Anne babanın yaşlandığını farketmek

Cok fedakarlık yaptılar buyuklerımız hele annem sabahın erken saatinde kalkar 4 cocuga ayrı ayrı beslenme hazırlar bir de kendıne bız okula o ıse ısten gelır yemek bulasık ugrasır ıdı yıllarca boyle devam ettı sımdı 67 yasındalar

Konunuz hiç saçma değil.Çok insanî ve anlamlı .Aynı hissi 1hafta önce ben de yaşadım.Annemden uzaktayım güzel bir başörtüsü almış göstermek için resmini bana attı,dikkatim basortuden çok annemin yüzünde artan çizgilere takıldı.Cok kötü oldum, yanımda olsa sıkı sıkı sarılıp öperdim

“Hayatta olmayacak bir sabah annen, baban
Tek bi' gün geçirme sarılmadan”

Şu şarkıma sizin ve sizin gibi düşünen bizlerin hislerine tercüman gibi…

xkadarbilinmeyen .!.:

“Hayatta olmayacak bir sabah annen, baban
Tek bi' gün geçirme sarılmadan”

Şu şarkıma sizin ve sizin gibi düşünen bizlerin hislerine tercüman gibi…

Genişletmek için tıkla...

kardeşim bütün gece ağladım. babam salonda oturuyor, ben yan odada gizli gizli ağladım hep. Şarkı sözlerini okuyunca daha kötü oldum

Bende babamın gittikçe rahmetli dedeme benzediğini düşünmeye başladım
Eskiden hiç benzetmezdim, yaş aldıkça çok andırıyor. Hüzün çöküyor banada.
Üzülüyorum bende, yaşı çok değil 63 yaşında, dinç dinamik aslında ama yinede insan üzülüyor ister istemez. Çok şükür mümkün oldukça hiç kırmadım, üzmedim, ilgimi ve sevgimi hep belli ediyorum. Bende razı olduklarını hep söylerler.
Allah sağlıklı uzun ömürler versin hepsine

Evet ben de öyle hissediyorum çok üzülüyorum bazen dayanamıyorum bu duruma. Aynı şeyi kv ve kp içinde düşünüyorum. Onlar daha da çok yaşlandılar. Allahım hepimize anne babalarımızla uzun ömürler nasip etsin.

Seni çok iyi anlıyorum ya özellikle babama karşı böyle bir his var içimde. O eğlenceli yakışıklı heybetli duruşu olan adamın yerine, yılların yorgunluğunu açıkça belli eden yüzüne oturan ince çizgilerle mahsun bir ifadenin sezildigi adam geldi. Onun çok güçlü olduğunu düşünerek düşüncesizce çocukça kırdığım günler için üzülüyorum şimdilerde. Çocuklukla yaşlılığın ortak getirisi olan bir masumluk geldi üzerine sanki, daha sakin daha kibar biri oldu. Sık sık onu ziyaret ediyorum tek yaşıyor biriciğim. Annem ise onun aksine git gide yaşam enerjisi buldu gençleşti güzelleşti hayatı keşfetme arzusuyla yüzünde hep olan meraklı bir gülümseme ile beni şaşırtıyor ve mutlu oluyorum bunun için. Bu fark boşanma sonrası kim nasıl etkileniyorunda cevabı olabilir belki bilemiyorum. Gün geçtikçe onları daha iyi anlıyorum, her zaman güçlü durmaya çalıştıkları geçmiş yılları düşününce içim yumuşuyor onlara karşı.. Kayıpları halinde ne yaparım bilmiyorum bunları düşünmüyorum. Düşünmek bana açıkçası iyi gelmiyor. Babam 60 annem 53 yaşında bu arada. Sağlıklı beslenmeleri için çene yapıyorum bol bol :))

bardaktakisu .!.:

Merhaba arkadaşlar. Evet konum ebeveynlerimizin yaşlandığını fark etmekle alakalı. Normalde ailemle yaşıyorum. Bir süredir annem babam yazlıktaydı. Ben İstanbul'da tek kalıyordum. Babam iki günlüğüne İstanbul'a geldi, halletmesi gereken işler vardı. Beraber avmye gittik, bir şeyler yaptık. Babamın suratına şöyle bir baktım, ve evet aslında babamın ne kadar yaşlandığını farkettim. Ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3

Genişletmek için tıkla...

Herkesin zamandan bağımsız olmadığını fark ettiği anlar vardır. Bu anlar gelince de duygusuyla beraber gelir.

İlk defa sizin için önemli birinin cenazesine gidersiniz mesela. İnsan o cenazeye gidene kadar ölümü duyar, görür, bilir ama aslında kabul etmez. Etrafınıza bi daire çizersiniz, sevdiklerinizi o dairenin icine alırsınız, ölüm o dairenin dısında kalanlar icinmis gibi yasar gidersiniz. Ta ki o ilk cenazeye gidene kadar...

Artık çocuk olmadığınızı fark ettiğiniz, zamanın getirdiği dönüşümden nasibinizi aldığınızı anladığınız ilk an gelir. Evet heyecanlıdır ama heyecanlı olduğu kadar hüzünlü bi andır. Bi devir acılmamak üzere kapanmıstır.

Küçük ya da büyük hiç fark etmez, ilk telafisi olmayan hatanızı yaptığınız ve bunun farkına vardığınız an...

Anne ve babanızın yaşlandığını anladığınız an...

Özetle zamanın tek gerçek olduğunu, sınırlı bi zaman için var olduğunu, zamanın yapıcılığından da yıkıcılığından da nasibini alacağını anladığı her an insanı sarsar. O sarsıntıyla baş etmek için de herkes bi seyler sıgınır.

Ben zamanın kendisine sığınırım mesela, zaman tanrıdır onu sonuna kadar yaşamak da tek ibadettir benim gözümde. O yüzden annemle babamın yaşladığını fark ettiğim ilk an hissettiğim o hüzün, o korku benim için kıymetlidir. Çünkü sonsuza kadar benimle kalamayacakları için, sonsuza kadar onların kanatlarıyla uçmayacağım için ve sınırlı bi zamanda çok iyi bi iş çıkarıp az hatayla çok iyi evebeynler oldukları için bu kadar kıymetliler. O yüzden onlara ayırabilecek bi zamanım varsa mutlaka ayırırım cünkü belki bi yenisi olmayacak. Bi gün gittiklerinde çok canım acıyacağı için bugün beni çok mutlu edebiliyolar. Sizi mutsuz edemeyen şey mutlu da edemez çünkü.

Neyse dediğim gibi bunlar beni rahatlatan şeyler. Sizi ne rahatlatır bilmem ama hissettikleriniz çok normal onu biliyorum.

bardaktakisu .!.:

Merhaba arkadaşlar. Evet konum ebeveynlerimizin yaşlandığını fark etmekle alakalı. Normalde ailemle yaşıyorum. Bir süredir annem babam yazlıktaydı. Ben İstanbul'da tek kalıyordum. Babam iki günlüğüne İstanbul'a geldi, halletmesi gereken işler vardı. Beraber avmye gittik, bir şeyler yaptık. Babamın suratına şöyle bir baktım, ve evet aslında babamın ne kadar yaşlandığını farkettim. Ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3

Genişletmek için tıkla...

Son 2 yıldır bir arkadaşım annesini, iki arkadaşım da babasını kaybetti.
Geçen hafta da başka bir arkadaşımın babası yoğun bakıma kaldırıldı.
Böyle haberler geldikçe ben de farkına varıyorum, yaşlanıyorlar ve hastalıkları artıyor. Çok üzülüyorum bazen benim de yüzlerine bakıp ağlayasım geliyor. Çok kalpten anladım sizi.
Allah hepimizin ana babasına uzun ömürler versin, sağlıklı mutlu olsunlar hep

llTeraziBurcull .!.:

Of duygulandırdı bu konu beni ya.

Genişletmek için tıkla...

+1

Yaşlılıktan ziyade, yitip giden ve geri gelmeyecek olan zamanın farkına varmak hüzünlendirir. Algıları açık olan tüm insanlar bu duyguları yaşar, gayet insancıl bir durum. Benim farkına varış serüvenim yakınımızın ani ölümüyle başladı. O zamandan beri içimde bir yerlerde bir gün anne/babamı kaybedeceğim gerçeğiyle yaşıyorum. Bu durum hem iyi hem de kötü. Iyi tarafı: davranışlarımı onların kırılmamasına odaklıyorum, çoğu zamanımı onlara ayırıp ileride keşke şunuda yapsaydık dememek için birlikte anı biriktirmeye dikkat ediyorum. Kötü tarafı: daha ölüm gelmeden zamanın azaldığının acısını yaşamak...
Geçmişe, çocukluk zamanlarına ne kadar özlem duysakta günün sonunda hepimiz yaş alıyoruz. Elbet bir gün tekrar sonun başlangıcında buluşacağız. Allah, hepimize sevdiklerimizle birlikte iki cihan mutluluğu nasip etsin.

Yazdıklarınız hiç saçma gelmedi bana. Aynı duyguları bende babamın sakallarının beyazladığını gördüğümde hissettim. Ani bir duygusallık, ağlama isteği geldi. Hele annemin yaşlandığını kabullenmek istemiyorum, ömrüm boyunca ailemi kaybetmek korktum bu benim en büyük fobim. Rabbim onlara uzun ömürler versin, başımızdan eksik etmesin. Beynim hiçbir zaman onları kaybedebileceğimi kabullenmeyecek.

Gece gece beni de tetiklediniz.

Keşke sadece yaşlandıkları için üzülsem diyorum. Annem kanser o kadar zayıfladı ve çöktü ki. Hatta yürüyemiyor bile. Ağrıdan her gün ağlıyor inliyor.Onu öyle gördükçe içim kan ağlıyor. Daha 4-5 yıl önce dinç ve sağlıklı halleri gözümün önüne geliyor inanamıyorum.keşke sağlıkla yaşlansalar bizle olsalar

bardaktakisu .!.:

Merhaba arkadaşlar. Evet konum ebeveynlerimizin yaşlandığını fark etmekle alakalı. Normalde ailemle yaşıyorum. Bir süredir annem babam yazlıktaydı. Ben İstanbul'da tek kalıyordum. Babam iki günlüğüne İstanbul'a geldi, halletmesi gereken işler vardı. Beraber avmye gittik, bir şeyler yaptık. Babamın suratına şöyle bir baktım, ve evet aslında babamın ne kadar yaşlandığını farkettim. Ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3

Genişletmek için tıkla...

Ben sık sık olur bu duygu ve beni kahrediyo

Çok özel bir konuya değinmişsiniz bende şu korku var meslek hayatımda hasta yakınına yapacak birşey yok son evre sadece ağrılarını keseceğiz demek o kadar zor ki veya bir arkadaşınız akraniniz annesi veya babası hasta oldluuğunda ya benim ki de olursa çok defa gidip aileme chekuplar yaptırdım belki bu hastalık ve bir tahlil yaptırdığım zaman sonucunu beklemek birsey çıkarsa ne yaparım kalbimin yaşadığı sıkıntı ve ağlayamıyorum çok ajite oluyorum acayip gergin oluyorum normal değerleri görünce şükrediyorum sinirlerim dondurma gibi eriyor ya yetişemezsem ya gözümden kaçarsa dehşet bir korku bu o kadar güçlü duran ben sevdiklerimi kaybetmenin düşüncesi bile inanılmaz ajite ediyor beni ve kendimden korkuyorum değişik bir yaratık oluyorum yaaa ben size yazacaktım ama benim iç dökmem oldu kusura bakmayın lütfen benim hassas noktam

Kumrusumru .!.:

Keşke sadece yaşlandıkları için üzülsem diyorum. Annem kanser o kadar zayıfladı ve çöktü ki. Hatta yürüyemiyor bile. Ağrıdan her gün ağlıyor inliyor.Onu öyle gördükçe içim kan ağlıyor. Daha 4-5 yıl önce dinç ve sağlıklı halleri gözümün önüne geliyor inanamıyorum.keşke sağlıkla yaşlansalar bizle olsalar

Genişletmek için tıkla...

Çok geçmiş olsun Allah yardımcınız olsun

bardaktakisu .!.:

Merhaba arkadaşlar. Evet konum ebeveynlerimizin yaşlandığını fark etmekle alakalı. Normalde ailemle yaşıyorum. Bir süredir annem babam yazlıktaydı. Ben İstanbul'da tek kalıyordum. Babam iki günlüğüne İstanbul'a geldi, halletmesi gereken işler vardı. Beraber avmye gittik, bir şeyler yaptık. Babamın suratına şöyle bir baktım, ve evet aslında babamın ne kadar yaşlandığını farkettim. Ağlamamak için zor tuttum kendimi.
Galiba bunu fark etmeyi kaldıramadım. Bir anda onları bazen ne kadar çok üzdüğümü, onların da yaşlanıp yavaşladıkları kafama dank etti. Onları küçükken kahraman zannediyoruz. (Aslında bazen hala öyle hissediyorum).Hiç ölmeyecekleri, hiç yaşlanmayacaklarını zannediyoruz. Karşısında gözlerim doldu ağlamamak için zor tuttum kendimi. Bir an babama sarılıp ağlamak ve hatalarım için özür dilemek istedim.
Belki bu yazım size çok saçma gelebilir. Belki bu aralar duygusal bir dönemdeyim. Kendimi yalnız hissediyor ve bazı konularda affedemiyorum. Babamı da bu gün biraz daha yaşlanmış olduğunu görünce çok fena oldum. Tıkandım kaldım. Sorum şu; siz hiç böyle hissettiniz mi? Yani anne babanızın yaşlandığını görmek hüzünlendirdi mi? Yoksa bende mi anormallik var? Biraz konuşmak istedim teşekkürler <3

Genişletmek için tıkla...

cokca zamandir bende boyleyim duygularim yogun oluyor ...ozellikle babama karsi sanki onun bir derdi daha cekmeye dermani yokmus gibi geliyor onu uzen herkesi dusman goruyorum

O Gece uyuyamistim, öğlene doğru babamı aradım napıyosun baba dedim. ilçedeki hastanedeyiz dedi, sonra ile nakletmisler. Annem dün sabah kalp krizi geçirmiş, sonra anjiyo yapılmış,pıhtı atmış, yoğun bakımda hala. İki gün daha tutacaklarmis. 65 yaşında.

Hiç annem gibi hissetmedi kendini galiba sanki yabancı. Çoktan öldü diye düşünüyordum benim için. Varken hep yoktu çünkü. Ama yinede içimde biyerlerde hala bı izi kalmış çok üzüldüm bu duyguyla basedemedim. Dua beklerim...

Kamuran82 .!.:

Çok geçmiş olsun Allah yardımcınız olsun

Genişletmek için tıkla...

Sağolun aminn