama insanlar bunu anlamıyorlar. Her zaman hayırlı evlat diliyorum aratmadan tez zamanda bebek sahibi olmak isteyen kim varsa Rabbim bizleri boynu bükük bırakmasın..
Keske insanlar sormasa. O muayne olayi zaten basli baslina bir gerilimken bir de etrafta ağzı durmayanlar,hamileligiyle övünenler,ben hani eylul ayinda 2.ye hamile kalcam yaa (nerden biliyorsa) diyenler. Onlar olmasa hersey daha guzel olacak. Bir de bu isler beni asosyallestirdi mesela. Artik nefret ettim en yakinlarimdan bile. Yanlis mi yapiyorum acabaRabbim insallah tez vakitte doktor eline düşmeden kendi mucizesi ile nasip eyler size bebek.
Ben en son bu şekilde dua etmiştim ağlaya ağlaya ameliyatlar, tüp bebekler, sürekli doktorda muayene, genatal bölgemi açmaktan çatala yatmaktan sinirlerim bozulmuştu. En son doktoruma siz sürekli çatala yattınız mı artık sinirlerim bozuldu dedim.
Eve geldim ağla ağla yazdığım duayı ettim.
Rabbim inanın iki ay sonra mucizesini nasip eyledi.
Sizinde hayırlı haberinizi inşallah en kısa süre de alalım.
Ben rehberden sildim bile bırde su hamile kalmakla övünenler ve hemen ilk ilişkide hamile kalacağını zannedip uluorta konusanlar. Az insan cok huzur cok yakın olmaya gerek yok kimseyle hele ki enerjini alıyorsa uzak dursunKeske insanlar sormasa. O muayne olayi zaten basli baslina bir gerilimken bir de etrafta ağzı durmayanlar,hamileligiyle övünenler,ben hani eylul ayinda 2.ye hamile kalcam yaa (nerden biliyorsa) diyenler. Onlar olmasa hersey daha guzel olacak. Bir de bu isler beni asosyallestirdi mesela. Artik nefret ettim en yakinlarimdan bile. Yanlis mi yapiyorum acaba
Aynen oyle az insan cok huzur gercekten. Empati yapma duyguları olsa boyle olmazBen rehberden sildim bile bırde su hamile kalmakla övünenler ve hemen ilk ilişkide hamile kalacağını zannedip uluorta konusanlar. Az insan cok huzur cok yakın olmaya gerek yok kimseyle hele ki enerjini alıyorsa uzak dursun
İyi yaptınız.Keske insanlar sormasa. O muayne olayi zaten basli baslina bir gerilimken bir de etrafta ağzı durmayanlar,hamileligiyle övünenler,ben hani eylul ayinda 2.ye hamile kalcam yaa (nerden biliyorsa) diyenler. Onlar olmasa hersey daha guzel olacak. Bir de bu isler beni asosyallestirdi mesela. Artik nefret ettim en yakinlarimdan bile. Yanlis mi yapiyorum acaba
Allah razı olsun gönlünüzden geçen guzel duanız içinİyi yaptınız.
Bende asosyelleşmiştim. Çünkü biliyorum mutlaka biri soracak.
Benim sinirlerimde kaldıramayacak. Hatta bı iki arkadaşım beni çok üzdü.
Hamile kaldığımda sosyal ağda çocuk için uğraşan 3 arkadaşım var. Hamile olduğumu biliyorlardı. Fakat incinmesinler diye konuştuğumuzda asla hamileliğin ile ilgili konuşmadım ve bir fotoğraf dahi paylaşmadım. Fakat doğum yaptıktan sonra beni bir kere dahi aramadılar.
Bu platforma birbirini anlayan aynı yoldan geçen geçmiş insanlarız. Burda dertleşip, birbirimize yol gösteriyoruz.
Özelden o kadar yazıştığımız insanlar var ki.
Birbirimizi hiç görmedik görmeyeceğiz ama en iyi arkadaştan daha iyi.
Mesela ben yumurta kalitesi için B12 ve d vitamini kullanmak gerektiğini, trombofili testi yaptırmak gerektiğini, sperm Kruger testi detaylarını, ovulasyon testini, tüp bebekte embriyo kalitesini günlerini daha bir çok bilgiyi buradaki bilgi paylaşan kişilerden öğrendim.
Şimdi bende bilgileri diğer arkadaşlarla paylaşıyorum.
Onlar için dua ediyorum.
Mesela hamile iken bı arkadaş vardı benden dua istiyordu tüp bebek yaptı. Annemle hergün dua ettik ve onunda şu an bebeği var.
İnşallah inşallah bebek hanerinizi tez vakitte yazın dualarımı gönderiyorum size❤.