Anne olamamanın acısıyla nasıl başa çıktınız? Nasıl kabullendiniz??

caneem .!.:
Ahhh ahhh yaram kanıyor yazınızı okuduktan sonra. Hem de oluk oluk.. Ne kadar acıtır insanın canını bilirim. Ne kadar koyar insana? Birileri hep annelikten, anne olmaktan bahsediyor gibi gelir size. Sanki bilerek yapıyorlar zannedersiniz. Halbuki onlar farkında değildir açık yaranızın? Kabuk tutması imkansız gibidir. Sosyal medyaya, işte, dışarıda, alış verişte, tatilde her şey ama her şey annelik üzerine kurulmuştur sanki. Bütün dünya bir olmuş sizin canınızı daha fazla acıtmanın peşine düşmüştür sanki. Anlatamazsınız. anlamazlar.
Kaç yıllık evlisiniz derler? Cevabı duyunca çocuk var mı derler? Yok dersiniz. Her seferinde bir yumru durur boğazınızda. Bir eksiğiniz olmadığı halde kendinizi inanılmaz eksik hissedersiniz..
Mesela ben olmayan bebeğime mektuplar yazıyordum önce. Hiç gelmeyeceğini bile bile sayfalar dolusu mektuplar. Sonra nasıl oldu bilmiyorum bıraktım yazmayı. Ben kabullenemedim maalesef ama kabul edebilen bunu aşabilen varsa nolur anlatsın. Zira parçalanıyorum her yerimden..
Genişletmek için tıkla...
o kadar içten ve güzel anlatmışsınız ki o yara o eksik hissetmeler fln.. sizin neden umudunuz yok sorun ne?
 
Rabbim isteyen Herkese nasip etsin.. size tek tavsiyem Allah’a sığınmak tam bir teslimiyetle.. çünkü biz insanlar neyin hayırlı olacağını bilmiyoruz.. sonuçta bizler annelerimizi, babalarımızı, eşlerimizi, evlatlarımızı toprağa vermek zorunda kalıyoruz ve bu acıyla hayat boyu yaşıyoruz..siz tatmamış olduğunuz bişeyin acısını çekiyorsunuz. Kadere iman burada devreye giriyor.. inşallah çok çok çok iyi olursunuz...
 
KvrckEla .!.:
Benim de eşim çocuk istemiyor. Sorumluluktan korkan sıkıya gelemeyen bir insan. Benim gelecek için çocuk planım vardı açıkcası ama ikna edemiyorum kendisini. Olup olmadığını bile bilmiyorum çünkü hiç denememize bile izin vermedi. Ben de kendimi bunun iyi yanlarını düşünerek ikna ediyorum. Kendime hobiler bulmaya çalışıyorum. Bu yaştan sonra kayağa başladım mesela. Görmek istediğim ülkelerin listesini yaptım. Muhabbet kuşum var ona konuşmayı öğrettim bana aşkım dedikçe mutlu oluyorum :) daha geniş bir eve taşınınca da kedi sahiplenmek istiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Cocuk istemeyen es de zor canim.:KK12:ilk ogluma 3 sene sonra karar verebildik ki ben uzun suredir hazirdim ve istiyordum. Her seyi iyice planlamali illa. Dogru bi yerde ama evlat sahibi olma icgudusu bi durtmeye basladi mi kafadan atamiyosun ki:bicak:
Ikinci cocuga da kafasina sokana kadar zorlandim. Daha dogrusu zorlamadim ama
cok istiyorum, oglum 8 yasina geldi anca sicak bakmaya basladi.
Herkes ayni olmayabilir ama ben tek cocugum istedim ki oglum yalniz kalmasin:KK200:
Allahim once cok isteyen hic cocugu olmayanlara sonra da bana ve benim gbi 2nciyi isteyenlere nasip etsin.
Hepimizin duasi kabul olsun, hakkimizda en hayirlisi olsun:nazar:
 
gibigibiyim .!.:
Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.

37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.

Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..

Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben :KK43:

Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur :KK43:

Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı :KK43:
Genişletmek için tıkla...
Niye umudunu yıtırşyorsun komşumuz pukoluydub15 sene sonra kızına kavustu o da umudunu kaybetseydı sımdı bır kızı olmazdı.Dene bırdaha olacak .
 
caneem .!.:
Benim de hastalığım müsade etmiyor anne olmama.. Hepimizin imtihanı farklı işte..
Genişletmek için tıkla...
güzel anlatmışsın derken lütfen yanlış anlama yanlış konuşmuşum tam kendimi gördüm etrafımda herkes sanki yaramı kanatmak için uğraşıyor o kadar hassaslaştım ki herşeyden bişey çıkarıyorum ruh halim hiç iyi değil:KK43:
 
Allahım tez zamanda bebek bekleyen herkese bebek nasip etsin inşallah. Yüreğin acısını biliyorum tahmin ediyorum. Allah kimseye katlanamiyacagi acı vermez. Bu sizlerin sınavı ve hayırlısıyla başarıyla üstesinden gelirsiniz. Dilerim bu günleri tebessümle hatirlarsiniz. Pes etmeyin nolur derdi veren Allah dermanida verir. Dua edin hayırlısını isteyin.
Evlatlık istemediğinizi okudum. Eşinizin görüşüne saygı duymaktan başka cagre yok. Herkesin kabul edebileceği bişey değil çünkü bu. Görüşleri farklı olabiliyo insanların. Hiç unutmam çocuğu olmayan bi yakınım evlat edinmişti ufacık bi bebeği ve öyle bişey ki Allah'ın lütfu 1 hafta sonra sütü gelmeye başladı ve o çocuğu emzirdi öyle büyüttü. Hala aklıma geldikçe gözlerim dolar. Allah istedikten sonra olmayacak bişey yok olamaz. Dilerim bebek isteyen herkes güzel haberler alır. Herkes annelik duygusunu en içten yaşar.
 
bende sizinle aynı duyguları paylaşıyorum 2 yıllık evliyim bir kimyasal gebelik yaşadım tam sevindim ki veren allah aldı bebeğimi bir umut hala belki bu ay hamileyim diye bekliyorum ama her defasında dunyam başıma yıkılıyo bebeğim yaşasaydı şimdi 7 aylık olcaktı diye düşünüp ağlıyorum 8 aylık bir yeğenim var annesinin yaptıgı şeyler sanki bana nispet gibi geliyor herkes soruyo çoçuk yokmu ya düşünmüyorum diyorum bu sefer de niye diye soruyolar o kadar çok ağladım ki kalbim defalarca paramparça oldu
 
gibigibiyim .!.:
Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.

37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.

Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..

Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben :KK43:

Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur :KK43:

Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı :KK43:
Genişletmek için tıkla...
Canım çok üzüldüm rabbim en kısa zamanda nasip eder inşallah ALLAHtan umut kesilmez canım benimde 2sene sonunda tüp bebekle oldu ama ben bi dua vardı onu yaptım 110 defa "Bismillâ-hirrahmânirrahîm" bir kağıda adetim bitikten sonra öğle vaktine yakın yazdım ve üstümde taşıdım hala üstümde hatta Meryem suresini okudum sürekli ya varis ya ALLAH dedim ben duaya çok inanıyorum canım dene şansını bişey kaybetmezsin ama inşallah kazanırsın
 
gibigibiyim .!.:
O kadar haklısınız ki işte ben de tam sizin gibi olmak istiyorum.. Eşimi en son tedavide bi arkadaşımızla konuşurken duydum banyodan kulak misafiri oldum.. Kardeşim yazık değil mi bu kıza bana göre bişey yok gidiyorum sperm veriyorum bitiyo ama bu kızın çektiklerine bak, ben bu kadını seviyosam onu da düşünmek zorundayım üzüntüden hasta olucak, bu ilaçlardan bişey olucak diye korkuyorum falan diyodu.. Yine ağlamıştım ama o kadar haklıydıki işte orda bana dank etti.. Vazgeçmeliyim bu sevdadan diye.. Ama nasıl işte onu bilemiyorum.. Söküp atabilsem bu beklentiyi içimden keşke.. Sanırım destek almam şart bu konuda..
Genişletmek için tıkla...
Allah derdinize derman versin öncelikle..
affınıza sığınarak şunu sormak istiyorum; bu konuyu hırs yapmış olabilir msnz? Üstüdte çok tedavi görmüşsünğz. Bu yüzden böyle düşündüm. Bi kendinizi tartın düşünün neden bu kadar istiyorsunuz?
Bunun dışında evlenemeyen veya çocuk sahibi olmadan eşini kaybeden arkadaş var çevremde. Onlar da bu süreci yaşıyorlar. Ama işte umut olmayınca daha kolay kabulleniliyor. Sizin dediğiniz gibi sürekli umut ediyor olmak yorucu.
Ben regl olduğumda şöyle düşünüyorum ‘eeee noldu...hayatın sonu mu geldi. Sağlıklıyım, evim huzurlu, her sabah güneş doğuyor hamdolsun.’
Bi de zaten stresli ve mutsuz ve hırslı bir insansanız şayet (varsayım olarak söylüyorum) anne olsanız da mutlu huzurlu olamıyorsunuz. Çok yakınımdan biliyorum bu durumu. Anne olunca herşey düzelecek sandı arkadaşım ama hiçbir şey değişmiyor.
 
Daha yaklasik 50 yasina kadar dogum yapabilme ihtimaliniz devam edecek, acele etmenize hic gerek yok. Bakin bir suru kisi demis ki, cocuk dogurma stresini atan kadinlarda, onceden tibben imkansiz denilse de hamile kalma durumu oluyormus. Gezin, eglenin, kendinizi isinize verin. Dunyada sizi mutlu edecek bir suru sey var onlara odaklanin. Hem evliliginizin de omur boyu sureceginin garantisi yok, cocuk olunca genelde iliskiler olumsuz etkileniyor, ask bitiyor. Ya cocugunuz olduktan sonra kocaniz sizi aldatirsa, ya da ne bileyim sizi birakirsa? Tek basina terk edilmis halde sabah aksam cocuga bakmak hayatinizin kararmasi gibi bir sey. Yani demek istedigim siz cok istiyorsunuz cocugunuz olmasini ama belki de bu sizin icin iyi olmayacak, ya da isler hayal ettiginiz gibi gitmeyecek. Benim fikrim evliliginizin keyfini cikarmaniz, esinize ve isinize odaklanmaniz yonunde. Umarim uzmemisimdir, sadece demek istedigim kadinlar cocuk dogururken hep her seyin en iyi olacagini hayal ediyor, hic biri de gidip ya bu adam yarin beni terk edebilir, olebilir, bes parasiz kalabilir demiyor. Hepsi de cocuklarinin cok guzel cok zeki cok akilli olacagini zannediyor. Hic biri cocuklari ergenlige girdiklerinde hic bir sevimliliklerinin kalmayacaklarini, surekli ariza cikaracaklarini hesaba katmiyor. Cocuk cok buyuk bir sorumluluk. Ben sahsen cocuk istemiyorum, isteyenleri de anlamiyorum kusura bakmayin. Dunyada yeterince cocuk doguyor zaten. Bu dunyaya ben bir sey katacaksam o benim kafam ve caliskanligimla olan bir sey olmali diye dusunuyorum.
 
ATTRAENTE .!.:
Kendimi hiç bunalıma sokmadım bu konuda
Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil
Tedavilerinizi okurken içim acıdı, bu kadar eziyeti kendine neden yapar insan
Geçen yıl belki dedi doktor, tedaviye başlayalım dedi o umudu bile değerlendirmedim, olacaksa kendiliğinden olsun dedim, o kadar hastane psikolojisine sokamam kendimi.
Ömrümde hiç içim yanmadı çocuk diye, hep hayırlısı Rabbim dedim öyle yaşadım
Bence psikolojik bir yardım alın ve kendinizi toparlayın, çünkü durumu takıntı haline getirmişsiniz
Birazda toplum dayatması bu ; evlendin çocuğun olmalı, olmuyorsa eksik kadınsın vss...
Evlenmeden önce evlatlık alma girişimim oldu, olumlu sonuçlanmadı, evlendikten sonra da eşim bu konuya sıcak bakmadı, şimdi kedimiz var, birlikte iyi vakit geçiriyoruz. Doktor bir umut var dediğinde oturup konuştuk, tedavi istemiyorum dedim, internetten tüp bebek tedavisini araştırmış, doktorumla da konuşmuş, istememekte haklısın bende öyle bir cenderenin içine girmeni istemiyorum, benim için önemli olan sensin dedi ve konu kapandı. Eşimin çocuk istediğini, iki çocuğu olmasına rağmen yeni bir bebekle her şeye yeni baştan başlamak istediğini, huzurla çocuk büyütme hayalleri olduğunu biliyorum, bunları konuşmuştuk ama sağolsun beni hiç üzmedi bu konuda. Bence var olmak anne olmayı zorunlu kılmıyor, mutlu bir hayatımız var. Eşim ve kedimle geçinip gidiyoruz, Rabbimin vermediği her şeyde bir hayır vardır diyorum
Genişletmek için tıkla...
26 sayfalık mesajlardaki en güzel mesajı yazmışsınız tebrik ediyorum. Konu sahibi bu umuttan, bu psikolojiden nasıl kurtulurum diye yardım istiyor. Ama mesajların %90’ı mucize şekilde hamile kalma hikayeleri. Bunları okuyan konu sahibinin tekrar umutlanması ve yine bu durumu takıntı yapması büyük olasılık.
 
canim seninle daha önce konusmustuk belki hatirlarsin. iki dis gebelik, iki kimyaasal ,bir kaybim var .en son tedavimde olumsuz oldu. esim artik bu sene bir daha tedavi olmaz diyor. cünkü ilaclari kaldirabilecek dermanim kalmadi o da bunun farkinda. ona kalsa tamamen birakacak ipin ucunu ama ben senin dedigin gibi umut etmekten istemekten vazgecemiyorum. bunun yolu var mi bilmem ben bulamadim. ama bir taraftan da kendimize hem maddi hem menevi sürekli yük yüklüyoruz. etrafta bizi illa etkiliyor. sürekli hala bebek yok mu, ben ceket atsa hamile kalirim, su dr a gittiniz mi diyenler beni iyice yipratti. cevaplarini veriyorum ama icimde acimiyor degil. Allah isteyen dileyen herkese evlat nasip etsin. bize de bu imtihani hayirlisiyla gecmek nasip etsin
 
Canım merhaba. Benim ablam da 1 aşılama ve 2 kez tüp bebek denemesi oldu. belki 3 tüp bebek de olabilir net aklımda değil. işte en sonuncusu tutmadığında 32 yaşındaydı. yumurtlama problemi vardı. doktor imkansız falan dedi hiç beklemeden yeniden tüp bebek deneyin ama sonuç olumsuz olabilir dedi. kıbrıs a gidip yumurta nakli ile hamile kalabilirsin ama kendi yumurtanla imkansız dedi.
ablam çok kötü olmuştu. yanındaydım doktorun her dediğini duymuştum. neyse ablam bi hormon ilacı kullanıyordu o sırada. o da beyinde yumurta oluşumunu sağlayan hormonun salgılanması içinmiş. binde 1 ihtimalken ablam hamile kaldı tabi onunda denemediği kür kalmamıştı, Meryem suresi, 4444 dua, sürekli hepsini okudu denedi. sonra 2 ay geçti ve hamile olduğunu ögrendi.
Gerçekten de Allah'ın mucizesi olmuştu bizim için. Bazen Allah tan çok istiyoruz ama hayırlı mi değil mi düşünmüyoruz. Doktor mucize bebek demişti.
Ben hamile kalamadım bi süre ama her ay elim kulağım bedenimde b değişiklik arıyor, sevişirken beynimde hep çocuk fikri. Ablam da düşünme hiçbir şeyi dedi. Ben seni biliyorum takıyorsun, takınca olmayacak kesinlikle dedi. ve gerçekten de düşünmeyi bıraktığım ay hamile kalmışım.
Rabbim Meryem suresi şifası versin inşallah. Allah'ın ol dediği olur. Doktora göre imkansız olur ama O isterse olur. Inşallah sağlıklı ve hayırlı bir evlat nasip etsin Rabbim.
ve ne olursa olsun senin kendi sağlığın ve mutluluğun çok önemli. Allah a emanet ol..
 
gibigibiyim .!.:
Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.

37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.

Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..

Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben :KK43:

Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur :KK43:

Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı :KK43:
Genişletmek için tıkla...
cok duygulandım Allah yardimcin olsun sana dua edicem
 
İnsan güzel şeyler düşünmek yazmak istiyor ama bu öyle bir acı ki boğazım düğüm düğüm oluyor .. anneler günü yaklaşıyor herkes evladıyla paylaşımlar yapacak bizim yaramız daha bir kanayacak yaa bnm psikolojim neden böyle oldu anlamıyorum instagramda sürekli videolar doğduğu anda annelerine verilen bebek videoları izliyorum sürekli bu şekilde kendii hayal ediyorum sonrasında ağlamaya başlıyorum konu sahibine çok yardımcı olamadım belki ama tam olarak hissettiğim bu..
 
merhaba ,
esiniz evlat edinmeye karsı ise ''anne olamıyorum bu acıyla basa cıkamıyorum'' yerine ''eşim evlat edinmek istemiyor cocugumuz eşim evlat edinmek istememesi yüzünden olamıyor '' diye düzeltirseniz hayat size daha pozitif gelecektir. sevgiler <3
 
metro25 .!.:
Allah derdinize derman versin öncelikle..
affınıza sığınarak şunu sormak istiyorum; bu konuyu hırs yapmış olabilir msnz? Üstüdte çok tedavi görmüşsünğz. Bu yüzden böyle düşündüm. Bi kendinizi tartın düşünün neden bu kadar istiyorsunuz?
Bunun dışında evlenemeyen veya çocuk sahibi olmadan eşini kaybeden arkadaş var çevremde. Onlar da bu süreci yaşıyorlar. Ama işte umut olmayınca daha kolay kabulleniliyor. Sizin dediğiniz gibi sürekli umut ediyor olmak yorucu.
Ben regl olduğumda şöyle düşünüyorum ‘eeee noldu...hayatın sonu mu geldi. Sağlıklıyım, evim huzurlu, her sabah güneş doğuyor hamdolsun.’
Bi de zaten stresli ve mutsuz ve hırslı bir insansanız şayet (varsayım olarak söylüyorum) anne olsanız da mutlu huzurlu olamıyorsunuz. Çok yakınımdan biliyorum bu durumu. Anne olunca herşey düzelecek sandı arkadaşım ama hiçbir şey değişmiyor.
Genişletmek için tıkla...
Siz buna hirs veya takinti deyin, ben hormonel anne olma içgüdüsü diyim farketmez.. aslolan bu beklentiyi icimden atabilmek icin bu konuyu acmis oluşum.. 2 yilda 2 si yarim kalan toplam 3 tedavi gordum.. diger 2 gebeligim spontan gelisti.. yumurta sayisi 3 den fazla cikmayan virisi icin inanin degil 2 yil, 3 ay bile cok uzun bi sure.. 2 yil onceki gebelikle sonuclanan ilk tedavimden sonra 2 hafta once saglikli embriyo bile olusturamadigimizi göz önüne alirsak, bu surede bile malesef gec kalmis ve imkansiz hale gelmis durumdayim bile zaten :KK43: ne yazikki bu islerde bu kadar hizla sona gelinebiliyo umarim aciklayabilmisimdir.. ben zaten bi tedavi dusunmuyorum artik.. genel olarak hirs mizacimda pek yoktur.. cok sukur hayatimin geri kalanindan genel olarak tatmin ve mutluyum.. zaten bu bebek sahibi olma mevzuu benim icin hirs veya takinti olarak adlandirilamayacak kadar hassas ve icgudusel bi duygu..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
kimyasal gebelik sonrasi gec dollenme ile hamilelik
Yorumlar
1
Görüntüleme
338
serenimoni
serenimoni
A
PCOS A RAĞMEN 3 AYDA MUCİZEM GERÇEKLEŞTİ
Yorumlar
6
Görüntüleme
739
anonimm111
A
B
Dertleşme
Yorumlar
10
Görüntüleme
815
rakkauspakkaus
R
C
Romatoid artirit (ra) gebelik düşünenler
Yorumlar
0
Görüntüleme
95
cerenaylcn
C
Busraa977
Boşanmaya giden evliliğim
4 5 6
Yorumlar
102
Görüntüleme
6K
Cui Bono
Cui Bono
X