Konustuk da malesef kabul etmiyor annem. Cok ozur diledi dikkat edicem dedi ama yine kendi klasik davranislarina döndü. Ablamla ben bunu duzeltmek icin cok ugrastik. Boyle giderse hepten yalnizlasacaklar icten ice uzuluyorum. Ancak surekli yapildiginda artik insan hissizlesiyor ve bu durumda uzulmemeyi tercih edecegim malesef.Çok üzüldüm... bence bir anne babanın çocuklarına sevgisini ilgisini değerli olduğunu hisetirmeli, bekarken size uyguladığı baskı tavırları incitici...ilişkiniz Çok soğuk eskiden beri boyle şimdi Çok şey beklemeyin...elbette insanın en zor anında ailesi olmalı özelikle çocuk olduğu zaman, annem çok rahatsız olmasına rağmen 9 ay boyunca hamileligimde bana baktı doğumdan sonrada en zor anlarda anneme sığındım...bence oturup konuşun, şimdiyi değil geçmişi kopukluk o zamandan başlamış nasıl incindiginizi anlatın davranışlarını belkide farkında değiller yada niye böyle davrandıkları konuşun sorun,üzüldüm bir anne olarak çocuğumun en çok sevgi ve ilgi alacağı zaman çocukluğu ve ergenlik dönemi ve ben şimdiden kendimi pedagog psikolog yazıları okuyup kendimi geliştiriyorum...
Çocuk yaparken neden ailelere güveniliyor bende bunu anlamıyorum. Bakmak zorunda değiller...Merhaba arkadaslar, 11 aylik bi oglum var ve bebegime yalniz bakiyorum. Konuyu acmamin sebebi, ailemle ayni sehirde yasiyorum ancak bana destek olmuyorlar. Aslinda en basindan beri annem ile aram mesafelidir. Genc kizligimdan beri eve arkadaslarim gelse bile rahatsiz olur, onlarla otururken, sohbet ederken bile seslenir alakasiz isler verirdi acil olmasa bile. Ayni sekilde o donemde üniversite okuyan ablama da katı idi. Kendimizi asla evimizde gibi hissetmezdik. Televizyonun sesi onun istedigi yuksekliktedir asla acamazsin veya onun istedigi programlari izlersin vb. Daha fazla uzatmak istemiyorum. Ablam ve ben evlendik mutlu yuvalar kurduk. Benim bir bebegim oldu. Bu arada hamileligimin son donemlerinde de ailemle cok buyuk sikintilar yasadik. Ve onlarla doguma kadar konusmamistim ancak ablam onlari doguma cagirmis mecbur konusmak zorunda kaldim.
Neyse dogumuma geldiler hic bisey olmamis gibi konustum, evimi actim. İlk 2 hafta kaldilar sonrasinda ise iki haftada bi olmak uzere 1-2 gunlugune ugradilar. Bu arada yardim etmek yerine bana daha cok yuk oldular. Yok yemege cok tuz atmissin, mesela bebek aglar gece yattiklari odanin kapisini kaparlar. Gece alayim da sen biraz nefes al yok. Sonrasinda bu ara gittikce uzadi. Yaz mevsimi gelince ben onlarda kalmaya basladim iki haftada bir. Ancak daha 3 gun dolmadan suratlari dusmeye basladi. Bir gun bebegim sabaha kadar cok agladi, uyumadi. Bu arada sifir destek hani insan gelir bakar noldu neden uyumuyor gibisinden. Ama uykulrindan asla feragat etmezler. Ayni gunun sabahina baktim yuzleri dusuk, neden diye sordum iste biz artik yasliyiz, gurultuden uyuyamadik falan. O kadar kirildim ki. Hemen esyalarimi toplayip evime gittim. Sonrasinda 1 ay konusmadim. Sonra emrivaki yapip gelmisler torunumuzu ozledik diye.
Neyse yeniden evimi actim. Gelmeye basladilar arada bir. Kis mevsimi geldi. 3-4 haftada bir 3 gun kaliyolar. Bu arada geldikleri zaman kesinlikle yemekleri ben yapiyorum 5 yildiz hizmet sunuyorum diyebilirim. Annem zaten bebegi sadece seviyor bakimiyla kesinlikle ilgilenmiyor, zaten oyle bisey isteyen de yok.
Sonrasinda annem ben artik haftada sali ve persembe gunleri olmak uzere İtalyanca kursuna gidecegim dedi. Sana iki haftada bi carsamba gunleri gelip persembe gunu gidecegiz dedi. Ben de hic zahmet etmeyin o zaman dedim. Cunku zaten hayatlari boyunca ilgisiz insanlar olduklari icin hayatlarımda da olsun istemiyordum. Sadece annem ve babam oldugu icin zoraki konusuyordum. Bu zoraki gelip gitmelerinden sonra bir de ablama beni ablama sikayet etmisler. Yok bebek uyandiginda ustune yelek giydirmiyor. (Sadece bi kere giydirmedim ev cok sicak diye onu gorup soylemisler) . Yok onun tek derdi uyumak. Geldigimizde bebegi bize verio kendi uyuyo vs o kadar kirici seyler ki. Arkadaşlar kirk yilda bi geldiklerinde 1 saatligine verip uyumusum cok mu? Zaten bebegime kendim bakiyorum, ayda yilda bi geldiklerinde bi iki sey gorup beni bu sekilde yaftaliyorlar ve bunu yapan da benim oz annem ve babam.
Artik bu son olay herseyi kopardi, onlari kesinlikle gormek istemedigimi soyledim. Bebegime bakmaktan kesinlikle gocunmuyorum. Ama insan ayni sehirde olan anne ve babasindan manevi de olsa bi destek bekliyor. Ben zaten her dk yanimda olun demiyordum. İki haftada bi gelin 2-3 gun kalin, benle olun destek olun nefes alayim birlikte olalim diyordum. İnsan herseyden once pskolojik destek istiyor ancak beni daha cok dibe cekmeye calistilar. Su surecte kayinvalidemlere daha cok gittim.
Bebegimle ilk kez 3 ay once korona olduk ve cok agir gecirdik. O süreçte bile yalnizdim, kayinvalidemlerde kaldik. Sizce bu normal mi, ben mi duygusal oldugum icin cok abartiyorum? Annem ve babam varken ben neden bu hastalikta kayinvalidemde kaldim? Su an ablam ve ben esim de dahil onlarla konusmuyoruz. Ama onlar, sen merhametli bi insansin ablan gibi deilsin ( ablami bu olanlari bana anlattigi icin kotuluyorlar ), torunumuzu gormekten bizi mahrum etme. İstedigin zaman bize gelebilirsin. Ben italyanca kursuna gitmeye devam edicem ama iki haftada bi geliriz diyor lütuf eder gibi vs hicbisey olmamis gibi benle konusmaya devam etmeye calisiyorlar. Bu durumda ne yapmaliyim? Komple konusmayi kestim, gormezden geliyorum hala iletisim kurmaya calisiyorlar. Nasil bir yol izlemeliyim, tavsiyelerinizi bekliyorum. Sabirla okudugunuz icin cok teşekkürler ederim.
ben de işte bunu dusunememeyi anlamıyorum,Ben çok üzülüyorum ilerde başıma gelecekleri düşününce. Ben kolik kızımı cok zor büyüttüm bir daha çocuk planlamıyoruz hicbir şekilde. İlerde kızım bana 2 haftada bir, iki üç günlügüne gel sabaha kadar ağlayan bebegime bak dese o günlere dönmek istemiyorum aynı seyleri tekrar yaşamaya gücüm yok. Bencil anne diye yaftalanıp torun göstermeyecek belki bana. Oysa ben ömrümden yılları harcadım onu büyütürken. Hayatta bazı seyler cok zor.
İste oyle yabanci gibi olunca da tuhafima gidiyor. Ondan sordum nasil davranayim nasil bir yol izliyim diye sizlere de danismak istedim. Teşekkürleranne baba işte. Yani atsan atamassin. Silme görüşmem deme. Ama bişey bekleme. O zaman belki yabancı bir misafir givi ağırlar gonderirsin. Yaptıkları agirina gittiyse bana biraz zaman verin de ,ya da biz biraz tatile gitcez vs bişi uydur görüşme bı sure. Kafanı dinle
Neyse dogumuma geldiler hic bisey olmamis gibi konustum, evimi actim. İlk 2 hafta kaldilar sonrasinda ise iki haftada bi olmak uzere 1-2 gunlugune ugradilar. Bu arada yardim etmek yerine bana daha cok yuk oldular. Yok yemege cok tuz atmissin, mesela bebek aglar gece yattiklari odanin kapisini kaparlar. Gece alayim da sen biraz nefes al yok. Sonrasinda bu ara gittikce uzadi. Yaz mevsimi gelince ben onlarda kalmaya basladim iki haftada bir. Ancak daha 3 gun dolmadan suratlari dusmeye basladi. Bir gun bebegim sabaha kadar cok agladi, uyumadi. Bu arada sifir destek hani insan gelir bakar noldu neden uyumuyor gibisinden. Ama uykulrindan asla feragat etmezler. Ayni gunun sabahina baktim yuzleri dusuk, neden diye sordum iste biz artik yasliyiz, gurultuden uyuyamadik falan. O kadar kirildim ki. Hemen esyalarimi toplayip evime gittim. Sonrasinda 1 ay konusmadim. Sonra emrivaki yapip gelmisler torunumuzu ozledik diye.
Neyse yeniden evimi actim. Gelmeye basladilar arada bir. Kis mevsimi geldi. 3-4 haftada bir 3 gun kaliyolar. Bu arada geldikleri zaman kesinlikle yemekleri ben yapiyorum 5 yildiz hizmet sunuyorum diyebilirim. Annem zaten bebegi sadece seviyor bakimiyla kesinlikle ilgilenmiyor, zaten oyle bisey isteyen de yok.
Sonrasinda annem ben artik haftada sali ve persembe gunleri olmak uzere İtalyanca kursuna gidecegim dedi. Sana iki haftada bi carsamba gunleri gelip persembe gunu gidecegiz dedi. Ben de hic zahmet etmeyin o zaman dedim. Cunku zaten hayatlari boyunca ilgisiz insanlar olduklari icin hayatlarımda da olsun istemiyordum. Sadece annem ve babam oldugu icin zoraki konusuyordum. Bu zoraki gelip gitmelerinden sonra bir de ablama beni ablama sikayet etmisler. Yok bebek uyandiginda ustune yelek giydirmiyor. (Sadece bi kere giydirmedim ev cok sicak diye onu gorup soylemisler) . Yok onun tek derdi uyumak. Geldigimizde bebegi bize verio kendi uyuyo vs o kadar kirici seyler ki. Arkadaşlar kirk yilda bi geldiklerinde 1 saatligine verip uyumusum cok mu? Zaten bebegime kendim bakiyorum, ayda yilda bi geldiklerinde bi iki sey gorup beni bu sekilde yaftaliyorlar ve bunu yapan da benim oz annem ve babam.
Artik bu son olay herseyi kopardi, onlari kesinlikle gormek istemedigimi soyledim. Bebegime bakmaktan kesinlikle gocunmuyorum. Ama insan ayni sehirde olan anne ve babasindan manevi de olsa bi destek bekliyor. Ben zaten her dk yanimda olun demiyordum. İki haftada bi gelin 2-3 gun kalin, benle olun destek olun nefes alayim birlikte olalim diyordum. İnsan herseyden once pskolojik destek istiyor ancak beni daha cok dibe cekmeye calistilar. Su surecte kayinvalidemlere daha cok gittim.
Bebegimle ilk kez 3 ay once korona olduk ve cok agir gecirdik. O süreçte bile yalnizdim, kayinvalidemlerde kaldik. Sizce bu normal mi, ben mi duygusal oldugum icin cok abartiyorum? Annem ve babam varken ben neden bu hastalikta kayinvalidemde kaldim? Su an ablam ve ben esim de dahil onlarla konusmuyoruz. Ama onlar, sen merhametli bi insansin ablan gibi deilsin ( ablami bu olanlari bana anlattigi icin kotuluyorlar ), torunumuzu gormekten bizi mahrum etme. İstedigin zaman bize gelebilirsin. Ben italyanca kursuna gitmeye devam edicem ama iki haftada bi geliriz diyor lütuf eder gibi vs hicbisey olmamis gibi benle konusmaya devam etmeye calisiyorlar. Bu durumda ne yapmaliyim? Komple konusmayi kestim, gormezden geliyorum hala iletisim kurmaya calisiyorlar. Nasil bir yol izlemeliyim, tavsiyelerinizi bekliyorum. Sabirla okudugunuz icin cok teşekkürler ederim.
Üzülüp kırılmanız normal anlıyorum. Ama belli ki sevgilerini belli eden kişiler değil. Huyu böyle ikisininde. Sizin iletişimizi kesmenizin bir faydası olmayacaktır. Ha mesafeli olabilirsiniz. Ama diğer şekil daha çok kırılırsınız. Sizi sevmedikleri için değil bunu gösteremedikleri için soğuklar bence. Kuzenimde erken doğum yaptığında hem kendi ailesini hemde eşinin ailesini yanında istemişti ama onlar bir kere bile gelmediler yanına hakkımı helal etmiyorum desede her hafta annesine gider görüşür. Aile neticede.Merhaba arkadaslar, 11 aylik bi oglum var ve bebegime yalniz bakiyorum. Konuyu acmamin sebebi, ailemle ayni sehirde yasiyorum ancak bana destek olmuyorlar. Aslinda en basindan beri annem ile aram mesafelidir. Genc kizligimdan beri eve arkadaslarim gelse bile rahatsiz olur, onlarla otururken, sohbet ederken bile seslenir alakasiz isler verirdi acil olmasa bile. Ayni sekilde o donemde üniversite okuyan ablama da katı idi. Kendimizi asla evimizde gibi hissetmezdik. Televizyonun sesi onun istedigi yuksekliktedir asla acamazsin veya onun istedigi programlari izlersin vb. Daha fazla uzatmak istemiyorum. Ablam ve ben evlendik mutlu yuvalar kurduk. Benim bir bebegim oldu. Bu arada hamileligimin son donemlerinde de ailemle cok buyuk sikintilar yasadik. Ve onlarla doguma kadar konusmamistim ancak ablam onlari doguma cagirmis mecbur konusmak zorunda kaldim.
Neyse dogumuma geldiler hic bisey olmamis gibi konustum, evimi actim. İlk 2 hafta kaldilar sonrasinda ise iki haftada bi olmak uzere 1-2 gunlugune ugradilar. Bu arada yardim etmek yerine bana daha cok yuk oldular. Yok yemege cok tuz atmissin, mesela bebek aglar gece yattiklari odanin kapisini kaparlar. Gece alayim da sen biraz nefes al yok. Sonrasinda bu ara gittikce uzadi. Yaz mevsimi gelince ben onlarda kalmaya basladim iki haftada bir. Ancak daha 3 gun dolmadan suratlari dusmeye basladi. Bir gun bebegim sabaha kadar cok agladi, uyumadi. Bu arada sifir destek hani insan gelir bakar noldu neden uyumuyor gibisinden. Ama uykulrindan asla feragat etmezler. Ayni gunun sabahina baktim yuzleri dusuk, neden diye sordum iste biz artik yasliyiz, gurultuden uyuyamadik falan. O kadar kirildim ki. Hemen esyalarimi toplayip evime gittim. Sonrasinda 1 ay konusmadim. Sonra emrivaki yapip gelmisler torunumuzu ozledik diye.
Neyse yeniden evimi actim. Gelmeye basladilar arada bir. Kis mevsimi geldi. 3-4 haftada bir 3 gun kaliyolar. Bu arada geldikleri zaman kesinlikle yemekleri ben yapiyorum 5 yildiz hizmet sunuyorum diyebilirim. Annem zaten bebegi sadece seviyor bakimiyla kesinlikle ilgilenmiyor, zaten oyle bisey isteyen de yok.
Sonrasinda annem ben artik haftada sali ve persembe gunleri olmak uzere İtalyanca kursuna gidecegim dedi. Sana iki haftada bi carsamba gunleri gelip persembe gunu gidecegiz dedi. Ben de hic zahmet etmeyin o zaman dedim. Cunku zaten hayatlari boyunca ilgisiz insanlar olduklari icin hayatlarımda da olsun istemiyordum. Sadece annem ve babam oldugu icin zoraki konusuyordum. Bu zoraki gelip gitmelerinden sonra bir de ablama beni ablama sikayet etmisler. Yok bebek uyandiginda ustune yelek giydirmiyor. (Sadece bi kere giydirmedim ev cok sicak diye onu gorup soylemisler) . Yok onun tek derdi uyumak. Geldigimizde bebegi bize verio kendi uyuyo vs o kadar kirici seyler ki. Arkadaşlar kirk yilda bi geldiklerinde 1 saatligine verip uyumusum cok mu? Zaten bebegime kendim bakiyorum, ayda yilda bi geldiklerinde bi iki sey gorup beni bu sekilde yaftaliyorlar ve bunu yapan da benim oz annem ve babam.
Artik bu son olay herseyi kopardi, onlari kesinlikle gormek istemedigimi soyledim. Bebegime bakmaktan kesinlikle gocunmuyorum. Ama insan ayni sehirde olan anne ve babasindan manevi de olsa bi destek bekliyor. Ben zaten her dk yanimda olun demiyordum. İki haftada bi gelin 2-3 gun kalin, benle olun destek olun nefes alayim birlikte olalim diyordum. İnsan herseyden once pskolojik destek istiyor ancak beni daha cok dibe cekmeye calistilar. Su surecte kayinvalidemlere daha cok gittim.
Bebegimle ilk kez 3 ay once korona olduk ve cok agir gecirdik. O süreçte bile yalnizdim, kayinvalidemlerde kaldik. Sizce bu normal mi, ben mi duygusal oldugum icin cok abartiyorum? Annem ve babam varken ben neden bu hastalikta kayinvalidemde kaldim? Su an ablam ve ben esim de dahil onlarla konusmuyoruz. Ama onlar, sen merhametli bi insansin ablan gibi deilsin ( ablami bu olanlari bana anlattigi icin kotuluyorlar ), torunumuzu gormekten bizi mahrum etme. İstedigin zaman bize gelebilirsin. Ben italyanca kursuna gitmeye devam edicem ama iki haftada bi geliriz diyor lütuf eder gibi vs hicbisey olmamis gibi benle konusmaya devam etmeye calisiyorlar. Bu durumda ne yapmaliyim? Komple konusmayi kestim, gormezden geliyorum hala iletisim kurmaya calisiyorlar. Nasil bir yol izlemeliyim, tavsiyelerinizi bekliyorum. Sabirla okudugunuz icin cok teşekkürler ederim.
Merhaba cok tesekkur ediyorum. Evet bebegimle ben cok uyumluyuz belli bi rutinimiz var ama insan biraz nefes almak istiyor dimi. Azicik destek bekleyince manevi ve fiziksel bazi arkadaslar hemen kizma moduna gecmis anlamadim. Tekrardan tesekkurler pozitif yorumunuz icin.Bir anne olarak destek umut ettiginizi o kadar iyi anliyorum ki. Hepimiz o uykusuz bitkin halleri biliriz. Bir saat uyku lüks geliyordu insana.
Burda sorun yalnis insanlardan destek umut etmeniz. Anneniz siz cocukken sizin ihtiyaclarinizi ve isteklerinizi görmezden gelen biri. O negatif tavirlarinda aslinda gram degisiklik yok. Onlarin gelip sizde kalmalari sadece sizin enerjinizi emer bitirir.
Ilk önce gelip kalmlarini kesin. Uyku lazimsa aksam esiniz geldikten sonra gidip bir saat yatin. Beslenmenize dikkat edin, yeterli kadar su icin. Günde 10 dakika olsada kisisel bakiminiza ayirin. Cocugunuz öylen uyuyorsa sizde yatin. Ev isleri beklesin. Önemli olan öncelikle sizsiniz. Kangeru alip ufak tefek islerinizi yapin. Kimseye minnet etmemeye calisin. Kimsenin elestirelerine kulak asmayin. Herkes kendi hayatindan sorumlu. Annenizi babanizi degistiremezsiniz ama negatif enerjilerini uzak tutabilirsiniz
Yorum yaparken ne oynamışım paragrafla asdfghjMerhaba arkadaslar, 11 aylik bi oglum var ve bebegime yalniz bakiyorum. Konuyu acmamin sebebi, ailemle ayni sehirde yasiyorum ancak bana destek olmuyorlar. Aslinda en basindan beri annem ile aram mesafelidir. Genc kizligimdan beri eve arkadaslarim gelse bile rahatsiz olur, onlarla otururken, sohbet ederken bile seslenir alakasiz isler verirdi acil olmasa bile. Ayni sekilde o donemde üniversite okuyan ablama da katı idi. Kendimizi asla evimizde gibi hissetmezdik. Televizyonun sesi onun istedigi yuksekliktedir asla acamazsin veya onun istedigi programlari izlersin vb. Daha fazla uzatmak istemiyorum. Ablam ve ben evlendik mutlu yuvalar kurduk. Benim bir bebegim oldu. Bu arada hamileligimin son donemlerinde de ailemle cok buyuk sikintilar yasadik. Ve onlarla doguma kadar konusmamistim ancak ablam onlari doguma cagirmis mecbur konusmak zorunda kaldim.
Üzülüp kırılmanız normal anlıyorum. Ama belli ki sevgilerini belli eden kişiler değil. Huyu böyle ikisininde. Sizin iletişimizi kesmenizin bir faydası olmayacaktır. Ha mesafeli olabilirsiniz. Ama diğer şekil daha çok kırılırsınız. Sizi sevmedikleri için değil bunu gösteremedikleri için soğuklar bence. Kuzenimde erken doğum yaptığında hem kendi ailesini hemde eşinin ailesini yanında istemişti ama onlar bir kere bile gelmediler yanına hakkımı helal etmiyorum desede her hafta annesine gider görüşür. Aile neticede.
Esim is dolayisi ile sehir disindaydi. Evde kimse yoktu. cok kotu durumdaydim malesef hep brlkte oldugumuz icin bebegime de gecti. O yuzden duygusallastim ve ailemi yanimda istedim bu bencillik olmamali. TesekkurlerÇocuk yaparken neden ailelere güveniliyor bende bunu anlamıyorum. Bakmak zorunda değiller...
Evet yardımcı olsalar iyi olur ama bakmayınca da bu kadar küsmeye, konuşmamaya gerek yok. Covid geçirdik demişsiniz, aileniz yaşlıysa zaten evlerinde kalmanızda doğru değil. Eşiniz size bakabilir, aileleriniz yemek konusunda destek olabilirdi. Benim eşim covid oldu 10 gün hastanede yattı, ben ne kendi annesini ne de kendi annemi bırakmadım. Yanında kaldım, ben baktım ben yaptım herşeyini...
Yok yemek de beklemedim aslnda yanima gelip bi el istedim ya hadi kizim sen cok yoruldun fln bi sarilma bisey ne bileyim.. evde kimse yoktu esim sehir disina gitmisti is icin ondan beni cagrdilar gel diye. Bi odada kapndim zaten riske atmadim onlari. Ablamdan gelen msjlari okuyup agladim cnku zaten bu konuya cok uzgundm bi de arkamdan bole acimasizca konusmalari beni uzmustu. Esim de agladigimi gorunce msjlara bakti o sekilde ogrendi.Tabiki anneanne babaanne dede vs bebeğinize bakmak zorunda değil ama sizin ne demek istediğinizi çok iyi anladım. Siz sıcaklık istiyorsunuz ancak yıllarca sevgi şefkat görmediğiniz ailenizden bunu beklemeniz yanlış olmuş. Türk aile yapısı yabancılar gibi değil. Biz doğum yapınca anne desteği ararız. Etrafımızdaki hemen hemen herkes içinde süreç böyledir aslında.Bir komşumuz ya da tanıdığımız doğum yapınca bile bir kap yemek alıp götürürüz ki bunu yedi kat elken yapıyoruz siz annenizden yemek beklemişsiniz bu çok normal. Bi de üzerine laf işitmişsiniz. Okurken evlatlık falan olduğunuzu düşündüm ama ablanız varmış bir de. Demek ki ailenizin yapısı böyle. Hadi anneyi anladım yapıdır huydur derim ama ya baba. Tencere kapak meselesi. Ayrıca ben şu kısma takındım; eşiniz neden size gelen msjı okuyor? Bir de korona olunca genelde biz odamıza hapsoluruz siz neden yaşlı kayınvalidenizin evine gidip onu da riske attınız?
Ben sizi anlıyorum, ne olur sağlığı elveriyorsa yardım etse, hadi yardım etmiyor, 11 aylık çocukla yemek tuzsuz olmuş ne var bunda tut çeneni misafirsin, bilmiyorum ben hep yardım ve destek gördüm ailemden, belki de o yüzden öyle düşünüyorum, yarın onların bana ihtiyacı olsa ben de hep yanlarında olucam allah izin verirse… ve torunum olursa da yardım etmek isterim. Hayat müşterek. çoğunluk yardım etmek zorunda değil diyip annenize hak vermiş, onlar da haklı kimse zorla kimseye bişey yaptıramaz, maddi manevi kimseye sırtını dayamayacaksın, ama insan en azından manevi destek bekliyor , öz ana bu. yalnız varya kendi anamın değerini hep bilirim de şimdi bidaha anladım yazılanlardan sonraMerhaba cok tesekkur ediyorum. Evet bebegimle ben cok uyumluyuz belli bi rutinimiz var ama insan biraz nefes almak istiyor dimi. Azicik destek bekleyince manevi ve fiziksel bazi arkadaslar hemen kizma moduna gecmis anlamadim. Tekrardan tesekkurler pozitif yorumunuz icin.
İnsanın zor anında görmek isteyeceği ilk kişi annesidir. Bana göre de bu bir beklenti değil ihtiyaçtır. Aile kavramı budur bence. Maddi anlamda bir beklentiden bahsetseydiniz neyse siz manevi bir destek istiyorsunuz o yüzden hak veriyorum da. Sadece değişmeyecekleri için bu durumu kabullenmekten başka çareniz olmadığını düşünüyorum.Esim is dolayisi ile sehir disindaydi. Evde kimse yoktu. cok kotu durumdaydim malesef hep brlkte oldugumuz icin bebegime de gecti. O yuzden duygusallastim ve ailemi yanimda istedim bu bencillik olmamali. Tesekkurler
Şanslısınız bunca olumsuz olaylardan en azından kişiliğiniz zadelenmemis buna sevinin doğruyu yanlışı ayırt etmeniz güzel, eşinizin sizi destekleyip yanınızda durmasi güzel,bundan sonra kendi kurduğunuz çekirdek ailenizle,ailenizin size veremedikleri ilgiyi sevgiyi çocuğunuza vererek yaşayın hissedin sevinin gülün olmuyorsa olmuyordur beklemeyin...ailenizle ilişkinizde size kalmış siz karar vereceksiniz silin yada görüşün demek çok zor,merhamet çok derin bir dugu insanın elinde değil özelikle söz konusu aile olunca.Konustuk da malesef kabul etmiyor annem. Cok ozur diledi dikkat edicem dedi ama yine kendi klasik davranislarina döndü. Ablamla ben bunu duzeltmek icin cok ugrastik. Boyle giderse hepten yalnizlasacaklar icten ice uzuluyorum. Ancak surekli yapildiginda artik insan hissizlesiyor ve bu durumda uzulmemeyi tercih edecegim malesef.
Evet ben de anlamadim bazi arkadaslar cok sert tepki verdi genel olarak manevi destek istedim ailemden. Tabi ki arada fiziksel yardm da istedim bi arkadas alintilayip he evet sadece manevi yardim istiyosun fln demis anlamadim ki beni kotuleyerek eline ne gecicek :) ne yasadigimi anlattim sadece bu forumda herseyi anlatamayacagima gore kisitli anlatmak zorunda kaldim.Ben sizi anlıyorum, ne olur sağlığı elveriyorsa yardım etse, hadi yardım etmiyor, 11 aylık çocukla yemek tuzsuz olmuş ne var bunda tut çeneni misafirsin, bilmiyorum ben hep yardım ve destek gördüm ailemden, belki de o yüzden öyle düşünüyorum, yarın onların bana ihtiyacı olsa ben de hep yanlarında olucam allah izin verirse… ve torunum olursa da yardım etmek isterim. Hayat müşterek. çoğunluk yardım etmek zorunda değil diyip annenize hak vermiş, onlar da haklı kimse zorla kimseye bişey yaptıramaz, maddi manevi kimseye sırtını dayamayacaksın, ama insan en azından manevi destek bekliyor , öz ana bu. yalnız varya kendi anamın değerini hep bilirim de şimdi bidaha anladım yazılanlardan sonra
Cok tesekkur ediyorum bunlari duymak bile yalniz olmadigimi hissettiriyor. Cunku tuhaflik bende mi diye dusunmekten kafayi yiyecektim. Kendimi sorguladigim cok oldu cunku tek destekcim ablam herseyi bildigi icin.İnsanın zor anında görmek isteyeceği ilk kişi annesidir. Bana göre de bu bir beklenti değil ihtiyaçtır. Aile kavramı budur bence. Maddi anlamda bir beklentiden bahsetseydiniz neyse siz manevi bir destek istiyorsunuz o yüzden hak veriyorum da. Sadece değişmeyecekleri için bu durumu kabullenmekten başka çareniz olmadığını düşünüyorum.
Burda konu açıp derdini paylaşmak derdine dert eklemek gibi bişeyEvet ben de anlamadim bazi arkadaslar cok sert tepki verdi genel olarak manevi destek istedim ailemden. Tabi ki arada fiziksel yardm da istedim bi arkadas alintilayip he evet sadece manevi yardim istiyosun fln demis anlamadim ki beni kotuleyerek eline ne gecicek :) ne yasadigimi anlattim sadece bu forumda herseyi anlatamayacagima gore kisitli anlatmak zorunda kaldim.
Cok sagolun evet ben de anlamadim. Ailem hergun gelecek cocuga bakacak demedim ki bazi insanlar beni linclemeye calisti. Cogu kez konustuk gecmiste bazi seyler yuzunden de cok hatalari oldu hep ozur dilediler degismeye caliscaz dediler ama olmadi. Ben de bu durumda konusmamayi tercih ediyorum artik cunku gercekten yapim geregi yufka yurekli oldugum icin her seferinde unutup konusmaya devam ediyordum. Ablam bu konuda benden daha sogukkanlidir. Bi kere sogudu mu mesafeyi cizer direk ama ben de artik bu biriken olaylardan oturu cizmeye basladim.Valla yorumları aşşırıııı saçma buldum, sanırsak herkes Norveçten geliyor bir anneanne dede bebeğe bakmak zorunda değildir tutmuş gitmiş. Tabi ki bakmak zorunda değiller ama konu sahibesinin derdi bu değil, ailesi çok acaip insanlar, hiçbir duygusal yakınlık göstermiyorlar. Sanırım konu sahibesi sevgisiz büyümüş, şimdi çocuğu oldu diye az biraz özen/sevgi bekliyor belki ama o da yok gördüğüm kadarıyla. Konu sahibesi sıcaklık ve manevi destek istiyor ama yok işte.
Aile dediğin sevgi ve destek demek zaten bunu göstermeyen ebeveyn aile olmuyor kusura bakmayın onu yapmak zorunda değil, bunu yapmak zorunda değil diyen yorumcular ilgisiz ve sevgisiz bir aileyle büyüselerdi ne kadar buruk olurlardı kendileri bir durup düşünsünler.
Yani konu sahibesi ailen çok acaip insanlar, belli ki sevgi göstermeyi bilmiyorlar. Ne desem bilemedim en azından annenle konuşsan aranızdakinin normal bir anne kız ilişkisi olmadığını söylesen ve beklentilerini ifade etsen?
Evet biz de ablamla onu diyoruz bunca olaya ragmen kendimizi iyi kurtardik diye :) cunku o kadar cok sey var ki cocuklugumda yasadigim ve hala unutamadigim…Şanslısınız bunca olumsuz olaylardan en azından kişiliğiniz zadelenmemis buna sevinin doğruyu yanlışı ayırt etmeniz güzel, eşinizin sizi destekleyip yanınızda durmasi güzel,bundan sonra kendi kurduğunuz çekirdek ailenizle,ailenizin size veremedikleri ilgiyi sevgiyi çocuğunuza vererek yaşayın hissedin sevinin gülün olmuyorsa olmuyordur beklemeyin...ailenizle ilişkinizde size kalmış siz karar vereceksiniz silin yada görüşün demek çok zor,merhamet çok derin bir dugu insanın elinde değil özelikle söz konusu aile olunca.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?