Babamı ciddiye almaz. Babam dese ki madem istiyorlar gelsinler tanışalım ya da bu kadar sert çıkma, engel olma gibilerinde şeyler söylese annem babamında yüzüne bakmaz. Ki zaten aralarında çokta kuvvetli bi bağ yok.Keşke okutabilseniz bence de. Ya da babanızla konuşsanız, annenizi alsa karşısına konuşsa. Babanızı çok ciddiye almıyorsa şayet ailenizde saydığı, sözüne hürmet ettiği birileri illa ki vardır. O kişiyi ikna etseniz olmaz mı?
Ne desem boş çünkü o kadar hassas bir konu ki bu.
Evet bir annenin kızına beddua okuması için ya gerçekten gözden çıkarmış olması gerekir, ya da çok gaddar olması gerekir. Bu ilkte değil, son da olmıcak biliyorum. Ben hep kötü olmayalım, kopmayalım, aramızda ki bağ kuvvetlensin diye uğraştıkça annem hep itti beni. Sadece mutlu olmak istiyorum gerçekten sadece bu. Ondan bi beklentim olmadığını, sadece bana engel çıkarmamasını istediğimi biliyor.bir anne cocuguna allah belanı versin derse ben o annenin kızının iyiligini isteyip istemedigini sorgularım hatta istemedigini dusunurum hırs olmus illa onun dedigini yapacaksınız..kaza gecirmis kızı hala aynı tavırdaysa valla hicde dusunmem hicde umrumda olmaz oyle anne..benimde eski iliskilerimden birini annem cok cok haklı sebeplerle istemiyordu ben yinede dinlemedim ama o zaman bile bana küs kalamadı sonra dedigine geldim bitti gitti o baska ama bir anne kızının o insanla mutlu olamayacagını dusunuyorsa kızına boyle yaparak kararından vazgeciremez daha cok karsıdakine yonlendirir
her zaman anneler haklı olucak diye bir kural yok okuyoruz ne kayınvalideler var resmen evlatlarının mutlulugunu bitirmek icin cabalıyorlar..siz sevgilinizden eminseniz mutluysanız aranızda sorun yoksa ayrılmayın tabiki anneniz bir noktada kabullenmek zorundaEvet bir annenin kızına beddua okuması için ya gerçekten gözden çıkarmış olması gerekir, ya da çok gaddar olması gerekir. Bu ilkte değil, son da olmıcak biliyorum. Ben hep kötü olmayalım, kopmayalım, aramızda ki bağ kuvvetlensin diye uğraştıkça annem hep itti beni. Sadece mutlu olmak istiyorum gerçekten sadece bu. Ondan bi beklentim olmadığını, sadece bana engel çıkarmamasını istediğimi biliyor.
Her seferinde de beni en hassas noktamdan vurup, senin hayatın istediğinle devam et ama hiçbişeyin de yanında olmam, hiç bişey hayal ettiğimiz gibi olmaz diyip yapıştırıyor lafı.
Çünkü zengin biriyle birlikte değilim diye, annemin istediği kişiyle hayatıma devam etmedim diye, çünkü mutluyum diye. Kısacası tamda bu yüzden. He bir de, erkek arkadaşım alkol kullanıyor + evi yok diye.neden bu kadar tepkili anneniz
Umarım öyle olucak tek temennim bu. Ben sevgimden de, sevildiğim de eminim Allah şaşırtmasın tek isteğim bu.her zaman anneler haklı olucak diye bir kural yok okuyoruz ne kayınvalideler var resmen evlatlarının mutlulugunu bitirmek icin cabalıyorlar..siz sevgilinizden eminseniz mutluysanız aranızda sorun yoksa ayrılmayın tabiki anneniz bir noktada kabullenmek zorunda
İnşallah annen hatasını anlar canım ve inşallah çok mutlu olursun. Ben artık alıştım. Şu an 27 yaşımdayım ama annem hiçbir zaman gerçek anlamda anne olamadı bana. Hep despot agresif baskın... o kadar isterdim ki bekarken eve bir gün huzurla gitmeyi. Her akşam tartışma olurdu evde. Ya babama ya bana çatardı mutlaka.Çocukluğumda hep dövdü sövdü hep annemdir dedim alttan aldım ama artık tahammül edemiyorum son yaptığını hazmedemiyorum.Nasıl ama ya nasıl bu kadar acımasız olabiliyorlar ki?
Ne geçiyor ellerine bizim en mutlu günlerimizi, zamanlarımızı bize zehir edince çok merak ediyorum.
Sizin içinizde hiç kapanmıcak bi yara açınca gerçekten mutlu oldu mu acaba anneniz?
Büyük konuşmak istemiyorum ama benim kızım, evladım bana en kötü şeyi dahi yaşatsa yinede onun mutluluğu der, üstüme düşeni yaparım. Zaten olması gereken de bu değil mi?
Çok üzüldüm anlattıklarınıza gerçekten. Ve sanırım ilerde yaşıcağım şeylerin fragmanını görmüş oldum
Rabbimden tek isteğim benim hayatımda bir kez yaşıcağım şeyleri, heveslerimi, hayallerimi, düşlerimi annemin bu kininin batırmaması. Tıpkı sizinki gibi
Gerçekten Allah yardımcınız, yardımcımız olsun. Umarım sizin içinde herşey bundan sonra çok daha güzel olur. Ne mutlu size ki, sizi seven bi eşiniz, huzurlu bi yuvanız var. Daim olsun inşallah. Çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için.
Erkek arkadaşınız dünyanın en kötü insanı olsa dahi annenizin bu tarz davranışları doğru değil.
Size gerekçelerini net bir şekilde açıklamıyorsa eğer gerçekten psikolojik problemleri var derim.
Bir anne evladına öyle kolay kolay beddua edemez.
En azından ben öyle olmamalı diyorum, ediyorsa da hakikaten "helal olsun" sokakta mı bulmuş sizi acaba?
Hadi diyelim ki anneniz haklı ve gerçekten kötü bir erkek arkadaşınız var.
Sizin de gözünüz toz pembelerle boyanmış görmüyorsunuz hiç birşeyi.
Bu noktada babanız nerede?
Bu kadar müdahale olan bir durumda babanızın hiç mi etkisi yok?
Size ne kadar teşekkür etsem az gerçekten çok çok teşekkür ederim. Yaşadıklarımı birebir yaşayan birinden destek almak benim için çok başka bişey. Sanırım buna ihtiyacım vardı.İnşallah annen hatasını anlar canım ve inşallah çok mutlu olursun. Ben artık alıştım. Şu an 27 yaşımdayım ama annem hiçbir zaman gerçek anlamda anne olamadı bana. Hep despot agresif baskın... o kadar isterdim ki bekarken eve bir gün huzurla gitmeyi. Her akşam tartışma olurdu evde. Ya babama ya bana çatardı mutlaka.Çocukluğumda hep dövdü sövdü hep annemdir dedim alttan aldım ama artık tahammül edemiyorum son yaptığını hazmedemiyorum.
Karşına aş konuş derdim ama maalesef işe yaramayacağını tecrübemle çok iyi öğrendim.
Evlenmenize ne kadar var bilmyiorum ama biraz sık dişini canım. Ben senin yaşındayken evden kaçmayı bile düşündüm bir ara sonra kendi kendime "Kızım saçmalama, hem mutlu olacağının garantisi yok hem de babana yapamazsın bunu" dedim. Tek çocuğum ben ve hayattaki en büyük şansım babam diyebilirim. Babam da annem gibi olsa çok yanlış şeyler yapabilirdim bu zamana kadar.
Ne zaman canın sıkılırsa yazabilirsin. Destek olabilirsem çok sevinirim. Yeter ki yanlış bir şey yapma.
Size ne kadar teşekkür etsem az gerçekten çok çok teşekkür ederim. Yaşadıklarımı birebir yaşayan birinden destek almak benim için çok başka bişey. Sanırım buna ihtiyacım vardı.
Babam olmasa sanırım bende duramazdım o evde. İnanın işten eve gelirken ayaklarım geri geri gidiyor bu hep böyleydi sadece şimdi değil. Çünkü mutlaka her akşam bişey olur. Bana bağırmasa babama, babama bağırmasa kardeşime mutlaka o evde her akşam bi vukuat olur. Eve giderim kimse kimseyle konuşmaz. Herkes ayrı havada. Ben odama geçip bian önce uyuyup sabah olsun işe gidiyim diye dua ederim. Eve gitsem bi dert, gitmesem ayrı dert. Ki zaten annem de bunu bekliyor. Her kavgamızda bana dediği şey 'çok meraklıysan git bu evden, git bidaha gelme' sürekli böyle şeyler. Çantamı montumu alıp kapıya atmalar. Daha neler neler. Artık bende yoruldum, istenmediğini bilerek tutunmaya çalışmak daha da çok yoruyor insanı. Yaşamayan için kolay gibi gözüküyor belki, belki de ben büyütüyorum gibi geliyor herkese. Ya da herkes beni evlenme meraklısı, ailesini hiçe sayan biri olarak görüyor bilmiyorum ama işin aslı kesinlikle öyle değil. Ben istemez miydim huzurlu olmayı? Evlilik planlarımı ailemden dolayı korka korka değil de, büyük bi hevesle yapmayı? Ama olmuyor işte.
Hani hep diyolarya seçme şansım olsa yine bu ailenin çocuğu olurdum falan diye.
Ben onu bile diyemiyorum. Daha ne kadar açık anlatabilirim kendimi?
Herkese iyi geceler bu saatte burdan baska icimi dökücek yer bulamadım başınızı ağırtırsam eğer şimdiden kusuruma bakmayın.
Kendimi çok çaresiz hissediyorum artık. Ben ilk defa böyle zorda hissediyorum kendimi belki de ilk defa kendime dair hiç bir çözümüm yok. Aynı anda hem çok mutlu olup, hemde çok mutsuz olabilir mi bir insan? Oluyor. Bi yanım çok mutlu böyle içim kıpır kıpır ya anlatamam size bu duyguları mümkün değil. Ama bi yanım.. Resmen çökertiyor beni bastıramıyorum mutluluğumla o karamsarlığı. Bu kadar karamsar olma vardır herşeyin bi çaresi diceksiniz belki ama inanın öyle bir çıkmazdayım ve boşluktayım ki bi çare olduğuna bile inanamıyorum.
Buraya her seferinde 'konu yine annem' demekten utanıyorum artık! Ama malesef gecenin bu saatinde beni baska kimse böyle cıldırtmıyor. Erkek arkadasımla annem arasında olan konularımı biliyosunuz bilmeyeniniz varsa okuyabilir. Ve ne yazık ki o konular hic kapanmadı. Annemle aynı evin içinde yabancı gibiyiz. Tek kelime dahi etmiyoruz abartmıyorum tam 2 aydan beri (öncesi de vardı ama bu kadar değildi) 2 ay olucaktır annemle tek kelime etmiyoruz. Sorsam cevap yok, konuşsam cevap yok. Yemek yerken çağıran yok, aç mısın tok musun diyen yok. Ben bunları kendim de yapabiliyorum evet ama insan bekliyor. Resmen hayalet gibiyim. Neden peki tüm bunlar? Hala onun istediğini yapmayıp, ayrılmıyorum diye. Gözden çıkarmışım onu öyle diyor sürekli ama gerçekten öyle değil anne bu ya anne nasıl gözden çıkarırım?
Bana kendimi eksik hissetiriyor artık. Son olan olaydan sonra son bikez konuştuk annem yine aynı şekilde kararında ısrar edince, güzelce bu istediğini yapamıcağımı çok mutlu olduğumu onunda buna fırsat vermesini söyledim. Bana söylediği tek kelime 'Allah belanı versin' oldu. Bidaha da konuşmadık zaten hiç.
Geçen hafta erkek arkadaşımla kaza yaptım. Ve gerçekten o arabadan sağlam çıkmamız bi mucizeydi. Bütün hafta şokunu atlatamadım duyan bilen herkes aradı sordu. Ama annem tek kelime dahi etmedi! Sırf onunla birlikteyken kaza yaptım diye benim korkumu üzüntümü gördüğü halde tek kelime etmedi. Nerdeyse 'beter ol' dicek gibiydi. Ya ben naptım bu kadar? Sevdim, mutluyum, huzurluyum bu suç mu gerçekten? Gözüne soka soka erkek arkadaşımın kötü biri olmadığını gösteriyorum söylüyorum ki zaten bu bariz ortada. Ama bunlar niye?
Bugün de zar zor evden kaçamak yapıp 2 saat erkek arkadaşımla görüştüm kazadan beri ilk defa buda. Ve benim çok istediğim monttan ikimize de aynı aldık. Eve gelince montu saklayamadığım için ya da saklamak istemediğim için dolabıma astım. Annem de anladı tabi onun aldığını ben odadan çıktım yarım saat sonra geri geldim ve mont askıdan çıkmış kırıştırılmış bi şekilde yerdeydi! Başkası olsa o mont neresine battı derdim ama diyemiyorum annem çünkü. Bikere de kardeşime okuldan lazım olan kitabı onunla aldık parasını o verdi ve ben bunu saklamadım diye kitabı bana geri verip at bunu diyip gidip tekrar kitap almıştı. Ama bende yediremedim bunu onun aldığı kitapla bizim kitabı değiştirdim onunkini de çöpe attım
Offf gerçekten nasıl başa çıkıcağım hakkında hiç bir fikrim yok. Çare sizde mi bunu da bilmiyorum ama sadece içimi dökmek istedim çok uzun oldu biliyorum özür diliyorum okuyan herkese teşekkür ederim.
Benim annem de tanışmada yoktu. Bunları yaşayan tek benim sanıyordumAhahahdiğer mesajlarını da okudum gerçekten pes ,kardeş olsak ancak bu kadar olabilirdi.Benimki mezhepten istemedi üstüne birde psikolojik sorunlar var ama zengin+onun istediği damat tarafıda aşırı baskın.Artı inatçılığı ve başedilememesi huylarıda aynı. Benimkide bana cehennemin dibine gitlet,lanet olsunlar, allah her türlü belanızı versinler neler neler dedi. İstemeye geldiklerinde dedemin çiftliğine gitti, nişanım dışarda oldu aynı şehirde olduğu halde gelmedi, darbeden sonra ki gün istanbulda evlendim ve tuzlada askeri lojmanlarda kalıyordum arayıp durum ne diye bile sormadı. Kaç kere aradım açmadı,başıma neler geldi hep yalnız bıraktı asla yumuşamadı istemediği biriyle evlendim diye. Ben sonuna kadar inat ettim,sonuna kadar sevgime güvendim,sonuna kadar direndim ve ne oldu biliyor musun: ellerimi kollarımı öpüp,her gece şükür allaha seni bana verdi diyen eşimin evliliğimizin 7. haftasında 2.bir facebooku olduğunu ve yabancı kadınlarla konuştuğunu yakaladım.Herkes bana anne istemiyorsa hissetmiştir vardır birşey dedi ve ben yok artık benim eşim mi saçmalamayın dedim,kendime onun kadar güvenmiyordum.Şimdi toparladık baya,eşimde değişti baya yaşadıklarımızdan sonra ama yinede ben o şoku yaşadım. Seninle tamamen aynı durumda aynı anneye sahip evli ve 29 yaşında bir bayan olarak söyleyeyim yaşayacağın şeyler çok zor ve çok ağır.Bizde büyük bir kayıp var ve bu yüzden eşimin ailesi çok anlayışlı ama senin sevgilinin ailesi annen hakkında ne düşünecek belli değil.İsteme nasıl olacak,nişan nasıl olacak,nasıl başedeceksin? Benim babamda ses edemez baş edemez annemle ,ben çok zorlandım.En mutlu günlerim değil en stresli en zor günlerim oldu.Çok çok çok çok çok iyi düşün
Amiinn. Umarım bir gün burda birbirimizle o mutlulukları paylaştığımız günleri de görürüz.Ah canım ya.. İnan hiç istemezdim yaşadıklarımı bir başkasının daha yaşamasını. Anne çok farklı çünkü. O sıcaklığı yaşamak isteyip annen hayatta olduğu halde yaşayamamak çok daha kötü. Küçükken annesi hayatta olmayanlarla kendimi kıyaslardım acaba hangimiz daha şanslıyız diye. Biliyorum bu düşünce çirkin ama annemden hep korkarak büyüdüm ben. İlk yaptığım pilav için "sen ne anlarsın pilavdan, bunu bile becerememişsin" demesi, ders çalıştırırken anlamadığım zaman saçımdan sürüklemesi, bir kere kahvaltıda haşladığım yumurta pişmedi diye beni kuzenimin gözünün önünde dövmesi ve daha neler neler..
İnanır mısın halen daha "@SuPerisiNymph küçükken benden çok korkardı, ben işten gelince beni gördüğü an ağlamaya başlardı. Eve gelmek istemezdi, eve çıkınca döverdim babaannenin yanında bir daha böyle bir şey dersen seni mahvederim" derdim diye anlatarak bu yaptığıyla övünüyor.
İnşallah çok çok mutlu olursun. İnşallah Allah yaşadığın bütün kötü günleri yaşayacağın mutluluklarla unutmanı sağlar.
Hep böyle avuttum kendimi o zamanlar.
Ve inşallah ikimiz de çok iyi anne oluruz.
Offf evet görmüştüm konunuzu. Şimdi de diğer konularınıza baktım da olurda bu kadar olur yani.Ahahahdiğer mesajlarını da okudum gerçekten pes ,kardeş olsak ancak bu kadar olabilirdi.Benimki mezhepten istemedi üstüne birde psikolojik sorunlar var ama zengin+onun istediği damat tarafıda aşırı baskın.Artı inatçılığı ve başedilememesi huylarıda aynı. Benimkide bana cehennemin dibine gitlet,lanet olsunlar, allah her türlü belanızı versinler neler neler dedi. İstemeye geldiklerinde dedemin çiftliğine gitti, nişanım dışarda oldu aynı şehirde olduğu halde gelmedi, darbeden sonra ki gün istanbulda evlendim ve tuzlada askeri lojmanlarda kalıyordum arayıp durum ne diye bile sormadı. Kaç kere aradım açmadı,başıma neler geldi hep yalnız bıraktı asla yumuşamadı istemediği biriyle evlendim diye. Ben sonuna kadar inat ettim,sonuna kadar sevgime güvendim,sonuna kadar direndim ve ne oldu biliyor musun: ellerimi kollarımı öpüp,her gece şükür allaha seni bana verdi diyen eşimin evliliğimizin 7. haftasında 2.bir facebooku olduğunu ve yabancı kadınlarla konuştuğunu yakaladım.Herkes bana anne istemiyorsa hissetmiştir vardır birşey dedi ve ben yok artık benim eşim mi saçmalamayın dedim,kendime onun kadar güvenmiyordum.Şimdi toparladık baya,eşimde değişti baya yaşadıklarımızdan sonra ama yinede ben o şoku yaşadım. Seninle tamamen aynı durumda aynı anneye sahip evli ve 29 yaşında bir bayan olarak söyleyeyim yaşayacağın şeyler çok zor ve çok ağır.Bizde büyük bir kayıp var ve bu yüzden eşimin ailesi çok anlayışlı ama senin sevgilinin ailesi annen hakkında ne düşünecek belli değil.İsteme nasıl olacak,nişan nasıl olacak,nasıl başedeceksin? Benim babamda ses edemez baş edemez annemle ,ben çok zorlandım.En mutlu günlerim değil en stresli en zor günlerim oldu.Çok çok çok çok çok iyi düşün
Bende olayı anlamadan, etmeden yargılayanı anlamıyorum.annesini sevgilisi yüzünden sikayet edenide anlamiyorum.
sevgilin annenden kiymetliyse biran önce evlen.
Keşke konuyu 'anlayarak' tekrardan okusanız!!annesini sevgilisi yüzünden sikayet edenide anlamiyorum.
sevgilin annenden kiymetliyse biran önce evlen.
Sıkıntıların hepsini açık açık yazdım. Benim bildiğim, gördüğüm sadece bu kadar.Ben anlayamadım yaa bir anneden bahsediyorsunuz, bir anne nasıl böyle konuşabilir. Bir evi olmadığı için Allah belanı versin demek ne demektir? Evi olmayanlar ölsün mü yani? Bence başka bir sıkıntı söz konusu. Psikolojikte olabilir elbet.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?