Merhaba arkadaşlar. Evet konum ebeveynlerimizin yaşlandığını fark etmekle alakalı. Normalde ailemle yaşıyorum. Bir süredir annem babam yazlıktaydı. Ben İstanbul'da tek kalıyordum. Babam iki günlüğüne İstanbul'a geldi, halletmesi gereken işler vardı. Beraber avmye gittik, bir şeyler yaptık. Babamın suratına şöyle bir baktım, ve evet aslında babamın ne kadar yaşlandığını farkettim. Ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3