Merhaba herkese,
3 yıl kadar önce buraya bir konu acip hayatimda yasadigim en travmatik olayi biraz da icimi dokmek maksadiyla uzun uzun yazmisim.
cok kisa bir ozet geceyim, 2019 yilinda yazin tanistigim sevgilimle, ozel fotograflarimizi annem ve babam bir sekilde gormus beni turlu, “orospuluk”larla itham etmislerdi. bekaret takintili bir babam var, turkiyenin bir gercegi bu tip aileler, ben o zaman da bunun farkindaydim, ama hicbir hareketimi bilincsiz yapmadim hala da soyledigim cogu seyin arkasindayim. sadece tum bu hakaretleri anne ve babamin agzindan duymak beni cok yaralamisti.
guncele gelirsek, bahsi gecen sevgilimle hic ayrilmadik, hala birlikteyiz. ben okulumu bitirdim, okulum bitmeden tam zamanli isimi buldum eve ciktim ve tamamen ekonomik bagimsizligimi kazandim. erkek arkadasim bana sadece 1 saat mesafede yasiyor. onu gercekten hala cok seviyorum, belki ailemde gormedigim sevgiyi ve psikolojik destegi onda buldugum icin bilmiyorum. o da beni cok seviyor eminim.
yalniz soyle bir sorunum var.. ailem iliskimizi o zamandan beri bilmiyor. su an onun varligindan bile haberdar degiller. sadece babam 1 yil kadar once sakin o cocugu karsima cikarma tarzi bir cikis yapti ve tehdit etti beni. mecburen yalan soyledim.
belki sacma gelecek, bana da cokca sacma geliyor ama bir yandan ailemle aram hic olmadigi kadar iyi. bu bana hic samimi gelmiyor, ozellikle babam sadece onun çizgisinde ilerleyip “statu” sahibi oldugum ve iyi bir universiteyi bitirdigim icin bana canim kizim diye sesleniyor. bunu bana hayatimin en kotu zamanlarini yasatip intihar etmeyi dusunmeme sebep olacak sozler ettigi icin biliyorum. annemin samimiyetine inaniyorum, ama zamaninda “keske tecavuze ugrasaydin, isteyerek yaptim diyip beni uzmezdin” dedigi aklima geliyor, uzaklasiyorum.
yine de her seye ragmen, ben onlarin sevgisine inanmak istiyorum. onlari kaybetmek istemiyorum. su anki erkek arkadasimin calistigi sirket iflas etti su an calismiyor, benimki kadar iyi bir egitimi de yok. bunu asla kucumsemek icin soylemiyorum lutfen oyle seyler yazmayin zaten bana babamdan kalan travmalardan biri de bu basari olayiydi. hep beni begensin benimle gurur duysun istedim. ayni sekilde sevgilim icin de belki iyi bir isi ve aslinda parasi olursa babam ve annem onu kabul eder diye dusunuyorum. yakin zamanda olabilecek gibi durmuyor, surekli bunu dusunuyorum, is basvurularini bile ben yapiyorum.. hatta bence ondan cok ben cabaliyorum bazen…
cunku ben yalan soylemekten cok yoruldum. 25 yasindayiz ikimiz de ve ben 2-3 yil icinde onunla evlenebilmek istiyorum. sizce aileme nasil acilmaliyim? bazen evlenelim sonra soyleyelim falan diyoruz aramizda sakasina ama bu gidisle ancak o sekilde ogrenebilecekler
3 yıl kadar önce buraya bir konu acip hayatimda yasadigim en travmatik olayi biraz da icimi dokmek maksadiyla uzun uzun yazmisim.
Yazdiklarimi okuyunca insan aklinin nasil da her seyi atlatabildiğine tekrar sasiriyorum.
cok kisa bir ozet geceyim, 2019 yilinda yazin tanistigim sevgilimle, ozel fotograflarimizi annem ve babam bir sekilde gormus beni turlu, “orospuluk”larla itham etmislerdi. bekaret takintili bir babam var, turkiyenin bir gercegi bu tip aileler, ben o zaman da bunun farkindaydim, ama hicbir hareketimi bilincsiz yapmadim hala da soyledigim cogu seyin arkasindayim. sadece tum bu hakaretleri anne ve babamin agzindan duymak beni cok yaralamisti.
guncele gelirsek, bahsi gecen sevgilimle hic ayrilmadik, hala birlikteyiz. ben okulumu bitirdim, okulum bitmeden tam zamanli isimi buldum eve ciktim ve tamamen ekonomik bagimsizligimi kazandim. erkek arkadasim bana sadece 1 saat mesafede yasiyor. onu gercekten hala cok seviyorum, belki ailemde gormedigim sevgiyi ve psikolojik destegi onda buldugum icin bilmiyorum. o da beni cok seviyor eminim.
yalniz soyle bir sorunum var.. ailem iliskimizi o zamandan beri bilmiyor. su an onun varligindan bile haberdar degiller. sadece babam 1 yil kadar once sakin o cocugu karsima cikarma tarzi bir cikis yapti ve tehdit etti beni. mecburen yalan soyledim.
belki sacma gelecek, bana da cokca sacma geliyor ama bir yandan ailemle aram hic olmadigi kadar iyi. bu bana hic samimi gelmiyor, ozellikle babam sadece onun çizgisinde ilerleyip “statu” sahibi oldugum ve iyi bir universiteyi bitirdigim icin bana canim kizim diye sesleniyor. bunu bana hayatimin en kotu zamanlarini yasatip intihar etmeyi dusunmeme sebep olacak sozler ettigi icin biliyorum. annemin samimiyetine inaniyorum, ama zamaninda “keske tecavuze ugrasaydin, isteyerek yaptim diyip beni uzmezdin” dedigi aklima geliyor, uzaklasiyorum.
yine de her seye ragmen, ben onlarin sevgisine inanmak istiyorum. onlari kaybetmek istemiyorum. su anki erkek arkadasimin calistigi sirket iflas etti su an calismiyor, benimki kadar iyi bir egitimi de yok. bunu asla kucumsemek icin soylemiyorum lutfen oyle seyler yazmayin zaten bana babamdan kalan travmalardan biri de bu basari olayiydi. hep beni begensin benimle gurur duysun istedim. ayni sekilde sevgilim icin de belki iyi bir isi ve aslinda parasi olursa babam ve annem onu kabul eder diye dusunuyorum. yakin zamanda olabilecek gibi durmuyor, surekli bunu dusunuyorum, is basvurularini bile ben yapiyorum.. hatta bence ondan cok ben cabaliyorum bazen…
cunku ben yalan soylemekten cok yoruldum. 25 yasindayiz ikimiz de ve ben 2-3 yil icinde onunla evlenebilmek istiyorum. sizce aileme nasil acilmaliyim? bazen evlenelim sonra soyleyelim falan diyoruz aramizda sakasina ama bu gidisle ancak o sekilde ogrenebilecekler
