- 10 Ağustos 2018
- 520
- 553
- 53
- Konu Sahibi turunculimon
-
- #1
Merhaba hanımlar. Aklıme geldikçe içten içe beni üzen bi durum var, onu paylaşmak istedim fikir alabilmek adına.
Ben bundan 2 sene önce ilk bebeğimi kucağıma aldım. Doğuma yakınlaştığım zamanlarda annem, kayınvalidem sık sık arayıp soruyordu gün içinde de hep geliyorlardı yanıma haber almak için. Kv ile aynı binadayız, annemler ile de bikaç sokak var aramızda. Annem ve ablam hep hastaneye gidince hemen ara bizde gelelim saat kaç olursa olsun dediler, doğumum yani sancılarım gece 3-4 saatlerinde başladı ve o saatlerde hastaneye giriş yaptık. Saat 5 civarı da serum falan takılıp beni odaya aldıklarında ailemi arattırdım eşime. Bu sırada kv, kp yanımızda onlarla gittik hastaneye. Neyse ben bekliyorum ki ailem de hemen gelecek, saat 7-8 oldu hala yoklar. Kardeşim var okula giden onu gönderip öyle gelirler belki diye düşündüm, ama bi yandan da moralim bozulmaya başlamıştı. Çünkü o an gerçekten anneme çok ihtiyaç duydum, yanımda olmasını çok istedim. İlk doğumumdu, sancılarım artıyordu saat geçtikçe ve çok da korkuyordum. KV hakkını yiyemem çok çok ilgilendi benimle, çekinme benden kızımsın sen benim korkma falan dedi hep sancılarımda duşa sokmayı bile teklif etti. Ama anne farklıdır ya işte, gözüm gönlüm hep aradı.. Saat 11-12 civarı geldi annemler yanıma. Ablamla birlikte. Görünce bi mutlu oldum, ama içim buruktu. Nerde kaldınız falan diye çıkıştığımı hatırlıyorum hatta. Kahvaltı yapmışlar, anca uyanabilmişler, çocukları okula göndermişler falan filan anca gelebilmişler. Neyse bişey kalmamıştı zaten, öğleden sonra doğum yaptım. Doğum anımda da herkes ameliyathanenin önündeydi, kv sesi geliyordu hep sesleniyordu bana yapabilirsin korkma burdayız diye. Videoya çekmişler bide ben doğumda iken, annem ağlamış beklerken kapıda. Çok duygusaldır. Ama videoyu izlerken hiç sıcaklık duyamadım, sinirimden. Neyse sonrasında Akşam 9-10 civarı da babam geldi. O zamana kadar da babamın gelmesini çok beklemiştim. Şimdi belki niye bu kadar kafana taktın diyenler olur, aslında o kadar takmazdım belki ama ablamın da bi evladı var ve doğum yaptığı günü hatırlıyorum. Ben okuldaydım ve duyar duymaz kaçıp hastaneye gitmiştim, annem ve babam zaten hastaneye giriş anından itibaren hastaneden bi an gitmediler. Gece yanımda da kv kaldı, annem de klmayı teklif etti aslında ama yeğenim ve kardeşimin okulunu bahane etti biraz yarım ağız söyledi gibi geldi. Gerek yok diyip gönderdim. Ben doğum yaptıktan aylar sonra bu konu hakkında konuşurken, annemler çok geç gelmişti çok üzülmüştüm dedim. Kv de o gün bende çok sinirlendim, anneni bekliyodun hep hissettim dedi. O günden sonra daha da içime dert oldu. Aileme de söyledim, ikinci doğumda sizi doğurunca aricam diye. Ama annem çok üzüldü, hep bahaneler sıraladı açıklamaya çalıştı. Neyse çok uzattım, şimdi ikinciye hamileyim. Ve ailemi gerçekten doğumdan sonra aramayı düşünüyorum, ama pişman olur muyum yada çok mu abartırım diye de ikilemde kalıyorum. Çok uzun yazdım kusura bakmayın, fikir verirseniz sevinirim
Ben bundan 2 sene önce ilk bebeğimi kucağıma aldım. Doğuma yakınlaştığım zamanlarda annem, kayınvalidem sık sık arayıp soruyordu gün içinde de hep geliyorlardı yanıma haber almak için. Kv ile aynı binadayız, annemler ile de bikaç sokak var aramızda. Annem ve ablam hep hastaneye gidince hemen ara bizde gelelim saat kaç olursa olsun dediler, doğumum yani sancılarım gece 3-4 saatlerinde başladı ve o saatlerde hastaneye giriş yaptık. Saat 5 civarı da serum falan takılıp beni odaya aldıklarında ailemi arattırdım eşime. Bu sırada kv, kp yanımızda onlarla gittik hastaneye. Neyse ben bekliyorum ki ailem de hemen gelecek, saat 7-8 oldu hala yoklar. Kardeşim var okula giden onu gönderip öyle gelirler belki diye düşündüm, ama bi yandan da moralim bozulmaya başlamıştı. Çünkü o an gerçekten anneme çok ihtiyaç duydum, yanımda olmasını çok istedim. İlk doğumumdu, sancılarım artıyordu saat geçtikçe ve çok da korkuyordum. KV hakkını yiyemem çok çok ilgilendi benimle, çekinme benden kızımsın sen benim korkma falan dedi hep sancılarımda duşa sokmayı bile teklif etti. Ama anne farklıdır ya işte, gözüm gönlüm hep aradı.. Saat 11-12 civarı geldi annemler yanıma. Ablamla birlikte. Görünce bi mutlu oldum, ama içim buruktu. Nerde kaldınız falan diye çıkıştığımı hatırlıyorum hatta. Kahvaltı yapmışlar, anca uyanabilmişler, çocukları okula göndermişler falan filan anca gelebilmişler. Neyse bişey kalmamıştı zaten, öğleden sonra doğum yaptım. Doğum anımda da herkes ameliyathanenin önündeydi, kv sesi geliyordu hep sesleniyordu bana yapabilirsin korkma burdayız diye. Videoya çekmişler bide ben doğumda iken, annem ağlamış beklerken kapıda. Çok duygusaldır. Ama videoyu izlerken hiç sıcaklık duyamadım, sinirimden. Neyse sonrasında Akşam 9-10 civarı da babam geldi. O zamana kadar da babamın gelmesini çok beklemiştim. Şimdi belki niye bu kadar kafana taktın diyenler olur, aslında o kadar takmazdım belki ama ablamın da bi evladı var ve doğum yaptığı günü hatırlıyorum. Ben okuldaydım ve duyar duymaz kaçıp hastaneye gitmiştim, annem ve babam zaten hastaneye giriş anından itibaren hastaneden bi an gitmediler. Gece yanımda da kv kaldı, annem de klmayı teklif etti aslında ama yeğenim ve kardeşimin okulunu bahane etti biraz yarım ağız söyledi gibi geldi. Gerek yok diyip gönderdim. Ben doğum yaptıktan aylar sonra bu konu hakkında konuşurken, annemler çok geç gelmişti çok üzülmüştüm dedim. Kv de o gün bende çok sinirlendim, anneni bekliyodun hep hissettim dedi. O günden sonra daha da içime dert oldu. Aileme de söyledim, ikinci doğumda sizi doğurunca aricam diye. Ama annem çok üzüldü, hep bahaneler sıraladı açıklamaya çalıştı. Neyse çok uzattım, şimdi ikinciye hamileyim. Ve ailemi gerçekten doğumdan sonra aramayı düşünüyorum, ama pişman olur muyum yada çok mu abartırım diye de ikilemde kalıyorum. Çok uzun yazdım kusura bakmayın, fikir verirseniz sevinirim