- 13 Haziran 2019
- 19
- 2
- 39
peki ne yapmalıyım?
peki ne yapmalıyım?Aklını temizle sen affetmeyi seçmişsin. Geçmişi eşeleme artık. Sevmese şöyle sevse böyle birşey yok. Hayat siyah ya da beyaz değil. Birliktesiniz mutlu ol. Diyelim ki 2 yıl sonra tekrar aldatacak sen de biliyordum diyeceksin sonrası üzüntü keder. Boşuna mutsuz geçmiş iki koca yıl. Çok yanlış yapıyorsun
gerçekten de beni anlamışsınız. elimde değil. ben istemiyorum ki sabah seni seviyorum diyerek ayrıldığım, uykumdan uyandığımda öpüp tekrar yattığım adama ve kendime hayatı zehir edeyim. engelleyemiyorum, durduramıyorum kendimi.
peki ne yapmalıyım?
Adam zaten sizi sevmediğini soylemis israr edip ille de olsun dedikten sonra ne olmasını bekliyorsunuz.benimle ilişkiye devam eden, sevgili gibi takılan adam, hatta benimle o dönem cinsellik yaşayan adam kalkıp başkasını evine çağırıyorsa öpüşüyorsa bu bence bal gibi aldatmadır. ben de bunu hazmedemiyorum. amaan o aldatma sayılmaz ki diyebilsem zaten buraya böyle bir konu açmam ki.
inan sordum. o zaman sevgimden emin değildim, şu an dayanamam diyorSizi aldatan adamdan yani?
O zaman siz de gidip başkası ile opusun yakinlasin. Bakalım bebek istemeyi bırak adam sizin yüzünüze bir sn bakıyor mu.
Ya bi de öğrendiği zaman seni kendime aşık ederim demiş ya, bunca zaman edememissin. Adam ayrılmak istemiş birakmamissin..... onla yatarım bunla kalkarim diye ona mi acı cektirir insan kendine mi? Acı cektirmeyi kendini dusurmekle aynı sanıyorlar.Adam zaten sizi sevmediğini soylemis israr edip ille de olsun dedikten sonra ne olmasını bekliyorsunuz.
O 2 ay aranız size göre iyiymiş .
Aldatılan insanlar böyle yapar diyorYa bi de öğrendiği zaman seni kendime aşık ederim demiş ya, bunca zaman edememissin. Adam ayrılmak istemiş birakmamissin..... onla yatarım bunla kalkarim diye ona mi acı cektirir insan kendine mi? Acı cektirmeyi kendini dusurmekle aynı sanıyorlar.
Adam sevmiyor , acıyor bence. Zaten ilk ayrılma konuşması da bu minvalde.Aldatılan insanlar böyle yapar diyor
Değerli üyeler, konum biraz uzun lütfen bana yardımcı olun, yorumlarınızı esirgemeyin.
Eşimle Yaklaşık 2-2,5 yıl önce görüşmeye ve flörte başladık. İlk başlarda ikimiz de amaan olursa olur olmazsa yolumuza bakarız modunda takılırken zamanla sevgililiğe dönüştü. ancak onda bendeki kadar hızlı gelişmedi, ben sevgili gibi takılırken o daha sorumsuzdu, örneğin arkadaş ortamına sokmuyor, buluştuktan sonra evime bırakmıyor, benim kadar sık arayıp sormuyordu, hani o ilişkide olmanın getirdiği, karşıdaki tarafından çok sevilen bir prenses olmaktan çok uzaktım. yavaş yavaş ilerliyorduk, zaman zaman da beni deli ederek iki ileri bir geri gittiğimiz bir hale gelmiştik. flörte başladıktan 1 yıl 2 ay sonra, 'ben senin kadar emin olamıyorum duygularımdan, 1 yılını aldım, kendimi de suçlu hissediyorum sana karşı, haksızlık ediyor hissediyorum, daha fazla vaktini almayayım, ayrılalım' dedi. ben zaten zor bir dönem geçiriyordum, işimle ilgili zorluklar, ailemle ilgili sağlık sorunları vs bir de bu bana ağır geldi, ilişkimi kaybetmek istemedim ve bir şans daha verelim birbirimize dedim, biraz da zorladım. o da kabul etti. bu süreçte bana göre ilişkimiz daha iyiye gidiyordu. ayrılma teklifini atlattıktan 2 ay sonra; şehirdışında kısa bir haftasonu gezisinde telefonunu karıştırmamla, arada görüştüğü arkadaş ortamındaki bir kadınla yazışmalarını, dahası birkaç gün önce buluştuklarını okudum. o an yaşadıklarımı, hissettiklerimi allah kimseye yaşatmasın. titremeye başladım, bas bas bağırıp onu banyodan çıkardım ve telefonu yüzüne vurdum 'bu ne' diye. önce suçluluk psikolojisiyle 'sen benim telefonumu nasıl karıştırırsın bik bik' etti. baktı ki geri adım atmıyorum. oturdu, geçen hafta toplu bir etkinlikleri vardı, orda yakınlaştık, ertesi gün buluştuk dedi. evde buluşmuşlar, hatta evde öpüşme oynaşma önsevişme bile olmuş. 'TAMAM' dedim, bitti. ben seninle daha fazla enerjimi, sevgimi emeğimi harcamayacağım sen de istediğinle öpüş oynaş. ben yaşadığım şehre dönüyorum. otobüs bileti buldum dönüş için, sessizce köşeye çekildi 'bitmesin' dedi sadece, sonra da kollarıma yapıştı gitme diye. ailem kız arkadaşımla gittiğimi sanıyordu, tatilin ilk 2 saati dönsem bir de onlara hesap vermem gerekecekti, kalıp ne yapacağımı düşünmeye karar verdim.sinir kriz geçirdim, telefonunu yere çarptım, kendisine fiziksel zarar verdim, arabasının anahtarını denize attım vs vs. kıza mesaj attım. kadın olarak yardım istiyorum diye. kız da anlattı herşeyi, senden haberim yoktu, kendimi çok kötü hissediyorum diye.
şehre dönüşte tekrar buluştuk, evine gittiğimde bütün evi aşağı indirdim, içkileri bardakları vs. bu da sürekli beni razı etmeye çalışıyor. 'ben seni böyle sevdiğimi bilmiyordum, öylesine gidiyor işte sanıyordum hatta ayrılmayı düşünüyordum seni kaybetme korkusu aklımı başıma getirdi, hiçbirşey eskisi gibi olmayacak' diye. 'evet hiçbirşey eskisi gibi olmayacak karşında o sevgi dolu, fedakar, ilişkisi için emek gösteren kadın yok artık. artık ben ve benim isteklerim var, karşılamadığın anda çekip gitmekle kalmaz, seni kendime aşık ederim, eski sevgilimle buluşurum, yatarım, öyle ayrılırım senden'. gözünün önünde eski sevgilime mesaj attım ne zaman buraya geleceksin görüşelim mi diye. herşeyi düzelteceğine annesinin üstüne yeminler etti. yalnız kalmak istemiyordum ve kızgınlığıma rağmen hem sevgim, hem de az da olsa bir umut vardı iyi bir çift olacağımıza mutlu günlerimiz olacağına dair,neyse devam ettik. herşey çok farklıydı, arayıp sormayan, buluştuktan sonra evime otobüsle dönmeme izin veren adam işyerime çiçekler göndermeye, arkadaşlarıyla beni tanıştırma organizayonlarına, instagrama facebooka oraya buraya fotoğrafımı koymaya başladı. bense kendimi çekiyor, eskisinden çok farklı davranıyordum, hatta eskiden nasıl olup da böyle bir ilişkiye izin verdiğime şaşırıyordum. kan kusturdum, ayrılma noktalarına geldik, affedemiyordum. o bu kadar üstüme düştükçe eskisinden güzel günler yaşamaya başladık. ve beni yurtdışına götürüp evlenme teklifi etti. çok güzeldi, mutluluk sarhoşluğu gibiydi ve kabul ettim.
bilmiyorum hata mı yaptım. tekliften sonra 7 ay içinde evlendik. gerçekten hiç sevilmediğim kadar sevildiğimi, önemsendiğimi, değer gördüğümü hissettim. şimdi 2 aylık evliyiz. herşey çok güzel gidiyor, ideal bir hayat arkadaşından bekleyeceğiniz ne varsa hepsini karşılıyor, isteklerime önem verir, benim fikrimi almadan karar vermez, ne istiyorsam onu yapmaya çalışır, birlikte yemek yaparız, temizliğime düzenime yardım eder birlikte dizi izlemeye vaktimiz kalsın diye. aileme karşı benden iyidir, çok keyifli aktiviteler yaparız, kazancı epey yüksek, bana harcamaktan hiç çekinmez, balayı için bir çırpıda dünyanın parasını gözden çıkardı ben orada balayı yapmak istiyorum diye, birlikte yürürken bile mutluyuz. ama... aklıma geldikçe, örneğin geçen gün kızın bana attığı mesajları silmek için tekrar gördüğümde, sinir krizi geçiriyorum. en başa dönüyor, o akşamı ayrıntılarıyla öğrenmek istiyorum. ve bunu yaptıkça da artık ona da evliliğime de zarar veriyorum. bana en sonunda 'ben herşey düzelecek sandım, evlenme teklifi ettim, hayatıma eş olarak seni seçtim, elimden geleni yaptım, maddi manevi, ama yaptığım herşey çöp olmuş gibi hissediyorum, defalarca anlattım, o zamanlar emin değildim, sana bunları yaşattığım için kahroluyorum, inan çok büyük vicdan azabı çektim, ama yanlış yaptım, yaptığım yanlışın diyetini de kat kat ödedim, artık bu noktadan sonra sen bunlara geri dönersen sen bu evliliği bitirmiş olacaksın. devam edeceksen avukatları arayalım, son bir kez ölelim, ama sonra yolumuza gidelim. içim kan ağlar, kahrolurum seni kaybettiğim için, ama yapacak birşey bırakmıyorsun bana' dedi.
kızlar, elimde değil, genelde herşey çok iyi, ama bir tetikleyici oluyor, en başa dönüyorum. ona da kendime de zarar vermek istiyorum. neden diyorum, neden neden. o kızı uzaktan tanıyorum, benimle yarışamaz, nasıl onu bana tercih eder diyorum, ilişkime o ana kadar verdiğim emekleri nasıl görmez diyorum. ben aldatılmayı kabul edecek kadar ezik biriymiydim diyorum, ya tekrar olursa diyorum. içimde bir şeytan var, durduramıyorum. evliliğimi bitirme noktasına geliyorum. en sonunda terapiye karar verdik, yakında başlayacağız.
ne olur fikir verin yardım edin bana.
Konuyu kapatmalısın tek yapamazsan destek almalısın. (Psikolojik destek)peki ne yapmalıyım?
Yazıyı düzenlemiş . Balayına 30 bin gitmiş ."Tekrar bulustuk" okudugum anda adamin zengin oldugunu anlamistim.
Israr ile kötü giden bir iliskinin devamini istiyordun. Aldattigi halde yine ayrilmak istemiyordun.
Ne diyelim, kendine ceki düzen ver yoksa o parada, statüde yok olacak. Adam biliyor onu asla birakmayacagini. Ancak sabirini cok zorlarsan, o seni birakir ama.
Yazıyı düzenlemiş . Balayına 30 bin gitmiş .
Bide kırdığı telefon iphonemus
Zorla adamla evlenmişsin gıbı. Bıle bıle evlenmişsin. 2 ayda pes etmek anlamadım ben. Adam ayrılalım derken bırakmamıssın. O donem sana yeterli degerı vermıyomus zaten. Sonra Bı sekılde evlenmişsin. Maddi manevi bu senı mutlu ediyor ve 7 artı 2 Gecmis 9 ay. Takılma bunlara. Psikolojik bunalıma gırmeDeğerli üyeler, konum biraz uzun lütfen bana yardımcı olun, yorumlarınızı esirgemeyin.
Eşimle Yaklaşık 2-2,5 yıl önce görüşmeye ve flörte başladık. İlk başlarda ikimiz de amaan olursa olur olmazsa yolumuza bakarız modunda takılırken zamanla sevgililiğe dönüştü. ancak onda bendeki kadar hızlı gelişmedi, ben sevgili gibi takılırken o daha sorumsuzdu, örneğin arkadaş ortamına sokmuyor, buluştuktan sonra evime bırakmıyor, benim kadar sık arayıp sormuyordu, hani o ilişkide olmanın getirdiği, karşıdaki tarafından çok sevilen bir prenses olmaktan çok uzaktım. yavaş yavaş ilerliyorduk, zaman zaman da beni deli ederek iki ileri bir geri gittiğimiz bir hale gelmiştik. flörte başladıktan 1 yıl 2 ay sonra, 'ben senin kadar emin olamıyorum duygularımdan, 1 yılını aldım, kendimi de suçlu hissediyorum sana karşı, haksızlık ediyor hissediyorum, daha fazla vaktini almayayım, ayrılalım' dedi. ben zaten zor bir dönem geçiriyordum, işimle ilgili zorluklar, ailemle ilgili sağlık sorunları vs bir de bu bana ağır geldi, ilişkimi kaybetmek istemedim ve bir şans daha verelim birbirimize dedim, biraz da zorladım. o da kabul etti. bu süreçte bana göre ilişkimiz daha iyiye gidiyordu. ayrılma teklifini atlattıktan 2 ay sonra; şehirdışında kısa bir haftasonu gezisinde telefonunu karıştırmamla, arada görüştüğü arkadaş ortamındaki bir kadınla yazışmalarını, dahası birkaç gün önce buluştuklarını okudum. o an yaşadıklarımı, hissettiklerimi allah kimseye yaşatmasın. titremeye başladım, bas bas bağırıp onu banyodan çıkardım ve telefonu yüzüne vurdum 'bu ne' diye. önce suçluluk psikolojisiyle 'sen benim telefonumu nasıl karıştırırsın bik bik' etti. baktı ki geri adım atmıyorum. oturdu, geçen hafta toplu bir etkinlikleri vardı, orda yakınlaştık, ertesi gün buluştuk dedi. evde buluşmuşlar, hatta evde öpüşme oynaşma önsevişme bile olmuş. 'TAMAM' dedim, bitti. ben seninle daha fazla enerjimi, sevgimi emeğimi harcamayacağım sen de istediğinle öpüş oynaş. ben yaşadığım şehre dönüyorum. otobüs bileti buldum dönüş için, sessizce köşeye çekildi 'bitmesin' dedi sadece, sonra da kollarıma yapıştı gitme diye. ailem kız arkadaşımla gittiğimi sanıyordu, tatilin ilk 2 saati dönsem bir de onlara hesap vermem gerekecekti, kalıp ne yapacağımı düşünmeye karar verdim.sinir kriz geçirdim, telefonunu yere çarptım, kendisine fiziksel zarar verdim, arabasının anahtarını denize attım vs vs. kıza mesaj attım. kadın olarak yardım istiyorum diye. kız da anlattı herşeyi, senden haberim yoktu, kendimi çok kötü hissediyorum diye.
şehre dönüşte tekrar buluştuk, evine gittiğimde bütün evi aşağı indirdim, içkileri bardakları vs. bu da sürekli beni razı etmeye çalışıyor. 'ben seni böyle sevdiğimi bilmiyordum, öylesine gidiyor işte sanıyordum hatta ayrılmayı düşünüyordum seni kaybetme korkusu aklımı başıma getirdi, hiçbirşey eskisi gibi olmayacak' diye. 'evet hiçbirşey eskisi gibi olmayacak karşında o sevgi dolu, fedakar, ilişkisi için emek gösteren kadın yok artık. artık ben ve benim isteklerim var, karşılamadığın anda çekip gitmekle kalmaz, seni kendime aşık ederim, eski sevgilimle buluşurum, yatarım, öyle ayrılırım senden'. gözünün önünde eski sevgilime mesaj attım ne zaman buraya geleceksin görüşelim mi diye. herşeyi düzelteceğine annesinin üstüne yeminler etti. yalnız kalmak istemiyordum ve kızgınlığıma rağmen hem sevgim, hem de az da olsa bir umut vardı iyi bir çift olacağımıza mutlu günlerimiz olacağına dair,neyse devam ettik. herşey çok farklıydı, arayıp sormayan, buluştuktan sonra evime otobüsle dönmeme izin veren adam işyerime çiçekler göndermeye, arkadaşlarıyla beni tanıştırma organizayonlarına, instagrama facebooka oraya buraya fotoğrafımı koymaya başladı. bense kendimi çekiyor, eskisinden çok farklı davranıyordum, hatta eskiden nasıl olup da böyle bir ilişkiye izin verdiğime şaşırıyordum. kan kusturdum, ayrılma noktalarına geldik, affedemiyordum. o bu kadar üstüme düştükçe eskisinden güzel günler yaşamaya başladık. ve beni yurtdışına götürüp evlenme teklifi etti. çok güzeldi, mutluluk sarhoşluğu gibiydi ve kabul ettim.
bilmiyorum hata mı yaptım. tekliften sonra 7 ay içinde evlendik. gerçekten hiç sevilmediğim kadar sevildiğimi, önemsendiğimi, değer gördüğümü hissettim. şimdi 2 aylık evliyiz. herşey çok güzel gidiyor, ideal bir hayat arkadaşından bekleyeceğiniz ne varsa hepsini karşılıyor, isteklerime önem verir, benim fikrimi almadan karar vermez, ne istiyorsam onu yapmaya çalışır, birlikte yemek yaparız, temizliğime düzenime yardım eder birlikte dizi izlemeye vaktimiz kalsın diye. aileme karşı benden iyidir, çok keyifli aktiviteler yaparız, kazancı epey yüksek, bana harcamaktan hiç çekinmez, balayı için bir çırpıda dünyanın parasını gözden çıkardı ben orada balayı yapmak istiyorum diye, birlikte yürürken bile mutluyuz. ama... aklıma geldikçe, örneğin geçen gün kızın bana attığı mesajları silmek için tekrar gördüğümde, sinir krizi geçiriyorum. en başa dönüyor, o akşamı ayrıntılarıyla öğrenmek istiyorum. ve bunu yaptıkça da artık ona da evliliğime de zarar veriyorum. bana en sonunda 'ben herşey düzelecek sandım, evlenme teklifi ettim, hayatıma eş olarak seni seçtim, elimden geleni yaptım, maddi manevi, ama yaptığım herşey çöp olmuş gibi hissediyorum, defalarca anlattım, o zamanlar emin değildim, sana bunları yaşattığım için kahroluyorum, inan çok büyük vicdan azabı çektim, ama yanlış yaptım, yaptığım yanlışın diyetini de kat kat ödedim, artık bu noktadan sonra sen bunlara geri dönersen sen bu evliliği bitirmiş olacaksın. devam edeceksen avukatları arayalım, son bir kez ölelim, ama sonra yolumuza gidelim. içim kan ağlar, kahrolurum seni kaybettiğim için, ama yapacak birşey bırakmıyorsun bana' dedi.
kızlar, elimde değil, genelde herşey çok iyi, ama bir tetikleyici oluyor, en başa dönüyorum. ona da kendime de zarar vermek istiyorum. neden diyorum, neden neden. o kızı uzaktan tanıyorum, benimle yarışamaz, nasıl onu bana tercih eder diyorum, ilişkime o ana kadar verdiğim emekleri nasıl görmez diyorum. ben aldatılmayı kabul edecek kadar ezik biriymiydim diyorum, ya tekrar olursa diyorum. içimde bir şeytan var, durduramıyorum. evliliğimi bitirme noktasına geliyorum. en sonunda terapiye karar verdik, yakında başlayacağız.
ne olur fikir verin yardım edin bana.
evet, ilk mesajında da yazmışsın, ben kafa yoğunluğuyla atlamış bir daha sormuşum ne yapmalıyım diye.Konuyu kapatmalısın tek yapamazsan destek almalısın. (Psikolojik destek)
valla haklısın ben sizin ne anlamda yazdığınızı anladım ama illa birkaç kişi çıkıyo bizene niye bunu belirtiyosun nıye parayı gözümüze sokuyosun gıbı aldırış etmeyınarkadaşlar öncelikle fake değilim. para konusunu inanın benim kocam zengin yaaa diye yazmadım, sadece hani gelirini benden saklamaz, bana harcamaktan çekinmez diye.
acımasız yorumlar olmuş ama inanın çok canım yandı. hiç aldatıldınız mı bilmiyorum. umarım hiç aldatılmazsınız. ben ona zarar vermek istedim. hem seviyordum hem de yaptıkalrını ödetmek istiyordum. en kolay zarar verebileceğim maddi değeri olan şey de telefonu olduğu için onu fırlattım.