Malumunuz bugün yine hastane yolları bana göründü. Gittim 12:30 beslemesine girdim Aras'ın yanına gittimki mızıklanıyor benimki. Hemşireyi fırçaladım. Bu çocuğu aç niye ağlatıyorsun neden doyurmuyorsun beni neden bekliyorsun diye. Kız da haklı dedi ki ben dün besledim ama fırça yedim isterseniz başhemşireye söyleyin. Aras'ı besledikten sonra başhemşirenin yanına gittim. Bu çocuğu neden ağlatıyorsunuz, zaten ağlayınca mememi tutmuyor doyurun gitsin. Ben size doyurmayın mı dedim. Hemşireye neden kızıp engel koyuyorsunuz. Çocuğumu kimse ağlatamaz burada. Acıktıysa yedireceksiniz ben size neden yedirdiniz dedim mi şimdiye kadar? Bir solukta bin tane laf söyledim nasıl dolduysam artık. Sonunda kadın dedi ki bazı anneler bebeği doyurunca bize kızıyor. Ben ondan siz buradayken yedirmemesini söyledim. Ben izin veriyorum dedim bende. Kızmam o ağlayınca daha çok kızıyorum dedim. Uyuyordu şimdi altını değiştirince uyandı o arada ağladı ağlamıyordu dedi dehşetle bana bakarak. Artık nasıl gözüm döndüyse ikna etmeye çalışıyor ağlamadığına. Ama tek ters kelime etse giricem kadına o kadar gözüm döndü artık. İşimi bitirince çıktım 15:30 beslenmesini beklemek için cafeye gittim beklemeye.
Artık gerçekten tahammülüm kalmadı. Çocuklarıma dokunmak, onları ağlatmamak, beslemek, altını değiştirmek onlar için uyumamak istiyorum. Bu git gellere daha fazla dayanamayacağımı farkettim. Eşim aradı dedim dayanamayacağım artık. 2 gün geçti geçti çöktüm artık ya dedim. Psikolojim çöktü yüreğime ağır geliyor bu hastane ve yoğun bakım koridorları. 1 ay olacak neredeyse lohusalığımı yoğun bakım kapılarında bitirdim. Ameliyat yerim küvez başlarında iyileşti. Bir de böyle sorunlu kişiler yok mu elimden kaza çıkacak dedim. Yavrum işi gücü bırakıp gelmiş 15:30 beslenmesine kadar yanıma. Beraber girdik beslemeye. ben besledim o izledi.. Allahım şu 2 gün geçsede kavuşsam yavrularıma.