İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için
tam 32 yıldır dinliyorum, hep aynı kavgalar çözüm yok. Lohusayken annemi teselli ediyordum her zamanki kavgalar için. Aynı sekilde bebeği de tek büyüttüm sayılır. Önceden ben de çok üzülüyordum ama ben de anne olduktan sonra anneliğin duygusal yönünün bu olmadığını çok ağlayarak anladım. Artık bizim yapabileceğimz tek şey evlatlarımızı manevi olarak doyurmak. Geçmiş yaşandı bitti ve insanlar değişmiyor. Babaannem öleli 3 sene oldu annem ayda bir hala bana şöyle böyle yapmıştı diye dert yanar rahatlar kapatır telefonu. Bazen dinlemiyorum bile, mış gibi yapiyorum.sana da tavsiye ederim. Zamanla geçecek.
