Merhabalar, öncelikle sizlere birkaç sorum olacak özellikle benimle aynı ya da benzer durumu yaşayanlar lütfen cevap bıraksınlar. Yalnız olduğum düşüncesi daha da üzüyor beni çünkü.24 yaşındayım, nişanlıyım ve bu yaşıma kadar hep ailem arasında kalkan görevi gördüm. Babam anneme vuracağı zaman ben devreye girdim. Annemi ondan küçük bedenimle korumaya çalıştım. Annem dert kustu ben hep onu dinledim. 2 kardeşiz kardeşim genelde çekimser kalırdı. Ben saha atılgandım haklıyı ezdirmek istemezdim,annemi mağdur görüp onu korumak isterdim. Zaman geçtikçe gördüm ki annem de suçluymuş. Çünkü şu an bana yaptıklarını o zaman babama yapıyormuş. Şiddeti asla haklı görmüyorum ne olursa olsun onu da belirteyim. Misal babamı delirtir sonra ay bunun ağzına vurdu bi susmuyor diye daha da alevlendirirdi ortalığı. Biz de kardeşimle baktık annem babamdan boşanmıyor toksik evliliğiyle mutlu ve sürekli babamı bana kötülüyor. Artık bizimde midemiz bulandı ve ikimiz hep yanyanaydık anneme kızardık. Taa ki ilişkim olana kadar. Rabbim bozmasın iki yıldır güzel bir ilişkim var. Daha doğrusu nişanlım hayatıma girdikten sonra sağlıklı bir ilişki görünce annemin bu kötülemelerini dert yakınmalarını dinlemeyi kestim. Bu yüzden bana kurulmaya başladı bunda nişanlımın kabahati yok. Ben bıktım artık ne anlatırsa anlatsın bitmiyor ve ne babamdan vazgeçiyordu ne de anlatmaktan. Hem seviyor hem nefret ediyordu. Herkese babamın yaptığı kötü şeyleri anlatıyordu falan. Neyse gelelim günümüze annem odağını bana çevirdi. O kadar yıl onu koruyan ezdirmeyen büyük kızına. Yaptığım her şey boşaymış hissi yanında etliye sütlüye karışmayan kardeşimi de yanına aldı. Kardeşimle aramızda 1.5 yaş var ikimizde kızız. Her şeyimiz beraberdi onu canımdan çok severdim ama onunla olaylarımıda ben evleneceğim için alelacele önüne gelen ilk kişiyle hemen peşime nişanlandı değişik triplere girmesiyle başladı. Bahanesi ise abla sen gidersen ben evde bunlara katlanamam diyordu anne ve babam için. Şimdi sanki kardeşim öldü yerine başka biri geldi. Bana saygısızlığını görmediğim kız böyle bana yukarıdan bakmalar, yüzüme bakmamalar annemin gazıyla yapmadığı kalmadı onunda. Anlayacağınız nasıl oldu bilmiyorum, aslında biliyorumda anlam veremiyorum ufacık tefecik şeylerden bu denli büyümesine. Şimdi hepsi 3 ben tekim. O şikayet etmeye doymadıkları bizi kapıya koyan adamı da yanlarına almışlar.
Beni sürekli yalnızlaştırıp kendi haklı çıkmaya çalışıyor annem. Annem diyorum ama zerre sevgim kalmadı kendisini gözümde bu kadar bitiren son hareketi arayıp beni kayınvalideme şikayeti oldu. Neyse ki o kadın akıllı çıktı ki. Evlat ele şikayet edilmez mottosuyla benim arkamda durdu. İnşallah böyle devam eder ama benim gücüm kalmadı inanın. Her gün her saat ağlıyorum. 2 ay sonra bir daha aynı yatağımda yatmayacağım gideceğim bu kadar mı değersizdim. Sinirlenince ağzıma geleni sayarım ama bana terbiye verenlerin terbiyesiyle büyüdüm. Kimse saygılı ortamda saygısızlık yapmaz emin olun. 2 ay sonra düğünüm var sorum ise ben evlendikten sonra bunlarla görüşmek istemiyorum ama bunu kendi kafamda nasıl aşarım? Yani çocuğum olacak soracak dedem nerede? Senin annen var mı? Kardeşin var mı? İleride çocuğuma ne diyeceğim. Konuşmayı dene diyenlere şunu diyeyim bir kez denedim nişanımda mecburen ben konuştuğumda adım atıp yakın olmak istediler ama ben soğuk davrandığım için yine olay çıktı. Soğuk davranma sebebim ise küslüğün çok uzun sürmesi oldu. Kardeşime sen nasıl dayandın bensiz o kadar ay nasıl yüzüme bakmadın ben şimdi sana nasıl ısınacağım dedim ağladım onunda gözleri doldu karşımda. Annem falan değil beni yıkan kızkardeşim oldu. Yani uzun lafın kısası onlar istese bile gönlüm eskisi gibi affetmiyor bir türlü. Ben odada sesli ağlarken kek yapıp babama pikniğe gidelim dedi kendi öz kardeşim. Çocuğum gibiydi (bensiz yalnız bunu da belirteyim) Böylelikle kalbim daha da soğudu. O ağlasaydı yemin ederim küs bile olsam saygımdan evden çıkmazdım nispet veriyo olmasın diye onlar nasıl yaptı demekten kendimi alıkoyamıyorum. Kısacası kin tutmaya başladım sanırım ve kalbim ısınmıyor. Neyse çok uzun oldu buraya kadar okuduysanız ben bu durumu nasıl aşacağım? Görüş deseniz gönlüm razı değil. Görüşme dense yine değil. Ailendir demeyin herkesin ailesi bir değil. Ben ne kızlar gördüm her hatasında kendini satsa bile sarıp sarmalanan. Ben hiç namusuma laf getirmediğim halde bi dilli bellendiğimden sevilmedim. Ki dilli arkadaşlarımda var aileleri asla böyle değil. Daha küçücüktüm sırf kardeşime vurdum diye annem kalbin kara demişti. Unutmuyorum çocuk aklımla nasıl yani herkesin kırmızı benimki siyah mı diye düşündüğümü ağrıma gidiyor. Bir anı daha 4-5 yaşlarında bir yabancı kadın beni dövmüş annemin yanında, ona laf çevrimişim diye. Kadın kendi çocuklarını da dayakla eğitirmiş neyse ananem anlatır. Annen sadece baktı diye nasıl durdun diye kızar anneme hala. Aklıma geliyor benimde bugünlerde hadi ben şimdi cevap veriyorum, saygısızım. O zamanlar günahsızken ne yaptımda aklım bile kesmezken kalbim kara oldum, el kadarken dayağı hakettim. Yani anneme neden diye sormaya başladığımda sinirden ağlıyorum. Tek istediğim ne olursa olsun beni saran bir anneydi o da bu dünyada bana nasip değilmiş. He kızkardeşime nasıl derseniz onu da küçüklükten itibaren sevdiği için koşulsuz olan sevgisi sadece ona var. Ona rağmen ben kardeşimi severdim onu ayırsa bile aklım kestikten sonra bir kez olsun kıskanmadım. Beni sevmedi onu sevsin bari derdim. Şu an bulunduğum konum çok acı. Siz olsanız ne yapardınız? Düşünmeyi kesemiyorum.
++ eklemek istiyorum bu kadar yıl biz üçümüz babama karşıydık. Şimdi nasıl bana döndü oklar inanın anlamıyorum. Sütten çıkma ak kaşık olduğumu iddia etmiyorum. Tek sorunum üslup kızınca gözüm görmüyor. Ama ne olursa olsun diyorum evladından bir anne vazgeçer mi? Anne olunca bile anlar mıyım? Kediler bile yavrusunu onu ısırsa atıp kenara kaçar mı? Yok yere hakaret edip bağırmadım misal beni küçümserdi işte sen mi evleneceksin iki gün sonra geri gelirsin diye bende seni bırakmayan beni de bırakmaz korkma derdim. Ya kısacası höt deyinca susan bir çocuk olmadım. Kardeşim susardı. Susmalı mıydım?