Anne çocuğuna düşman olur mu?

ceycey0406 .!.:

ben sadece konu sahibi için yazmadım toksik anneleri de kastetmedim.bilerek yapmayan psikolojik ya da fiziksel rahatsız anneler ölene dek sahip çıkılmalı desteklenmeli.nasıl ki engelli psikolojik sorunlu evladımızı sokağa atmıyorsak annede atılmaz.bir kere dünyaya geliyoruz diye kaç anne hayat boyu ayağına bağ olan sorunlu çocuğunu atıyor?anne olunca ne değişiyor bu durum?uzaktan konuşması kolaydır.annesine vasi olsaydı zorla hastaneye de yatırılırdı tedavi de olurdu.bilmiyoruz tam ne yaşadığını.2 yorumla ben karar vermem hiçbirşeye.

Genişletmek için tıkla...

Arya_Stark01 .!.:

Iste sorun kendine deger vermemek ile basliyor. Gerçek bir çözüm aramanin yerine, konu sahibi kendini feda etmeyi tercih etti. Annesi onu ezdi, oda kendisini daha fazla ezdi. Gerçekten psikolojik rahatsizlikmi, arsizlikmi belli degil.

Sadece konu sahibi annesinin her nazina, her hakaretine eyvallah dedigini biliyoruz. Bu anne hasta olsun, olmasin iyi bir tavir degildir, kimse için. Anne velev ki hasta ise, konu sahibide annesine sagliksiz bir sekilde bagimli.

Genişletmek için tıkla...

ceycey0406 .!.:

Çok haklısınız dememeliydi her dediğine eyvallah. Zorla tedavi ettirmeliydi eğer bilerek bilinçli yapıyorsa psikiyatri bir durumu yoksa o zaman işte elini çekmeliydi anneden mesafe koyup hayatına bakmalıydı. Çözüm hiç üretilmemiş ki bu soruna. Sadece üzülünmüş yıpranılmış zaman boşa hayat boşa harcanmış

Genişletmek için tıkla...

Nihal Shibuya .!.:

Böyle bir anneye sahip olduğunuz için gerçekten çok üzüldüm ama yaşadıklarınız size müthiş bir olgunluk ve farkındalık yaratmış. Gerçekten helal olsun

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

Teşekkür ederim güzel sözleriniz için ❤ bizimkisi kötü komşu insanı ev sahibi eder hesabı oldu.

Anneliği, çocuk olmayı, sağlıklı aile yapısını çok çok sorgulamak zorunda kaldım eskiden beri. Psikolojiyle çok ilgilendim, en çok da kendimi tekrardan inşa edebilmek için.

böyle annelerin en büyük zararı; kendi benlik algınızı bozmaları. Küçüklükten beri hep bir onaylanma ihtiyacı, yetememe, sevgi arayışı oluyor alttan alta. 30-40 yaşına gelseniz de, hala arıyorsunuz.

geçen eltim kendi çocukları için, pırlanta gibiler, eşleri çok şanslı diyor. Bana o kadar garip geliyor ki bir annenin çocuklarına böyle kıymet vermesi. Şaşırıyorum.

ben bütün ergenliğimde kendimi çirkin ördek yavrusu gibi hissettim. Çünkü annemin daha 7-8 yaşlarından beri söylediği şey; “sen aslında çirkinsin ama millet gözlerin güzel diye seni güzel sanıyor” oldu. Sonra etrafımda devamlı güzel olduğuma dair dönüşler almaya başladıkça en başta ben şaşırdım :) ama 45 kiloluk bana annem 46-48 bedenlik kıyafetler almaya devam etti.

konu sahibi de haddinden fazla etkileniyor. Kendini açıyor annesine. Halbuki açtıkça, yaralanmaya devam edecek. Hiç görüşmese bile, onun yaptıklarını düşünerek kendi kendine üzülecek.

halbuki bu konuyu, bir defteri kapatır gibi kapatmalı. Kafasında bitirmeli. Gerçek hayatta tamamen hayatından atmalı, iletişimi sıfıra indirmeli gibi şeyler pek de olamıyor. Ama kafada bittiği anda, bir de artık ayrı evlerdeysen, senden fayda dokunuyor ama ondan zarar gelemiyor.

Bir anne riskli gebelik geçiren ve hatta tüp bebek tedavisiyle bu noktaya gelen kızına böyle şeyler yapamaz. Nokta. Yapıyorsa, onun psikolojisinde, karakterinde sorun var. Onu da insan kendi istemedikçe kimse düzeltemez.

umarım sizin anneniz, bunlardan çok uzak ve şefkat dolu bir annedir. Ben de hep güzellikler diliyorum size

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

NilMeSeKer .!.:

Keske ailemizi seçebilseydik...


Seçebilseydik anam Heidi Klum bubam Ellon Musk

Genişletmek için tıkla...

ceycey0406 .!.:

evet çok zor ama o anne terketmediyse çocuğunu bırakıp başkasıyla evlenmediyse sırf rahatsız diye ne hali varsa görsün denmemeli.elinde olan bir şey değil ki aynı kalp şeker hastalığı gibi psikolojik hasta .ilaç kullanması lazım hayat boyu terapi lazım en önemlisi de elini üzerinden çekmeyecek kişiler lazım kadına.bebek doğana kadar uzak dursa yeter konu sahibi.amannn ne çekeceksin hayatını yaşasaydın diyenlere asla katılmıyorum.anne bu yahuu anne.

Genişletmek için tıkla...

Nihal Shibuya .!.:

Benim annemde kanatsız melek değil ama sizin yazdığınız kadar arıza değil Esasen annem babam yaşarken normal bir kadındı. Hatta babamın ona eziyetler sebebiyle acıma bile duyulabilirdi. Ne zaman ki babam vefat etti tam bir baş belası oldu. Bana karşı bitmek bilmez bir kini oldu. Sanki babamın ölümünden ben suçluyum gibi. Geçen tartıştığımızda "Baban senin nikahına gelmeyecekti. Ben ısrar ettim diye geldi" dedi. Doğru olabilir çünkü babam son senelerde sağlık sorunları yaşıyordu ama annem bunu bana karşı bir koz gibi kullanıyor. Yine aynı şekilde başka bir tartışmamızda " Babana evlatlığı yaşarken yapsaydın" dedi. Yani şu an kendini savunmayacak bir insanla beni vurması benim canımı yakıyor.
Bende çözümü minimum bir şekilde görüşmekte buldum. Şu an aynı şehirde yaşıyoruz, belki eşimle şehir değiştiririz. Benden başka 2 kardeşim daha var. Onlarla bir sorunu yok. Kardeşlerim sahip çıksın, başını beklesin. 67 yaşındaki kadın kendini düşünmüyorsa ben ne yapabilirim.
Teşekkür ederim. İnşAllah bundan sonra daha huzurlu, mutlu günler yaşayabiliriz

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...