bence bunu en cok kendini daha fazla severek yaparsin.
gonlunun en birinci koltuguna kendini oturtursan sorunlarinin hepsi cozulur.
hadi tamam oglundan sonraki koltuga olsun
gecmis olsun, umarim cabucak fiziken iyilesirsin
Geçmiş olsun ,ağrıdan acıdan hastanede ağladığımı biliyorum ki canım hiç tatlı değildir ,Bir ara bende böyle oluyordum ,senede 1 olunca sorun yok bol su ,meyve suyu c vitamini alın ateş 40 dereceye gelince kalp kapakçığını bozuyor ,onca ilaç vs böbreği doktorun demek istedipi bu ,Teşekkür ederim birkaç soru sormak istiyorum sakıncası yoksa. Geçen yıl da aynı durum başıma gelmişti ve bir hafta geçmemişti. Bu sefer doktor "kalbe ve böbreğe zarar verebilir" gibi bir cümle kurdu. Tam olarak böyle söylememiş de olabilir çok net hatırlamıyorum. Bunun gerçeklik payı nedir ve ne durumda zarar verir, müdahale edilmezse mi? Verdiği iğne tek doz vurulması gereken bir iğneymiş ve antibiyotik kullanımını kesmemi söyledi. Sadece ağrı kesici ateş düşürücü içmemi söyledi. Ancak boğazım hala aşırı şiş. İğnenin iki gün içinde emilim sağlayacağını, iki gün sonunda hala aynı olursam tekrar gitmem getektiğini söyledi.
Bu hastalık insanı bu kadar yamultuyor mu yahu. Ben ömrümde bu kadar yattığımı hatırlamıyor
Yavrum ya maşallah, çocuklardaki merhamet çoğu yetişkinde yok maalesef dediğiniz gibi.:) çok teşekkür ederim bunu teklif etmeniz bile sevindirici. Aynı zamanda üzücü. Beni hiç tanımayan bir insan bile gelip temizlik yemek yapayım diyebiliyor. Ancak ailem yemeğe ve temizliğe ihtiyacım olabileceğini düşünmüyor. Tekrar teşekkür ederim, kalkacağım ayağa elbet. Az kaldı şu iki günü atlatayım. Oğluma çok üzülüyorum iki gündür dibimden ayrılmıyor, ilgilenemiyorum. Dün babasını aramış "baba anneme yardım et" Demiş. Koşa koşa geldi eve eşim. Ağlamaktan içim çıktı dinleyince. Eşimin telefonu konuşmaları kaydediyor. 4 yaşındaki oğlumun merhameti, vicdanı yetişkinlerde olsaydı dünya daha iyi bir yer olurdu zaten.
İdrak seni çok iyi tanıyorum bütün konularını takip ediyorum.Ve her defasında ulan bu kadar derdin arasında, bu kadar güçlü duran bir kadın, bunları haketmiyor diyorum. Umarım çok çabuk iyileşirsin yavrunla da hak ettiğin mükemmel hayatı yaşarsın. Umarım hayat seni şaşırtıp hakkettiğin tüm güzellikleri kaderine yazarMerhaba hatunlar
Buraya konu açmayacağım bir süre demiştim ama üç gündür yatak ve acil arasında gidip geldiğim ve bugün gözümü hafiften açmayı başarabildiğim için yazmak istedim. Zira epey yalnızım ve paylaşmaya ihtiyacım var. Neyse ki bu sefer ruhsal değil fiziksel sorunum var.
Üç gün önce durduk yere titremeye başladım. Bir belirti yoktu sadece bir hafta önce boğazımda dışarıdan büyük bir şişlik oluşmuş, sonra inmişti. Ağrı sızı yoktu. Neyse uzatmayayım titreme nöbetleri bitmeyip ateşim 40'ı gösterince eşim işten gelip acile götürdü. Serum, iğne, antibiyotik alıp geri döndüm. Birkaç saat etki etti sonra yeniden başladı titreme hali. Antibiyotik de ateş düşürücü de zerre etki etmedi. Üç gün boyunca su dışında hiçbir gıda almadan ve yataktan çıkmadan yattım. En son dün akşam ateşim 40'ı geçince tekrar acile gittik eşimle. Önümde 20 kişi olmasına rağmen beni içeri aldılar. Doktor boğazıma bakıp "oovv" tepkisini vermesinin ardından hastanede bulunmayan bir iğne temin etmemizi istedi. Neyse iğneyi aldık nöbetçi eczaneden, bir başka iğne daha yazdı onu da alıp birkaç kağıt imzalayıp riskleri öğrendikten sonra vurdurdum. Bacaklarımda kısmi felç oluşmasının dışında bir sorun yok. En azından artık titremiyorum ancak hala bir şey yiyemiyorum. Bacağımın üstüne basmakta zorlanıyorum. Su içmek bile eziyet ve acıkmıyorum da. Bunlar fiziki sıkıntılar geçer elbet en nihayetinde. Asıl canımı yakan mevzuyu yazayım altta.
Ben annemi genellikle her gün ararım. Bir gün aramasam ertesi gün mutlaka ararım hal hatır sormak için. Dört gündür gözümü açamadığım için aramadım. Bilin bakalım merak edip, acaba neden aramadı deyip aradı mı? Tabi ki hayır. Şu meşhur serumlu instagram fotoları var ya, benim dalga geçtiğim ve dahi "ulan insan hastayken paylaşım yapmayı nasıl düşünür ki" diye eleştirdiğim fotolar. Tuttum instagrama serum fotoğrafı attım. Varsın dalga geçsinler en azından ailemin haberi olur dedim. Kardeşim dalga geçer gibi fotoğrafı beğenmiş :) bursadan halam, başka şehirden kuzenim, falanca yerden akrabam aradı da ailem aramadı...
Öte yandan kayınvalidem organ nakli olduğu için kesinlikle mikrop almaması gerek. Dolayısıyla yanıma gelemiyor. Ancak günde on kere arayıp sepetle her sabah çay, çorba veriyor. Elinden geleni yaptı sağolsun. Onlarda da temizlik hastalığı olduğu için, bana destek için uğrayan görümcemin "ay idrak ev çok pis. On kere falan yerlerin silinmesi lazım. Akşam silsen mi ki. Ay en son ne zaman sildin yerleri" şeklindeki konuşmalarına cevap vermeye bile mecalim yoktu. Gözümü açmayı başarsam "şu an tek derdimiz temizlik mi" derdim belki. Yine de hiç aramayan aileme kıyasla en azından destek oldular gıcık davranmalarına rağmen.
O kadar merak ediyorum ki yine neye takıldılar. Muhtemelen kıymetli torunlarının doğum gününde ufaktan hastalanma emareleri başladığı için yeterince verimli ve güleryüzlü olmadığım için kızdı ve aramadılar. Mutlaka günün sonunda suçlu ben olacağım biliyorum.
Şu süreçte eşim defalarca işten izin alıp yanıma geldi. Müdürüyle tartıştı, yine de geldi. Sabahın köründe su vermek için kalktı, günde kırk kere aradı. Benim öz ailem hala aramadı...
Yanlış anlamayın ben son ana kadar yatağa yatmayan, genellikle gribi ayakta atlatan, ameliyat olduğu gün ayağa kalkan, doğum sonrası yatmayan bir modelim. Hani desem ki fazla hassasım ve bundan bıktılar, yok o da değil. Bu sefer gerçekten çok ağır geçti hastalık, bugün dördüncü gün ve hala yemek yiyemiyorum.
Peki neden fiziksel bunca sancım varken benim hala ruhum acıyor? Totomun lobları iğnelerden dolayı kaskatı kesilmişken niye benim kalbim aileme karşı kaskatı olamıyor da canım acıyor?
Ben şu son olaydan sonra artık kabullenmek istiyorum. Ailemle duygusal hiçbir bağımın olmaması gerektiğini, ara ara sarf ettikleri sevgi sözcüklerine kanmamam gerektiğini, her türlü vicdan sömürüsüne karşı yıkılmadan aynı katılığı sürdürmem gerektiğini kabul etmek istiyorum.
Oğlumu sürüne sürüne okula bıraktım. Okulun müdürü halimi görüp "idrak hanım lütfen beni arayın çok kötü görünüyorsunuz. Acil bir durum olursa arayın beni okuldayım. Aileniz yok mu gelsinler" dedi. Var ama yoklar diyemedim.
Bana sakın arayıp siz söyleyin yardım isteyin demeyin. Siz evladınızdan günlerce ses çıkmayınca merak etmez misiniz? Bir şekilde öğrenince aramaz mısınız? Kardeşim yahu. Ben büyüttüm onu. Veli toplantılarına ben gittim, altını ben değiştirdim, her gün ben uyuttum. Parka ben götürdüm. Herkes derdi onun annesi sensin diye. Kardeşim, paylaşımı beğenmiş şaka gibi. Lan hiç mi merak etmedin öldü mü kaldı mı neden hastanede ablam diye.
Lanet olsun artık gerçekten. Ben ailemi ruhumdan, kalbimden, zihnimden söküp atmadığım sürece iyileşemeyeceğim bunu anladım.
Kusura bakmayın benzer konuda tekrar yazdığım için. Birilerine anlatmam gerekiyordu. Her yerim sızlıyor, kalbim de dahil.
:) evet benim asıl sorunum kendimi yeterince sevmemek sanırım. Yani kendini beğenmek, kendini önemli görmek, yeterli görmek değil gerçek manada sevmek gerekiyor ki insanlar bu kadar etkilemesin.
geçmiş olsun
hep dik duran idrak olduğun için cidden idrak edememişlerdir
bence kardeşin seni tanıdığı için o serumun gerçek olduğunu dahi düşünmemiştir. yani bizimki biriyle dalgaya paylaştı demiştir
hep dik hep güçlü olana kimse yardım etmez
ben bir gün hasta oldum kalkamıyorum vs dedim eşim dahi inanmadı ciddi misin sen dedi
sonra anladı ciddi olduğumu ama beni görmeseydi güler geçerdi
örneğin oğlum kolay kolay hasta olmaz ayy oram ağrıyor buram ağrıyor demez
geçen sene bir sefer dedi
kursa gidecekti kursa gitmek istemediği için bahane uyduruyor sandım meğerse cidden hasta imiş 10 günde zor iyileşti
bu tarz zor hasta olan canı kıymetli olmayana kimse inanmıyor
limonata vs içmeye çalış
yoğurt vs
bir de dondurma mesela
hani onu yemiyorsun ağzında eriyor vs
en azından kan şekerin vs düzelir
Ben olsam aradiginda acmazdim hatta engellerdim yani.
Gerçekten inanmıyorlar. Hayret edilecek bir durum ama inanmıyorlar. Eşimin ailesi derecedeki 40 yazısını görene dek inanmadılar mesela. Hatta gördükten sonra bile görümcem "e normalde senin şu an baylman lazım ayaktasın" dedi. İnatla inanmamaya devam ediyor duruma şahit olmasına rağmen. Gidip gelip "telefonla konuşuyorsun iyisin sanırım" diyor. Lan hastayım işte ne yapmam lazım sürünmem, ağlamam, inlemem mi lazım bilmiyorum ki.
Evet kolay kolay yatmam ben. Hani devasa böbrek taşlarının ağrısıyla kıvranırken, kıpkırmızı kan işeyip en nihayetinde ameliyat olurken bile yatmadım. Doğumdan yürüyerek çıkıp iki saat sonra dolaşmaya başladım. O kadar alışmış ki insanlar ayakta durmama inanmıyorlar.
İyi de aksi olması gerekmiyor mu? Bak bu kadın kolay kolay hastayım demez yatmaz. Bunu diyorsa demek ki gerçekten hasta demeleri gerekmez mi?
cok geçmiş olsun arkadaşım... Bazen anlamlandıramıyorsun sonra uzaklaşıyorsun malesef... ben bu önemsenmeme sorununu nasılsa o arar sorar nasılsa hep yanımda düşüncesinden kaynaklandığını düşünüyorum yani herkes gibi yoğunum işiim var birşey olmaz diyemediğimiz için sorun yaşıyoruz belkide ...
Gerçekten inanmıyorlar. Hayret edilecek bir durum ama inanmıyorlar. Eşimin ailesi derecedeki 40 yazısını görene dek inanmadılar mesela. Hatta gördükten sonra bile görümcem "e normalde senin şu an baylman lazım ayaktasın" dedi. İnatla inanmamaya devam ediyor duruma şahit olmasına rağmen. Gidip gelip "telefonla konuşuyorsun iyisin sanırım" diyor. Lan hastayım işte ne yapmam lazım sürünmem, ağlamam, inlemem mi lazım bilmiyorum ki.
Evet kolay kolay yatmam ben. Hani devasa böbrek taşlarının ağrısıyla kıvranırken, kıpkırmızı kan işeyip en nihayetinde ameliyat olurken bile yatmadım. Doğumdan yürüyerek çıkıp iki saat sonra dolaşmaya başladım. O kadar alışmış ki insanlar ayakta durmama inanmıyorlar.
İyi de aksi olması gerekmiyor mu? Bak bu kadın kolay kolay hastayım demez yatmaz. Bunu diyorsa demek ki gerçekten hasta demeleri gerekmez mi?
Aslında bunu birkaç aydır dediğim için kinlendi ailem bana. Oğlumla ilgilendiğim için...
çok geçmiş olsun. bence ailenizle artık aranıza mesafe koyun aramayı bırak instadan beğeni atan bir mesajda yazabilirdi.
Elbette vardır bahanesi canım ama bahane kabul edilemez ya bir alo diyecek kaç dakika sürebilir ki?
Ben annemi hergün ararım bir gün aramayim annem arar aramadin sesin çıkmadı iyi misin diye...
Sadece sana mi böyleler yoksa diğer kardeşlerine de mi aynı?
herkes kendı tuglasını kendısı orer canım karsıdakınınde artık bırey oldugunu anlarlarsa sorun yasamazlarAslında bunu birkaç aydır dediğim için kinlendi ailem bana. Oğlumla ilgilendiğim için...
Ya bu arayan soran akrabalar da mı aileye haber vermediler?
Beğeni atan kardeş çok küçük de şaka mı yapıyorsun sandı?
Ay ne olur ara, ölüyorum bir yalandan soranım çıkmadı de. Ben arayıp kardeşinize burayı mı okutsam? Fitil oldum.
Eşiniz de mi ailenize yansıtmamış durumu? Haberleri var ama umusamıyorlarsa bitmiştir. Her şerde bir hayr varmış derim ben. Eşinizle ilgili de bir konunuz vardı, ama size ailenizden daha gerçek bir aile, yoldaşmış adam meğer. Çekirdek ailenize tutunmanız gerekiyormuş demek. Bunu görmüş oldunuz bu vesile ile.
Çok geçmiş olsun. Rabbim acil şifalar versin.